Open your eyes

Het was muisstil aan het zilveren meer. Enkel het zachtte gekraak van hoeven verstoorde de heerlijke stilte. Ondanks dat de winter een dood seizoen was, bleef het zilveren meer een prachtig gebied. De sneeuw lag overal. De takken waren wit en leken zo minder dood. De zon scheen zachtjes over het gebied heen. Nojin's grote kastanjebruine ogen bekeken alles rustig. Zijn oren had hij neutraal hangen. Zijn staart hong trots in de hoogte en bewoog langzaam op het ritme van zijn stap. Zijn slanke lichaam bewoog ritmisch en zwevend. De vogels floten niet in dit seizoen, ze leken wel te slapen. Sommige dieren deden hun winterslaap. Dat zou pas iets zijn voor Nojin, alleen dan een herfstslaap. Hij haatte het slechte weer in de herfst. Alles leek dan pas dood en droevig. De winter vond hij opzich nog wel mooi. Dan kleurde alles wit en leek het terug mooier. Hij kreeg de glinsteringen van het grote meer in zicht. Het lag recht voor zijn neus. Het was prachtig en toch gewoon zichzelf. De zon toverde een gewoon meer om naar een prachtig iets waar je naar kon blijven kijken. Nojin hielt halt net voor het water. Langzaam strekte hij zijn hals, zette zijn lippen aan het water. Hij nam een paar slokken en rechtte zijn hals weer. Er drupten nog een paar druppels van zijn kin af. Hij schudde zijn hoofd eens en keek daarna de omgeving in. Hij was niet alleen, dat rook hij. Hij spitste zijn oren om te horen waar het paard zich bevond. Hij draaide zijn hoofd in de richting van het dier en wachtte af. Hij kon wel wat gezelschap gebruiken als hij eerlijk moest zijn.



[open voor iedereen]

Sunset zwiepte eens met haar staart toen ze het zilveren meer binnen stapte. Verwonderd keek ze rond. Hier was ze nog nooit geweest, maar zo met de sneeuw deed de plek zijn naam eer aan. Sunset stapte naar het bevroren water en zette haar hoef er voorzichtig op. Het kraakte. Teleurgesteld zette ze haar hoef weer terug op de sneeuw. Jammer, ze kon er niet op staan. Plots verscheen in haar ooghoek een hengst, akhal Teke. Bang richtte Sunset haar oren naar achter, hielt haar hoofd laag en zette angstig een paar stappen van hem weg. Ze voelde weer een schop van haar veulen en beet op haar lip om niet zielig te gaan hinniken. Wat nu? Kon ze hem vertrouwen of niet?

Nojin snoof eens luid. Hij hield er niet van als hij niet wist wie er naar hem keek. Hij had de aangeboren angst dat hij alles moest zien. Toen pas zach hij een paard. Hij richtte zijn blik op de merrie en keek haar aan. Zijn lange slanke voorlok hong sierlijk over zijn voorhoofd. Zijn staart hong als een sierlijke zijdeachtige vlag over zijn achterhand. Zijn voorhoeven had hij zoals altijd netjes naast elkaar staan. Het was een oude gewoonte van hem. In de ring stond hij nog trotser als nu. Nojin was een geboren showhengst en dat zou hij blijven. De merrie drukte haar oren in haar nek en stapte angstig achteruit. Nojin zuchtte eens en draaide zich wat van haar weg. Ze moest hem maar vertrouwen, anders moest ze niet komen. Nojin ging niet naar vreemden toe, dat vond hij maar niets. Voorzichtig zette hij een hoef op het licht bevroren ijs. Hij zette wat druk op zijn been en het ijs kraakte. Dan kon hij tenminste wat drinken. Voorzichtig zette hij zijn lippen tegen het ijskoude water. Al snel hees hij zijn hoofd weer omhoog en hij sprong een stukje achteruit. Dat water was kouder als hij had gedacht!

De hengst richtte zijn blik op haar en draaide zich wat weg toen hij haar reactie zag. Even voelde Sunset zich schuldig. De hengst wilde niets. Voorzichtig stapte Sunset naar het meer en duwde met haar hoef op een plek tot het brak. Ze nam een kleine slok, omdat het water natuurlijk koud was. De hengst deed het ook, maar schrok blijkbaar van het koude water. "Sorry" zei Sunset zachtjes terweil ze naar de hengst keek.

-Flutje sorry-