I just hate the drought!

Met ruime passen en een vrij hoog tempo liep de merrie door. Haar oren stonden eigenlijk zoals altijd naar achteren, lagen nog niet niet plat in haar nek. Haar hoofd had Sythka geheven en tegelijkertijd haar hals lichtelijk gekruld. Luid gesnuif was regelmatig te horen. Ze liep nu al een tijdje in een rechte lijn, de grond onder haar hoeven was droog, het enige wat er groeide was een beetje half verdorde grassen en andere gewassen. Kortom: weinig voedsel en ook was er nergens direct in de buurt een stroompje te vinden. Met een luide, schrille hinnik gooide de merrie haar voorhand de lucht in. Een enkele keer sloeg ze met haar voorbenen, krulde haar hals en na haar landing op de grond schoot ze weg. De NRPS kruising gooide terwijl ze haar tempo opvoerde af en toe haar achterhand de lucht in. Langzaam aan begonnen er zweetdruppeltjes op haar hals te vormen, die net zo langzaam naar beneden dropen. Syth sloeg haar staart eens fel tegen haar flank aan terwijl ze in haar tempo zakte. Ze snoof de droge lucht op, op zoek en alert op geuren van andere paarden en/of roofdieren. Ook haar oren en ogen stonden op scherp. Het maakte de palomino-kleurige merrie niet echt uit dat ze al een tijdje geen soortgenoten had gezien. Als er nu een hengst zou verschijnen, had ze daar niet zo'n moeite mee, sommige hengsten waren te verdragen. In tegenstelling tot merrie's. Bij alleen de gedachten daaraan lagen haar oren plat in haar nek. Nee, enkele waarmee ze overweg kon, voor de rest niemand.

Zijn donkere ogen keken op naar de hemel die amper te zien was door de dode takken. Hij briesde een keer en rolde met zijn ogen. Wie of wat zit zo te hinniken? Hij sloeg geïriteerd met zijn hoef op de grond en stapte rustig naar het geluid af. Een kille bries kwam uit zijn liepen. Hij was nooit bang en kon elk gevecht aan. Alles was zo simpel voor hem. Met een drafje liep uit uit het donker. Zijn ogen zo donker. Hij hief zijn hoofd omhoog en zweeg tegen de vreemde merrie. Ze had een mooi goud kleurtje. Hij snoof een beetje en bleef de merrie aankijken. Hij grijnsde alleen maar wat. Zijn zwarte vacht sierde hem. Ook al verpeste de littekens zijn prachtige huid. Je zag duidelijk dat hij slecht is en dat hij met sterke roofdieren vocht.

De grote Friese merrie draafde over het dorre gras onder haar voeten. Ze rook de geur van Cobra de enigste die ze vertrouwde hier. Ze volgde de vertrouwde geur en kwam in draf bij Cobra er was ook een goudkleurige merrie bij. Haar zwarte vacht glansde in het zonlicht die op haar huid brande. Ze liep langs Cobra en ging naast hem staan en keek de merrie kill aan en liet een kille bries horen. Ze keek zonder enkele angst naar de merrie en haar spieren kon je goed zien op haar donker zwarte lichaam. Haar ogen keken kil om haar heen en werden nergens van afgeleid ze hield de onbekende merrie in het oog. Ze vertrouwde haar pas als ze haar beter kenden en als ze haar niet slecht gedraagt. Bovendien was Cobra er en met hem moest je niet spotte het was een mooie hengst maar de littekens verpeste zijn zwarte vacht een beetje maar Sakura ging nooit op schoonheid in enkel karakter. Haar stralende manen vlogen door de lucht als er een briestje wind door de lucht vloog.

Hij liep met grote krachtige passen over de droge prairie. Zijn ogen waren levenloos en kill. Hij rook de geur van Cobra en merkte dat Saricha er niet bij was. Hij had het haar niet vergeven een kille vloed stroomde door zijn hoofd. Hij volde de geur van Cobra en rook er twee andere geuren tussen. Hij kwam dichterbij en zach een friese merrie en een andere goudkleurige merrie. Hij liep naar hun toe en ging naast Cobra staan en bekeek de goudkleurige merrie goed ze herkende haar nog maar wist de naam niet meer. Zijn kille ogen keken overal heen hij was enkel gevuld met haat en woede voor elk paard hij had veel meegemaakt in zijn leven. En wat hij er voor krijgt is enkel haat in zijn hart. Hij was er nog niet overheen en je kon nog steeds geen leven meer in zijn ogen vinden. Zijn bruine vacht glom in het zonlicht samen met het bloed dat aan zijn vacht plakte. Zijn wonden bloeden hevig die hij had opgelopen in de Ijsgrot waarom moest Saricha het doen. Hij zal haar niet vergeven niemand. Zijn ogen keken duister rond en je kon geen sprankje leven in hem zien. Het bloed droop van zijn vacht druppel voor druppel viel het op de grond. De wonden waren al erg vies geworden sinds ze zijn gekomen en niet gewassen behalve in de regen bij de rivier.

Zijn donkere ogen keken naast zich. 2 trouwe paarden kwamen aan zijn zei staan. Hij had een oog op Charm. Charm leek nu een heel klein beetje op hem. Maar Charm had meer haat door een gebroken hard. Hij snoof. Hij had meer haat voor iedereen die hem de baas probeert te zijn en erg stom doen. Hij hate goedzakken. Hij snoof nog eens en richte zijn hoofd een heel klein beetje naar Charm. "Nu weet je hoe liefde in elkaar zit." Mompelde hij zacht zodat alleen Sak en Charm het konden horen. Hij wist hoe veel pijn het kon veroorzaken. Zijn littekens bleven vochtig. Zijn kille ogen waren even niet op de vreemde gericht.

Terwijl haar galop overging naar een draf, liet ze haar neus naar de grond zakken. De grote, witt sneb op haar neus liet ze door het droge gewas glijden, maar luid snuift ze als ze haar hoofd weer opheft. Het was hier zo stoffig en droog, meteen zat Syth's neus onder het zand en een of ander stoffig goedje. Haar oren draaien kort helemaal plat in haar nek, maar komen daarna iets overeind zodat ze in het verlengde van haar hoofd stonden, dus nog steeds naar anderen. Als ze de geur van een hengst oppikt staat ze direct stil, haar neus gaat de lucht in en snuift de lucht om zich heen nog eens beter op. En ja hoor, het duurde neit lang of er verscheen een grote, donkere hengst. Thevens was hij ook breeder dan Sythka zelf. Haar lichaam was eerder fijntjes dan grof. Recht staart ze de hengst aan terwijl ze blijft staan waar ze staat, ze week niet zomaar voor een ander, of diegene moest haar respect hebben gekregen. De grijns doet haar niets.
Er klonk een gil zodra Sythka de geur oppikte van een merrie. Direct lagen haar oren plat, haar hoef stampte ze op de grond en haar staart sloeg eens fel tegen haar flank. Haar tanden ontbloot ze als de merrie bijna arrogant naast de koudbloedige hengst gaat staan. Haar voorhand komt enkele centimeters van de grond die ze vervolgens weer neerkant op de grond. Aan merrie's had ze een hekel, die dulde ze niet in haar buurt. Hengsten waren anders, als er door een van hen benaderd werd deed het haar neit zo veel, maar zodra er alweer twee stonden werd het anders. Opnieuw snuift ze fel als de hengst met Andalusisch bloed aan de andere zijde van de hengst komt te staan. Haar oren liggen nog steeds plat in haar nek en opnieuw stampt ze met haar hoef. Ze kon het hebben door een hengst benaderd te worde, maar nu stonden er drie paarden voor haar, waaronder een merrie. Maar ze dacht er neit aan voor ze opzij te wijken!

@Sakura & Charming: ik bedoel het niet vervelend hoor, maar het is best apart als ik 'n topic maak voor emt Cobra, dat jullie twee als een hondje achter hem aan komen lopen..

Zijn donkere ogen keken nog steeds kil naar de merrie. Hij keek naast zich. Blijkbaar had deze merrie het liefst hengsten in haar buurt. Dat is meestal vervelend. Hij liet zijn oren in zijn nek drukken en sprong naar voren ter verdediging van zijn leden. Hij snoof heel wat lucht binnen. Je zag duidelijk dat hij leider was. Vooral zag je ht aan zijn bouwwerk. Zijn kille ogen bleven rustig staan. Als de merrie niet aanvalt trekt hij zijn dreigement terug. Hij briesde even en zwiepte verveeld met zijn staart. Hij lette niet zo op zijn paarden.

Haar tong schoot kort naar buiten, streek langs haar droge lippen. En opnieuw klonk er een halve bries, half gesnuif. Ze probeerde het zand uit haar neus te blazen en ondertussen ook haar neus vochtig te houden. Als de koudbloedige hengst naar voren komt legt ze haar oren zo plat mogelijk in haar nek en haar tandend ontblootte Sythka ook. Kort hief ze haar rechtervoorbeen en knalde haar hoef weer op de grond. Ze keek hem vreemd aan, met een blik van: 'Oh, mag ik dan niet laten merken dat ZIJ in mijn buurt NIET welkom is?' Ze was niet van plan de merrie aan te vliegen, hoewel ze als ze eerlijk moest zijn niets liever zou willen, dan zou ze haarzelf alleen maar benadelen. Het was nu eenmaal een feit dat één paard niet tegen drie anderen op kon. Sythka leidde aan de manier waarop hij reageerde af dat hij leider moest zijn, een goede bouw hoefde niet typerend voor een leider te zijn. Haar staart sloeg ze opnieuw eens fel tegen haar eigen flank aan terwijl ze haar neus iets de lucht in hief, hierbij gleden haar blonde manen naar achteren. Zelf had ze niet overdreven last van de warmte, de twee zwarte, koudbloedige paarden tegenover haar waarschijnlijk wel. Zwart hield de warmte vast. Haar hals was lichtjes vochtig van de warmte en haar inspanning van daarstraks. De zon liet haar palomino-kleurige vacht glanzen, wat zorgde voor een gouden gloed.

Ohja; eht geen wat tussen '...' staat, is wat ze denkt en Cobra in haar miss kan lezen, ze spreek thet niet hardop!

Zijn kille blik glimlachte gemeen. Daarna rolde hij met zijn ogen. Een grijns klonk uit zijn krullende lippen. Maar hij besloot de merrie te sparen. Ze leek wel een slecht karakter te hebben. En meestal spaart hij dat soort paarden. Goedzaken had hij meteen een schop gegeven. Zijn grote bouw versiert met open wonden en littekens blonken zacht. Zijn bloedrode ogen lieten geen liefde los. Hij draaide zich om en richte zijn blik op zijn paarden. Hij verveelde zich nu. Hij had een hekel als iedereen zweeg. Hij begreep echt niet wat hij hier deed. Hij zou niet lang meer blijven in de stilte zoals nu.

De kille glimlach die op het gezicht van de hengst af was te lezen, trok ergens wel haar interesse. Het werd haar duidelijk dat deze koudbloedige, donkere hengst bij het slechte type paard behoorde. Nu verscheen er op Sythka's een kleine, lichtelijk sluwe glimlach. Haar hoofd gooide ze opnieuw in lucht, schudde hierbij haar manen kort van haar hals, waar het broeiërig aanvoelde vanwege de droogte om hen heen. Nu, opnieuw, gleden haar ogen over het lichaam van de hengst. Open wonden en littekens lieten haar niet opkijken. Daar konden in haar ogen twee oorzaken voor zijn; 1. De hengst veel of 2. Hij was een slechte vechter, een goede zou immers minder snel gewond raken. Met nog steeds de glimlach op haar gezicht trok ze de conclusie dat het in zijn geval het eerste moest zijn, hoewel ze de tweede nog niet geheel uitsloot. Kort flitste haar ogen naar de merrie, die nu bijna bewegingsloos aan zijn zeide stond. Daarna naar Charming, die ze ook nog geen woord had horen zeggen. Sythka snoof, sloeg opnieuw met haar staart en maakte zich klaar om zich om te draaien en de drie paarden haar rug toe te keren. Ze stopte in haar beweging, boog haar hals naar hem toe. "Als je me geen plaats te bieden hebt, dan ga ik. Als je het niet erg vind" sprak ze op een zoete toon, maar toch was er duidelijk een spoor van sarcasme, trots zelfwaarde te vinden. De manier waarop ze sprak toonde niet geheel onderdanigheid, maar ook helemaal GEEN bazigheid.

Zijn kille blik staarde voor zich uit toen hij haar wat hoorde vertelen. Hij bleef grijzen en zwiepte al een lange tijd met zijn staart. "Je mag zeker bij de kudde... merrie ik vind je persoonlijk erg goed." Hij lette niet op de blikken van zijn volgelingen. Hij is trouwens die gene die beslist wie bij hem mag of niet. Hij had al een goed gevoel voor deze merrie. Zijn bloedrode ogen draaiden opeens achter zich om een klein beetje te zien wat de merrie er op zal zeggen. Zijn lange manen sierde om zijn hals. Zijn lange kousen maakten zijn benen exstra breed. Hi liet zijn hoeven tegen de grond slijpen. Zijn nek zat hoog in de lucht zodat hij heel wat geuren kon opvangen. Hij dacht een beetje na over zijn paarden tot nu toe. Somigen dacht hij over na om ze door te sturen naar Rain. Maar ze haden een keus om bij hem te blijven. De zon verdween helemaal. Heerlijk!

Ze hoefde niet lang te blijven staan voordat ze antwoord kreeg, haar oren lichtte ze lichttelijk uit haar nek, maar daar bleef het bij. Sythka snoof zachtjes en draaide zich weer een kwartslag zijn richting op. Hij sprak haar aan met merrie, hoe kon hij immers anders, hij wist haar naam niet. "In dat geval; Je kan me Sythka noemen" sprak ze opnieuw. Kort was er een glinstering in haar ogen te zien, niet van opwinding, maar haar gedachten schoten langs opmerkingen die ze kon maken. En ook degene die ze beter voor zich kon houden. Een fellere blik wierp ze op de koudbloedige merrie, maar haar blik gleed terug naar de hengst. "En misschien kan je beter 'goed' vervangen door slecht" zei ze met een grijns op haar lippen. In iedergeval had ze er niet zoveel moeite mee om zich aan te sluiten bij zijn kudde, hij sprak haar wel aan, zijn manier van doen in iedergeval. En wat hij te bieden had was in haar ogen helemaal niet zo verkeerd.

HIj keek kill naar de merrie die een goede bouw had. Hij had niet gehoord dat ze bij Cobra in de kudde zou gaan mischien hij liep naar de merrie en bekeek haar kill met zijn donkere ogen. "Kom bij The Dark Lords" zei hij zacht zodat alleen Sythka het kon horen. Zijn oren lagen naar achteren en zijn bruine vacht was erg bebloed en er drupte affentoe een druppeltje van zijn vacht af. Zijn manen hingen sierlijk tegen zijn nek aan en zijn staart hing sierlijk heen en weer. Hij keek één voor één kill naar de paarden die er allemaal waren. Hij wou niet vechten met Cobra maar hij was uit de kudde omdat hij een eigen kudde had The Dark Lords. Hij was de trotse leider en zal niemand zijn leden pijn laten deon.

Haar voorhand gooide ze de lucht lichtjes in als de Andalusische hengst haar kant op komt. Ze snuift en legt haar oren weer plat in haar nek. Haar hoeven liet ze met een klap op de grond komen. Behoedzaam keken haar ogen hem recht aan, ze was niet zomaar bang voor iemand, en ze zou helemaal niet opzij wijken voor iemand die het in haar ogen niet waard was. Iemand die haar aanzien en respect had gekregen. Sythka's ogen flitsten van Charming naar de donkere, koudbloedige hengst nadat hij zijn woorden had uitgesproken. Er verscheen een grijns op haar gezicht. Leek het nu zo, of had deze hengst echt interesse in haar. Er klonk een lachje vanuit haar keel. "Waag maar een poging om me te overtuigen, wat zou je me te bieden hebben?" sprak ze hardop, waarna haar ogen weer eens naar de zwarte hengst flitsten en daarna terug naar Charming. Hem had ze al eens eerder ontmoet en gesproken, hij kende haar naam al voor de andere twee, maar deze vraag had ze niet aan zien komen. Haar hoofd hief ze, haar staart sloeg eens tegen haar flank en recht keek ze de hengst aan, in afwachting van zijn antwoord. Maar ook de reactie van de zwarte hengst was in haar ogen intressant. Hoe ver zou hij gaan? Hoeveer zouden ze beiden gaan?

Zijn ogen stonden weer duister en kill naar de merrie te kijken hij wist geen antwoord op haar vraag. Zijn oren stonden naar achteren en keken naar de bewolkte lucht waar hij niet al te veel op letten. "Een veilige kudde en vrienden" antwoorde hij als eerste. Hij zal kalm aan doen en later pas andere dingen gaan zeggen over de kudde. Hij dacht erover na ze was slecht dus zal ze met deze worden er niet in komen dacht hij. "En je hebt toestemming te moorden" antwoorde hij erbij. Er kwam een glimlach op zijn gezicht geen vriendelijke maar een duivelse. Hij zal meer moeten zeggen om deze merrie te overtuigen "En je mag pesten en je mag slecht zijn tegen alle paarden" antwoorde hij als laatste mischien was ze nu overuigd hij wist het niet zeker maar hoopte van wel. Zijn wonden waren vies en ontstoken en er kwam veel bloed uit zijn spieren kon je goed zien in het licht van de zon en zijn benen stonden stevig op de grond en hij letten goed op Sythka hij had haar eerder gezien het was een mooie merrie met goede bouw en elegantie perfect voor The Dark Lords. Hij zal eerst de goedkeuring van de merrie moeten krijgen om haar in zijn kudde te laten en haar goed beshermen. Bovendien zocht hij nog slechte leden voor zijn kudde die hij kon vertrouwen en die geen goedzakjes waren zoals sommige paarden maar die kenden hij niet.

Hij keek kil op naar Charm. Hij vond de naam grapig. Maar hij dacht na. Het was wel vervelend dat hij niets gezegd had over een kudde. Hij was niet van plan te gaan vechten voor een lid. Hij keek weer naar Sythka. "Nou eu Sythka? Je mag beslissen bij wie je horen wil." Even keek hij gemeen naar Charm. Zijn grote bouw glom een klein beetje. Hij gaf niet zo veel aandacht aan het zoeken van leden. Die moeten het maar zelf beslissen om in de kudde te gaan of niet. Hij snoof een beetje en schudde met zijn manen. Ach Wat kon het hem nou schelen dat Charm zo ineens haar vraagt om bij de kudde te mogen? Zijn duistere blik lachte gemeen naar Charm.

Haar oren schoten in haar nek, een grijns verscheen op haar gezicht en kort lachtte ze weer. Het eerste deel van het antwoord van Charming deed haar niets. Ze zocht geen veilige kudde, en het idee van vrienden maakte haar helemaal misselijk. Sythka keek hem nog steeds afwachtend aan, haar blik ging zo nu en dan naar de koudbloedige hengst. Hij leek niet zoveel om haar lidmaatschap te geven, hij zou haar dus misschien meer kunnen geven, hetgeen wat ze zocht lag naar haar idee eerder bij de kudde van de Fries. Kort waren er pretlichtjes in haar ogen te zien, voordat ze het vrijwel emotieloze schild ervoor zette, want hetgeen wat Charming zei had ze geen behoefte aan. "Wat is nou het nut van moorden? Dan kan je diegene niet meer jennen en lastig vallen" was haar antwoord terwijl ze de Andalusier weer aankeek. Er blies een droge wind, deze liet haar manen zachtjes opzij waaien, wat haar een iriterend gevoel op haar maantop gaf. "En tja, ik geef nu eenmaal de voorkeur aan de slechte kant, of ik toesteming krijg of niet" antwoorde ze opnieuw. Nog steeds had Sythka niet gehoord wat ze wou horen en nog steeds zag het er naar uit dat de zwarte hengst het haar meer kon bieden. Als deze dan ook spreekt flitst haar blik weer naar hem toe. "Jullie houding zegt genoeg, en wat ik daarvan af kan lezen zegt eigenlijk dat jij, de koudbloedige, beter bij mijn belangrijkste punt past" zei ze. Afwachtend keek ze beide aan. Ze had nog niet gezegd dat het echt haar beslissing was.

Hij grijnsde nog steeds gemeen en keek al niet meer naar Charm. Hij zuchtte en wist dat de merrie wat meer over zijn kudde wil weten. "Wat mij betreft... Ik ben niet zo bezig met vrienden of zo... Ik lijd meer de leden op tot sterke wezems... Wij leven op ons manier en verdedigen ons bloed." Hij vetelde zo wat hij van zijn kudde weet. Zijn kudde is nog maar nieuw en vertoont dus wijnige paarden zich nog. Zijn neus zat hoog in de lucht. Hij gaapte verveeld. Zijn donkere ogen haden alleen maar intres voor de merrie. Zijn ogen rusten een tijdje. "Bovendien pesten we de goedzakken." Hij grijnsde. Hij zou ze alleen maar aanvallen als ze hem lastig vallen. Hij is snel woedend.

Als Charming op hetgeen wat ze zei geen reactie geeft, glijd haar blik naar de zwarte, koudbloedige hengst. Er verschijnt een tevreden, maar toch ook kille, glimlach op haar gezicht als hij zijn belangrijkste punten verteld. Het was duidelijk dat deze beschrijving haar meer aansprak. Sythka keek hem recht aan. "Het enige waar ik om vraag is het behouden van mijn vrijheid. Ik vind het niet erg om zo nu en dan naar bijeenkomsten of wat dan ook te komen. Maar ik wil gaan en staan waar ik wil, zonder het van te voren door te moeten geven" sprak ze aan een stuk door terwijl ze hem aankeek. Zijn naam wist ze nog steeds niet, het deerde haar niet. Het was maar een naam, en je kon elkaar ook op een andere manier aanspreken. Hoewel ze haar naam niet vaak zomaar zei, was het niet belangrijk of iemand hem wist of niet. Maar ze hield er zeker niet van als iemand haar om haar naam vroeg. Sythka's blik flitste naar Charming en daarna weer naar de zwarte hengst.

Zijn kille blik fleurde wat op. "Je bent altijd vrij wat je doen wilt, ik zelf haat het om tegen gehouden te worden dus die vrijheid heb je." Zijn brede neus stopte met onderzoeken. Hij besefte dat hij zich nog niet had voorgesteld. "Ik ben Cobrazarao trouwens." Hij keek even achter zich. Na weer een lange stilte keek hij weer naar de merrie. Charm negeerde hij nu. Hij is tot nu toe helemaal niet intersand. Even bekeek hij de merrie nog eens goed. Daarna liet hij zijn lange gespierde hals naarde grond leiden en blukte traag wat gras. Het gras was kort en niet zo'n goede kwaliteit. Maar dat intreseerde hem niet zo. Hij wilde gewoon zijn honger stillen.

Haar gewone, bruine ogen waren strak op de zwarte, koudbloedige hengst gericht. Ze snoof eens luid terwijl ze vanuit haar ooghoeken Charming in de gaten hield, maar de hengst reageerde niet meer echt. Waarom wist ze niet, het kon haar ook niet echt schelen ook. Bijna geen enkel paard betekende wat voor haar, maar er was plek voor een of twee hengsten waarmee ze eventueel vriendschap kon sluiten. Sythka had geen nood aan paarden om zich heen, het weigeren van een hengst zou ze niet doen, maar merrie's accepteerde ze niet in haar buut. Waarom wist ze eigenlijk niet, merrie's had ze nooit gemogen. Haar hoofd heeft ze opnieuw in de lucht en doet een paar passen bij Charming vandaan, richting de zwarte hengst. Zijn antwoord beviel haar, vandaar dat ze voor hem koos. Ze knikte bij het horen van zijn naam, de medeling was aangekomen. Syth keek bedenkelijk naar Cobra als hij zijn hals laat zakken en van het gras at. Dat idee verafschuwde ze alleen al. Het was zo verschrikkelijk droog en dor.

Even was het stil en hij bleef ontspannen. Zijn bloedrode ogen keken naar het gras. Om te zien waar alles was. Maar zo nodig was het niet want hij voelde met zijn ruwe neus. Toen hij haar dichterbij hoorde komen zette hij zijn hoofd rustig in de lucht en keek naar de merrie. Hij zweeg een tijdje en keek alleen maar in haar ogen. "Dus je wilt bij de Dark Star?" vroeg hij op een rustige droom. Zijn lange staart die nu al tot op de grond lag was al een beetje vuil. Wat hem niet zo intreseerde. Het kon hem helemaal niet schelen dat hij er niet knap uit ziet. Als ze hem maar niet beledigen vond hij het prima. Toch vond hij het vreet lastig om zijn staart mee te slepen. Hij zal straks wel scheuren. Zijn lange manentop verstopte zijn donkere ogen. Hij keek nu een beetje normaal.

Op een hoog tempo schudde ze haar hoofd door de lucht in een knikkende beweging, terwijl ze daarbij haar voorhand een stuk de lucht in hief. Haar voorlok vloog kort door de lucht, voordat de blonde manen weer op hun plek landen. Recht keek Sythka Cobrazarao aan. "Ja, dat wil ik" zei ze met een duidelijke, zekere stem. Haar ogen flitsten naar Charming, die nog steeds een woord had gezegd. Hij had zich er dus bij neer gelegd, en dat was misschien ook nog wel beter ook. Cobra had Sythka haar vrijheid gegarandeerd, en dat was hetgeen wat ze had willen horen. De houding van deze hengst paste ook veel beter bij haar, het zou hem niet echt schelen wat ze deed, en dat was mooi ook. Als hij haar zou willen trainen, zou ze komen. Als hij haar wou spreken, zou ze verschijnen. En als ze haar nodig hadden, dan twijfelde ze er niet over te komen. Maar alleen omdat ze aanzien had ten opzichte van haar leider, het enige. Voor hem zou ze uitwijken als ze niet anders kon. "Call me, and I wil appear" haar woorden klonken zacht. Ze boog haar hals opnieuw om naar Charming te kijken, maar liep daarna richting de kant van Cobra, hoewel ze het vertikte om maar iets bij de merrie in de buurt te gaan staan. Het was wel misschien handig als de koudbloedige hengst zou vertellen waar hij vaak te vinden was, waar ze persee bij moest zijn en nog meer van dat soort dingen.

Zijn donkere ogen keken heel even naar de merrie die nu oficeel in zijn kudde hoorde. Het was weer heel stil en hij nam er gebruik van. Even sloot hij zijn ogen. Daarna deed hij ze weer open toen hij haar belofte hoorde. " Goed, Als ik meer leden heb beginnen we aan een rangentest. Dan krijg je een rang die je het beste kan, voor de rest vind je me vaak in het moeras en het drakenberg. Is er nog iets dat je weten wil?" Hij lette niet meer op Charm. Niet dat hij boos was of zo maar als niemand iets tegen hem zegt negeert hij die dan ook. Zijn bloedrode ogen keken nog rond. Zijn neusvleugels trilde om wat meer geur op te vangen. Het was duidelijk lente. Er waren al bloemen aan het bloeien. Niet dat het hem intreseert of zo. Lente is de paar tijd. Maar hij stak zijn tijd er niet aan. Hij begrijpt dan wel dat er een merrie henstig is maar moet maar beter niet naar hem komen.

Er was in haar ogen nu geen nut meer om het gesprek met Charming verder door te voeren, tegen de koudbloedige merrie had ze geen woord gezegd en dat was ook maar beter zo. Sythka wierp voor de zoveelste keer een felle, waarschuwnde blik op de merrie. Daarna ruste haar blik weer op Cobrazarao. Ze knikte even. Ze zou komen, hoewel er natuurlijk kans was dat het voor haar niet op een goed moment zou zijn. Haar oren lichtte ietsjes op uit haar nek, zodat er minder spanning op haar oren kwam te staan. Haar blik was nog steeds recht op die van Cobra gericht, niet bang of indirecht. Syth snoof eens zachtjes. "Je sprak daarstraks over het doel van je kudde; het opleiden van je leden tot sterke wezens". Afwachtend keek ze hem ana. Wat zou hij hier over te zeggen hebben. Het idee om wat extra krachttraining te krijgen was niet een zo slecht, ze was fijner en wendbaarder dan de meeste andere paarden die ze tot nu toe had gezien, dus wat extra spieren kon geen kwaad gezien de andere paarden die er rondliepen. Het was niet zo dat Sythka alleen deed waar ze zin in had, nee, ze dacht eerder logisch na en koos dan gericht, om het allemaal voor haar beter te maken. Puur voor zichzelf.