I have to do it, right? ~ open

De merrie liep door de taiga, de dennennaalden waren vochtig, het had namelijk de hele dag al lopen regenen. Ze snoof eens diep, ze hield van de taiga, ze hield van de geur van het natte dennenbos.
Ze was nog steeds op zoek naar een partner, ze was hengstig en moest opzoek naar iemand om haar nageslacht neer te zetten. Maar wie was waardig genoeg voor haar? Wie was sterk/slim/groot/krachtig?

Ze ging over in een stevige draf, haar stappen maakte afdrukken in het bos, dus stampte ze nog was harder, ze was geirriteerd, ze wist niet waardoor, maar ze was geirriteerd...Ze had het gevoel alsof ze iets wel kon doden, ho stop! Ze stopte aprupt, zo mocht ze niet denken, ze moest goed zijn of neutraal niet slecht, hoewel slecht haar nog niet zo slecht leek, de paarden konden daar tenminste voor zichzelf zorgen. Oeps...je kon merken dat ze langer opzichzelf was, ze werd steeds zelfstandiger en ook steeds sterker en ze werd kwetsbaarder voor het slechte, dit ging niet goed!

Ze ging weer in een stevige draf en veranderde naar een snelle galop, ze denderde het bos uit en ging de heuvels op, ze ging sneller en sneller en ontweek de bomen die er stonden als vanzelf, ze voelde zich zo soepel als water en zo snel en gevaarlijk als vuur. Toen ze bovenaan een heuvel was, keerde ze zich om, om nog sneller de heuvel weer af te racen...Oei! Weer een naar gevoel in haar buik...Ze moest echt wat eten...
Ze galoppeerde nog even door tot ze weer in het donkere gedeelte van de taiga was, vanaf daar ging ze weer over in een drafje en liep naar een vennetje. Ze liet haar neus zakken om wat te drinken, maar ze hoorde wat ritselen en rook een vreemde geur. Ze spitste haar oren en zette zich schrap om aan te vallen, mocht dit nodig zijn. Toen ze een tijdje niks hoorde, ging ze toch maar drinken en at wat mos van een boom af.
Toen hoorde ze het wel, duidelijker dit keer! Acapella wist het zeker, er was daar iets! Ze spitste haar oorden weer en zette zich weer schrap en ze bries wat, er gluurde iets naar haar, en het stond tussen de bomen, hopelijk was het een knappe hengst. Ze wilde zo graag liefde vinden en een veulentje, maar eerst liefde vinden dat was het belangrijkste! En Acapella bries nog een keer.

~Open voor iedereen om te reageren!

Hij keek op, de dennengeur drong zijn neus binnen. Hij was een tijdje weggeweest en nu was hij terug, nog steeds vastberaden maar niet meer slecht. Nu eerder neutraal, maar nog steeds week hij naar de slechte kant en kon soms wat bot uit de hoek komen. Iets vreselijks bot. Hij brieste eventjes en zette een galop in. De wind trok aan zijn manen en staart, hij was groot. Rond de 1.80, dus hij was een grote vos. Hij was sterk en kon geluidloos rondsluipen door zijn lange ervaring als nacht moordenaar waarin hij erop uit ging om in de nacht te moorden in opdracht van andere paarden. Enkele littekens brandde hier en daar nog van een gevecht kort geleden maar hij negeerde het gevoel. Een oude merrie had hem omgepraat, ze had hem in laten zien wat het nut was van slecht zijn, helemaal niks. Je kreeg de macht toch nooit. En hoewel hij altijd van bloed zou blijven houden was die neiging om te moorden bijna helemaal weg. Hij ging over tot een draf en van draf naar stap en stopte voor een vennetje, hij dronk eventjes wat. Maar een geur wekte zijn aandacht. Een geur waar iedere hengst gek van werd een geur die geur vulde zijn neusgaten. Hij sperde ze wijd open en snoof eens goed in. Zijn ogen gleden over het gebied een prachtige, want dat was iedere merrie die hengstig was voor hem, merrie van ongeveer zijn grootte stond vlak bij hem. Zijn hormonen pompte zich op en zijn player bloed spoot omhoog. Immers was hij dat wel gewoon, een gigantische player die iedere merrie mooi vond en hengsten haatte. Een kleine glimlach sierde zijn gezicht terwijl hij met sierlijke passen naar de merrie stapte en voor haar stilstond. Rustig en zelfverzekerd keek hij haar aan, nog steeds in een tweestrijd met zijn hormonen. ,,Het is niet verstandig hier alleen rond te zwerven. Zeker niet als de geur van hengstig heid om je heen hangt.'' Waarschuwde hij haar, misschien wel voor zichzelf. Maar verstandig als hij was liet hij natuurlijk de indruk achter dat hij alles behalve een player was en dat hij keurig was en zijn hormonen totaal niet voelde. Langzaam gleed zijn blik over de gevlekte merrie hij bekeek haar nauwkeurig. Ze waren inderdaad ongeveer even groot.

Ze keek op, er stapte een hengst tussen de bomen uit, en wat een hengst! Ongeveer 1.80 groot en een vos. Hij was 10cm kleier dan dat Acapella was, maar wat was hij mooi! Ze rook dat hij slecht was, geweest of nog was, dat wist ze niet precies.

Ze keek op, spitste haar oortjes en luisterde naar wat hij zei, ze keek in zijn ogen, ze kon zien dat hij moeite moest doen om zijn hormonen niet zijn gang te laten gaan en een rust gleed over haar heen. Gelukkig hij besprong haar niet zomaar. 'Ik kan er niks aan doen, het is mijn "periode" en aan dat ik alleen ben ook niet, ik heb geen kudde of vrienden hier, dus alleen zijn is mijn lot op het moment denk ik...' Ze bekeek hem goed terwijl ze dat zei en ze stapte wat dichter naar hem toe en ging naast hem staan. Ze liep naar een boom en begon wat mos te knabbelen, ze had zo'n honger en zo'n zin in sociaal contact! Wat voor een contact ook, ze was alweer veel te lang alleen geweest.

'Heb ik jou al eerder ontmoet?' vroeg ze, omdat ze niet zeker wist of ze hem al kende, hij kwam haar bekend voor of het nou echt was of in haar dromen, dat wist ze niet meer...

Hij rolde met zijn ogen toen ze met een of ander excuus begon over haar 'periode' en dat soort gedonder jaag. Hij snoof eventjes en luisterde maar naar haar woorden. 'Ik kan er niks aan doen, het is mijn "periode" en aan dat ik alleen ben ook niet, ik heb geen kudde of vrienden hier, dus alleen zijn is mijn lot op het moment denk ik...' Hij keek ongeïnteresseerd om zich heen terwijl ze praatte hij kreeg de woorden amper. Toen begon ze weer te praten over eerdere ontmoetingen. Hij tilde zijn hoofd op, nu ze het zei, het kon best. Ach wat zou het ook? 'Nee.' Antwoordde hij kortaf waarna hij langs haar op liep, hij had dus ff geen zin in het bezoek van een hengstige merrie, het bracht zijn hormonen op tilt en dat wou hij dus echt totaal niet.

~Awh hij is nog een beetje kort maar dit is een van mijn eerste RPG postjes Voor iedereen die denkt dat ik Maureen ben ik ben Lotte een vriendin van Maureen~

Ze kon zien dat de hengst ongeinteresseert was en ze voelde haar hengstig heid van zich afglijden, volgens mij was ze klaar, dacht Acapella. Hmm ze hadden elkaar niet eerder ontmoet, apart. 'Sorry ik verveel je, hoe gaat het met je?' De merrie probeerde een normaal gesprek op te zetten, hij had geen zin in meer en zij ook niet. Gewoon een beetje sociaal contact, wie weet, misschien bloeide er wel een liefde uit! Ze schraapte even met haar hoef over de grond, het voelde prettig om met de hengst te praten, het leek net of ze elkaar echt al jaren kende, ze voelde zich zo op haar gemak bij hem. 'Wat is je naam eigenlijk?' Ze kwam erachter dat ze de naam van de hengst niet wist, best onhandig als je een gesprek wilde opstarten.



~~ maakt niet uit hoe kort:P ben vandaag ook niet echt van de lange teksten, ben ook redelijk nieuw;) ~~

Weer begon de merrie te kleppen. Hij merkte dat de geur van de hengstigheid van de zwarte merrie langzaam weg ebde het maakte hem opgelucht. Hij draaide zich gefrustreerd om. De merrie vroeg gewoon hoe het met hem ging! Wat dacht ze wel niet? Hij was een puur slecht paard, en hij had geen zin in een praatje met de eerste de beste die hij tegen kwam. ''Luister merrie. Ik heb wel wat beters te doen dan met het eerste beste goedzakje te kleppen over van alles en nog wat.'' Snauwde hij haar bitcherig toe. Pff, hij was puur slecht wat dacht die merrie wel niet? Hij moest toegeven dat hij de merrie wel mocht volgens hem was het geen merrie die niet van zich afbeet ergens vond hij het wel leuk met haar te praten. ''Alezàn'' bromde hij.