Naptime~[Open]

Vlagen gruizelig stof zwiepten over de vlakte, omgaven de asgrijze merrie en gingen vervolgens weer kalm liggen toen de wind voor kort neerdaalde, slechts om daarna weer op te steken en in een nieuwe vlaag de as omhoog te tillen. Twee lichte, glinsterend oranje ogen, als die van een uil in de nacht, dwaalden over het gebied, niet direct geïnteresseerd in haar omgeving. Aan haar lippen ontglipte een zucht en haar ogen verschoven op zoek naar een plekje kleur of verandering naar een ander punt aan de horizon. Maar jammer genoeg was ook dáár geen afleiding te vinden. Wat, ze kwam in het we-reldberóemde DH aan en ze landde van de ene op de andere seconde in deze saaie shit? Was ze hier helemaal hiernaartoe voor gekomen, om in deze as-zooi rond te dolen? Hoogstwaarschijnlijk had ze er nog zo’n driehonderd omwegen bij gemaakt ook, want haar richtingsgevoel was…Eigenlijk had ze geen richtingsgevoel. Ze wandelde gewoon naar waar ze ging, en uiteindelijk kwam ze er wel, niet dan?
Ze brieste en besloot dat er niets anders op zat, ze zou maar gewoon wachten tot er eens iets gebeurde. En terwijl ze dat deed kon het heus geen kwaad…Midden op de vlakte, met de wind die door haar korte, springerige manen blies en de as die in haar ogen prikte stond ze stil, liet haar hoofd zakken en viel pardoes in slaap. Met één voetje op rust stond ze doodleuk een dutje te doen, totally relaxed en niet bezorgd over welk geval dat aan kon komen lopen dan ook. Haar oogleden waren over haar ogen gegleden en nu viel het dof glanzende witte litteken dat over haar rechteroog liep meer op, al waren de uitlopende punten ook duidelijk te zien wanneer haar oranjebruine kijkers geopend waren. Haar oren hingen losjes en haar staart, even rafelig en ongeordend als haar punkerige manen, zwiepte een keer zacht in haar slaap. De donkere merrie kon niet weten dat er in de buurt al iemand naderde…

[Open]

De merrie sliep rustig door, haar hals naar beneden gezakt. Één van haar speciale vaardigheden; Slapen waar ze maar wilde, het boeide niet, als het nodig was kon ze nog in een bosbrand indutten. Maar toen ze plotseling een stem hoorde schoten haar ogen open. Aan haar rechterkant zag ze een vaag figuur. Haar instinct nam het over en ze schoot in een aanvallende positie –klaar om de onbekende die haar aan haar slechte kant in haar slaap genaderd had te bijten- en haar oranje ogen pinden zich in die van de…Zwarte hengst? Ow. Vaughn gromde nog wat en ging weer normaal staan. “Oh, jij bent het maar.” Klonk het cynisch. Net alsof ze hem kende, wat duidelijk niet het geval was. Maar hij gaf haar niet de indruk dat hij op haar leven uit was. “Give me a heart attack, that’s fine..” Bromde ze nu beschuldigend en geïrriteerd, en gooide haar hoofd in haar nek. Iets wat ze niet vaak vertelde was dat haar rechteroog –het oog met het litteken- minder scherp zag. Al snel had ze geleerd dat anderen hierdoor een vooroordeel over haar ontwikkelden, en ze wilde niet als het één of andere halfblinde zielige paardje beschouwd worden, want ze had er een bloedhekel aan om als gehandicapt beschouwd te worden, alleen omdat ze aan de rechterkant vager en minder scherp zag. Dit maakte haar niet minder sterk; Ze had ermee leren vechten en Vaughn kon niet als gehandicapt, zwak paardje afgeschreven worden, daar zouden mogelijke vijanden een grote fout mee maken. Ze was gehard en een goed vechter en ze had er geen problemen mee om het te bewijzen. Als er vroeger -tjeesh, lang geleden, dacht ze kort- een rel tussen de jonge paarden van de kudde was dan was zij er meestal bij betrokken, en vaak genoeg won ze het nog ook. Ze raakte trouwens meestal in de problemen door haar grote mond en scherpe tong, haar onbewogen mening en natuurlijk de oranje ogen in combinatie met asgrijze vacht, iets dat alle veulens raar aan haar vonden.
Haar blik richtte zich nu weer op de zwarte hengst. “M’n rechteroog is minder scherp, en dat compenseer ik met instinct, snappie?” Bromde ze uiteindelijk om haar uitval -weliswaar ongeduldig- uit te leggen, nu iets minder snibbig. Vaughn was een paard met een sterke persoonlijkheid en een eigen manier van doen, denken en praten. Ze nam de hengst kort in zich op, met een strenge, kritische blik, maar hij werd goedgekeurd, voor nu dan. Vaughn vertrouwde niet snel, en ze prikte vaak feilloos door leugens heen. Misschien dat haar richtingsgevoel niet meer te redden was, maar haar instinct en intelligentie waren scherp genoeg. Scherp genoeg om het al 5 jaren op deze wereldbol vol te houden en ze was nog lang niet van plan om daar mee op te houden. Bikkelhard en voorlopig aan de neutrale, misschien een klein tikje naar de donkere kant te staan; Een huppelaartje was ze in elk geval niet.

[Gheheh srry ik ben niet in een lange post bui x3]

-Edit- Ik heb er nog maar wat bijgeschreven x)

Vaughns wenkbrauw ging omhoog door al het gesnuif en gelach van de hengst. Was het zó grappig dan? Ze had niet zo veel op met dit soort lolbroeken. Hij stond momenteel in de ik-blijf-kalm-en-jij-niet-dus-ben-ik-verstandiger-houding, of zo beschreef Vaughn het dan in haar hoofd. Desondanks liet ze hem uitpraten, tot hij kwam met de mededeling dat hij dit een goede verklaring voor haar gedrag vond, droog werden de woorden uitgesproken en ze kon zien dat hij het niet geloofde. “Oh ja?” Zei ze scherp, en duwde haar gezicht in het zijne, haar rechteroog opengesperd en recht in het zijne kijkend, voor zover ze er iets van zag.“Misschien dat je je niet voor kunt stellen dat er paarden zijn die hun mooie snoetje ergens voor wagen…Maar ja, het bestaat. Gelukkig maar dat jouw fluwelen vachtje nooit beschadigd is door al je kalmte en zelfbeheersing. Cheers, cheers.” Sprak ze, haar woorden druipend van sarcasme, waarna ze haar hoofd weer terug trok. Ze kon slecht met dit soort type paarden overweg, en dat lag vooral aan het feit dat ze al doorhad dat hij haar niet mocht en de neerbuigende toon die hij opzette. Ze voelde haarfijn aan dat hij haar al niet mocht vanaf het begin, maar why the heck bleef hij dan nu tegen haar aan kleppen en vervolgens haar naam vragen? Ze had meer respect voor paarden die haar recht in haar gezicht uit begonnen te schelden wanneer ze haar niet mochten dan voor die die kalmpjes en beleefd door bleven babbelen, terwijl ze zich ondertussen veel beter voelden dan hun ‘gesprekspartner’. “Luister, ventje, voor mij hoef je je niet beleefd te blijven gedragen. Maak je geen zorgen, mijn gevoelens zal je écht niet kwetsen. En ik zal ook mijn hoefjes niet toevallig uit laten schieten in jouw richting, promise.” Hoera voor het sarcasme en de botheid. Ze zei het rechtaan rechtuit, zonder enige vorm van diplomatiek toe te passen, haar woorden er gewoon uitgooiend precíes zoals ze die dacht.
En ja, ze kon vriendelijk zijn, ze kon zelfs tactisch zijn en haar woorden dropen niet altijd van het sarcasme. En het hing er precies van af met welk paard ze omging. Vaughn oordeelde niet voor ze iemand kende, ze oordeelde niet op basis van uiterlijk of afstamming. Oké, misschien beschouwde de asgrijze merrie paarden iets minder snel als vrienden en was haar volledige vertrouwen winnen moeilijk, maar dat even terzijde.

Nu was het haar beurt om kalmpjes af te wachten tot de aanstormende preek afgelopen had. Oeioeioei, gevoelige snaar geraakt? Ze was kennelijk niet de eerste die een opmerking in die trant had gemaakt, en het was duidelijk dat hij er erg slecht tegen kon. Ze hield haar hoofd een tikje schuin terwijl hij door raasde over allerlei zaken zoals hoeveel littekens hij wel niet had en waarschuwingen, etcetera, etcetera. Achum, waarschuwen? Voor hem zeker? “Schat, de enige die zich hier voor schut zet ben jij, die bij het minste of geringste uit zijn slof schiet. Zelfbeheersing, waar dan?” Zei ze, zich inhoudend om niet overdreven om zich heen te gaan kijken, maar de hengst voor haar was nu al in groot flip-gevaar.
De meest logische reactie voor haar nu zou zijn om óveral een antwoord op terug te geven en de discussie voort te zetten zoals elkander van haar verwachtte te doen en door te bitchen op elk kleine detailletje dat hij gezegd had en waar hij haar mee zou moeten beledigen, maar Vaughn was onvoorspelbaar. Bovendien gleden beledigingen van haar af als regendruppels van zo’n awesome, handige regenjas die waterdicht is waar druppeltjes zo leuk op blijven liggen. [] Ze had wel erger te horen gekregen, en wanneer anderen haar vertelden dat ze beter van een klif af kon springen deed haar dat ook niks.
Niemand had het waarschijnlijk verwacht, maar een brede grijns vormde zich op haar snoet. “Beter. Véél beter.” Sprak ze tevreden.“Hier kan ik ten minste wat mee. Lucht het op, monsieur? Denk je niet dat dit ons gesprek stukken makkelijker maakt dan wanneer jij diverse donkere, geïrriteerde gevoelens voor mij koestert en ondertussen m’n naam vraagt alsof je het over het weer hebt?” Er was niet eens zoveel sarcasme aanwezig nu, dit zei ze in alle ernst, weliswaar met een smalle grijns rond haar lippen, en haar oranje ogen hielden hem scherp in de gaten, testten hem en waren benieuwd naar de reactie. “Kijk, jongen, het zit zo. Aan mij hoef je niks te bewijzen, en verder boeit jouw aantal littekens mij ook barweinig. Maar aan gefake heb ik een hekel, dus je hoeft geen toneelstukjes voor mij op te voeren. Zolang je dat maar in gedachten houd kan ik me heel redelijk gedragen, schnapp?” Sprak ze, allerminst bang voor de nijdige hengst. Ze was benieuwd naar hoe hij dit op ging nemen; Meer gesnauw of een reactie waarin hij werkelijk ná zou denken over wat ze gezegd had? Als hij nu alsnog met allerlei zogenaamd slimme opmerkingen aan kwam zetten dan kon hij het krijgen. Zoals eerder gezegd werd de merrie al snel onderschat en dat was een grote fout. Ze had een aparte persoonlijkheid en wie daar niet mee om kon gaan had pech, want zij ging niets aan zichzelf veranderen.