Lonely, sad, abandoned ..

Eclips zuchte en stapte net de vallei in. Eenzaam, zo voelde zich. Ze had niemand om van te houden.Haar famillie was ze ook allemaal kwijt. Ze voelde zich zoals toen..De tijd dat ze haar zus kwijt raakte. Haar tweelingzus, de enige die haar altijd begrijpte, diegene die het zelfde doormaakte als haar, die haar ouders ook kwijt was. Na al dat stappen, keek ze rond. Ze kende deze plek. Heel goed zelfs. Ze stapte dichter bij de rand, versnelde haar ademhaling en haar passen, en ging over tot draf en dan tot galop. Ineens hoorde ze iets achter haar rug, maar ze keek niet ze ging juist aleen sneller, ze ging over in rengelop. Haar passen gingen na wat minuten terug vertragen. Ze zat weer in stap. Maar ze durfde niet achter haar te kijken, bang om terug aan die tijd te denken. Ze was wel echt nieuwschierig. Ze bijgde haar hoofd een beetje naar rechts, maar ineens as er weer een krak achter haar, waardoor ze haar hoofd weer naar vorr deed. ze krulde haar nek sierlijk, en versnlelde haar passen weer maar ze ging niét over tot draf. Maar ze kon niet..Ze wou zo graag kijken wie er achter haar zat. Ze bleef stilstaan, ze hoorde niks, maar toen..Krak ! Ze schrok zo har, dat ze steigerde. en achter haar keek..Ze zag er een paard staan, maar ze kon niet weten wie, door de zon. die recht naar haar scheen, recht in haar ogen..Wie was het paard ?...

Angeldust liep door het veld ze was eenzaam en de jonge merrie wist niet naar waar ze moest gaan in de verte zag ze een wit paard lopen helemaal alleen ze draafde naar de merrie toe die reageerde niet en ze liep gewoon door ze versnelde haar passen hey! ze had toch niets fout gedaan? Angeldust nam snel een hapje gras en ze stapte snel in de richting van het witte paard ze zag er nerveus uit opeens stopte de merrie eindelijk zuchtte Angeldust Maar het paard stijgerde! Angeldust keek het bange paard recht in de ogen de merrie wist niet hoe ze moest reageren. Een paard seconden later voelde ze een van de hoeven tegen haar neus auw kun je niet uitkijken?!

''Ow sorryy, sorry sorryyy!'' Klonk haar stem. ''Ik vertrouw het hier niet, ik ben hier nog bang'' zei ze. En het was eigenlijk wel waar, als ze hier stond begon haar maag precies omtedraaien. '' Normaal doe ik niet zo..Maar okee..Gaat het?'' Naaw ik ben Eclips''En ze ze knikte ff voor te groeten. Het bloede wel een beetje mij de merrie. Eclips schaamde zich nu egt. Zij wou niemand pijn doen. Zo zou ze aleen gehaat worden. Ze wou het wel goed maken hoor.''Het spijt me echt!'' riep ze. Niet te hard natuurlijk.Ze zat nog wel in een goede kudde! Hou had ze zo dom kunnen zijn. ''Nogmaals sorryy! 1000x sorry!''en ze zuchte..Ze schaamde zich.Maar toen keek ze het paard aan, een bruin paard met blonde manen.En iets donkere snoet..Ze nam een hap gras.Hoe kon ze het goed maken? Zou ze haar nu haten? Ze wist het niet. Ze zuchte..

Angeldust keek de witte merrie boos aan maar dat ging al direct over toen ze zag dat ze haar geen pijn wou doen,, rustig maar het kan geen kwaad het is maar een accidentje. Angeldust probeerde naar haar licht bloedende neus te kijken bloed ik? vroeg ze aan de nieuwe merrie die zich voor de honderste keer exuseerde. Ze moest er bijna van lachen,, ze ging een beetje dichter bij de merrie die eclips bleek te heten staan nu moest Angeldust geen shrik meer hebben. Eclips was nu al wat gekalmeerd van waar kom je eigenlijk als je wilt kan ik je helpen enzo en ze glimlachte vlug