There are secret things in life

Sinds kort had haar vriendje een naam, Eyes omdat hij alles eerder zag dan zij, bovendien was het gewoon een ubere naam. Op dit moment waren ze even klaar met het spelen in de sneeuw, Aaliyah was moe en Eyes was niet even wakkerder dus was het tijd voor een dutje. Onlangs had Aaliyah al een grot gevonden zodat ze ongestoord konden slapen. Het was wel een beetje donker binnen en het zag er wat griezelig uit. Ze stonden daar een beetje te staan toen Aaliyah als eerste besloot om naar binnen te gaan.
Nou het was beter dan niets, het was droog en nog een beetje warm ook, al zag ze totaal nuppie. Achter haar hoorde ze Eyes’ hoefjes trippelen. ‘zullen we hierzo slapen?’ Vroeg Aaliyah aan hem. Natuurlijk kon hij niet met haar praten maar het was altijd fijn om te praten tegen iemand. Op een random plekje ging ze liggen en deed haar ogen dicht. Voordat ze in slaap viel voelde ze nog hoe haar kameraad tegen haar aan ging liggen. Daarna was ze vertrokken naar iets wat alleen in haar fantasie bestond.

Een klein tijdje later werd Aaliyah wakker door hoefgetrappel. In 1 beweging veerde ze op en duwde haar neus tegen Eyes aan. Dat was ondertussen een gebaar dat hij daar moest blijven. Snel liep ze naar de uitgang van de grot en bleef nog in het donker staan. Ze telde tot 10 (als een paard kon tellen natuurlijk) en ging dan naar buiten. Haar ogen stonden enigszins verwerend en kil maar toch was haar houding niet zoals de standaard slechtzakjes. Eerder een beetje respectvol en… veulens-achtig.

[ghihi, random topicje met beetje inspi =3 voor iedereen]

De grauwige, donkerblauwe kleuren die de lucht ontdeden, tekende de lichte kleuren van haar vacht donker. Door de maneschijn leek elke boom te ontkleuren en te veranderen in een duister wezen. Echter was dit niet zo: enkel de twee paardenogen wisten het op die manier op te vangen. Maar nachten waren niet somber, niet eng. Nachten waren vol andere dingen die tijdens de ochtend en middag uren niet te zien waren. Nachtdieren kwamen tot leven terwijl de dieren die alleen overdag wakker waren hoog in de bomen lagen te slapen.
Er stond een lichte wind, die toch sterk genoeg was om haar oren te laten ruizen. Hierdoor legde ze de twee donkerbruine lichaamsdelen naar achteren, om het hoogste gehalte van de windkracht te verdoezelen. Door de sneeuw die de grond bedekte was het erg koud. Haar wintervacht wist de kou iets te verminderen maar toch leek de ijzige kou tot in haar huid door te dringen. Het weer was al een aantal dagen hetzelfde. De sneeuw bleef haar telkens weer verbazen en inspireren. Alles was ontdoen van zijn donkere of juist lichte tinten en werd bezegeld met een witte laag. De wereld leek er zo heel anders uit te zien. Het was een vrolijke, gezellige tijd. Het knusse gevoel bekroop haar al enkele dagen. De sneeuw zorgde voor een andere stemming, maakte de omgeving gezellig.

Een klein eekhoorntje die zo te zien nog niet in slaap was verkeerd schoot langs haar benen voorbij en klom met een gigantische snelheid de boom in. Haar mondhoeken krulde licht geamuseerd omhoog terwijl haar benen zonder te stoppen voortgingen. Een van de weinige nadelen aan de sneeuw was het feit dat eten moeilijker was. Het voedzame voedsel als gras en granen waren diep verscholen en waren moeilijk te ontdekken tussen het sneeuw. Gelukkig waren er altijd enkele opties. Verschillende geuren vulden het gebied rondom haar.
Aangezien ze een lange tijd constant gelopen had en niet goed opgelet had waar ze heen ging, was het niet opgevallen dat ze zich in een van de koudste delen van Dream Horses bevond. Gletsjers strekten zich uit over de koude bodem en lagen ijs overstapelden elkaar waardoor er dikke ijslagen ontstonden. Dit vereiste oplettendheid en goede passen. Dit lukte aardig; het grote paardenlichaam wist niet op het ijs te belanden en haar hoeven bereikten enkel de sneeuw. De plotselinge dierengeuren bereikten haar neus pas laat, waardoor ze het dier niet had aan zien komen. Links van haar stond een rij grotten, die zich uit het ijs in jaren gecreeërd had. Een jonge merrie stond in een opening, om haar heen kijkend in het donker. Zonder enige aarzeling stapte ze om een gladde ijstong heen en dwong haar benen in de richting van de grot en de merrie te gaan. Een nieuwe geur ontwikkelde zich, deed haar licht herinneren aan de Horcrux. Zou de merrie tot die kudde behoren? Ze stapte door ondanks dat de merrie hoogst waarschijnlijk tot haar vijanden behoorden. Het dier was immers erg jong, waardoor dat haar ervan weerhield door te lopen. Ze stopte voor de ingang van de grot op een gepaste afstand voor de zandkleurige merrie. "Goedenavond merrie. Is het wel verstandig hier in je eentje rond te hangen?" vroeg ze. Vriendelijke woorden verlieten haar keelgat gemakkelijk, automatisch. Ze maakte geen uitzonderingen voor een dier van een toevallige andere kudde. Iedereen verdiende vriendelijkheid, ook al was het paard anders geaard dan dat zij was.

Het paard wat ze zag was bont en zag er zeker vriendelijk uit. Bovendien hing er een geur van Eternal dingus en die nieuwe kudde rond haar, heel sterk. Misschien dat Aaliyah in de toekomst het paard zou afbekken maar nu was ze nog veulen en bovendien was ze niet doorsnee slecht. Met haar oren wat gespitst liep ze wat naar buiten en keek de merrie aan. Haar woorden waren vriendelijk. Aaliyah knikte beetje dankbaar, de merrie was misschien wat bezorgd om haar. ’Nou… dankjewel merrie en ik weet het zelf ook niet maar ik ben op weg naar de Horcrux want daar is mijn zus Deina. Maar ik durf ook niet want ik heb een vriend en die willen ze misschien niet in de kudde.’ Aaliyah keek de grot in en daarna weer naar de merrie. ’Maar ik ben Aaliyah.’ Stelde ze zich voor. ’En ik word later slecht. Maar ik ga goede paarden niet haten want dat is stom. Omdat ik mezelf dan ook zou moeten haten want ik doe alles behalve dat zogehete slecht.’ Eigenlijk was deze stortvloed woorden geheel overbodig maar Aaliyah had al tijden geen volwassen paard gezien en dit was haar eerste de beste kameraad behalve Eyes. ’En wie ben jij?’

sorry, tis kort :')

De woorden van de merrie deden haar lichtelijk glimlach, om vervolgens begrijpend te knikken. Ze schatte de merrie tussen de twee en drie maanden, maar hier was ze niet helemaal zeker van. Na de eerste reeks van haar zinnen besloot ze te antwoorden. Dus ze was de zus van Deina. Deina stond haar persoonlijk niet aan. Ze was haar al enkele keren gepasseerd, en de manier waarop zij met andere paarden omging en de geaardheid die werd bestempeld met slecht waren zeker niet van haar toepassing. Hoe aardig ze andere paarden ook vond, Deina behoorde niet tot haar vriendenkring. Dat gevoel was wederzijds, Deina scheen ook een hekel aan haar te hebben. Enkel omdat ze vriendelijk en goedhartig was in tegenstelling tot haar. De vriend over wie ze het had gehad was voor haar onzichtbaar: of het dier zat verscholen in de grot of hij of zij bevond zich op het moment ergens anders. Ze snapte het gevoel van de jonge merrie wel. De manier waarop ze zei dat ze bang was om terug naar Deina te gaan omdat ze zelf vrienden maakten liet maar weer blijken hoe Deina's karakter uitmondde. "Geen probleem, ik help je graag. Een vriend zeg je? Wat voor vriend heb je?" vroeg ze, haar stem nog steeds gedoopt in vriendelijke, begripvolle klanken. "Je hoeft niet bang te zijn. Ik ben hier nu en voorlopig weet Deina niets over de vriend die je hebt. Ik ben er van overtuigd dat het goed komt, daar zal ik zeker voor zorgen." Naar haar mening was het zeer sneu dat Deina zo omging met haar familie. Zoiets deed je toch niet? Het was naar in feite belachelijk dat ze het jonge, arme dier zo op sleeptouw nam. Dat het dier angstig moest zijn voor haar eigen zus. Ze wist niet hoe het gebruikelijk ging in de kudde van het veulen, maar op een respectvolle manier werden ze niet behandeld. En de oudere paarden vonden dat nog leuk ook. Het was ziek, echt belachelijk. "Wat een mooie naam heb je, Aaliyah." zei ze en knikte instemmend bij haar vervolgende woorden en zinnen. De slechte toekomst werd al voor haar uitgestippeld, ze had niet eens een eigen keus. Waarschijnlijk wist ze niet eens wat het slecht zijn inhield, en het goed zijn. Logisch als je rondom Deina leefde. "Fijn dat je er zo over denkt op deze leeftijd. Het is goed dat je goede dingen wilt doen en respect hebt voor andere paarden ondanks dat je in een slechte kudde leeft." antwoordde ze, met nog steeds een sociale glimlach. "Mijn naam is Pearl." stelde ze zichzelf voor, zodat het merrieveulen ook haar naam wist.

Aaliyah knikte naar de bonte merrie. Ze was best mooi, met die vlekken. ’Ik heb mijn vriend gevonden toen er een brand was en zijn mama was er niet en hij volgt me alsof ik zijn mama bent en hij heet Eyes omdat hij alles beter en eerder ziet dan ik. Ik praat ook tegen hem maar hij kan niet terug praten omdat… omdat het een hertje is. wacht maar.’ Aaliyah draafde de grot in en haalde haar dierbare vriend. ’Kijk dit is Eyes. Hij is mijn enige vriend omdat de andere paarden in de kudde allemaal slecht willen doen en ik wil niet nu slecht zijn want ik ben veulen.’ Koppig stak ze haar hoofd even omhoog maar daarna duwde ze haar neus tegen de kont van haar vriendje. ’Omdat ik respect belangrijk vind, ookal zijn paarden van andere geaardheid.’ Antwoordde ze. Pearl hoorde ze haar voorstellen. Cool.

Haar vriend was zoals ze al verwacht had een dier die tot een ander soort behoorde dan het soort dat zij behoorden. Anders had ze niet bang hoeven zijn dat Deina boos zou worden, want paarden konden zich altijd wel bij hun kudde voegen. Aaliyah meldde dat ze het dier zou halen en vertelde van tevoren alvast dat het een hertje was. Het getrippel van de hoefjes van het veulen werden na enkele seconden vergezeld door nieuw getrappel wat tot de hert moest behoren. Het dier was jong, goudgekleurd zoals gewoonlijk en liet blijken niet schuw te zijn voor het paardensoort. Het jonge beestje was prachtig en was bestempeld met de naam Eyes zoals Aaliyah het aan haar uitlegde. Ze vond het geweldig als een paard een vriend had die tot een andere diersoort behoorde. Zelf hadden ze een dier die hun kudde bekroonde, een belangrijke rol speelde en die ze als familie zag. Normaal was dit onmogelijk en kwam dit nooit voor in de natuur: twee aparte dieren van een totaal ander soort die op de een of andere manier met elkaar communiceerden. Maar het maakte niet uit want ze het de beste tijd van haar leven met de sneeuwwitte uil genaamd Volturi. "Wat ontzettend lief dat je voor Eyes wilt zorgen. Ze ziet er gezond uit en zo te zien vind ze je heel aardig, ook al kan ze niet met je praten!" zei ze goedkeurend. Ze zette een stapje dichterbij en raakte met haar witte neus kort het gouden vachtje van Eyes aan. Aaliyah behoorde dan tot de slechten in werkelijkheid, maar toch vond ze de merrie nu al geweldig. Ze had respect voor anderen, was vriendelijk en toonde totaal geen slecht gedrag. Het was een prima beestje. Het was eigenlijk gewoon zonde dat ze geboren was als de zus van Deina. Maar daar was niets aan te veranderen. "Ik heb ook een vriend die geen paard is. Een uil, ze volgt me altijd en overal. Alleen is ze nu zelf op pad, om eten te zoeken in de sneeuw." vertelde ze haar, liet haar weten dat ze niet de enige was die zo'n vriend had. "Respect is ook heel belangrijk, daar heb je helemaal gelijk in. Het is jammer dat je door je zus eigenlijk geen andere vrienden hebt, want vrienden zijn erg belangrijk." antwoordde ze op Aaliyah terwijl haar neus langs het kleine halsje van het hertje gleed. Het dier kon hun niet verstaan, en zij konden het dier niet verstaan. Het was jammer, maar toch was ze er zeker van dat het hertje Aaliyah mocht.

Aaliyah was trots dat ze een hert als vriend had. En het was ook nog eens grappig. Zo was ze minder eenzaam en met Eyes kon ze leuk spelen. Hij beschermde haar en Aaliyah beschermde hem. Maar Pearl zei dat ze een uil had. ’Echt waar? Heb jij een uil? Dat is echt vet cool.’ Riep ze verwonderd uit. Pearl was cool. Daarom hadden slechte paarden meestal ongelijk. Dat goeden nep waren en saai om te praten en dat soort dingen. Dat Pearl zei dat Eyes er gezond uit zag was goed om te horen. ’Dankjewel Pearl, dat komt omdat ik van hem houd en wij vrienden zijn.’ Met een big smile vervolgde ze; ’Voor altijd. Pearl zei dingen die waar waren, zo dacht Aaliyah er ook over. ’Mijn papa is Azacar en mijn moeder is net als jij geloof ik, goed maar mama was geloof ik vermoord ofzo.’ Eigenlijk best wel jammer want ze wilde ook een mama die voor haar zorgde in plaats van trainingen om sterker te worden en de wereld over te nemen. Zoiets. ’Waar is jouw mama dan?’

Het kleine stemmetje van Aaliyah deed haar grijns iets verbreedden en ze knikte instemmend op de vraag of ze echt een uil had. Naar haar mening was het geweldig met een ander dier om te gaan. Die leefden in een hele andere wereld, zagen alles anders en aten anders. Dat was dan zo bijzonder om te zien. Ondertussen had ze veel informatie opgedaan over uilen, iets wat ze allemaal had bijgebracht omdat ze met Volturi omging. Ook de andere kuddeleden schenen het goed met de uil te kunnen vinden en het dier genoot van de liefde die ze hem gaven. "Cool hè? Maar een mooi hert zoals jouw vriendje is natuurlijk ook ongelovelijk cool." beaamde ze, priemde haar oren wat naar voren en hoorde hoe het hert regelmatig ademhaalde. Het was prachtig de jonge Aaliyah zo erg van een dier te houden. Het deed haar goed liefde te zien in deze periode. Ze vond dat de winter altijd iets magisch had en dat het een seizoen was waar het gezellig hoorde te zijn, vrede hoorde te zijn. Er was nogal genoeg haat in en rondom Dream Horses, maar met kleine dingen zoals deze merrie kwam het toch tikkeltje bij tikkeltje verder. "Geen probleem meisje. Mooi dat je van hem houdt, ik weet zeker dat jullie altijd bij elkaar blijven." reageerde ze, nam een grote teug lucht die fris door haar neusbanen stroomde. Het was lekker de frisse en koude lucht in te ademen. Azacar? Was haar vader Azacar? Als ze zus van Deina was was dit nogal logisch, maar ze had er eigenlijk niet over nagedacht. "Azacar? Die ken ik wel." zei ze en opende haar mond om verder te gaan met haar woorden. "Wat ontzettend erg dat je geen moeder meer hebt. Moeders zijn belangrijk als je nog maar zo jong bent als jij." Wat ongelovelijk triest. Ze vond het altijd erg om veulens zo alleen te zien, zonder iemand die om hem of haar gaf. Bespottelijk. "Mijn mama? Mijn mama is toen ik net zo klein was als jou doodgegaan. Ik mis haar nog steeds ook al ken ik haar niet goed. Maar ik ben op een leeftijd dat ik voor mezelf kan zorgen, en voor jouw is dat veel moeilijker."

’Ja maar een uil is ook vet.’ Grijnsde ze. ’Ben jij nooit slecht geweest? En zit jij in een kudde? Want je ruikt naar zo’n kudde.’ Aaliyah mocht Pearl wel, Pearl was aardig. Vanaf nu beschouwde ze haar als een vriendin. ’Maar Eyes is geloof ik een jongen.’ Grinnikte ze. ’Maar Deina geeft wel om me, maar de trainingen zijn saai want als het echt in mijn bloed zit om slecht te worden word ik dat vanzelf wel, later.’ Aaliyah schudde zich uit. ’Gaat het sneeuwen?’ Aaliyah hield wel van sneeuw. ’Vind jij sneeuw ook leuk?’ Eyes schudde zich ook uit en duwde z’n neus tegen Aaliyah’s schouder. Ze antwoordde door haar neus tegen zijn hoofdje te wrijven.
Met gespitste oortjes hoorde ze dat Pearl Azzie wel kende. ’Echt waar? Ken jij pap? Weetje waar hij is?’ Hoopvol keek ze het bonte paard aan. ’Ja mama’s zijn belangrijk en papa’s ook. Ik weet niets over mama maar ik weet wel dingen over papa. Dat hij een pedobeer is.’ Haar oren klapperden vrolijk mee toen ze haar hoofd even schudde. ’Jij bent cool.’

Haar vraag of ze ook slecht was geweest deed haar twijfelen. Ja, dat was voorgekomen. Ze had die periode als een malloot uit haar leven geband, wilde er niet meer over nadenken. "Ik ben een tijdje slecht geweest. Het is afschuwelijk, echt afgrijzelijk." zei ze en haar ogen stonden automatisch wat treurig. Het was een tijd om te vergeten, achter haar te laten. Maar dat had ze al gedaan en alles was weer goed - gelukkig. "Ik zit inderdaad bij een kudde, knap dat je dat geroken hebt! Ik ben de leidster van een goed kudde, genaamd Dénali." vertelde ze de jonge merrie en haar ogen stonden meteen weer vrolijker. Het was zo fijn een kudde te hebben waarop ze kon bouwen, die ze kon vertrouwen, waarbij de paarden als een familie aanvoelde. Ze bevond zich momenteel in een geweldige tijd, net als dat de tijd dat ze de leidster van de Quiet Sparkle was. Dat waren de twee mooiste tijden van haar leven. "Aan de bouw van Eyes te zien moet hij inderdaad een jongen zijn." beaamde ze instemmend met de veronderstelling van Aaliyah. Het dier was slim, ook al behoorde ze nog maar tot de categorie veulen. Ze mocht de merrie, ze had gewoon iets. Ze hoorde helemaal niet bij de slecht geaarde paarden thuis. "Deina zal inderdaad om je geven, daar ben ik wel zeker van. Het is alleen jammer dat ze tot de slechte kant behoord, want zoals ik jou nu een beetje ken weet ik zeker dat je beter bent en je niet in die slechte omgeving past." zei ze met een oprechte glimlach. Haar manen werden lichtjes meegeschoven door de wind, net als de dat wind dat bij de vachten van haar twee bezoekers deed. "Ik denk dat het zo weer gaat sneeuwen. En ik hou ook van de sneeuw: het is prachtig en je kunt er lekker in dollen." zei ze, snoof nogmaals de diepe geur van sneeuw en koude lucht in. Aan het klamme weer te zien zou het dadelijk inderdaad sneeuwen, de wolken schenen hun tekenen al uit waaraan dat te zien was. "Sorry meisje, ik weet niet waar je vader op dit moment is. Een pedobeer? Hij gaat inderdaad wel op een eigenaardige manier met merries om ja." knikte ze, terugdenkend aan het zwarte Azacar-gevaarte. Een van haar grootste vijanden, om het zo maar te zeggen. Maar dit zei ze niet tegen Aaliyah, het was immers haar vader. "Jij bent ook cool meiske, een fantastisch veulen." zei ze na het compliment van het veulentje.

Aaliyah snoof zachtjes en keek naar Eyes die weer de grot in ging. Die was waarschijnlijk moe. Nog voordat ze antwoord kreeg op de vraag van het sneeuw dwarrelden er kleine vlokjes sneeuw naar beneden. ’Jamaar slecht zijn is toch ook niet vreselijk?’ Vroeg ze met een kleine piepstem. Toch was er een glimlach rond haar mond. ’Nou niet dat ik het geweldig vind, met al die trainingen zodat je per se slecht moet zijn ofzo maar toch is het best wel cool. Ik ben de coolste want ik val niet zomaar uit en doe niet onredelijk want als een ander mede-kuddegenoot veulen je zou zien en weten dat je goed was dan was je afgebekt en… nouja heel onredelijk enzo. Maar ik ben de coolste want ik ben op mijn eigen manier slecht. Al weet ik niet welke manier maar dat zijn zorgen voor later. Vind ik.’ Even haalde ze adem want het hele riedeltje in 1 adem te presenteren was lastig. Opeens kreeg ze even de slappe lach maar het duurde niet lang. ’Je zou hun gezicht moeten zien als ze wisten dat ik hier stond, dan moet ik oppassen.’ Hikte ze lachend. ’Maar ik ben niet bang.’

Het hertje ging terug de grot in, en zoals ze kon zien vanuit haar oogpunt legde hij zijn lichaam neer op de grond en sloot zijn ogen. Logisch, het was immers een tijdstip dat de dieren die 's ochtends leefden gingen slapen. Uitrusten om de volgende dag weer actief te kunnen herleven. Dit was nodig. Elk levende wezen op aarde had zo nu en dan zijn rust nodig. Haar vraag deed haar even nadenken. Slecht was zo slecht toch nog niet? Jawel, zij vond van wel. Maar dat waren meningen die per dier konden verschillen. "Ik vind slecht zijn wel slecht, maar dat komt omdat je met slecht zijn leven van anderen verpest door onaardig doen tegen anderen. Paarden zoals je zus vermoorden paarden die niets kwaads doen, die juist goed dan aan de wereld. Dat vind ik erg aan slecht zijn. Mijn moeder is ook gedood door een slecht paard." legde ze de merrie haar mening uit. Nee, naar haar mening kon slecht zijn geen goede betekenis omvatten. Het verschilde per paard, elk persoon had een ander idee en gevoel bij een slechte geaardheid. Naar ervaring had zij een eigen gecreeërd. "Dat is inderdaad waar kleintje, dat is iets waar je later pas over moet beslissen. Alhoewel ik er zeker van ben dat jij geen echte, slechte geaardheid in je hebt zitten." antwoordde Pearl. Haar bruine oortjes bewogen wat heen en weer en dunne, natte sneeuwvlokken nestelden zich in haar oren en de rest van haar dikke wintervacht. De sneeuw veranderde in water nadat het haar warme lichaamstemperatuur bereikt had en stroomde in kleine straaltjes naar beneden. De lach die het dier opeens kreeg deed haar ook even lachen. Het was een optimistisch veulen, iets wat leuk was om te zien. Verstandig ook, voor haar leeftijd. "Dan zou je zeker moeten oppassen. Ik denk niet dat een lid van de Horcrux blij is als je in het gezelschap van mij bent. Maar je hoeft zeker niet bang te zijn nee, stoere meid." Kort grinnikte en snoof de bonte merrie.

Aaliyah bleef even doorgiechelen. ’Maar was je daarvoor dan goed?’ Aaliyah schudde zich uit waardoor sneeuw van haar ruggetje gleed. ’Mijn mama is ook gedood door slechturds. Maar ik wil slecht zijn en slecht een andere naam geven. Moorden mag trouwens niet eens want we zijn geen vleeseters dus het is compleet nutteloos. Dus het is eigenlijk ook niet echt logisch dat paarden worden vermoord. Weet jij waarom ze dat doen?’ Vroeg ze aan Pearl. ’Whoops en nu heb ik het koud.’ Rilde ze. Het veulen trok haar lip op en snoof lucht op. Het was Eyes geur. Hertjes geur. Whieeee. Aaliyah was hyper aan het worden.
Een vogel landde op een tak en het sneeuw op de tak viel met een zucht op Aaliyahs hoofd. Slap van de lach schudde ze zich uit. Het dier op de tak was een stralend witte uil. ’Hey is dat jouw uil?’

Eyes:

"Daarvoor was ik goed. Ik ben altijd in mijn leven goed geweest, maar er was een tijd dat ik me anders voelde. Toen werd ik slecht om het maar even simpel te verwoorden, en het was de stomste fout van mijn leven." Op een simpelere manier kon ze het niet uitleggen. Ze hield haar woorden automatisch al wat simpeler, zodat de jonge merrie zou begrijpen wat ze zei. De wind was gelukkig wat gaan liggen, wat niet zorgde voor een overmatigde kou. Het was gemakkelijk te doen met de dikke paardenvacht die zich in de winter extra opbouwde om het als wild paard te kunnen overleven. Net als Aaliyah dat deed schudde ook zij haar grote lichaam heen en weer, waardoor de verscheidene bonte vlekken weer tevoorschijn kwamen. Haar onderbenen waren doorweekt van het gesmolten sneeuw. Haar manen hingen niet als de normale volle bos langs haar hals, maar plakten als natte plukjes tegen haar lichaam. Maar het maakte allemaal niet uit: ondanks de kou was sneeuw geweldig.
"Het is inderdaad nutteloos. Ze doen het alleen maar om de beste te kunnen zijn, ze willen aan anderen laten zien dat ze sterk en onverslaanbaar zijn. Het is een groot spel en het is schandalig." mompelde ze, schudde haar hoofd lichtjes over het feit dat er gemoord werd, enkel voor spel. Toen Aaliyah zei dat ze het koud had knikte ze instemmend. Het was inderdaad koud. Maar als je gewoon stond, intensief aan het praten was of iets dergelijks merkte je het niet tot amper. Klapgewiek vulde de kortdurende stilte. Voordat ze het zelf opgemerkt had, vroeg Aaliyah haar of dat haar uil was. En ze had gelijk. De naar haar mening bloedmooie sneeuwuil weerstond tegen de wit met sneeuw bezaaide takken van de boom. Ze lachte met Aaliyah mee toen door de aanwezigheid van de uil een kwak sneeuw op haar hoofdje viel. Volturi kwam in beweging, spreidde zijn vleugels en landde vervolgens op het bontgekleurde hoofd van Pearl. Het dier kraste vrolijk en een glimlach verscheen op haar gezicht. "Je hebt helemaal gelijk, dit is Volturi!" zei ze vrolijk, voelde het dier overlopen over haar rug en bleef vervolgens op haar schoft zitten.

Aaliyah luisterde stil naar het verhaal van Pearl. Ze wist niet dat Pearl het zo stom vond. Ze dacht eens na maar daarna duwde ze de gedachte weg. Haar plaats was in de Horcrux. Pearl schudde zich ook uit. De wind was gelukkig wat gaan liggen en Aaliyah stopte met rillen. Eyes daarintegen rilde nog wel af en toe maar hij had minder winterhaar. ’Je kan toch ook laten zien dat je de beste bent zonder iemand te vermoorden? Want diegene zal dan ook wel weten dat je de beste bent maar niemand anders komt het te weten want hij neemt het dan mee tot in het graf enzo.’ Ratelde ze. Aaliyah begreep het echt niet. Paarden waren geen kannibalen. Ze aten geen vlees. Bloed was vies. Ze waren niet eens gemaakt om te moorden want anders hadden ze ook geen vijanden maar zolang paarden niet konden/mochten moorden en de behoefte aan bloed niet voelden waren ze dus geen kannibalen. Tenminste. Dat was Aaliyah’s logica.
Ze spitste haar oren even en keek toe hoe de uil op het hoofd van Pearl neerkwam. De witte uil liep vervolgens naar de schoft van de merrie om daar dan stil te zitten. ’Volturi.’ Zei ze zachtjes. Cool.
Aaliyah dacht weer aan haar vader. Azacar. Waar zou die zijn? Aaliyah wou hem zien. Zacht zwiepte ze met haar staart tegen haar flanken. Haar staart was ook al gegroeid. Het zou nu van pas komen in de lente als de vliegen weer kwamen. Pearl had ook een lange staart.

ongelooflijk laat, was het helemaal vergeten :c