Hinnek ; Quit Sparkle ~ Mischa

Memory had gehoord van kudde's hier. En Memory wou erin. Heel graag, om die andere paarden te beschermen. Ookal moest ze haar leven daarvoor opgeven. Ze wou in QS, die van Mischa. En daarvoor moest ze hinneken. Ze ging tot het meer. Daar stopte ze, en dronk. Na een minutje stopte ze. Ze keek rond, en zag al die 'zilveren' bomen. Erg mooi eigenlijk. Memory hinnekte luid. En een beetje schor op het einde maar okee. Nu moest ze aleen nog wachten tot Mischa kwam. Eigenlijk hoopte ze dat ze er in mocht. Maar als ze het zo zal zeggen; Mischa alpha van de Quit Sparkle, mag ik in u kudde. Ik wil u hele kudde beschermen, ookal moet ik mijn leven daarvoor opgeven. Dat klinkt eigenlijk goed, nouwjaa nu moet ze wachten tot Mischa nog kwam, en het dan zeggen. Want het was ook waar. Memory wou goed doen, voor héél de kudde. Ze wachte...Op Mischa.

Na een lange nacht brak eindelijk de ochtend aan, tussen de glinsterende bomen verschenen de eerste zonnestralen, wierpen een licht over het schitterende meer. Het meer leek écht van zilver te zijn, het ijs glanste, weerspiegelde de lichten van de zon. Het was nog steeds erg donker, de zon was nog niet fel genoeg om het koude gebied helemaal te verlichten en de winter kwam eraan. Een bruin gestalte kwam tussen de bomen vandaan, draafde enthousiast naar de oever, liet haar nek zakken boven een plek waar geen ijs zat, en werkte het frisse water naar binnen. Een koude rilling ging door haar heen. Na veel tijd te hebben doorgebracht in de koude taiga, dacht ze dat ze wel gewend was aan de kou, maar dit water was wel héél erg koud. Er klonk een tevreden bries, ze zwiepte haar staart vrolijk heen en weer en schudde wat vocht uit haar manen. Plotseling klonk er een hinnik, het was dicht in de buurt waardoor ze het gemakkelijk en luid kon horen. De hinnik was naar haar gericht. Haar oren schoten de lucht in, ze liep uit een soort reflex meteen op het geluid af. Het was vast voor de Quiet Sparkle. Tenminste, dat hoopte ze, wie weet was er iets ernstigs aan de hand. Al haar dromen leken uit te komen; ze was alpha van de Quiet Sparkle, ze had goede vrienden die haar steunden... Het enige wat nog miste was een échte liefde, die van haar hield om wie ze was, die er werkelijk altijd voor haar zou zijn en die met haar verbonden was. Een soulmate. Na een tijdje wandelen kwam er een merrie in beeld, iets jonger dan haar, een prachtige kleur vacht; goud of beige-achtig. Een vrolijke glimlach sierde haar snoet, haar ogen sprankelden zoals altijd; het was de enige echt Mischa die daar liep. "Bonjour!" Klonk haar warme stem, ze kneep haar ogen even samen tegen de zon die in haar ogen scheen. "Ik ben Mischa. Zocht je me?"

Al snel kwamer een paardaan. Memory had al door dat het Mischa was. De warme stem van Mischa zei 'Bonjour! Ik ben Mischa. Zocht je me?' Waarop Memory antwoorde; ''Mischa alpha van de Quit Sparkle, mag ik in u kudde. Ik wil u hele kudde beschermen, ookal moet ik mijn leven daarvoor opgeven.'' Net zoals ze in gedachten had. dit zei ze met een vriendelijke stem. hopelijk. ''Ik zal echt alles doen om erin te geraken. En om iedereen in u kudde te beschermen'' Flopte ze er weer met een vriendelijke stem uit. Ze wou de kudde echt beschermen. En ze wou er ook echt in. Ze ging er alles aan doen om erin te geraken, net zoals ze al had gezegd. Ze hoopt ook dat ze, als ze er in mocht, daar ook vierden zou maken. Ze hoopte ook dat ze mocht bewijsen, dat ze haar leven voor de kudde zou opgeven. Ze keek naar Mischa..Wachtend op een antwoord...Met een schuin hoofdje...

Ze staarde even droogjes voor zich uit, bekeek de merrie nog eens goed. Ze zag er vriendelijk uit, maar dat hoefde natuurlijk niet te betekenen dat haar karakter ook zo was. Al was het soms zo dat de buitenkant weldegelijk je binnenkant weerspiegelden. Toch, sommigen waren goede acteurs. Misschien was ze soms wat te naïef, voor ze het wist had ze nog een badass bij de kudde toegelaten. De bruine merrie bleef erbij dat je soms jezelf moet opofferen om anderen te vertrouwen. Als je niemand vertrouwde, waar moest je dan heen? Stel dat iemand 100% te vertrouwen was, en jij behandeld hem als een crimineel? Dat zou natuurlijk niet eerlijk zijn. Haar bruine ogen schoten naar het zilveren meer, ze kon haar ogen er niet van afhouden. Het hele meer schitterde, glansde, de opkomende zon stond al iets hoger en gaf de lucht een prachtige roodoranje tint. Toen begon de merrie te spreken. "Mischa alpha van de Quit Sparkle, mag ik in u kudde. Ik wil u hele kudde beschermen, ookal moet ik mijn leven daarvoor opgeven." Mischa grinnikte, en knikte dankbaar. Het klonk geloofwaardig, ze wist zeker dat deze merrie volop te vertrouwen was. "Dat is erg moedig van je," antwoordde ze, haar warme stem was zachter dan normaal, misschien als een geruststelling. Ze luisterde naar de woorden van de onbekende merrie, die nog steeds haar naam niet had genoemd. "Natuurlijk mag je bij de kudde. Maar eerst moet ik een paar dingen weten, om je rang te bepalen," knipoogde Mischa. "Ten eerste; wat is je naam?" Ze zwiepte even met haar staart, schraapte met haar hoef door de met sneeuw bedekte grasbodem. "En hoe zou jij jezelf beschrijven? Wat vind je leuk om te doen binnen de kudde?" Hopelijk werd de gouden merrie niet overdonderd door alle vragen. Maar ze had het kunnen weten, Mischa had duidelijk gemaakt dat ze altijd eerst wat dingen wou weten voor je bij de kudde ging. Rustig wachtte ze af, terwijl ze nog even naar het meer staarde, keek toe hoe de zon ongemerkt de lucht in ging en de dag aankondigde.

Memory had al snel door dat ze zich niog niet had voorgesteld. Maar ze wou haar naam zeggen, maar Mischa begon al eerder te praten.Dat is erg moedig van je, Natuurlijk mag je bij de kudde. Maar eerst moet ik een paar dingen weten, om je rang te bepalen,Ten eerste; wat is je naam? En hoe zou jij jezelf beschrijven? Wat vind je leuk om te doen binnen de kudde? Waarop Memory antwoorde met een warme stem ''Ik heet Memory, en ik ben niet verlegen, ik durf voor mezelf uitkomen, en voor anderen. En binnen een kudde, zou ik liefst vrienden maken waardoor de kudde hecht word.'' Daarna glimlachte ze. Toen ze rond keek, leek het alsof de zon zo hard scheen, dat de bomen echt oogverblindend waren. De zon schijnde ook op Memory's rug. Daar kon je echt van genieten...Memory kreeg ineens -bijna dan dan- de slappe lach. Maar ze hield zich in. En je zag ook niet dat ze dat kreeg..Nog iets dat ze kon zeggen, wat waar was. ''Niet dat ik opscheperig wil klinken. Maar ik kan ook goed geheimen bewaren. Dus als er iets is, maar niemand mag het weten, en je wilt het zo graag zeggen. Dan kun je bij mij terecht.'' Dat klonk eigenlijk wel opscheperig, maar zo bedoelde ze het echt niet...