Wolken waren verschenen. Iets waar Aegir van hield. Hij hield van donker, van hem mocht de zon nooit meer op komen. Hij genoot van de stilte in het donker, het enkele geluid van zijn ademhaling en de stappen die hij maakte. Niet weerhield hem er tegen op dit moment rustig door te lopen, met een chagrijniger hoofd dan sinterklaas na een lange werkdag, maar toch was hij tevreden over het gebied waar hij nu met lange passen liep. Hij snoof even en liet vervolgens zijn hoofd even hangen, zijn oren plat gedrukt in zijn nek. Tegenwoordig werd dit bij hem niet meer gezien als een vijandelijke houding, meer als een standaard houding. Niemand had hem ooit echt gelukkig gezien, behalve Fealyn. Maar daar had hij het liever niet over, hij kon nu niet meer gelukkig zijn. Het was over en nu liep hij ergens in een gebied. Kleine dennenappels schoten de lucht in toen zijn voeten de grond raakte, maar Ae’ lette er niet op en stapte rustig door. Hij was inmiddels wat ouder geworden, hij was nu 5 en een half. Had zijn hele leven met zijn zus lopen rond zwerven. Jah, zijn leven was kansloos geweest, kon hij nu wel zeggen. Maar er was nog geen einde aan gekomen. Nee, nog niet. Maar toch voelde Aegir dat er iets niet goed was. En dat kon twee dingen betekenen; Er was een paard vlakbij. Of.. Maar over de andere reden wou hij niet eens nadenken. Nee, dat was onmogelijk. Hij snoof even, het moest dus wel het 1e zijn. Hij hief zijn hoofd fier in de lucht, snoof luidruchtig en keek toen om zich heen. Ja, er zou een paard aankomen. Maar hij was niet in de stemming om een bepaald hartig woordje te spreken en dus liet Ae’ zijn houding weer los, stapte verder en genoot nogmaals van de stilte.
[ REBEL.]
