All of my memories keep you near

Een brei van gedachtes en een melodieus deuntje vulden haar hersenpan. Ze voelde zich vrolijk, gelukkig. Iets wat sinds enkele dagen sterk aangewakkerd was en wat voorlopig niet meer ging verdwijnen, als het aan haar lag. Ze was dol op alles wat zich op het moment in haar leven afspeelde en was blij dat ze dit überhaupt nog mee kon maken. Het was iets wat ze niet verwachtte. Na alles had ze verwacht dat ze in een hoekje zou moeten kruipen om daar te blijven zitten totdat de tijd rijp was dat ze zou overlijden. Maar dit was niet het geval geweest, allemaal dankzij haar vrienden en vriendinnen. Gek genoeg beschouwde ze alles wat onder haar kopje vrienden viel als een soort familie. Dit was ook deels omdat ze zelf geen bestaande familie meer had behalve haar zonen en dochter.
Maar de tweede reden was het feit dat hun gewoon zo veel voor haar betekende, dat het regelrecht familie geworden was. Of ze het nou wilde of niet. Toch was het iets waar ze alleen maar gelukkiger van werd. Elke keer als ze over dat soort zaken nadacht stroomde er een gelukkig gevoel door haar aderen, die maar niet leek weg te zakken. Fijn dat dit niet zo was - voor haar een gevoel dat het blijvend was. Ze had laatst een heel goed gesprek met Sultan gehad. Het was voor haar prettig haar verhaal kwijt te kunnen aan iemand die je nooit uit zou lachen, nooit zou bevooroordelen en meer van dat soort zaken. Het betekende veel voor haar zo iemand te hebben. Iets wat ze in haar jeugd gemist had, besefte ze jammer genoeg. Op een soort huppelende, trippelende drafmanier vlogen de hoeven in een zowat vrolijke beweging over het gladde oppervlak. Het leek wel alsof de gelukkigheid verspreid werd over haar lichaam, alsof haar lichaam andere bewegingen aan nam zodat het voor andere te zien was dat ze vrolijk was.
Haar blik was ook tevreden - geruststellend. Vlinders vlogen zonder zorgen rond en hun beeldschone vleugels werden opgebloeit door de mooie en natuurlijke kleuren van de zonneschijn. Een prachtig plaatje. Sultan had een kudde, iets waar ze ook vaak over nadacht. Ze wist het net een dag, net zolang als hij het ook wist. Gelukkig was ze er snel achter gekomen, aangezien het ook voor haar iets belangrijks betekende. Naar haar gevoel moest ze zowat net zo blij als hij zijn over dit nieuws. Ze was gewoon zo ontzéttend blij met het feit dat hij de kudde weer leidde. Hij verdiende het - zeker weten. Ze wou hem heel graag spreken. Alles vragen, en boven alles natuurlijk feliciteren. Een sterk schuldgevoel kroop op bij het feit dat hij uiteindelijk veel meer voor haar had gedaan dan andersom. Feitelijk viel dit bijhoorlijk mee, maar tóch brengde het wat irritante gevoelens. Ze wist deze van haar af te schudden toen ze bedacht dat ze hem nu op zou roepen. Hier wachtte ze dan ook niet lang op. Na enkele seconden bracht ze haar hoofd omhoog en verspreidde er zich binnen nog geen seconde een vrolijk, als muziekklinkend geluid over de gebieden. Razendsnel, alsof het binnen enkele minuten de plaats van Sultan zou moeten bereiken. Of nog sneller.

[Sultan]

Éindelijk had hij zijn kudde weer terug, kon hij genieten van het leiderschap en hoefde hij zich zeker een maand lang nérgens druk over te maken. Tuurlijk ging hij zich helemaal richten op de kudde, want die wilde hij actief houden voordat hij weer werd afgenomen door een ander. Dit keer wilde hij hem leiden tot het einde, want de Eternal Guardians páste bij hem.
Rustig liet hij zijn hals zakken, snoof een keertje diep en ontspande ál zijn spieren. Genietend van het waterige zonnetje sloeg hij zijn staart tegen zijn lijf en de frisse bries zorgde ervoor dat het niet té warm werd. Sultan maakte een overgang naar de draf, liet zijn manen mee deinzen met zijn bewegingen en plaatste zijn hoeven zorgvuldig, maar passief tegen de diepbruine aarde. Zijn sierlijke neus rustte op zijn gespierde borst, zijn spieren rolde onder zijn vacht en zijn aderen bolde op. De blik in zijn ogen was net zoals die van vroeger, gelukkig, tevreden en ontspannen. Want gelukkig was hij zéker nu hij de kudde weer in eigen handen had, dan kon hij er wat van maken en zorgen dat hij boven aan de ranglijst kwam te staan. De leden die er nu in zaten waren aardig actief, dachten goed mee en het schoot al wat op. Ook had hij gehoord dat er een nieuw paard wilde joinen, hij wachtte dan ook geduldig af op diens hinnik en zou hem met álle plezier van de wereld beantwoorden. Blijkbaar was de Eternal Guardians best geliefd, óók waarom er verschillende paarden die blij waren dat hij weer de leider was, puur om het feit dat ze hem graag als de leider zagen. Heerlijk, hij had opnieuw gewonnen en dat gaf zo'n enorm volmaakt gevoel.
Nu wilde hij alleen Pearl nog om een gunst vragen, of ze die positief of negatief beantwoordde wist hij niet, maar natuurlijk hoopte hij dat ze het énorm leuk zou vinden en ja zou zeggen. Sultan wilde haar zowiezo al een tijdje wat vragen, misschien werd het ook tijd dat hij dat binnenkort zou gaan doen; hij moest niet té lang wachten natuurlijk, maar hij moest ook opletten dat het niet te vroeg was. Ja, je begreep het goed; hij wilde vragen of Pearl opnieuw zijn partner wilde worden.
Een hinnik schoot zijn gehoor binnen, meteen spande hij zijn spieren aan en maakte een noodstop; Pearl. Dat hoorde hij méteen. Met een klein sprongetje croste hij tussen de bomen door, kwam uit bij het bloemenveld en paradeerde met hoog optrekkende knieën door de enorme stengels bloemen heen, tot hij uitkwam bij de bonte merrie. Sultan duwde zijn neus tegen de hare, snoof er zachtjes tegen aan en glimlach vrolijk. `Pearl!` Bracht hij enthousiast uit, terwijl zijn bruine kijkers even kort over haar lichaam gleden.

Ontspannen stond ze op het veld die werd bezegeld met een zwerm van oranje gekleurde bloemen. Haar rechterachterhoef stond in een ruststand die de rest van haar lichaam ook meteen ontspande. Normaal gesproken kon ze makkelijk indommelen als ze zo stond, maar op het moment leek er te veel adrenaline door haar aderen te stromen dat er geen enkele slaap te vinden was. Gelukkig niet; ze zag al helemaal voor haar dat Sultan aankwam en daar een slapende merrie aantrefde, ook niet helemaal een goede binnenkomst. Ze brieste kort, terwijl haar blik zich richtte op een klein insectje dat zich op een bloem net naast haar been nestelde. Was zij maar een zorgeloos insect, ook al had je dan wel de kans om de seconde een klap te krijgen van een langslopend dier die zijn poot of hoef op je zette. Nee, ook niet echt het idee van een rustig, zorgeloos leventje. Eigenlijk kwam haar eigen leven wel best richting het zorgeloos en rustig. Iets waardoor ze zich zelf ook meteen wat relaxter voelde.
Er blonken geuren op, die lichtjes weer verdwenen met de wind die het mee terug leek te zuigen met zijn ongelovelijke krachten. Ze herkende het als Sultan, iets wat op het moment zelf ook het meest logische was. Niet veel later kwam er als eerst het geluid van een bewegend paard, dat te horen was aan de hoeven die zich voortbrachten. Daarna werd de geur van het aankomende dier sterker, om vervolgd te worden door een zwarte schim. De subtiele paardenkenmerken werden steeds duidelijk naarmate het paard dichterbij kwam, en toen hij nog maar enkele meters van haar verwijderd was werden ook de typische Sultan kenmerken duidelijk zichtbaar.
"Sultan!" begroette ze de hengst en niet veel later drukte hij zijn neus tegen de hare om ook haar te begroeten door haar naam te zeggen. Een glimlach speelde rondom haar lippen, met een tevreden, blije en vriendelijke blik in haar ogen. De wind speelde lichtjes met hun vacht en manen, iets wat ze tevens niet erg vond. Heerlijk juist soms, de wind. "Gefeliciteerd met de kudde Sultan. Je hebt het verdiend, echt. En je wilt niet weten hoe blij ik voor je ben!" zei ze, haar stem als een ratelende vrolijkheid haar keel verlatend.

Toen hij een begroeting terug kreeg werd hij warm, zijn ogen twinkelde en de glimlach rond zijn zwarte lippen werd alsmaar breder. Alles voelde zo vertrouwd bij Pearl, maar hij had géén idee waar dat precies aan lag. Nog nooit had hij iemand zo vertrouwd, hij was dan ook enorm blij dat hij de bonte merrie had leren kennen. De felicitatie deed ervoor zorgen dat hij even grinnikte, toen dankbaar knikte en even kort brieste. `Dankjewel! Ik ben er zelf ook héél erg blij mee natuurlijk.` Was zijn reactie op haar woorden, terwijl de vrolijkheid bij Sultan steeds groter werd. Eindelijk had hij weer even een momentje over voor Pearl, hij wilde haar immers wat vragen.
Natuurlijk wachtte hij er eerst even mee, klonk ook zo raar als hij meteen ging vragen of ze hem wilde assisteren met het leiden van de kudde, aangezien hij het alleen misschien niet helemaal aan kon, dat gaf hij dan ook gewoon éérlijk toe. `Hoe is het met je?` Vroeg hij haar vervolgens, om de stiltes te voorkomen en geen ongemakkelijke gevoelens op te laten broeien. Dat kreeg hij in ieder geval van stiltes, hij had er een hékel aan. Kort dacht de hengst na, hoe wilde hij zijn vragen eigenlijk gaan brengen? Gewoon direct vragen, of met een omweg? Misschien was het verstandig eerst over de kudde te beginnen, zodat hij niet van onderwerp naar onderwerp sprong, dat kon immers voor onduidelijkheden zorgen. `Trouwens, ik wilde je nog iets vragen óver de kudde.` Begon hij voorzichtig, zijn glimlach werd breder en hij hoopte dat ze al een béétje door had wat hij precies wilde gaan vragen. `Ik weet dat je zo'n goede leidster bent, je het geweldig vind om een kudde te leidden en wij héél goed met elkaar overweg kunnen.` Sultan laste een adempauze in, nam een grote teug met lucht en keek de merrie met een zachte blik in de ogen.
Hij herhaalde de woorden nog even in zijn hoofd, knikte toen bíjna onzichtbaar en schraapte even met zijn hoef door de bloemen heen. `Zou jij sámen met mij de Eternal Guardians willen leiden? Het lijkt me super om samen met jou aan het hoofd van de kudde te staan, vooral omdat je zo'n geweldige leidster bent.` Zó. Dat was vraag een, straks zou de volgende vraag wel komen; misschien moest hij eerst het antwoord op déze vraag nog maar afwachten. Wie weet wilde ze het wel helemaal niet.

Tevreden brieste ze. Haar hoef stond nog steeds in zijn ruststand, terwijl haar hele lichaam ontspannend genoot van de wind die langs haar vacht krulde en het af en toe deed opwaaien. Nog enkele zandkorreltjes zaten geplamuurd tussen haar vachtharen, waardoor deze nu vrijkwamen en met de wind voortgebracht werden om ergens anders te belanden. Ze liet haar hoef even terugklappen hief haar hoofd wat vrolijk op bij zijn klinkende woorden en knikte vervolgens, haar hals gebogen in een sierlijke krul waar rondom haar manen dansten. Het was dan ook heel logisch dat hij er blij mee was. Ze wist nog wel dat zij met de Quiet Sparkle begon, en hem na een uitdaging weer terugkreeg. Ook dat had voor haar bij een supergevoel gezorgt, alsof de wereld voor even helemaal zorgeloos leek.
"Met mij gaat het super. Vooral na het horen van dit nieuws, ik moest je echt gelijk spreken. Hoe het met jou gaat durf ik bijna niet eens meer te vragen." zei ze, grinnikte en schudde haar hoofd lichtjes heen weer. Enkele bijen zoemden luid terwijl ze hun kop in de bloembladeren drukten om er vervolgens honing en zaden uit te zuigen. Het zorgde voor een leuk geluidje en liet de vrolijke imuumsie extra opvallen.
Haar blik ging voor een korte periode even over het opbeurende gebied. Enkele bloemen waren vermorzeld, dat door de twee paarden hier kwamen die ze tijdens hun weg hierheen hadden vertrapt. Ach, niets aan te doen. Ze keek weer omhoog en haar twee groene irissen vonden die van Sultan weer. Aandachtig luisterde ze naar zijn woorden, zag en hoorde hoe hij een hap lucht nam om vervolgens verder te gaan. De glimlach die bijna de gehele tijd rond haar gezicht had gekruld werd breder naarmate zijn zinnen verstreken en knikte. Teveel enthousiasme, wat er misschien zelfs grappig uitzag, gierde door haar lichaam. Haar ogen twinkelden meteen nog vrolijker dan dat ze al deden, wat bijna onmogelijk was. "Sultan, dat... Dat lijkt me serieus ontzettend geweldig. Wat lief dat je het voorstelt. Het lijkt mij heel erg leuk, met zijn tweeën." zei ze, haar woorden klonken als een brei van enthousiasme en trots. "Maar het is een grote beslissing hè Sul, ik wil echt dat je het zeker wilt en dat je zeker weet dat je het liever met zijn tweeën wilt doen. Maar echt, het lijkt me ge-wel-dig." zei ze, nog steeds met een glimlach terwijl ze haar neus even tegen die van hem aandrukte.

Ietwat gespannen wachtte hij af op de reactie van de bonte merrie, die hij maar al te graag wilde weten. Waarschijnlijk zou ze er wel blij mee zijn, Sultan wilde dan ook enorm graag dat haar antwoord ja zou zijn; hij wílde met haar de kudde leidden en met niemand anders. Sultan hield van haar, wilde meer tijd met haar doorbrengen en dat kon alleen maar als ze samen de kudde zouden gaan beheren. Natuurlijk zouden het dan meer 'zakelijke' momenten zijn, maar hij rook haar geur, voelde haar aanwezigheid en dat was al meer dan genoeg voor de zwarte hengst. Een kleine glimlach krulde zijn lippen toen hij de ogen van Pearl nog iets zag oplichten; dat was al een goed teken. Maar toen hij haar woorden hoorden, wist hij zeker dat haar antwoord ja zou gaan zijn.
Dat was dan geregeld, een grote glimlach sierde zijn lippen en met twinkelende ogen keek hij de bonte merrie aan. `Ik ben echt blij dat je zo enthousiast ben Pearl! Daar hoopte ik al op.` Was zijn reactie, terwijl zijn ogen groter werden en zijn reebruine kleur beter zichtbaar was. Een kleine grinnik kon hij níet onderdrukken toen hij het vervolg van haar woorden hoorde, zijn hoofd werd een keer door de lucht geschud en met een blik like; natuurlijk wil ik dat, keek hij haar aan. `Waarom zou ik het anders voorstellen? Als ik er nog niet zeker van was had ik het écht nog niet gevraagd hoor.` Greens hij vervolgens, terwijl zijn neusgaten gesperd werden en er een diepe zucht ontsnapte. Het was niet eens zo heel slecht weer, er stond een zwak zonnetje aan de horizon en de wind was ondertussen ook weer gaan liggen. Goed te doen, maar van hem mocht de temperatuur tóch nog wel wat omhoog.
Misschien dat de volgende vraag zo ook maar moest komen, nu hij tóch al bezig was met vragen stellen. Sultan raapte zijn moed bij elkaar, keek de merrie récht in haar ogen aan en glimlachte lichtjes. `Nu had ik nog één vraag voor je.` Begon hij. Even een adempauze, kort dacht hij even na over wat hij zou gaan zeggen en zodra hij de pérfecte zin had, snoof hij kort en opende hij zijn mond. `Zou je opnieuw mijn partner willen worden, Pearl?` Na die woorden grinnikte hij kort, zette een brede glimlach op zijn snoet en wachtte geduldig af op haar antwoord.