Made up my mind about the future. Made up my mind about the past. ~

Een voskleurige gedaante stapte langs de waterrand. De merrie, die oranje in je ogen kleurden, met de donkerbruine ogen. Onweerstaanbaar als sommigen zeiden, vals als de duivel wat anderen zeiden. De merrie was een groot raadsel, niemand snapte de merrie. De merrie, wiens zoete geur je neus streelden. De merrie die je met haar donkerbruine ogen aankeek, knipperend met haar voskleurige wimpers. Elke keer alsof een roos sloot, en uit haar kop kwam. De merrie, wiens fluweelzachte neus je huis streelde. En het was enkel een slecht spel van haar. Een spel, en anderen laten vallen als een baksteen. Die op de grond door midden brak, en gewond achterlatend. Je raakte snel verslaafd aan haar, maar je wist dat het slecht was. Net als de zoete lolly die voor je lag. Een toverbal waar je eeuwen op kon zuigen, en dat deze steeds van kleur veranderde. Suiker, je kon niet zonder, maar teveel was te slecht, alleen verslavend. En zo heette de onweerstaanbare merrie. Sugar. Zoet, lekker, verslavend. Maar zo slecht.
Haar benen bewogen elegant, rustig. Elk been had een witte aftekening. Rechts voor en linksachter een sokje. Rechtsachter een hogere sok, en links vooraan een witte kroonrand. Op haar voorhoofd stond een ruit afgetekend in dezelfde heldere witte kleur. Het miste een hoekje, en dat missende hoekje leek alsof er een hap uit was genomen. Daar groeide dezelfde oranje kleur die op de rest van haar lichaam veel was te vinden. Een kleine deuk was in het profiel van haar hoofd te vinden. Een kenmerkt dat bíjna elke arabier had. Er waren sommigen die dat niet hadden, maar bij haar was deze wel te vinden. Maar niet zo overdreven als sommigen dan weer wel hadden. De hare was erg licht en precies diep genoeg. Niet te erg, niet te weinig. Precies goed. Ze zwiepte met haar staart, die precies dezelfde kleur had als van haar vacht. Deze kwam tegen haar flank en jaagde een vlieg weg die liep te kriebelen. Haar oren draaiden mee, naar geluiden die in het gebied waren te vinden. Er waren geen bomen, alleen maar gras, met een doffe groene kleur. Ze liep mee met de bochten die in de rivier te vinden waren. De meanderende rivier, die door de eeuwen heen zo was gevormd. Haar lippen bewogen even smakkend en ze bleef bij de rand van het water staan. Haar staart wiegde mee in de zachte wind die uit het zuiden kwam. Zacht, maar verfrissend genoeg. Het was nu inmiddels herfst, maar de zon liet zich toch zien vandaag. De stralen streelden haar rug, en de lucht was blauw. Er waren enkele wolken, met mooie bolletjes en ronde randen. Niet uitgestrekte, lange wolken, maar kleine wolkjes. Poffend, als kleine schaapjes. Ze kantelde haar hoofd even, er waren geen bomen te zien. Geen bomen waar je schaduw onder kon vinden, maar nu was de zon precies warm genoeg voor haar. Het liet haar voskleurige vacht glanzen. Het enige wat op het moment miste, om het plaatje compleet te maken. Was iemand anders. Ze was alleen, heel alleen. Al enkele weken had ze geen gezelschap gehad. De jonge arabier zuchtte. Er kwam een iets hardere windvlaag waardoor de manen die op haar hals lagen bewogen. Een zachte, lage hinnik verliet haar mond, en niemand zou deze gehoord kunnen hebben, alleen als je binnen een straal was van een paar meters.

~ Dat ene paardje van Kalli..

Saai. Het was hier gewoon doodsaai. Er was niets te doen buiten het verleiden van de zwarte Fries merrie Nevaeh. Meer was er nog niet. Of hij was niet in de juiste richting gegaan. Waar zaten ze? Diegene die hij wilde en zocht. Hij wilde haar. Al had hij geen naam, geen uiterlijk, niets. De hengst schudde wild met zijn hoofd. Hij dacht er teveel over na. Eigenlijk moest je gewoon geduld hebben en rondkijken. Rondwandelen, paarden kennen, paarden pesten. Vechten of andere dingen. Dan kwam alles vanzelf. Quint was dan ook nieuw en kende niets. Hij wist geen één gebied uit zijn hoofd. Hij was nu in een raar gebied beland. Een goedzakgebied leek het wel op het eerste zicht. De hengst snoof luid en drukte zijn oren in zijn nek. Hij haatte dit gebied nu al. Kalm blijven. Dat schoot er deze keer door zijn gedachten heen. De zwarte hengst, nouja zwart hij was gewoon speciaal met zwart en grijs, keek naar de omgeving. Hij rook hier iets heel interessants. Een merrie. Quint grijnsde vals en liep rustig naar de plaats waar de merrie vandaan kwam. Nouja, de geur van haar. Hij drukte zijn oren naar achteren, maar nog net niet tegen haar schedel. Zijn donkere ogen gleden over de bomen en de rest. Wat was dit hier? Hij rolde met zijn ogen en zag verderop een schim staan. Zijn blik schoot naar de schim en de grijns verdween na een tijd weer. Hij liep rustig naar de merrie toe en stapte een rondje rond haar heen waarna hij stopte. Hij knikte eens naar haar en bekeek de merrie van kop tot teen. Het was een vosse Arabier, nog jong en slank. Hij vond haar niet mis, maar hij vond zoveel paarden niet mis. Al zag ze er niet meteen uit als een echte saaie zwakke goedzak. Dit kon nog heel interessant worden. Voor hem toch. Of juist voor de merrie. Zijn oren draaiden kort rond om nog iets op te vangen, maar er was verder niets dan hij en haar. Quint richtte zijn donkere ogen op de merrie. "Hallo schoonheid." Zijn stem koud, emotieloos maar een tikkeltje charmant. Het hoorde bij hem.

Ze zuchtte eens diep en sloot haar ogen even. Vervolgens opende ze haar ogen weer en keek in het rond. Het was een groen gebied, met een blauwe slang die er doorheen kronkelde. Niks te beleven hier. Ze schudde haar hoofd. Die werd toen weer omhoog geveerd doordat een geur binnen haar neusvleugels in drong. Haar oren draaiden heen en weer. Ze hief haar hoofd en probeerde uit te vinden waar de geur vandaan kwam. Ze brieste eens even. De geur werd steeds sterker. Blijkbaar had de ander haar ook opgemerkt. Ze bleef rustig staan, en wachtte op wat er zou komen. En al snel kwam een grijsachtige hengst in beeld. Haar mondhoeken krulden omhoog en ze kantelde haar hoofd een beetje. Haar donkerbruine ogen vlogen over de hengst heen. Deze cirkelde eens om haar heen. Ze kantelde haar hoofd weer een beetje en de hengst stopte voor haar. ‘Hallo schoonheid,’ zei de hengst. Ze grijnsde even en keek toen de hengst aan. Dus hij wilde het zo spelen. Het charmante toontje in zijn stem had ze heust wel gehoord. Ze zette haar lichaam in beweging en kwam dichterbij de hengst. Ze glimlachte eens speels, maar zei verder niks. Ze blies eens wat lucht tussen zijn ogen en zwiepte haar staart vervolgens. Ze krulde haar hals eens sierlijk. ‘Hmm, interessant,’ was het eerste wat de merrie zei tegen de hengst. Ze stapte eens verder en liep om het lichaam van de hengst heen. Haar neus kwam net niet of net wel tegen zijn vacht toen ze erlangs stapte. ‘Zo,’ zei ze terwijl ze nog om hem heen stapte. Ze was achter hem nu en maakte een sierlijk boogje langs zijn achterhand. Haar lippen kwamen weer zacht, maar nauwelijks tegen zijn flanken aan. ‘Vanwaar dat ik jou tegenkom hengst?’ zei ze nog stappend. En toen ze weer voor de hengst stond glimlachte ze even. ‘En wat is jouw naam?’ vroeg ze vervolgens met haar zuivere stem aan de hengst. Ze kantelde haar hoofd een beetje.

~ sorry voor zon flutjee.