All of my memories keep you near

---

Kleine zandkorreltjes vielen uit zijn hoeven bij elke stap. Fijngemalen steentjes hadden het op zijn hoeven gemunt en bleven vast zitten. De hele bodem lag bezaaid met stenen die met een vers gekraak door midden braken. Hij inhaleerde een teug adem, hief zijn hoofd lichtjes op terwijl een glimlachje zijn mond krulde. Het witte lichaam paradeerde in het magere licht van de ochtendzon en de donkere ogen bekeken het gebied waarin hij zich bevond. Een simpel bos. Toch was het voor hem niet zo simpel en zag alles er mooi uit. Hij hield van de frisse natuur, vooral plekken die volbegroeid waren met bomen. De lucht was gekleurd met een lichtblauwe tint die omsingeld werd door witte donswolken. Hij liet zijn blik weer zakken en snoof aan een boomtak die lange takken had waaraan bloemen groeiden. Hij snoof de heerlijke geur in om vervolgens weer verder te lopen en nieuw hoefgetik te produceren. Een roetzwarte kraai vloog net boven zijn hoofd, om met een zwaai weer in een nieuwe boom te belanden. Ook andere vogels bevonden zich in de lucht - een wijde vorm van een V vloog rond in de lucht, kennende vogels die naar een ander gebied trokken. Het werd immers steeds iets kouder, de winter zat er immers aan te komen.
Zo had ook Muse een extra laag om zijn normaal dunne witte vacht heen. Een krans van witte donshaartjes vormden rondom zijn lichaam en deden hem warm houden. Dat was ook immers iets waar zijn gemixte ras om bekend leek te staan; paarden die winterpaarden waren en gemakkelijk buiten konden overleven zonder kou te vatten. Dat was ook wel nodig bij een wild paard, die konden immers geen echt onderdak vinden en moesten het met grotten en bomen doen. Toen hij nieuwe geuren opving merkte hij op dat het van een ander paard was die in zijn richting liep, waarschijnlijk om niet veel later zijn pad te kruizen. Dit was inderdaad zo; na enkele seconden doorstappen ving hij het beeld van een merrie. Hij glimlachte, stopte toen hij te dichtbij was en zou anders door haar heen knallen. Zeker geen goed idee. "Goedenmorgen merrie." begroette hij haar vriendelijk, eens knikkend en liet zijn ogen op haar richtten om geduldig op antwoord te wachten.

Memory schudde haar hoofd om het sneeuw er af te gooien. Het werd kouder de laatste dagen. Memory haar wintervacht was er nog maar half. Ze kreeg het daarom ook koud. Maar de bij de meeste was dat, dat de hele vacht er nog niet was. Aleen bij de Ijslanders en de andere koudbloedige rassen. Als dat zo noemt dan. Memory hield hald, verderop zag ze een wit paard staan. Een wit paard, een hengst, met een dikke vacht. Memory is ook wit, aleen heeft ze niet zo een dikke vacht. Toen ze dichter kwam, hield ze hald. Tegelijk met de hengst. De hengst zei; goeden morgen merrie. En memory moest antwoorden zei met een warme stem "Goedenmorgen." Memory knikte verwelkoment, en ze wist eigenlijk nog niet hoe de hengst heette, en de hengst ook niet van haar. Maar ze zei niks meer. Iets zei dat ze gewoon moest zwijgen. En dat deed ze dan ook maar. Dat was misschien het beste of toch niet. "Ik ben Memory" Flopte ze er toch uit. Nouw dan wist de hengst wel haar naam. Goed.

~Flut, inspi is een beetje laag~