Hate to all the world

Een redelijk hevige bries voor deze tijd van het jaar streek door de bomen. Het geluid van de blaadjes aan de bomen die zachtjes tegen elkaar wapperden door de voorjaar bries was hoorbaar. De wind nam in zijn weg een paar half losse blaadjes mee en liet die door de al donkerder wordende lucht fladderen. Langzaam dwarrelden de blaadjes naar beneden, waarnaar ze bijna geluidloos in het water van het meander landden. Langzaam voeren ze een stukje met het water mee, tot de vredigheid van de blaadjes bruusk werd verstoord door hoeven die de blaadjes tegen de bodem van het meander platwalsde en uit elkaar rukte. Boven de hoeven waardoor de blaadjes daarnet vertrapt werden was een sneeuwwitte vacht zichtbaar. In de ogen van het spierwitte paard was niets dan haat af te lezen. Haat aan alles in de wereld. Haat aan de goodies. Maar ook haat aan de slechte paarden. Ze had er nog geen een ontmoet die ze mocht. Behalve Madness dan, maar ze wist niet of die nog wel leefde. Ze had haar in geen eeuwen meer gezien, en ze verwachtte ook niet dat ze dat nog zou gaan doen. Vrienden kwamen niet voor in Fether’s leven. Een partner dus al helemaal niet. Fether wist eigenlijk niet of ze daar behoefte aan had. Soms verlangde ze wel naar iemand waar ze echt een speciale band mee had. Maar ja, zo iemand was er niet in haar leven, dus ze moest er maar mee leven. Dood zou ze er niet van gaan.
Plots merkte fether dat het water tot steeds hoger begon te reiken. Naar dit stukje van het meander was Fether op weg. Het hoge, middelmatig stromende water was een ideale plek om te trainen. De rivier had dan wel harder stomend water, maar het was dan ook absoluut niet veilig om daar te gaan trainen. De plek waar ze nu in het meander stond neigde al iets meer richting de rivier. Daardoor was het echt hele rustig stromende water al weg. Fether had hier nog nooit eerder getrained, maar ze was zeker van plan om het wel nog vaker te gaan doen. Hoe verder ze het meander afdraafde, hoe harder de stroming werd. Haar spieren moesten steeds meer werk gaan verrichtten, wat trouwens een heerlijk gevoel opleverde. Trainen was een van Fether’s favoriete momenten van de dag. Het was ook het moment waarop zeker was dat ze zich niet zou vervelen. Verveling was voor Fether al bijna even vreselijk als een geurige bloem die in bloei stond. Een grimas trok over Fether’s gezicht bij de gedachte hieraan.


-haaii iedereen! -

Donkere ogen gleden van links naar rechts toe. Een redelijk stevig gebouwde merrie snoof eens luid. Haar spieren stonden gespannen terwijl ze doorliep. De zon scheen en voelde warm aan, maar af en toe kwam er een stevig briesje langs. Haar manen hadden een enorme zin om mee te gaan en om te dansen. Ze schudde met haar bos manen en liep door. Deze keer verkende ze opnieuw het meander. Horcrux was helemaal voorbij en haar geur was enkel en alleen van de Blood Horses. Ze snoof kort en sloeg met haar staart heen en weer. Deels nog steeds geërgerd van de dagen die ze hiervoor beleefd had. Haar ene oor schoot opzij terwijl ze naar de geluiden luisterde. Iets interessant klonk er helemaal niet. Alleen een paar idiote vogels die hun bek niet konden houden. Of het stromende water van het meander. Ze snoof nogmaals terwijl haar blik over het water heen gleed. Ze wist echt niets te doen. Veel paarden wisten niets te doen. Goedzakken zelfs niet. Ze stonden maar wat te staan in de zon. Alsof ze genoten. Hoe kon je genieten van dit weer. Anaïs rolde met haar ogen en liet haar hals zakken. Ze nam een aantal slokken van het frisse water. Haar blik gleed over haar spiegelbeeld waarin ze een bruine merrie zag. Spieren en een omgekeerd hart op haar voorhoofd. Het kenmerk van zichzelf. Ze snoof even en draaide haar om. Rustig liep ze weer verder terwijl ze door had dat er een ander paard in de buurt was. Ze had langs de ene kant geen zin om zelf naar het paard toe te gaan. Nee, daar had ze echt helemaal geen zin in. Haar zwarte staart sloeg heen en weer terwijl haar ene been in rust gezet werd. Haar ene oor zette ze stevig naar achteren terwijl het andere nog steeds zocht naar nieuwe geluiden. Niet dat die zouden komen, maargoed. Opletten kon geen kwaad. Geuren kwamen dichter net als een witte merrie die verderop verscheen. Ze snoof kort en bleef toch staan. De merrie moest maar zelf komen. Anaïs liet alleen merken dat ze even ontspannen was en niet iemand was die zou uitvliegen en uitdagen. Daar had ze geen zin in en wat zou de reden zijn? Ze kende de merrie op het eerste gezicht nog helemaal niet.

Geconcentreerd op haar stappen, om niet uit te glijden over de gladde stenen die op de bodem lagen bewoog Fether zich voort door het meander. Ineens vloog een geur van een ander paard haar neusgaten binnen. Fether realiseerde zich dat ze in de richting van het andere paard aan het lopen was. Een moment twijfelde ze of ze zou omkeren of gewoon haar weg zou vervolgen. Ze besloot om voor het laatste te kiezen. Ze zou wel zien of het paard er interessant genoeg uit zag om te benaderen, en als dat niet zo was liep ze wel gewoon door en deed alsof ze het paard niet zag. Al snel zag ze aan de oever een paard staan. Het paard was bruinig, met een soort omgekeerd hart op haar hoofd als aftekening. Apart, veronderstelde Fether. Het bruine paard stond er ontspannen bij, alsof ze duidelijk wilde maken dat ze Fether niet ging uitdagen of aanvallen. Fether besloot om naar het paard toe te gaan. Dit paard zag er wel ontspannen genoeg uit om niet gelijk een soort bitch fight met Fether aan te gaan. Mooizo, dacht Fether terwijl ze haar witte beentjes uit het water tilde. Toen ze met alle vier haar benen weer op de vaste grond stond schudde ze haar natte vacht uit. Maar wel zo zodat de spetters niet gelijk over het bruine paard heen zouden vliegen, want dan bestond er een grote kans dat het alsnog gelijk een soort bitch fight werd, en daar had Fether vandaag geen zin in. Precies op het moment dat Fether zichzelf voor wilde gaan stellen klonk er een vreselijke stem. “Ewaaa.” Fether zag dat het afkomstig was van een zwarte hengst. Goedzakje. 100% zeker weten. Gelijk toen de hengst zich bij het gezelschap voegde vertrok Fethers gezicht van een gewone kille blik naar enorm chagrijnig. Het leek wel of die goodiebags ervoor getraind waren om je dag te verpesten! Na eerst een enorm duivelse blik op de zwarte hengst te hebben geworpen negeerde ze hem in eerste instantie. Ze richtte zich eerst op de bruine merrie. “Mijn naam is Fether.” Klonk haar kille stem. Een vleugje van de chagrijnigheid die de zwarte hengst bij haar had opgewekt was hoorbaar in haar stem. Ze richtte zich op de zwarte hengst. “En waarom denk jij het recht te hebben om mijn dag te komen verpesten?” Snauwde ze de hengst toe. Goodies waren niet gewenst in haar omgeving. De meesten wisten dat maar al te goed, maar deze scheen het nog niet eens door te hebben.

Een witte merrie verscheen meteen in haar gezichtsveld. Haar ogen schoten van links naar rechts. Kort gleden ze naar de verte waar de witte merrie in het water stond. Deze had haar ontspannen houding opgemerkt en kwam rustig naar haar toe. Anaïs snoof zacht en knikte even naar de merrie als begroeting. Het leek wel dat één van de paarden wilden beginnen met praten, maar iets irritant kwam tussenbeide. Een zwarte hengst was op hun afgekomen en riep als begroeting. Zijn stem vrolijk net als zijn houding. Beide merrie's bedachten hetzelfde. Ze hadden door wat voor paard er voor hun neus stond. Anaïs rolde geërgerd met haar ogen terwijl ze naar beide paarden keek. De witte merrie werd chagrijnig en negeerde de hengst. Ze stelde haar voor als Fether, duidelijk tot haar gericht. Anaïs knikte. "Anaïs." Kort en toch kil en begroetend. Ze snoof kort terwijl ze luisterde naar het gesprek. Fether begon zichzelf te irriteren net als zij. Ze vroeg waarom de hengst haar dag kwam verpesten. Dat zou zij ook kunnen vragen. Ze had geen zin in een gesprek met een hengst die dacht haar te kunnen opvrolijken. Anaïs richtte haar donkere ogen op de zwarte hengst. Hij was ouder, maar niet groter. Ze waren even groot ongeveer. De merrie was dan iets kleiner. Maakte niet uit, maar het was handig voor haar om zo groot te zijn. Anaïs leek dan veel ouder en sterker. Ze snoof en boorde haar donkere ogen in die van de hengst. "Ik kén jou. Jij bent die Sultan. Brave leider van Dénali met je vriendinnetje Pearl." Haar stem kil, maar een valse grijns sierde al snel haar lippen. Een zielige leider stond voor haar neus. De kudde die hun bondgenoot verloren was dankzij haar moeder. Haar moeder kon haar niet veel schelen, maar ze vond het toch goed dat die Mischa dood was. Alle goedzakken waren nu aan het rouwen. Anaïs sloeg met haar staart heen en weer terwijl ze wachtte op enige reactie van de merrie of de hengst.

De donkere merrie stelde zichzelf voor als Anaïs. Anaïs liet duidelijk merken dat ze hetzelfde als Fether dacht over de aanwezigheid van de zwarte hengst. "Ik kén jou. Jij bent die Sultan. Brave leider van Dénali met je vriendinnetje Pearl." klonk Anaïs' stem kil. Anaïs wist dus meer over welke paarden wat deden in DH als Fether. Maar Fethers hield zich ook absoluut niet bezig met dat soort dingen. Pas als ze persoonlijk met zoiets te maken zou hebben zou het haar interesseren wie wat deed. Maar dat was dus niet zo. Fether keek de zwarte hengst die blijkbaar Sultan heette aan. Hij scheen hun chagrijnige reacties alleen maar leuk te vinden. ‘‘Volgensmij is dit nog steeds een vrij land, dus ik heb het recht om me in jullie gesprek te voegen.’’ Klonk Sultans irritant opgewekte stem. "dus je verdiept je toch in de goede paarden?" Vroeg Sultan verbaasd, duidelijk doelend op Anaïs' opmerking van net dat ze wist wie hij had. ‘‘Dús. Fether en Anaïs. Aangenaam, zoals Anaïs net al zo goed wist te vertellen; ik ben Sultan.’’ ging Sultan weer verder op een vreselijke, vriendelijke manier. Verschrikkelijk vond Fether het als zo'n goedzakjes haar naam op zo'n walgelijke manier uitsprak! Het viel Fether op dat elke keer als zij of Anaïs een chagrijnig gebaar maakten de hengst er alleen maar meer pret in ging krijgen. Nijdig keek Fether Sultan aan. Waarschijnlijk zou hij dat alleen maar leuk vinden, maar dat kon Fether even geen reet schelen. Hij moest nu gaan oppassen met zijn vrolijkheid voordat ze echt kwaad zou worden!

Dit was typisch een van de gebieden waar ze niet tot weinig te vinden was. Gek eigenlijk. Het was hier lekker: er stond amper wind, de zon stond hier hoog aan de hemel en de kleine stroompjes water diende perfect als drinkwater of verkoeling. De lente had nog maar net de winter overheerst, maar ondanks de korte periode van temperatuurverandering was het warm. Geconcentreerd op elke beweging die ze maakte, maakte ze vaart langs de kleine stromende beekjes. Omdat het water zo ondiep was en hoogstens tot net boven haar hoeven kwam, besloot ze door het water heen te rennen. Dit grote gevaarte in het dunne laagje water zorgde voor wat opspattende druppeltjes, die de vogels deed verjagen en opvliegen.
Pearl hield even halt en op het op moment dat de zon haar pupillen bereikte keek ze snel weg. Het licht was ontzettend fel. Ze brieste wat, stapte uit het water en ging met dravende passen verder. Om de beekjes heen waren er grote bomen gevinden met hangende takken en bladeren die tot bijna de grond reikten. Haar achterbenen waren zonet nog wat stijfjes door de lange nachtrust van gisternacht. Door haar gegaloppeer van daarnet was dit alweer verholpen en barstte ze als gewoonlijk weer van de energie. Weer stopte ze toen ze een van de laatste wateren bereikt had. Ze liet haar hoofd zakken en nam enkele teugen van het koude water. De druppels vielen nog van haar neus toen ze de pas weer oppakte, de bomen in op weg naar een plaats die ze nog nooit betreden had. Ook hier waren links en rechts om de paar meter wat kronkelende riviertjes te vinden. Ze versnelde weer wat en ging al galopperend door de bossen. Haar blik stond op de linkerkant van haar gericht. In een ongelovelijk snelheid schoten er dingen aan de kant voorbij. Bomen. Bomen. Bomen. Bomen. Riviertje. Bomen. Bomen. Riviertje. Bomen. Bomen. Eekhoorntje. Bomen. Bomen. Paarden. Ze hield meteen halt, waardoor ze door haar snelheid bijna haar evenwicht verloor. Drie paarden. Een van de drie, nee twee van de drie herkende ze. Sultan en Anaïs. De derde, witte merrie wist ze nog even niet te plaatsen of die had ze gewoon nog nooit gezien. "...Brave leider van Dénali met je vriendinnetje Pearl."
"Héé, dat ben ik!" merkte ze op, een zoetzappige en vrolijke glimlach rond haar mond getekend. Stiekem vond ze het wel leuk om de twee "slechte" paarden een beetje op te jagen met het overdreven vrolijke gedrag.