Back in town ! ~ Open voor iedereen !

Wolken sierde de horizon. Soms duurde het uren voordat er een greintje schaduw te vinden was, tenminste een week of twee terug was dat zo. Nu duurde het slechts enkele minuten of soms iets langer dan een half uur voordat er een wolk voor de zon kroop om de aarde onder hen schaduw te bieden. Een zoute lucht vulde de lucht om hem heen. Een lichte tot matige wind zorgde ervoor dat voskleurige manen die tot over zijn schouder reikte omhoog wapperde waarna ze langs zijn schouder naar achter werden gedrukt waarna ze zijn schoft raakte. Golven rolde het zand af en aan terwijl wit schuim hier en daar op het natte zand bleef liggen. Afdrukken van hoeven vormde een spoor in het natte zand terwijl sommige al vervaagd waren doordat water nieuw zand in de afdrukken had gedrukt. Afentoe waaide droog zand ietsjes op waardoor het enkele meters verder op weer neer kwam in dwarrelende korrels zand. Een voskleurige staart waaide met de wind mee alsof het één was met de wind.

Vroeger was de voskleurige hengst, eigenlijk mini hengst behoorlijk bekend geweest in Dream Horses. Misschien niet in een negatieve weg zoals sommige dat dachten bij paarden maar in een positieve weg. Er waren namelijk niet zo heel paarden als hem, eigenlijk had Tarek er nog nooit één gezien zoals hem. Een shetlander. Eentje die altijd vrolijk was, eentje met die altijd wel een bijdehand tegen antwoord had. Ieder had zo zijn kenmerken, net als Tarek. Zijn vertrek was langdurig geweest, niet omdat Dream Horses hem niet meer bevallen was, hij was eruit gedreven door een groep grote badasses. Achteraf was het dom geweest om te vluchten, maar wie weet dan was Tarek misschien niet meer hier geweest. Na maanden lang weer getraind te hebben, weer op gewicht te zijn gekomen en weer in een goede conditie te verkeren. Had Tarek besloten terug te keren naar Dream Horses. Vol vertrouwen, vol goede moet. Misschien kwam hij uiteindelijk nog oude bekende tegen, maar tot dit moment was Tarek alleen nog maar nieuwelingen tegen gekomen. Paarden die hem apart aan hadden gekeken, alsof Tar een stuk vuil was geweest, alsof hij ook geen recht had om hier te leven.

Rustig brieste Tar, denkend aan het verleden en tegelijk aan het heden en zijn toekomst. Zou het zo zijn dat zijn geliefde ooit nog op zijn pad zou komen ? Een merrie van zijn voor maat ? Een merrie die Tar zijn liefde kon bieden, lief kon hebben, zou voor kunnen zorgen en verdedigen. Een gezin mee zou kunnen stichten maar ook plezier mee kunnen hebben ? Kort schudde Tar zijn kleine hoofd, oren werden naar voren gedrukt terwijl een tevreden bries zijn neusgaten verliet. De zomer was zo juist voorbij, de herfst was aangebroken wat betekende dat een wintervacht snel weer zou wederkeren. Een geluid paar meter voor Tar zorgde ervoor dat hij tot stilstand kwam, kijkend naar dat gene wat als een schaduw zich enkele meters voor hem bevond.

&& Iedereen is welkom ! :').

De zon schoof langzaam aan achter een wolk of eigenlijk kroop de wolk voor de zon als het ware. Het was iets waar je nooit je hoef op kon leggen, iets wat mysterieus was maar tegelijker tijd een prachtig beeld was. Als je tenminste je tijd ervoor nam om het te bewonderen. Niet iedereen deed dat altijd, sommige zagen alleen de negatieve kanten ervan, zoals dat de zon je verblinde of dat het koud was als er een wolk voor de zon schoof. Diep ademde Tar in, de schaduw veranderde in een paard terwijl zijn ogen elk deel van het wezen opnamen. De geur maakte al snel bekend dat het om een merrie ging. Uiteindelijk was ze dichtbij genoeg zodat Tar haar lichtelijk kon bewonderen maar ook observeren. Haar manen waren een paar tinten lichter als de zijne, hun vachtkleur was vrijwel indentiek aan elkaar terwijl de merrie hier en daar nog witte vlekken had. Alsof deze met een emmer witte verf er zo opgegooit waren. Haar oren stonden vrolijk naar voren gericht terwijl ze Tar zijn richting opgehobbeld kwam. Vriendelijk brieste Tar, zijn oren waren naar voren gericht. Het kwam niet vaak voor – eigenlijk was het zeldzaam – dat hij iemand van zijn voormaat en ras tegen kwam. Tar zijn bruine ogen boorde zich in die van de merrie terwijl haar fluwele stem dapper maar vrolijk sprak. ‘Hallo’ Waren de woorden die Tar zijn oren opvingen. ’Gegroet mooie dame,’ Sprak Tar met een ondeugende blik in zijn ogen. In een soepele beweging schudde hij iets met zijn hoofd terwijl zijn manen weer op hun plaats vielen, zo ongeveer dan. ’Oké, nu normaal. Hallotjes, Aangenaamd de naam is Tarek met wie heb ik het genoegen kennis te mogen maken ? Tarek zijn ogen werden kort op de zee gericht terwijl hij met zijn hoofd gebaarde rustig verder te lopen. Stilstaan was iets wat niet in Tar zijn woordenboekje voor kwam namelijk. Vrolijk en briesend gooide hij zijn hoofd in de lucht terwijl hij naar de merrie naast hem luisterde. ’Dit maak ik trouwens ook niet vaak mee, dat ik iemand tegen kom van mijn formaat en hetzelfde ras, best apart. Je zou bijna kunnen zeggen dat ik droom, niet dat dat zo is, maar het zou mogelijk kunnen zijn.’ Sprak Tarek half tegen de merrie en half tegen zichzelf.