Wutt the-? You were there all the time?

“WAAAAAAAAAAAH!”



Enkele vogels vlogen op, verontwaardigd krassend en piepend. Hun vleugelslagen werden overstemd door het gelach van een bundeltje oranjerode vacht dat van de heuvels af tolde met hoge snelheid, sneller en sneller, verder en verder. Alleen geruis en gebonk weerklonk in zijn oren, zijn benen zwiepten alle kanten op en vochtig gras liet groene plekken achter op zijn pluizige vacht. Hij lachte uitbundig en voelde uiteindelijk hoe hij vaart begon te minderen en het dal tussen twee heuvels in bereikte. Hij wentelde zich nog enkele keren heen en weer in het lange gras en bleef toen kort liggen, liet zijn oogleden voor zijn ogen glijden en sloot zich af van de wereld. Zwart omringde hem terwijl zijn ademhaling langzaamaan weer op pijl kwam, en zijn borstkas regelmatiger op en neer ging. Een zacht lachje rolde nog even kort over zijn lippen waarna hij zijn ogen weer opende om te kijken hoe er een mier over een grasspriet voor hem kroop. Hoe kon zo’n klein beestje zo’n doorzettingsvermogen hebben? Om de hele tijd door te gaan met het uitdagen en bevechten van die eeuwige vlakte van grassprieten? Waarschijnlijk kon de mier niet eens het einde hiervan zien. Geïnspireerd door die kleine mier besloot hij dat hij óók nooit op zou geven. Hij brieste kort en stond toen al veel behendiger dan vlak na zijn geboorte weer op, en schudde zich uit. Direct stond hij oog in oog met een ander. “Oohw.” Hij keek het paard bevreemd aan. “Wat doe jij nou hier?” Vroeg hij, over met de deur in huis vallen gesproken..Net alsof hij niet net lachend van een heuvel af gerold was. Eigenlijk had het niet in zijn planning gestaan dat hij door iemand gezien was terwijl hij zijn lol had, dus nu was hij redelijk verontwaardigd dat iemand hem zomaar had staan bespioneren terwijl hij even lag uit te rusten.



[Opeen~]

[lawl XD kon het niet laten ]

Visual stapte rustig door de heuvels heen. Ja, de heuvels. Waar ze vroeger als veulen vrolijk van af was gerold terwijl de vogels vrolijk op een tweede heuvel verder zongen. Waar zij daarop de vogels achterna zat, zodat die geen rust hadden in de buurt van de melige haar. Nu was het een neutraal gebied. Waarom was ze er? 1. Ze mocht gaan waar ze wilde. 2. Goedzakjes mochten niet in hun eentje van warm weer genieten, het was steenkoud in het noorden. 3. Ze rook de geur van haar jongste veulen en besloot te kijken waar die nou weer uithing. Wacht, Ichigo hoorde niet in het zuiden. Ze moest hem er zo snel mogelijk weg proberen te halen. Het zou een slechte invloed hebben op hem. Tussen al die zachte goedzakjes. Ze brieste zachtjes. Ichigo was nog jong, en wist nog steeds niet de reden waarom hij uit de buurt moest blijven van zijn vader, Dracoz. Ze zou het niet kunnen hebben dat Dracoz met zijn vieze hoeven aan Ichigo zat. Misschien was Ichigo wel voor haar onvrijwillig geboren, een veulen is een veulen en die zou ze opvoeden. Het zou zwak zijn om het niet te doen. Bovendien was Ichigo net zoals haar vroeger. Ze wilde daar nog wel eens een keer naar kijken. Maar ze wilde wel dat Ichigo een slechte hengst werd, en niet zoals bij haar pas als hij volwassen wordt. Die fout zal ze deze keer niet maken. Ze hoorde een schreeuw, en toen gestommel. Visual hield een moment haar hoofd schuin, maar wist meteen dat het Ichigo was. Waarom had zij nou weer aanleg voor een dosis gekte en meligheid? Ze rolde met haar ogen, en versnelde haar pas van stap naar draf. Toen ze aankwam, was Ichigo net van een heuvel afgerold. Wauw. Zo moeder zo dochter, zo vader zo zoon. Klopte het dat zo moeder, zo zoon ook bestond? Dat bewees Ichigo wel in ieder geval. “Oohw.” Hij keek haar bevreemd aan. Visual knipperde twee keer met haar ogen zonder ook maar een andere spier te verrekken. “Wat doe jij nou hier?” Visual antwoordde niet eens, die mocht wel over zijn brutaliteit nadenken. Toch antwoordde ze wel. "Dat hoef je niet aan mij te vragen, ik vraag dat aan jou. Wat doe jij hier? Nou?" vroeg ze. Vanbinnen schoot ze haast in de lach. "In het zuiden... wil je een zwak goedzakje worden ofzo? Ben je wel normaal?" snauwde ze naar het veulen. Dit kan je niet, zei een irriterend stemmetje in haar. Ze gaf toe. Dit kon ze niet. Ze wist dat ze die weddenschap met Rival had, maar hoe moest je dan met je veulen omgaan? Dat was wel een ander verhaal uiteraard. Deed ze het zo nog wel goed? Waarschijnlijk wel, toch? "Ik wil dat je onmiddellijk met me meekomt, en nooit meer naar het zuiden gaat. Duidelijk?" zei ze streng. Het woord 'nooit' zei ze extra nadrukkelijk. "Of zal ik de training die over een week begint verdubbelen?" dreigde ze er achteraan. Ze had al een heel trainingsprogramma in haar hoofd. En dan verdubbeld. Zo, dat zou hem leren nooit meer naar het zuiden te gaan. Ze wachtte eerst met trainen, want hij was nog erg jong en het zou het beste zijn om de eerste spieren te laten ontwikkelen. Over een week zou ze beginnen met hem te trainen.

Hmmm…Bij nader inzien. De bruine merrie voor hem bleek zijn moeder te zijn. Crap. Had hij weer. Ze vroeg wat hij hier deed, en hij rolde brutaal met zijn ogen. “Waar zag het naar uit?” Mompelde hij binnensmonds, niet echt in staat om een volledig antwoord te formuleren omdat er een hele preek achteraan kwam. Kennelijk was dit een typerend kenmerk voor moeders: Preken houden. Hij keek haar weer met de visogen aan, en kriebelde ondertussen met zijn lange achterbeen aan zijn oor, dit werd mogelijk gemaakt door een vage kronkel waar hij in ging staan en het lager en gedraaid houden van zijn hoofd zodat zijn hoef erbij kon. Dit was een actie die hij beter niet uit kon halen net nadat hij van een heuvel af gerold was, aangezien hij nog steeds een beetje duizelig was in zijn hoofd en hij pleurde dan ook direct om in het gras. Daar ging grasvlek nummero twintig, yeay voor de grasvlekken~! "In het zuiden... wil je een zwak goedzakje worden ofzo? Ben je wel normaal?" Hij keek haar droogjes aan, nog steeds niet helemaal onder de indruk van de preek. Hij was nou eenmaal niet zo’n typetje dat direct begon te stressen bij een paar boze woorden. “Heheheh, even normaal als jij, mam, want ik kom immers van jou!” Grijnsde hij schaapachtig. Als ze nu ging zeggen dat hij gek was, dan had ze zichzelf mooi te pakken, mohahaha. "Ik wil dat je onmiddellijk met me meekomt, en nooit meer naar het zuiden gaat. Duidelijk?" Verdacht geïnteresseerd staarde hij op het punt dat ze ‘duidelijk’ zei naar een grasspriet 2 meter verderop, en deed alsof zijn neus bloedde, met zorg voorkomend dat hij een antwoord op die laatste vraag gaf. "Of zal ik de training die over een week begint verdubbelen?" Werd er nog achteraan gedreigd. Ichi’s hoofd schoot omhoog en entoushiast keek hij naar z’n moeder. “JAAAAAH!” Gilde hij in haar oor en hij begon rondjes te rennen. Toen ze niet snel genoeg aanstalten maakte om iets te doen stond hij weer stil voor haar neus. “Mam. Je bent een saai beest.” Zei hij nukkig, en hij keek haar met een pruillip aan.

Visual rolde met haar ogen. Die wist niet wat ze met training bedoelde. De eerste training was dus duidelijk een zware zwemles, want als hij echt zoveel op haar leek als hij beweerde, was het zo dat hij gewoon slecht werd, en niet een aanleg had voor zwemmen. Jong geleerd oud gedaan. “Mam. Je bent een saai beest.” Toen was Ichigo eindelijk stil. Tjonge, was ze vroeger ook zo irritant? Goed, als ze vroeger zo irritant was, wat werd er dan gedaan om haar op te laten houden? Omgekeerde psychologie, had ze soms gehoord. Negeren kon ook een optie zijn. Of kwetsen, werden de meeste veulens ook wel stil van. Hij keek haar met een pruillip aan. Toen draaide ze haar hoofd maar om, van Ichigo. "Goed hoor, als we het zo gaan spelen. Geen training voor jou. Je bent er toch te zwak voor." Ze stapte weg. "Ik dacht dat je een zwemles wel leuk zou vinden." zei ze losjes. Ja, een zwemles in de dodelijke rivier. "Als ik moeite voor jou zou moeten doen, wat zou er dan van mij moeten worden? Zou ik dan een veulenoppas moeten worden die geen enkel veulen kan bedwingen? Dat is zwak. Zo zwak als jij." Daarmee beëindigde ze haar losse zinnen. Ze stapte heel langzaam verder, wetend dat of Ichigo iets zal naschreeuwen als: Dan zoek ik wel een pleegmoeder. Of juist dat het Ichigo zal kwetsen. Dus ging ze niet meteen in een galop weg. Ze kon wel iets van Ichigo maken, maar ze had motivatie van zijn kant nodig. En een motivatie van: Doe wat ik zeg of sterf werkte niet. Nu probeerde ze een motivatie op te zetten van: Doe wat ik zeg of zoek het zelf maar uit. Zou Ichigo deze motivatie wel kunnen accepteren? Dat wist ze niet. Maar dat zou ze over enkele momenten kunnen wel of niet horen.

[korte post -,-]

Toen Ichi zweeg en ongeduldig naar zijn moeder staarde draaide ze haar hoofd weg. Zijn oortjes bewogen kort even, wat ging er nu gebeuren? "Goed hoor, als we het zo gaan spelen. Geen training voor jou. Je bent er toch te zwak voor." Hij sputterde beledigd en fronste. Nouja, hij was nog wel zó entoushiast geweest, en nu mocht het niet meer? En bovendien...Natuurlijk kwam hier de typische heethoofdige jonge veulens reactie: "Ik ben niet zwak! Dat weet je helemaal niet want je hebt het nog nooit getest." Riep hij haar achterna en op een drafje zette hij de achtervolging in, niet helemaal doorhebbend dat dit hoogstwaarschijnlijk precies was wat ze wilde dat hij deed. Hij ving het woord zwemles op en spitste zijn oren. Jaaww hij wilde zwemmen. Hij haalde haar in en ging naast haar lopen. "Maaahaam. Ik wííííl een zwemles." zeurde hij en hij hapte naar haar oor door stuntelig op zijn achterbenen te gaan staan. Hij was een typisch veulen van een paar weken oud. "Als ik moeite voor jou zou moeten doen, wat zou er dan van mij moeten worden? Zou ik dan een veulenoppas moeten worden die geen enkel veulen kan bedwingen? Dat is zwak. Zo zwak als jij." Diep verontwaardigd hoorde hij haar woorden aan. "Ik zal jou wel eens bewijzen dat ik niet zwak ben! Wanneer krijg ik mijn zwemles?" Zij hij trots en vastberaden, en hij zette zijn borst naar voren en hoofd in de lucht. Hij ging écht niet zomaar opgeven of wegrennen, dat zat niet in zijn aard. Hij draafde nog een klein stukje met zijn lange benen en ging standvastig voor haar staan, al was hij twee koppen kleiner.

[Aah check mijne dan, zo klein hea ]