The Dead Ground

^ had geen idee wat voor tittel ik had kunnen kiezen ^^

Een rustig windje blies door de eindeloze vlakte heen. De temperatuur was vrij koel. De herfst heerst voor een korte periode. Grijze wolken werden traag verplaatst door de zwakke wind. Er was geen groen te bekennen. Alleen enkele verbande rotsen, en verbrande boomstronken. Ergens ongeveer in het midden van De Ash Valley was er een grote vulkaan. Die aan zijn winterslaap begon. In de zomer was hij actief, in de winter iets minder. Af en toe beefde het hier, en zag je een zwarte rookwolk ontsnappen uit de top van de vulkaan. De meeste dieren bleven hier liever uit de buurt. Het was hier kil en niets te eten. Maar er waren natuurlijk altijd wel enkelen die het niet echt konden schelen. Zoals Cobrazarao bijvoorbeeld. De grote zwarte hengst verscheen opeens. Ondanks de koele temperatuur was de assen stoffig. Elke stap die Cobrazarao nam verwekte een grote pak vliegende assen. De hengst draafde met een goeie thempo richting de vulkaan. Hij bleef aan zijn conditie werken en bewoog dan ook veel. Het weer was ideaal dat hij weer tevoorschijn kwam. Cobrazarao hief trots zijn hoofd omhoog. Zijn grote hoeven beukten helshard de grond in en schofte telkens een hoopje zand de lucht in. Zijn lange manen wapperde sierlijk in de wind. Zijn duistere ogen gleden alle kanten op. Hij schoot opeens in rengalop. De vulkaan verscheen in zijn gezichtsveld. Hij versnelde steeds meer en meer. De zwarte stofwolk vergrootte steeds meer en meer achter zich. Zijn spieren rolden onder zijn dikke huid. Het koste hem veel energie om door de zachtte aarde te verplaatsen. Uiteindelijk viel hij over in draf en klom met weinig moeite de vulkaan op. Tot aan de top. Rustig nam hij het landschap in zich op. Hij onderzocht momenteel elk gebied. Om te zien wat er veranderd was en waar de meeste goedzakken zich verzamelde. De trotste hengst hield zich groot. Hier was eigenlijk niet zo veel veranderd. Hij merkte wel dat hier een paar groepen wolven dit gebied had ingenomen. Maar dat maakt hem niet zo veel uit. Dat maakt De Ash Valley nog meer gevreest en houden de goedzakken meer op afstand. Zijn troepen hebben zich over de andere gebieden verspreiden. Cobrazarao had beloofd om oorlog aan te kondigen. Niet dat hij vaak aan zijn belofte kwam. Maar als hij zich een verveelde of dat er niets te veroveren viel zou hij zich met dit land bezighouden. Hij boog zijn gespierde hals. Zijn grote hoofd gericht naar beneden. Hij merkte een klein groepje wolven. Ach die zullen hem wel kennen en uit de buurt blijven. Toen de meeste wolven Cobrazarao niet kende en probeerde hem aan te vallen zijn ze algauw te weten gekomen dat ze met een duivel te maken hadden en dat ze het nooit op konden tegen hem. de meeste vrezen nu voor hem. Nadat hij vele wolven en roedels had uitgemoord. Cobrazarao is tha mafia xD

(Pff dit is maar een opwarmertje, zodra je me een uitdaging geeft geef ik alles
voor mijn beste Kyanos)

Hij stapte voort, grote krachtige passen maakte dat hij zichzelf zelfs in stap vlot voortbewoog. Zijn hals wat was gebogen, de gespierde bovenlijn in zijn hals lag er dik op. Zijn manen vielen soepel omlaag, deinden heen en weer op het ritme. Zijn staart gleed langzaam heen en weer over zijn achterbenen. De zon scheen genadeloos neer op zijn donkerbruine vacht, langzaam vormde zich een dun laagje zweet die zijn vacht liet glanzen. Zo bewoog hij zich voort over de Ash Valley. Een gebied waar hij nog maar weinig was geweest, het trok hem normaal niet echt. De dikke stoffige onderlaag stoof met iedere pas op, hij snoof even diep waarna hij meteen briesde door de laag stof die zijn neus binnendrong. Langzaam keek hij om zich heen, zijn ogen flitsten door de omgeving, het duistere gestalte van de vulkaan doemde voor hem op. Langzaam werd hij groter, wierp een schaduw over het dode gebied. Enkele rotsen lagen verspreid om hem heen, en achter hem waren zijn sporen nog zichtbaar. Een diep triest gebied maar het had geen invloed op zijn humeur. Hij voelde zich hier niet bedreigd door, werd niet verdrietig en voelde geen angst. Een gebied in bezit van de slechte paarden, maar weinig goedzakjes durfden zich hier te wagen en dat was maar goed ook. Het wemelde hier van de wolven, hij was ze nog niet tegen gekomen maar angstig ervoor was hij niet. Hij zou de dood tegemoet staren zodra deze hem kwam halen. Een vage geur drong zijn neus binnen, maar hij kon niet opmaken wat het nou was, een paard, een ander dier? Of gewoon de omgeving die zo’n vreemde geur afstond. Met een krachtige pas zette hij zichzelf aan tot een draf. Hij zette zijn achterbeen er ver onder om zichzelf vervolgens weer krachtig af te zetten. Zo draafde hij even voort, hij dacht na over zijn eigenlijk ook waardeloze leven. Welke uitdaging had hij dan ook, wachtend tot de kudde een oorlog zou openen, wachtend tot hij eindelijk zo stom was om zich in te laten met een merrie. Wachtend tot de dood hem kwam halen? Hij wist het niet en misschien was dat ook wel de reden dat hij hier rondliep. Plotseling stond hij stil. Het beeld van een paard was op zijn netvlies gekomen, een zwarte hengst. Zijn geur was inmiddels overduidelijk, hij had meer afstand afgelegd als hij had verwacht toen hij aan het draven was. Hij draaide zijn hoofd iets om te zien waar hij naartoe ging maar het was nogal onduidelijk. Waarom maakte hij zich er dan ook druk om, hun paden zouden niet zomaar kruizen het zou het lot zijn die zou beslissen of ze elkaar zouden tegenkomen. Hij stapte weer voort, sloeg met zijn staart een paar vliegen van zijn lijf. Zijn hals was tot op zekere hoogte bezweet, het warme weer werkte hem tegen. Het zou lijken alsof hij al doodmoe was maar hij had nog genoeg aan energie en kracht over. Hij klom met het nodige gemak de vulkaan op, volgde de kronkelende paden die hem zouden leiden naar de top. Velen zeiden dat het uitzicht van boven op de vulkaan het beste was wat je ooit kon hebben gezien. En nu, vandaag, zou hij het gaan uitvinden. Dat de zwarte hengst hetzelfde pad volgde maar op de een flink aantal meters aan afstand wist hij niet. De vage geur bleef wel rondhangen maar het nam zijn aandacht niet in beslag. Hij merkte dat hij de top aan het naderen was, de lucht werd ijler, en de moeite om adem te halen werd wat moeilijker. Zijn borstkast ging kalm op en neer op het ritme van zijn ademhaling. Hij stapte om de laatste bocht van het pad, en het eerste wat hij zag was de hengst. Hij snoof even diep en stapte toen door, hij liet zich niet tegenhouden door een hengst die toevallig voor hem op het platform terecht was gekomen. Wie was deze hengst eigenlijk, hij kende diverse andere friezen hengsten hier in DH maar wie was deze. Op een aantal meter afstand bleef hij staan, keek de hengst strak aan. Zijn lijf was bezaaid met littekens een teken dat hij al vele gevechten had gevoerd. “ Met wie heb ik te maken “ vroeg hij op een barse toon. Hij had niet bepaald het idee dat dit gesprek veel vriendelijkheid zou krijgen maar hij was benieuwd.

De stilte heerste. Cobrazarao bleef versteend staan. Hij drukte zijn oren alle kanten op en snoof regelmatig. De stilte bleef niet voor eeuwig. De rust verdween. Cobrazarao kon al van een paar verre mijlen een paard ruiken. Hij duwde zijn neus de lucht in. De wind bracht de verse geursporen naar zijn neusgaten. Zijn neusgaten ontving de geur en onderzocht het, misschien herkende Cobrazarao het paard. Cobrazarao merkte dat het een kuddelid was van The Valkyrie Hij kende de alfa niet. Hij wist wel dat het een merrie was die de leiderschap had bemachtigt. Hij was benieuwd wat de vreemdeling hier bracht. De geur kwam steeds dichterbij. Maar Cobrazarao bewoog niet. De hengst verscheen en keek op naar Cobrazarao. Cobrazarao had vreemd genoeg wel verwacht hier iemand tegen te komen. Dat was weer eens een toeval. De hengst toonde duidelijk geen angst en liep een beetje verder en stopte daarna weer. Het eerste wat hij zei is met wie hij te maken had. Er kronkelde een valse glimlach op zijn droge ruwe lippen. " Met iemand die vele moord veroorzaakt." Antwoordde Cobrazarao kil. Opeens kwam Cobrazarao in actie. Hij draaide zich om en knalde een voorhoef op de grond. Het betekende eigenlijk niets. Hij dreigde nog niet of zo. Hij verstopte eerst zijn gevaarlijke aard. Cobrazarao zijn ogen schoten vals naar de vreemdeling. "Mijn naam is Cobrazarao, alfa van The Blood Horses. En wie ben jij? Lid van The Valkyrie." voegde Cobrazarao er aan toe. ZIjn stem was zwaar en het herhaalde een paar keer in de omgeving. Zijn lange maanlokken vlogen de lucht in. Zijn mond stond nu strak. Hij gedroeg zich dominant. Zoals altijd. Je mag van geluk spreken als hij je spaart. Meestal verdroeg hij het niet als paarden eerst aan hem de vraag stelde. Maar hij was in een goede bui. Dit paard had geluk. Nu ja, een goeie bui. Dat had hij eigenlijk nooit. Maar je kon wat meer doen dat hij normaal verdraagt. Er gleed een paar bloeddruppels naar beneden. De meeste wonden waren nu dicht. Hier en daar was er één open. Alle wonden waren proper en niet geïnfecteerd. Dat komt omdat er niet lang geleden heel zwaar had gestormd dat zijn vacht nu sprankelend schoon was. Voor deze ene keer zag hij er kerngezond uit. Ondanks al die lelijke littekens dan. De meeste slechte merries vonden hem hot. Dat vonden die van zijn kudde toch. Cobrazarao is Sythka volledig vergeten. Hij heeft al maanden niets meer van haar gehoord. Het was tijd om haar los te laten. Hij gooide zijn hoofd in de lucht en wachtte geduldig af. Zijn ogen bleven strak op haar gericht.


bleeeeeg geen inspi

Het maakte de hengst overduidelijk niet uit dat hij hier was, misschien een waardig tegenstander, misschien wel een tegrote tegenstander op dit moment. Maar daar dacht hij niet over na, hij was geen type dat meteen aan een gevecht dat wat bijna zeker zou moeten plaats vinden. Nee geen enkel gevecht zou móeten plaatsvinden, het licht aan het humeur, en de achtergrond van een paard. Hoewel deze hengst er niet bepaald in een goed humeur uitzag zag hij er ook niet uit alsof hij onredelijk was en meteen zou aanvallen. Toch bleef hij met een schuin oog naar de vreemdeling kijken. Liet zijn aandacht niet aan hem ontsnappen zodat hij in een ogenblik van onoplettendheid aangevallen zou worden. Maar de uitstraling, de blik in de ogen van de hengst en de vreemde maar vooral valse glimlach maakte dat hij op zijn hoede moest wezen. Hij sprak op een kille en ruwe toon een stem die hij had verwacht die bij de hengst paste. Plotseling kwam de hengst in beweging, draaide zich vlot om en knalde een van zijn voorhoeven op de grond. Hoewel hij niet schrok spande wel een deel van zijn spieren zich aan klaar voor dat wat komen zou. Maar er kwam niks, het leek gewoon imponerend gedrag iets wat hij ook wel eens had gedaan maar wat over het algemeen geen nut meer had. Niemand scheen meer de angst te voelen voor de echte slechte paarden zoals wel zou moeten. Met iemand die vele moorden heeft veroorzaakt. “ Tegenwoordig zegt dat niet veel meer, vele moorden, vele paarden plegen vele moorden in de hoop respect af te dwingen. Niemand verdient tegenwoordig meer zomaar respect, en zeker niet van mijn kant. Niet dat ik een groot iemand ben hier in DH maar ik sta voor mezelf, hoewel ik wil geloven dat je niet zomaar iemand bent die vele moorden heeft gepleegd “ Hij koos zijn woorden voor eens zorgvuldig. Een felle blik werd op hem geworpen en onbeschaamd keek hij terug. Hij kende geen angst voor deze hengst, het enigste wat zou kunnen gebeuren was óf dat hij een degelijk respect zou krijgen voor hem óf dat ze elkaar enkel zou provoceren tot een gevecht. Hmm Cobrazarao, een vreemde naam maar eentje die hij wel over de vlaktes had gehoord, een veelal gevreesde hengst en hij kon iets van hun vrees begrijpen. Hij was een indrukwekkende verschijning, maar nog altijd.. Voelde hij zich niet bedreigd. Wie hij was, tja waarschijnlijk in zijn ogen een onnuttige hengst, lid van een kudde, zijn naam zou niks voor hem betekenen maar het was geen geheim “ Kyanos “ sprak hij daarom als antwoord, zijn stem was kalm. Volledig beheerst geen spoortje angst, woede of ook maar iets wat op nerveusheid leek. Zou dit zijn hoe de hengst zich áltijd gedroeg, of was hij ook eens op zijn gemak gedroeg hij zich eens kalm en minder dominant zonder reden. Zijn blik werd even troebel, vaag, alsof hij er niet bij was met zijn gedachtes en dat was hij ook niet. Maar al snel richtte hij zijn aandacht weer op de hengst. Hij herinnerde zich vaag dat hij het had over het feit dat hij lid was van de Valkyrie, ja dat was hij. Trots lid van de Valkyrie, een plek waar hij thuishoorde. Maar hij herinnerde zich ook het punt dat hij het had over zijn eigen kudde, een kudde buiten DH dat moest wel. “ Een kudde buiten DH hé, wat maakt dan dat je hier bent ? “