Fires light up in the eyes, creating stars in the sky

Twee ongelovelijk grote vleugels zorgden voor een merkwaardig geluid. Om de aantal secondes klonk er een enthousiast gekras, vervolgd door nog meer klapgeluiden. Het dier had qua lichaam niet eens zo'n grote oppervlakte. De schijn deed je bedriegen; de twee gespreide vleugels zorgden ervoor dat de witte uil anderhalve meter breed leek. Daaronder bevond zich ook een groot dier. De goudkleurige merrie galoppeerde onder de witte uil, samen met een tegelijke snelheid in balans blijvend. Ze hinnikte, liet haar hoofd weer zakken terwijl haar blik op een vrolijke wijze vooruit gericht was. De koude wind die door haar vacht reette was normaal gesproken onprettig geweest. Nu voelde het lekker aan, evenals voor de uil. Het waterige zonnetje zorgde voor net dat beetje verwarming dat ze nodig had. Bloom brieste luid, terwijl de hoeven en de vleugels eindeloos doorgingen met bewegen.
Snel keek ze opzij, kijkend of ze het beeld van Midflower kon vinden. Gelukkig - de bruine, jonge merrie scheurde achter haar aan. Ze glimlachte, gooide haar hoofd nog een keer op en richtte haar diamtachtige kijkers weer naar voren. Overal was de witte kleur van sneeuw, iets waardoor de uil bijna tot niet opviel. De twee ijzigblauwe ogen van de uil bekeken op hetzelfde moment de blik van haar. Een nieuw gekras vulde de plaats, gevolgd door nog een enkele hinnik die als gezang de keelgat van het paard verliet.
Het pad werd alsnel smaller en langs de zonet lege randen onstonden enkele bomen. Ze verminderde vaart, om uiteindelijk lopend verder te gaan. Ze zuchtte lichtjes uitgeput, schudde haar hoofd heen en weer en krulde haar hals lichtjes. Ze keek opzij, de glimlach sierde nog steeds het goudgekleurde hoofd, enkel getekend met een zwart - bijzonder oplopende bles. "Was dat niet heerlijk Midflower? Het blijft me telkens verbazen welke snelheid we als paarden kunnen bereiken." zei ze, nog wat op adem komend met grote teugen lucht in te ademen. De uil streek langzaam naar beneden en kwam met een zacht geplof op haar schoft terecht. De vleugels klapten weer in en vormden een beschermende laag rondom haar witte lichaam. "Jij vond het geweldig, niet Amaranthe?" vroeg ze, gericht aan de uil die vervolgens met een krassend geluid leek te antwoorden.

Midflower stapte met stevige passen door de dikke sneeuw. Met dikke druppels viel de regen onder aan het dal naar beneden. Midflower stopte en keek naar de drakenberg. Geen enkel levend wezen zou daar echt wonen. Niemand kon daar wonen en overleven. Je wordt er als het ware opgeslokt door de dikke donkere mist, die geen een straaltje zon doorlaten. Midflower zuchtte. Als je daar zou wonen dan zou je lichaam naar de hemel reizen. Nooit meer terug komen, verdriet en pijnen achterlatend maar ook vreugde. Voor altijd verloren Midflower schrok op uit haar gedachte's ze zou er niet aan moeten denken. Het sneeuwde. Dikke grijze mist lieten geen een enkel straaltje zon door. Het was donker. Zou dit dan het laatste zijn dat Midflower zou zien nee dat kon niet dat mocht niet! Langzaam slenterde Midflower door en dacht diep na.

Een grijs veulen rende in het rond. Hard hinnikte haar moeder. Het was bij water, wat voor water was onduidelijk. Het grijze veulentje hinnikte hard naar haar moeder die was neer geploft. Ze rende op haar af. Haar moeder die nog een keer hinnikte, maar daarna was het stil. Het grijze kleintje stopte en zag haar moeder bewegen. Langzaam ging ze op haar af. Een heel klein bruin veulentje zat onder het vlies. Het grijze kleintje genaamd Aleyne liep door. Naar het andere veulentje genaamd Midflower. Wolken aan de lucht maar toch was er zon. Dit was een vrolijke dag. De moeder van Aleyne en Midflower likte Mid los van het vlies. En nu ongeveer 2 en een half jaar later, stond Midflower hier. In de ijzige kou.

Midflower schrok wakker uit haar gedachte. In haar hoofd zag ze Aleyne nog rond zwerven. Mid schrok van haar eigen gedachte en schudde haar hoofd. Nee, ze zou haar zelf sterk houden en blijven leven! Gelukkig kwam Bloom haar al snel bevrijden van de ijzige kou. Samen rende ze nu over de sneeuw vlakte. Een grote uil boven hun vliegend, die een deel van Midflower bedekte met zijn schaduw. Ze keek rond, uiteindelijk stopte Bloom. Midflower maakte een noodstop, waardoor veel sneeuw naar Bloom schoot. Mid wist dat de jonge merrie dat niet erg zou vinden. Midflower lachte even. ''Sorry.'' Zei ze vrolijk, terwijl ze licht aan het hijgen was. ''Ja, dat was echt heerlijk.'' Midflower glimlachte, zij wou ook wel een uil willen hebben ofzo, een vogel wist zij veel. ''Amaranthe is echt mooi.'' Zei ze vrolijk. Terwijl ze nu wachtte op een antwoord van Bloom.