little boys become big men // deina

Relaxt. Zo stond hij naast de watervallen. Zijn ogen half gesloten en zijn hoofd hing naar beneden. Zijn manen vielen over zijn hals heen. Zijn bonte vacht werd nat van de stromende regen waar hij in stond. Samen met het kabaal van de waterval maakte het een oorverdovend lawaai. Maar alles deerde hem niet. Hij vond dat hij wel enkele rust verdiende. Hij had getraind, gereisd en nog meer. En hij was nu weer terug in Dream horses. Hij snoof eens zachtjes en schudde met zijn lichaam om het water van hem af te schudden. Wat weinig nut had, maar hij moest zo goed mogelijk warm proberen te blijven. Maar hij wist als hij zo bleef staan, wel eens ziek kon worden. Maar dat deerde ook niet. Hij had op het moment nergens zin in.
Zijn terugkomst was nog niet bekend bij Deina. Hij had überhaupt nooit verteld dat hij weg was gegaan. Maar het had hem zeker goed gedaan, al moest hij het nu nog uitleggen. Hij wilde wel weer teug in de Horcrux. Dat zou wel zo gezellig zijn. Maar zijn laatste tijd met Deina in Dh waren niet zo vreselijk soepel verlopen. Hij wist nog wel de geboorte van haar veulen. Anaïs. Wat waarschijnlijk ook nog een kleintje zou zijn. Hij dacht even na over zijn oude tijd, zijn wel degelijk korte tijd in DH en bij de kudde. Maar hij hield wel van rondreizen. Vreemdelingen ontmoetten. Hij keek eens in het rond. En sloot vervolgens zijn ogen weer.


~ wat is dít een flutpost, maar mijn inspiratie is nu eventjes op.

Een valse grijns had de lippen van de gespierde merrie versiert. Ze rook hem. Opnieuw. Dat betekende dat hij terug was. De kudde was heel rustig geweest en nu kwamen de paarden weer in actie. De sneeuw maakte weer een plek vrij voor de tweede activiteit, maar die moest de merrie nog verzinnen. Ze was vaak op ontdekking geweest om alle paarden te zoeken uit de kudde. Er waren nu twee nieuwe leden en nu rook ze die ene hengst opnieuw. Het jonge dier waarmee ze enorm veel ruzie had gemaakt. Hij was teruggekeerd. Ze had het nu pas door dat hij weggegaan was. Nu wist ze het en inderdaad hij was terug. Ze verplaatste haar brede lichaam en liep richting de geur van de bonte hengst. Haar donkere ogen gleden over de witte omgeving. Het was moeilijk om haar te zien lopen in dit witte tapijt. Ze snoof luid en hoorde de watervallen al dichtbij. Daar kwam de geur vandaan. De witte merrie liep rustig in de richting van de bonte hengst die duidelijk gegroeid was. Echt groot was hij niet. Het was nog steeds een Welsh. Deina grijnsde breed en moest nog steeds naar onderen kijken. "Zozo, zie hier de verloren dementor." De woorden kwamen er rustig uit. Haar stem ijskoud maar gemeend. Ze had nooit rangen uitgelegd aan de leden dus hij zou niet weten waarom ze hem een dementor noemde. Ze grijnsde breed en wachtte op zijn reactie van de woorden die ze zojuist had uitgesproken.

Een brommend geluid kwam over zijn lippen rollen. Zijn ogen sprongen open. Onbekende geuren rook hij. Of waren ze misschien wel bekend. Dream horses had even zonder hem geleefd, maar het wist te overleven. Er waren nieuwe dingen ontstaan. Zijn hoofd veerde overeind, en zijn oren speurden het gebied af. Hij snoof eens, en draaide zijn hoofd in het rond. En toen kwam de merrie eraan. Zijn mondhoeken krulden omhoog. Hij rekte zich vervolgens uit, waarbij enkele gewrichten van hem een ‘knak’ lieten horen. Hij gaapte eens overdreven, en keek de merrie toen met opgetrokken wenkbrauwen aan. "Zozo, zie hier de verloren dementor." Zei ze rustig. Maar met zo'n leuk ondertoontje. Wat was ze eigenlijk een doorsnee badass. Hij schudde zijn manen en zijn blauwgekleurde ogen keken de merrie aan. Hij bestudeerde haar van top tot teen. En kwam tot de conclusie dat ze geen spat was veranderd. ‘Dat was ook een poosje geleden, Deina,’ zei hij droog. Hij kantelde zijn hoofd een beetje en liep dichter naar de merrie toe. Zijn ogen samengeknepen. ‘Is er nog iets aan je veranderd? Ik kan niets zien. Maar nog een mooi litteken overgehouden aan jouw "grote" gevecht? Jeweetwel.. Dat grote gevecht, toen je gekneusd terugkwam en toen nog eens moest bevallen,’ zei hij op licht spottende toon. Uitdagend, en vooral érg plagend. Hij keek er poeslief bij, met ‘puppy-eyes’. Het snoof nog eens. Schudde zijn lichaam uit, wat niet veel nuttigs opleverde. Hij werd zo weer nat door de stromende regen. Maar het deerde hem ook verder niet. Het prikkelde op zijn huid, maar hij was een beetje beschut door de bomen die boven hem uittorende. Wat hem wel erg irriteerde was dat zijn schofthoogte nog steeds niet boven die van de merrie uitstak. Hij rolde vervolgens met zijn ogen. ‘Maar uhmm, by the way.. Wat bedoel je met dementor?’ zei hij met een klein spatje interesse. Hij zette nog een stap naar voren en begon toen langzaam langs de merrie langs te lopen. Zijn ogen op haar gericht. Zijn hoofd licht gekanteld en liep achter de merrie langs. Vervolgens stond hij weer schuin voor haar. Brieste eens, niet verdere interesse tonend. Alleen haar reactie was iets wat hem wel zou interesseren. Als ze weer boos zou worden, of een beetje prikkelbaar, vond hij het weer leuk. Want ja. Pesten...

Haar donkere ogen had ze op de blauwe kijkers van de jonge krijger gericht. Krijger, het nieuwe woord dat hij kreeg om aan benoemd te worden. Ze draaide met haar oren en wachtte op enige reactie. Ze snoof zacht en luisterde meteen toen hij begon te spreken. Zijn stem was duidelijk verlaagd en hij klonk nu als een echte hengst. Jong en klein, maar het was een hengst. Hij begon dat het al een poosje geleden was dat ze elkaar nog hadden gezien. Dat was inderdaad zo. Ze knikte hem toe, kalm. Hij begon toen opnieuw. Opnieuw over het gevecht en de bevalling. De grote ruzie ontstaan door zijn belachelijke veulen gedrag. Deina keek hem aan en reageerde er niet op. Ze zweeg en wist wat hij nu zou gaan zeggen en vragen. Ze grijnsde breed toen de vraag er inderdaad uitkwam. Een klein beetje interesse was te vinden in zijn stem. Ze merkte dat hij rondom haar liep en volgde hem met haar donkere ogen. Ze wachtte tot het even muisstil was voor ze haar helemaal naar hem richtte. "Je hebt een nieuwe rang gekregen. Je bent nu dementor van de kudde. Dat betekend dat je de gebieden bewaakt en je mag paarden doden die over de grens komen." Haar stem klonk licht uitdagend, maar nog steeds kalm. Ze had geen zin om hem enorm uit te dagen om weer dat plaaggedrag te krijgen. Dat hoorde niet bij het gedrag van echte krijgers. Ze schudde haar hoofd en keek hem strak aan. "Ik vond dat het iets voor jou was."