Oh I hate this life.. ~

Een klein veulen liep door de heuvels. Ze was net binnengekomen zonder reden. Al een paar dagen zwerfde het kleine dier rond in verschillende andere gebieden. Nu was ze aangekomen in Dreamhorses. Zou ze hier wel kunnen blijven? Een zucht verliet haar keel. Ze vond het niet leuk meer. Nergens was het leuk. Ze was een paar dagen geleden in de steek gelaten door haar ouders. Zonder reden ook weer. Ze snapte gewoon niet waarom. Had ze iets verkeerd gedaan? Ze waren goed en normaal, zij ook dus wat was de reden toch? Kwam het omdat ze nog geen vlekken had en ze een volle Paint was? Als dat de reden was, werd ze gek. Dan wilde ze niet meer leven. True zuchtte opnieuw en opnieuw. Ze kon de hele dag wel blijven zuchten. Ze voelde haar enorm slecht. Ze was gebroken diep vanbinnen en het zou niet zo snel voorbij gaan. Niet zoveel paarden zouden haar vrolijk kunnen maken. Alles dat ze vond en zag aan partners en hun veulens maakte haar stuk. Ze had nu een gebroken hart. Tranen kwamen in haar bruine ogen. Het veulen snikte luid terwijl ze op een heuvel klom. Het was fris en niet super warm. De zon scheen, maar er was veel wind. En op een heuvel was het nog erger, maar dat kon haar niets schelen. Ze zou zo heus wel willen sterven. True schudde haar hoofdje verdrietig en zakte door haar dunne lange benen. Ze plofte neer op de grond en legde haar hoofd bij haar benen. Ze sloot kort haar ogen en snikte nogmaals. Twee onbekende geuren drongen haar neus binnen. Ze wilde het niet weten. Vast partners. Ze slikte even en kneep haar ogen dicht. Ze wilde het niet zien. Ze wilde hun niet tegenkomen. Het kleine merrieveulen negeerde even alles om haar heen behalve de koude. Ze rilde een beetje. Ze wist niet zo goed wat ze moest doen. De paarden zouden haar zeker en vast opmerken. Jammer.

Sultan & Pearl

Haar hals was krom gebogen waarbij haar manen in een sierlijke strook richting de grond priemden, evenals de zachte neus die rustig aan het gras snoof. Dorre, harde grassprieten waren door hun bepaalde geur te vermijden van de sappige, hooggroene exemplaren. Zo wist ze door haar ingebouwde instinct prima voedsel te vinden wat bovendien goed smaakte. Ze brieste nadat ze haar neus een aantal centimeters naar boven had geplaatst om het sappige gras niet te bederven met haar eigen inhoud. Een plotselinge weergalming - die naderhand niet meer zo onverwachts te noemen waren omdat hinniken vrijwel altijd op een tijdstip te horen waren terwijl je op het moment vredig stond te grazen - weerklonk en leek zich in een ongelovelijk rap tempo te verspreiden over het grote, groengekleurde veld. Ze hief haar hoofd op, spitste haar oren en vrijwel meteen wist ze op te merken waar dit geluid vandaan kwam - ondanks dat het van elke kanten op haar afgeschoten leek te worden. Het was Sultan. Meteen waren de klanken herkenbaar geweest, bij de eerste noot die de trillingen van haar geluidsstemming gevonden had.
Zonder er tot nu toe de reden niet van te weten, wat dan ook volstrekt logisch was, klonk het op de één of andere manier anders dan normaal. Niet vrolijk, niet vragend. Nee, het had een toon die kon laten weten zonder echte woorden dat er iets belangrijks, niets leuks aan de hand was. Ze bedacht dat dit het juiste moment was om meteen te vertrekken, zo'n belangrijke melding leek niet iets te zijn om uren op te wachten. Ze zette met een simpele schop haar benen in beweging en vloog voor ze het wist zigzaggend door bomen, richtend op het geluid en proberend de geuren te herkennen en ondekken. Net zoals gewoonlijk wist ze ook deze plaats weer snel te vinden; de bomen verminderden en verdwenen even later compleet, om een veld van heuvels achter te laten. Ze ging op het zelfde tempo door en minderde geen vaart, alleen maar om snel op de aangewezen plaats te zijn. Haar groene ogen schoten met razendsnelle bewegingen over het groene oppervlakte, en vonden al snel twee paarden. Tenminste, één was zowat geen paard meer te noemen. Zo klein, zo mager. Zo ongezónd. De laatste paar meters legde ze ook nog in dezelfde vaart af, om vervolgens te stoppen. Ze kwam voor een moment op adem, maar wist het na enkele secondes gelukkig weer aardig ritmisch te krijgen. Het kleine tere beestje deed haar meteen geen goed. Er waren gewoon geen woorden voor. Bespottelijk, zielig, afschuwelijk. Ze keek snel opzij naar Sultan, knikte even als wijze van begroeting omdat ze voor een moment niet meteen een woord wist uit te brengen. "Meisje, we komen je helpen." was het enige wat ze na een kortdurende stilte wist te zeggen. Ze stapte iets dichterbij, zakte door haar twee voorste benen waardoor haar lichaam liggend de grond bereikte. Dit alles om het veulen wat beter te kunnen bekijken. Nogmaals keek ze om, richting Sultan. "Heeft ze al wat tegen jou gezegd? Is ze alleen?" vroeg ze, brieste kort en richtte voordat ze nog antwoord had haar groene ogen weer bezorgd naar de merrie. Ze was vast al een tijd niet gevoed. Ook iets wat heel ongezond was voor zo'n jong dier.

Het grijs witte veulentje snikte nog eens luid. De geur kwam dichterbij en voor ze het doorhad stond er een zwarte hengst bij haar. Zijn stem was warm en vriendelijk. Het voelde heel rustig en betrouwbaar. Iets dat haar beter zou maken. True schudde de gedachte weg en kroop iets naar achteren uit angst. Haar bruine oogjes keken angstig naar boven en een rilling ging door haar heen. Hij voeg wat er met haar was en daarna zei hij dat ze niet bang moest zijn. Hij wilde alleen maar helpen. Haar ogen schoten open. Nee, dat kon niet. Hij loog. True drukte haar oortjes in haar nek, deels van angst en deels van woede. Ze wilde geen leugenaars meer. Hij gaf een hinnik waardoor het veulen licht schrok. Wat deed hij nou weer? Ze zweeg en kneep kort haar oogjes dicht waardoor er nog een traan over haar snuit naar beneden gleed en op de grond drupte. Ze snikte nog een keer en hoestte. Ze was niet echt gezond. Ze was nog maar een paar dagen alleen, maar toen kreeg ze ook niet super veel te eten. True hoorde plots geluiden en zag verderop een Paint merrie lopen. Wauw, zij had wél vlekken. De kleine merrie zuchtte en keek even weg. Ze hoorde de woorden die de merrie tegen de hengst zei. Ze kenden elkaar duidelijk al. Ook zij vertelde dat ze gingen helpen. Oh, ze was dit echt beu. "Nee, dat lieg je." Haar stem klonk kwaad. Ze keek naar boven en snoof zachtjes. Ze maakten haar gewoon kwaad. Hoe durfden ze? True wendde haar blik af en kromp in elkaar. Ze trilde zachtjes en kneep haar ogen dicht. Ze wilde hun niet meer zien.

"Nee, ze heeft nog niets tegen me gezegd. Ik heb wel het idee dat ze alleen is, anders ziet ze er niet zo ongezond uit natuurlijk." Pearl knikte begrijpend om vervolgens haar ogen weer te laten glijden naar het grijsgekleurde veulentje. Ze ademde lichtjes, bijna onhoorbaar. Haar blik werd gevuld met het aanzicht van een mager iets dat verlaten was. Dat wist ze zeker - daar had ze geen woorden voor nodig. Plotseling voelde ze zich schuldig. Bloom. Snel schudde ze deze gedachtes weg, richtend op de belangrijkere dingen die op dit moment verholpen moesten worden. Bloom kon ze niets aan doen, de natuurramp had hun tweeën uit elkaar gedreven. Weer bande ze dit weg, voorstander van het feit dat dit later te behandelen was. "Ik ben ook bang dat ze alleen is. Dit is niet goed." zei ze, schudde heel lichtjes haar hoofd heen en weer waarbij haar ogen voor een seconde dicht gingen.
Een rilling gleed over haar vacht die de vliegen die in het najaar nog leken te verschijnen deed verdwijnen. Haar pupillen omringd door groene irissen richtten zich naar boven, richting Sultan. Toen weerklonk plotseling het zachte stemmetje die ongelovig haar mond verliet. Nogmaals schudde ze haar hoofd, afkeurend. "Meisje, wij zijn hier om je te helpen." zei ze, net na de opmerking voor Sultan. Wat dit jonge, tere merrietje meegemaakt had wist ze niet, maar totaal zorgeloos was dit niet te noemen. De merrie vertrouwde hun niet. Iets wat zij op haar punt niet begreep, maar dit kwam omdat ze de mogelijkheden niet in kon zien. Niet kon zien wat dit veulen werkelijk meegemaakt had. Een gevecht? Nee, dan had ze wel wonden gehad of was ze nu niet meer in leven geweest. Haar ouders kwijt? Was een optie. Zo had je nog tig redenen die allemaal konden kloppen, ook al leek het naar de omstandigheden niet zo dat de merrie dit plotsklaps zou vertellen aan de twee vreemdelingen. Dit verwachtte ze dan ook niet. "Sul, hier moet iets aan gedaan worden. Alleen kan dit natuurlijk niet zonder haar eigen toestemming." mompelde ze - een warme klank weerklonk in haar stem. "Merrie, zou je soms wat willen drinken? Dat zou al veel helpen." zei ze richting het kleine dier, keek haar wat vragend aan en priemde haar oren lichtjes naar voren.