~sauron~
Zee. Een eindeloze, uitzichtloze, talrijke zee van gedachtes. Een stroom van emotie's, angsten , visie's en vermoedens. Te veel, te veel gedachten. En hoofdpijn. Een barstende hoofdpijn. Alsof mijn hoofd elk moment kon ontploffen. Een geïrriteerde grom was het resultaat. Een moment van gesloten ogen waarin ze voor het zicht ontzien waren. Neusvleugels opengesperd.
Fysieke pijn was vergeleken met de mentale pijn, die nu mijn hersengangen kwamen binnen zetten, "a whole lot better". Ik opende mijn ogen voor een moment. Blik rustend op de kolkende rivier. Op de witte schuimkoppen aan het oppervlak. De golven die je meenamen in hun relaxte atmosfeer. Een moment van rust. Enkel het geluid van de wind. Het geluid van het donkerblauwe water dat tegen de kant botste. Op de achtergrond het geluid van een vogel die trots zijn lied zong.
Slecht een moment... en ik werd weer meegezogen...
Dood
Bloed
Zweet
Lichamen
Beelden die voor mijn blikveld voorbij flitsen. De een erger dan de ander. En zo duidelijk. Zo veel details. Zoveel bloed. Zoveel dood. Zoveel zweet. Elke herinnering als een levensecht beeld in mijn gedachten gebrand.
Ik realiseerde me niet dat ik een half stikkend geluid had ingehouden tot het mijn keelgat verliet. Ik kneep mijn ogen tot spleetjes.
Ik trok mijn hoofd opzij, als het ware om mezelf weg te trekken uit de gedachten.
Damn, elke weer erger. Elke keer weer echter. Maar ik had een belofte gemaakt aan mezelf.
En mijn afgetrokken oor herinnerde me eraan. De littekens die als een soort spinnenweb zich over mijn kaak en neus verspreidden. De hele helft van mijn modderbruine hoofd verhuld in littekenweefsel. Het stond voor de dood. Dat ene dat bijna mijn leven had gestolen. En soms wenste ik dat de dood me had meegenomen in zijn omhelzing. Want de herinneringen, soms waren ze onverdraaglijk.
Maar ik was niet zwak. De pijn, de leegte in mijn borstkas was iets waar ik mee kon leven. Mijn hangende hoofd tilde ik weer de lucht in, schouders trok ik weer naar omhoog en de tijdelijk emotie van net vloeide weer uit mijn ogen. Dat was hoe ik het altijd deed.
Zee. Een eindeloze, uitzichtloze, talrijke zee van gedachtes. Een stroom van emotie's, angsten , visie's en vermoedens. Te veel, te veel gedachten. En hoofdpijn. Een barstende hoofdpijn. Alsof mijn hoofd elk moment kon ontploffen. Een geïrriteerde grom was het resultaat. Een moment van gesloten ogen waarin ze voor het zicht ontzien waren. Neusvleugels opengesperd.
Fysieke pijn was vergeleken met de mentale pijn, die nu mijn hersengangen kwamen binnen zetten, "a whole lot better". Ik opende mijn ogen voor een moment. Blik rustend op de kolkende rivier. Op de witte schuimkoppen aan het oppervlak. De golven die je meenamen in hun relaxte atmosfeer. Een moment van rust. Enkel het geluid van de wind. Het geluid van het donkerblauwe water dat tegen de kant botste. Op de achtergrond het geluid van een vogel die trots zijn lied zong.
Slecht een moment... en ik werd weer meegezogen...
Dood
Bloed
Zweet
Lichamen
Beelden die voor mijn blikveld voorbij flitsen. De een erger dan de ander. En zo duidelijk. Zo veel details. Zoveel bloed. Zoveel dood. Zoveel zweet. Elke herinnering als een levensecht beeld in mijn gedachten gebrand.
Ik realiseerde me niet dat ik een half stikkend geluid had ingehouden tot het mijn keelgat verliet. Ik kneep mijn ogen tot spleetjes.
Ik trok mijn hoofd opzij, als het ware om mezelf weg te trekken uit de gedachten.
Damn, elke weer erger. Elke keer weer echter. Maar ik had een belofte gemaakt aan mezelf.
En mijn afgetrokken oor herinnerde me eraan. De littekens die als een soort spinnenweb zich over mijn kaak en neus verspreidden. De hele helft van mijn modderbruine hoofd verhuld in littekenweefsel. Het stond voor de dood. Dat ene dat bijna mijn leven had gestolen. En soms wenste ik dat de dood me had meegenomen in zijn omhelzing. Want de herinneringen, soms waren ze onverdraaglijk.
Maar ik was niet zwak. De pijn, de leegte in mijn borstkas was iets waar ik mee kon leven. Mijn hangende hoofd tilde ik weer de lucht in, schouders trok ik weer naar omhoog en de tijdelijk emotie van net vloeide weer uit mijn ogen. Dat was hoe ik het altijd deed.