Shimmering Stars

De schimmelkleurige merrie stapte over de Taiga heen. Het was een moeilijk landschap om in te overleven, alhoewel er zo hier en daar natuurlijk struiken en grassen groeiden, de meesten waren erg taai. Ze ging richting het noorden, aangezien ze de sneeuwvlaktes wilde zien waar men in haar oude kudde over had gepraat. Ze leefde in een kleine kudde, bestaand uit een aantal merries en een hengst. Ze stonden bekend onder de naam Loners, maar de paarden bij wie ze was opgegroeid leefden in een kleine kudde, die voornamelijk in het Oosten rondzwierf. Ze was nu al vier dagen alleen onderweg. Het moment toen ze de kudde verliet stond nog vers in haar geheugen geprent. Haar moeder snapte haar wel, en had haar een goede reis gewenst. Ze had een aantal broers die de kudde ook al hadden verlaten, en wat half zussen. Zo ging het nu eenmaal. Suzan stopte. Een kleine pauze tussendoor kon nooit kwaad. Ze liet haar neusje over de grond gaan en vond uiteindelijk een graspol, die ze uit de grond rukte en op het wat taaie gras begon te kauwen. Ze miste thuis. Het prachtige Wilgenwoud waar ze had gespeeld met haar oudere broer, die een tijdje geleden op zijn beurt de kudde verlaten had. En dan nog Het Zilveren Meer nog niet te vergeten, waar ze tot een paar dagen geleden nog had gedronken. Maar ze was het oude, vertrouwde leventje zat, ze wilde actie! Langzaam slofte ze voort, nog steeds kauwend op de graspol. Eergisteren had ze ook al een voorproefje van de woestijn gehad, gelukkig hoefde ze er niet geheel door, alleen langs de rand ervan. Alleen zou ze dat zeker niet durven, wie weet wat voor hongerige beesten daar rondzwierven. De merrie was goed gezet, en daarmee bedoelde je dat ze er goed uitzag. Ze straalde iets uit, charme misschien?

[Open voor een hengst die haar meeneemt naar de Drakenberg. Van de verhaallijn Blindfolded. Je mag zelf weten wat je met der doet]

Met grote passen liep het indrukwekkende zwarte paard over het ruige landschap van de Taiga. Misschien wel een van zijn minst favoriete plekken. Waarom? : omdat er bijna geen merrie's waren hier. Ze hadden immers pas twee merrie's binnen weten te halen, en hij liet geen kans voorbijgaan om een merrie mee te nemen. Met zijn staart hoog opgehouden en zijn hoofd wat lager aan de grond rook hij algauw een merrie. Iets wat hij iewat vreemd vond, aangezien dit niet een van de meest voorkomende gebieden was waar je een merrie zou vinden,
Na even doorgedraaft te hebben zag hij een merrie opdoemen. Een schimmel, ze was mooi, sierlijk en zou zeker goede veulens voortbrengen. Even in gedachten greens hij en stopte vlakbij de merrie. "Wel, waar haal ik de eer vandaan om een prachtige merrie als jou te ontmoeten?" Sprak hij, vriendelijk en vleiend naar de merrie toe. De vriendelijkheid straalde uit zijn ogen en houding. Tja, hij was eigenlijk helemaal niet zo, hij was een gemeen iemand. Iemand die er van hield om met de gevoelens van andere te spelen.  Belbo was niet iemand die graag een happy familly had. Hij had liever macht, en dat was wat hij had. "Oh wat erg, ik heb me nog niet voorgesteld." Sprak hij zacht, en beschamend. Hij zei het zo dat ze het wel moest geloven. " Belbo is de naam, en aan wie heb ik de eer degene voor me te noemen?" Sprak hij, als een echte charmeur tegen haar.

ooc: Sorry flutje :c

Een geur drong haar neusgaten binnen en ze slikte de laatste resten van het taaie gras in. Ze hief haar hoofd en zag dat een zwart paard haar kant op kwam.  "Wel, waar haal ik de eer vandaan om een prachtige merrie als jou te ontmoeten?" Sprak de zwarte hengst tegen haar.  "Oh wat erg, ik heb me nog niet voorgesteld." De merrie schuifelde wat ongemakkelijk heen en weer, ze was nooit zo op het gezelschap van hengsten gesteld, alleen vroeger haar broer, hij was dan ook de enige hengst die ze vertrouwde.  "Belbo is de naam, en aan wie heb ik de eer degene voor me te noemen?" Hij sprak als een echte charmeur tegen haar, en dat maakte haar wat verlegen. ''Ik ben Suzan.'' Sprak ze en wist een glimlachje op haar gelaat te persen, hoewel ze eigenlijk stik zenuwachtig was. Ze zwiepte een keer met haar staart en draaide onrustig met haar oortjes in het rond. ''Aangenaam dan.. euh.. Belbo.'' Vervolgde ze, iet wat stuntelig. Suzan was niet echt het super sociale type merrie, maar wel erg beschermend. Ze besloot zich niet zo aan te stellen, wat zou deze hengst haar kunnen doen? Ze deed aarzelend een stapje naar voren.

Vrolijk was hij in zijn hoofd toen de merrie antwoord gaf. ''Ik ben Suzan.'' Sprak ze en wist een glimlachje op haar gelaat te persen, hoewel ze eigenlijk stik zenuwachtig was. Ze zwiepte een keer met haar staart en draaide onrustig met haar oortjes in het rond. ''Aangenaam dan.. euh.. Belbo.'' Vervolgde ze, iet wat stuntelig. Oh, dit zou nog makkelijk worden om haar mee te nemen naar de grotten. En het was nog een mooie aanwinst ook. Hij zou die Tough eens wat laten zien, als hij deze merrie meenam stonden ze gelijk. Allebei een merrie meegenomen. Ze deed aarzelend een stapje naar voren. En rustig sloeg hij haar gade, hij wou haar niet afschrikken. " Wel Suzan, ben je nieuw hier? Ik wil je best wel rondleiden door Dream Horses." Hij sprak vriendelijk, en op het eerste gezicht leek het alsof hij haar niets zou doen. Alsof hij niet degene was die haar zou dekken en met een veulen achter zou laten in de grot. Alsof hij niet degene was die haar straks zou zien lijden door het weinige eten, maar net genoeg om haar in leven te houden. Wat genoot hij hier toch van. Hij schraapte even met zijn hoef over de zanderige grond , terwijl zijn zwarte oren, welke elkaar net niet aantikte naar voren stonden gericht. "Zullen we dat maar doen dan? Dan ben je ook niet zo alleen." En zonder ook maar op enig antwoord te wachten gaf hij haar een speels duwtje en begon in de richting die hen uit de Taiga zou laten te draven.

De merrie luisterde aandachtig naar wat hij te zeggen had. "Wel Suzan, ben je nieuw hier? Ik wil je best wel rondleiden door Dream Horses." Ze keek hem wat bedenkelijk aan. ''Ik ben niet echt nieuw, ik kom uit het Oosten.'' Sprak ze en keek hem wat verlegen aan. De hengst schraapte over de grond, en zijn oren stonden naar voren gericht. . "Zullen we dat maar doen dan? Dan ben je ook niet zo alleen." De hengst gaf haar een duwtje en omdat ze wat zenuwachtig was draafde ze maar mee. Haar oren bewogen naar alle kanten en haar bambi bruine ogen stonden nerveus. Ze brieste zachtjes en voelde hoe de flank van de zwarte hengst tegen de hare aankwam, waarna ze meteen wat ruimte tussen hen in maakte. Ze gingen in de richting waar de Taiga ophield, en ergens was ze wel nieuwsgierig naar wat de hengst voor gebied in gedachten zou hebben.

Aandachtig luisterde hij naar wat Suzan te vertellen had:  ''Ik ben niet echt nieuw, ik kom uit het Oosten.'' Hij knikte begrijpelijk. "Dus, sneeuw en al die dingen? Teminste dat neem ik aan aangezien dat bij het zilveren meer is." Vrolijk had hij tegen haar gezegd dat hij haar wel iets zou laten zien, waarna ze meegedraaft was. Ze was veel te makkelijk, dus moeilijkheden zou hij amper krijgen. Ze kwamen uit, bij een beekje, welke ook langs het bloemenveld stroomde. Hij ging over in stap en liep de weide op. " De bloemenweide." Zei hij luchtig en keek naar Suzan. " Ik vind het opzich wel een mooie plek hier, al die vrolijke kleuren, niemand kan hier somber zijn." Sprak hij, en duwde met zijn neus tegen de hare, als een vriendelijk gebaar.

De zwarte hengst knikte begrijpelijk. "Dus, sneeuw en al die dingen? Teminste dat neem ik aan aangezien dat bij het zilveren meer is." Ze knikte eventjes. ''Niet alles is echt alleen maar sneeuw, zoals het Wilgenwoud.'' Ze dacht even terug aan de tijd die ze daar als veulen had doorgebracht, en dat gaf fijne herinneringen. Ze kwamen uit bij een of ander beekje, die langs een groot veld met vele kleurige en geurige bloemen stroomde. De hengst stapte het veld op, en ze volgde. "De bloemenweide." Sprak Belbo luchtig en ze voelde dat zijn ogen op haar gericht waren. "Ik vind het opzich wel een mooie plek hier, al die vrolijke kleuren, niemand kan hier somber zijn." En voordat ze het wist had hij zijn neus tegen de hare geduwd. Dit liet ze even zo, om zich te realiseren wat er gebeurde, maar toen trok ze zich haastig terug. Ze deed een aantal passen naar achteren, waar was ze in hemels naam mee bezig? Meegaan met een onbekende hengst? Had haar broer haar nooit verteld dat ze op moest passen? Dat haar uiterlijk haar wel eens fataal kon worden? Ze schudde haar kop en keek naar de hengst. ''I-ik denk dat ik maar weer eens moet gaan.'' Stamelde ze en deed wat angstig een aantal passen naar achter.

'Niet alles is echt alleen maar sneeuw, zoals het Wilgenwoud.'' Hij knikte begrijpend,waarna ze  uit kwamen bij een  beekje, die langs een groot veld met vele kleurige en geurige bloemen stroomde. Hij wist dat ze hem volgde. "De bloemenweide." Sprak Belbo luchtig, en keek naar Suzan. "Ik vind het opzich wel een mooie plek hier, al die vrolijke kleuren, niemand kan hier somber zijn." Hij had zijn neus vriendelijk tegen de hare gezet, maar net dat ze elkaar net raakte. Eerst deed ze niks, gewoon blijven staan. Tot ze een aantal passen naar achteren deed.  Ze schudde haar kop en keek naar de hengst. ''I-ik denk dat ik maar weer eens moet gaan.'' Stamelde ze en deed wat angstig een aantal passen naar achter. Verontschuldigend keek hij haar aan. "Sorry, ik wou je niet bang maken. Het was vriendelijk bedoeld." Zei hij zacht, verdrietig. Hij speelde toneel, al zou ze dat niet merken. "Maar als je wilt gaan oke, dan blijf ik hier wel weer alleen." Zei hij verdrietig en keerde zich van Suzan af, stak zijn hoofd tussen de bloemen en deed alsof hij echt verdrietig was dat ze weg wou gaan.

De zwarte hengst keek haar verontschuldigend aan. "Sorry, ik wou je niet bang maken. Het was vriendelijk bedoeld." Sprak de hengst zacht, met een verdrietige toon erin. "Maar als je wilt gaan oke, dan blijf ik hier wel weer alleen." Hij klonk verdrietig en draaide zich van haar af, stak zijn hoofd tussen de bloemen en bleef zo staan. Suzan twijfelde, hij leek haar niet gevaarlijk, en ze had hem nu gekwetst. Omdat ze daar niet tegen kon stapte ze zacht op de hengst af en duwde voorzichtig haar neusje tegen de zijne, heel voorzichtig, bijna zelfs aarzelend. ''Sorry.'' Zei ze en brieste zachtjes, waarna ze met haar neusje in zijn zwarte manen wroette. Ze kon er niet tegen om anderen verdrietig en somber te zien, en al zeker niet als dat haar schuld was.

Hij had haar precies waar hij haar wilde hebben. Hij keek omhoog, een kleine waterige glimlach sierde zijn gezicht. "Maar als je echt weg wilt moet je gaan hoor." Sprak hij zacht, waarna zijn stemming algauw oversloeg. "Ik kan je de grotten wel laten zien? Het is daar echt superleuk. Vooral als je er hinnikt, weergalmd het. Dat is grappig." Zei hij blij, en keek toen beschamend naar de grond.
Hij deed net alsof hij teveel praatte en te blij was. Maar eigenlijk wilde hij haar er zo snel mogelijk hebben. Gewoon als zaak dat hij Tough zou laten zien dat hij dat ook kon, en dat hij net zo goed was als hem.
"En het word trouwens bijna donker, we kunnen beter er een grot opzoeken, het is niet veilig hier s'nachts." Zei hij zacht en drukte even subtiel terug tegen haar neusje, en begon richting de drakenbergen te lopen.
"Niet bang zijn hoor, het ziet er enger uit als het is." Een warme ondertoon maakte meester over zijn stem toen hij tegen haar sprak en een slome galop aannam. Hij wou haar eigenlijk zo veel mogelijk uitputten. Dan zou het dekken, en haar mee de grot in sleuren alleen maar makkelijker gaan.

De hengst keek op, een wat waterige glimlach met zich mee dragend. "Maar als je echt weg wilt moet je gaan hoor." Sprak hij zacht, ze schudde haar hoofd. Ze zou wel bij hem blijven. "Ik kan je de grotten wel laten zien? Het is daar echt superleuk. Vooral als je er hinnikt, weergalmd het. Dat is grappig." Zei hij toen blij, maar keek wat beschaamd naar de grond. En het word trouwens bijna donker, we kunnen beter er een grot opzoeken, het is niet veilig hier s'nachts." Zei hij zacht en drukte zijn neus weer tegen de hare. "Niet bang zijn hoor, het ziet er enger uit als het is." Hij ging over in een slome galop en ze volgde maar. Nee, ze wilde niet opgegeten worden door een of ander hongerig beest. Ze raakte na een tijdje al aardig moe, want ze was al een paar dagen onderweg. ''Zijn we er nu al bijna?'' Vroeg ze na een tijdje. Haar flanken raakten wat bezweet. Langzaam begon de zon onder te gaan.

Hij zag hoe de merrie hem volgde, en na een tijdje al redelijk moe werd. Alleen maar beter, dacht hij bij zichzelf. ''Zijn we er nu al bijna?'' vroeg ze, waarop hij knikte. " Nog maar eventjes, we moeten echter wel een stijle helling op, ik help je wel, als je dat wilt natuurlijk." Hij schudde even met zijn hoofd, en mee dat ze bij het pad dat de bergen inging kwamen hinnikte hij even, Suzan zou denken gewoon omdat het kan. Maar eigenlijk was het een waarschuwing voor de andere dat ze daar weg moesten gaan of op z'n minst wat zachter moesten doen. Hij begon over het pad te lopen, zorgde dat Suzan naast hem liep. Zelf torende hij boven de merrie uit, niet dat het hem wat uitmaakte. 
Door zijn lengte zou het minder moeilijk voor hem zijn. Ze kwamen bij de helling aan, waar hij zacht zijn fluwele zwarte neus tegen de hare drukte en langs haar hals naar haar schoft liet gaan. Hij was expres zelf wat langzamer gegaan, om zogenaamd haar zometeen de helling op te helpen. Echter ging hij even met zijn neusje over haar rug. Maar tijd om na te denken zou ze niet hebben.
Hij dekte haar al, voor ze er ergen in kon hebben.
Gelijk veranderde zijn houding jegens haar. Met een krachtige duw, had hij haar de helling op geduwd naar de grotten en trok zich nergens wat van aan, hij duwde net zo lang tot ze in de grot stond en hij haar uitweg had geblokeerd.

{ Uw volgende post in het grote topiv Aub :3 ]