everything is dead here...||Raine

Rustig lag ze te slapen in de kudde. Maar het was niet echt, ze wachte tot ze weg kon. Naar Rain toe. Perry opende een van haar ogen en liet die over het veld glijden. Niemand was nog op,mooi dan kn ze nu weg. Ze stond op en schudde zich uit. Ze voelde zich zo slecht maar ze hield van Rain dus dan ging ze gewoon naar hem. Ze draaide zich om en wou weg lopen maar ze stond oog in oog met Loon. Waarom was zij nou in eens wakker, en stond ze zomaar hier. "Waar ben jij van plan heen te gaan." Vroeg ze op een beetje arrogante toon. "Ik...ik hoorde iets en wou even gaan kijken. Niet dat jou dat wat aan gaat." Ze stapte langs Loon heen en versnelde haar pas. Met grote draf passen verliet ze al snel het veilige veld. Ze moest snel naar de bossen daar was ze wat veiliger aangezien ze nu als wit paard in een open veld goed te zien was. Eindelijk kwam ze aan bij het bos waar ze weer rustig ging stappen. Ze liet haar hals wat hangen. Ze was moe, erg moe. Ze had de hele nacht niet geslapen en dan moest ze er nu weer op uit. Icari, hij zat ook in haar hoofd. Maar dat ging ze niet laten merken aan Raine natuurlijk. Hij was de enige voor haar. Hij maakte haar compleet. Perry luisterde even naar een uil en spigt die in een boom timmerde met zijn snaveltje. Het was stil, maar er was toch ook zo veel geluid. Dat deed haar elke keer weer verbazen. Niet dat ze heel vaak stiekem naar het bos ging maar als ze dat deed vond ze het wel heerlijk. Er was niemand. Je kon ongestoord laten en doen wat je wou. Na een tijd kwam ze het bos weer uit. Een dode droge vlakte was nu te zien. Perry was bang. Hier zaten slechte paarden. Ze mocht hier helemaal niet komen, maar ze was hier voor Raine. Met hem was ze niet bang. Ze liep toch door en probeerde zich een beetje klein te maken. Ze viel hier erg op met haar vacht. Nee, ze mocht nu niet stoppen. Ze moest sterk zijn en haar angst over winnen. Met haar borst een beetje naar voren liep ze nog een beetje door. Ze rook hem, hij was hier in de buurt. Even hinnikte ze laag, maar misschien was dat te zacht. Te hard durfde ze niet, misschien zouden andere paarden haar horen en komen. Misschien was zijn kudde wel hier. Maar dat zou wel niet want ze hadden hier afgesproken. Ze hinnikte een keer hard. Hopelijk kwam hij nu snel, want ze voelde zich niet echt prettig.

~Raine

Groene ogen schoten heen en weer. De grote hengst stond bovenop de Ash Valley en begon te ijsberen. Links, rechts. Links, rechts. Steeds opnieuw. Zijn groene ogen bleven strak naar voren gericht terwijl hij steeds bleef nadenken over de witte merrie. Hij was enorm bezorgd om haar en zeker omdat ze hem kon komen opzoeken. Hij was geboren bij de slechte paarden en niet bij paarden die zoals haar waren. Zij was eerlijk en lief. Ze was te vertrouwen en schattig. Hij niet. Hij was het tegenovergestelde. Hij was gemeen en vals. Sterk en moordlustig. Hij snapte niet wat de merrie zo leuk aan hem vond. Hij snoof luid en schudde met zijn lange manen heen en weer. Het was zo lastig en irritant. Hij was helemaal verkeerd bezig en dat wist hij nu pas. Toch kon hij niet alles terug trekken want hij was verliefd geworden. Woedend sloeg de hengst met zijn hoeven op de grond terwijl hij zich naar beneden liet zakken, de vulkaan achter zich latend. Hij drukte zijn oren in zijn nek en sloeg met zijn staart heen en weer om wat vliegen weg te jagen. De zon scheen erg fel, maar toch zag je de dode lijken en rook je de geuren van het bloed en de dood. Hij snoof de geuren even op en een bekende geur kwam lichtelijk dichterbij. Hij drukte een oor naar voren om geluiden op te vangen net als de hinnik van de witte merrie. Hij hoorde haar goed en dat betekende dat ze in de buurt was. Raine vloekte zacht.Wat deed ze hier toch? Ze mocht niet weg van haar kudde en zeker niet in zijn buurt. Hij was aan het patrouilleren en moest zoeken naar nutteloze goedzakken om de keel door te bijten. Als zijn medeleden nu in de buurt zouden komen had hij een groot probleem. Hij raakte lichtelijk in paniek en begon nog een keer te ijsberen. Wat nu? Het was te laat om zich om te draaien en weg telopen.Ze was hier al in de buurten als ze nu zou worden aangevallen moest hij wel helpen. Raine zuchtte diep en merkte de witte merrie in de verte op.Hij bekeek de merrie die rustig in zijn richting gelopen kwam. Hij was toch blij om haar te zien, maar de paniek was nog steeds hier. Diep vanbinnen.

Geen hinnik terug, maar ze rook hem toch duidelijk. Ze nam het hem ook niet kwalijk, straks was zijn kudde hier in de buurt en als hij dat zou hinniken dan zouden ze hem horen. Maar daar eindelijk kwam hij. In de verte verscheen een bruine hengst. Perry wist zeker dat het Raine was. Rustig liep ze op hem af."Raine." Zei ze zacht. Haar keel liet een slaak van verlichting. Haar ogen schoten even langs zijn lichaam. Hij was sterk, dat kon je zien. "Hoe is het met je?" Vroeg ze maar om het gesprek een beetje op gang te laten komen. Het was zo vreemd. Het paard waar ze van hield stond voor haar, maar er was een stilte. Maar ze vond het niet zo erg, ze was bij hem, en alleen dat telde. Soms miste ze het wel, dat ze niet altijd bij hem kon zijn, omdat hij slecht is, maar 1 minuut bij hem zijn, was beter dan helemaal niks. Raine mocht dan wel slecht zijn, maar tegen Perry was hij anders, trouwens dat wist ze helemaal niet. Want ze wist niet hoe hij was tegen zijn mede paarden. Daar kon ze niet over oordelen. Ze schraapte een keer met haar hoef over de grond en meteen was er een grote stof wolk te zien. Perry hoestte even. Dat ging ze dus mooi niet doen. Nu was de geur van de lijken nog duidelijker te ruiken. Na een tijdje was je er aan gewend, maar het dan weer op nieuw ruiken was echt vies. De geur was gewoon helemaal in het stof gedrongen, het was hier dan ook zo droog.

~flutjeo_O