In the end of all things~

Het werd gezegd, dat in het einde van alle dingen, je werd vermoord. Maar als de schaduw de wereld overneemt, bestaat er hoop. Paarden smeekte om hulp uit onverwachte hoeken. Op hulp van vreemdelingen. Hulp die nooit kwam, nooit komen zou. Haar hoeven denderden over de harde ondergrond. Het zweet kwam van alle kanten van haar af. En haar vacht was doorweekt. De wind sneed in haar ogen, haar spieren rolden soepel onder huid, die al lichtjes begon te verharen. Eindelijk. Eindelijk was ze dan geen grote zwarte teddybeer meer. Ze mepte met haar staart. Nog steeds denderden haar hoeven over de grond. Wapperde haar staart als een soort vlag achter haar aan. Net als haar manen deden. De koude wind sneed in haar ogen. Daarna zette ze alle remmen erop. Net voor de wild zee kwam ze tot stilstand. Haar borst had ze in de ijzige en harde wind gericht. Ze ontspande zichzelf weer. En het stoom kwam langzaam van haar lichaam af. Langzaam bracht ze haar spieren weer in beweging, vormde ze weer de perfecte soepele passen van haar stap. Haar spieren rolden nu soepeltjes onder haar dikke wintervacht. Haar neusgaten trilde bij het ruiken van een enkele geur van een ander paard. Langzaam zette ze haar pas door, en versnelde een beetje. Haar staart zwiepte soms eventjes tegen haar benen aan. Hier en daar ontsierde enkele littekens haar. Ze liet een groot spoor achter. Terwijl een schim voor haar opdoemde in de verte. Ondanks dat ze er bijna was, deed ze zeker weten geen enkele moeite om haar pas te versnellen. Heel eventjes krulde haar mondhoeken op, bij een rare gedachte. Die ze niet beschrijven kon. Eigenlijk was het enige wat ze net en nu dacht. Blablabla. Haar mondhoeken kwamen weer strak te staan. Nog steeds liep ze ergerlijk langzaam richting de hengst.

ZEPHUROS ONLY~

Langzaam maakte ze haar pas af. En begon weer aan een nieuwe, zo bewoog ze in een soort cyclus de gehele tijd rond. De ijskoude wind sneed in haar ogen. Ze vernauwde haar ogen tot spleetjes, in de hoop dat dit de wind tegen zou houden. Maar tot haar vreselijke irritatie deed dit het niet. Sterker nog, het stukje dat nog bloot was, kreeg nu meer te verduren. Waardoor haar ogen al snel begonnen te tranen. En ze genoodzaakt was om haar ogen weer helemaal te openen. Ze gooide haar hoofd eventjes de lucht in toen ze tot stilstand kwam. Zo’n drie meter voor de hengst. Er heerste een gespannen sfeer bij de twee paarden, en het was dan ook duidelijk dat ze beiden niet het beste humeur hadden. De hengst zei wat tegen haar. Streya luisterde verveeld toe. Negeerde de woorden volkomen, daar zou ze later wel weer op terug komen. Ze mepte eventjes wat met haar staart, brieste. En bekeek ook deze hengst, alsof hij een interessant televisie programma was, die ze nu pas voor het eerst zag. Terwijl hij al heel lang op televisie was. Streya haar paarsachtige ogen gleden over zijn lichaam heen. Tergend langzaam opende ze haar mond, op het punt wat te zeggen, waarna ze hem weer dicht klapte. Aangezien de woorden bleven haken in haar keel. Ze miste iets… Iets vreselijk belangrijks. Maar natuurlijk, ze miste het woord ‘Bruinvacht.’ Hoe kon ze dit nu dan weer vergeten? Langzaam verbrak ze de lengte tussen hun in met een klein pasje. Ze zette haar hoofd schuin. ’’En wie mag jij dan wel niet wezen? Bruinvacht…’’ Haar woorden waren langzaam gesproken, sinister gleed haar tong naar buiten rolde deze eventjes over haar lippen. En maakte ze een smakkend geluidje. Daarna trok ze haar hoofd weer recht. ’’En waarom denk je dat ik de zomer in mijn… Bol, zoals jij dat zo mooi noemt. Heb?’’ Haar woorden waren vaag. En haar zinnen liepen niet goed over in elkaar. Gaf ze er wat om? Nee. Ze had er vreselijke pest aan. Dus.. Oftewel ze gaf er inderdaad niks om.