What wil bring the day of today? ~Deina~

De merrie plantte haar hoeven krachtige in de sneeuw, Waardoor ze tot haar schouders weg zakte. Zonder moeite trok ze haar been weer uit de sneeuw en zo ging dat door. Uiteindelijk sprong ze op een rots, en snoof. Ze steigerde woest. Schudde haar hofd sierlijk uit. En zuchtte tevreden. Ze keek rond en wachtte af. Ondanks haar dikke wintervacht die ze nu al had, was het hier ijs koud. Streya snoof. Ze was nu pas drie. Maar al bijzonder krachtige en wijs. Streya schudde haar zelf uit zuchtte en wachtte af. het was al nacht, maar Streya had geen zin om te slapen. Haar staart zwaaide heen en weer. Ze ging rustig liggen, langzaam aan viel ze in slaap. Ze werd wakker gemaakt, door iets waardoor ze liever niet wakker gemaakt werd. Een grote berg leeuw sloop op haar af. Wat moest dat mormel hier? Streya ging staan. Ze spande haar spieren. Het gigantische beest, even groot als een kleine pony vloog op haar af. Streya keerde haar zelf om. Haar achterbenen vlogen in de lucht. Hard mepte ze tegen de berg leeuw op. Streya zwaaide met haar staart tegen het beest. Die door haar benen werd teruggekaatst. In een reflex stond het dier op en sprong op haar af. Streya draaide haar zelf om. Het gigantische beest had haar in een keer op de grond gewerkt. Hij plante zijn klauwen in haar nek, en probeerde haar daar wanhopig te bijten. Met haar hoofd hield ze hem de hele tijd tegen. Ze gooide het mormel met haar hoeven van haar af. Krabbelde overeind, en schoot weer in de aanval. Haar nek prikte van de wonden. Bloed droop op de witte laag sneeuw. Streya snoof woest. Racete op het wezen af. Sloeg met haar hoofd tegen zijn hoofd, een van zijn tanden bleef in haar wang haken, waardoor de tand afbrak. Ze snoof woest. Steigerde hoog, en belande op het hoofd van het beest. Wat een hard krakend geluid veroorzaakte. En toen was het stil helemaal stil, het wezen was dood...

~Deina~

De witte merrie opende meteen haar ogen. Een geur drong haar neus binnen dat haar razend maakte. Het was de geur van een bergleeuw en dat betekende gevaar. Zeker als het in de buurt kwam van de kudde. Ze zou geen veulens verliezen aan zo'n idioot dier. Ze snoof woest en sloeg haar hoeven diep in de dikke laag sneeuw. De geur was nog vers en het spoor was niet moeilijk om te volgen. Het dier was naar de vallei getrokken dus ook de witte merrie bracht zichzelf naar de vallei toe. Haar donkere ogen gleden kort over het kuddegebied heen. Het was hier rustig en de leeuw was hier weg. Geen bloed was te ruiken en dat was al iets goed. Ze draafde aan en rustig zonder uit te glijden galoppeerde ze naar de vallei toe. Ze had goed genoeg getraind om dit aan te kunnen. Haar houding was gespannen en nog steeds best agressief. Haar staart zwiepte heen en weer en toen ze dichter bij de vallei was remde ze af. Ze stopte en haar donkere ogen gleden over de omgeving. Van links naar rechts. Zoekend naar het beest dat hier niet thuis hoorde. Haar oren drukte ze plat tegen haar schedel en haar spieren stonden gespannen om aan te vallen als het moest. Al hoefde dat niet want verderop werd een Andalusische merrie aangevallen door het dier. Ze vocht tegen het beest en doodde het na een tijd. Deina grijnsde vals en liep op de merrie af. Ze droeg geen geur van een kudde. Ze stopte na een tijd voor de merrie en bekeek haar eens van top tot teen. Ze was een goede krijgster. Dat zag je nu al. Ze schudde met haar hoofd en keek naar de merrie. "Goed gedaan. Ik was net het dier aan het zoeken, maar jij hebt het klusje al afgemaakt." Haar stem was kalm, maar je hoorde haar ware aard. Duivels en hardheid. Ze snoof luid en sloeg nog een keer met haar staart heen en weer terwijl ze rustig naar de zwart bruine merrie keek. Ze had goed gevochten.

Haar staart zwaaide nogmaals heen en weer, de roestige maar fijne smaak van bloed gleed door haar keel. Ze bekeek de berg leeuw. Op de bergen had hij een perfecte camouflage kleur, maar hier was hij makkelijk op te merken. Vooral door de sneeuw. Bloed droop over haar borst naar beneden. Eventjes trokken haar mondhoeken kwaadaardig en moordlustig op. Haar staart zwaaide krachtig tegen haar flanken aan. Ze bekeek het wezen nogmaals. langzaam naderde er een geur, een kudde geur dat zeker. Haar oren ruste in haar dikke manenbos. Haar donkere vacht was lichtelijk bezweet. Een dikke sluik haar viel voor haar oog. Haar littekens waren goed zichtbaar. Een plasje bloed lag op de dikke laag sneeuw, die zich om de benen van Streya worstelde. Langzaam naderde de merrie. Het was een witte merrie, met hier en daar verscheidene littekens net als Streya had eigenlijk. Streya schudde haar zelf uit, haar blik doorboorde die van de merrie. Die haar van top tot teen bekeek. Ze rook erg sterk naar een of andere slechte kudde geur. Toen kwam haar laconieke duistere en harde stem. Streya rolde eventjes met haar ogen. Ze zette een pasje dichterbij, waardoor ze op zo'n twee meter afstand van elkaar stonden. De maximum afstand bij Streya. ''En toen besloot je om mij maar eventjes te gaan bedanken.'' Maakte Streya haar verhaal af. Met haar sinistere, moordlustige, zoete en pure stem met een melodieuze klank. ''Wat is je naam, merrie?'' Streya legde de nadruk eventjes op merrie, zodat het witte wezen niet ging denken dat ze weet Streya veel, als haar onderdaan zag.

Rustig keek ze naar de merrie die voor haar stond. Haar donkere ogen stonden emotieloos en toonden niets. Ze wachtte op de reactie van de merrie die al best snel kwam. De merrie zette een stap dichterbij en rolde eens met haar ogen. Wauw. Deina reageerde er niet op want zoiets interesseerde haar dan ook niet. De merrie maakte haar verhaal af door te zeggen dat ze haar daarom dan bedankt. Deina grijnsde vals en hoorde daarna de volgende vraag ook even. Even werd het stil, maar dan antwoordde ze toch maar. "Het is niet echt een bedankje, maar ik zat de leeuw al even achterna. Hij moet uit onze buurt blijven want we hebben veulens in onze kudde die het niet waardig zijn om te sterven. We hebben ze nodig dus daarom zei ik dat. Er zit geen verdere reden achter." Kalmte en toch hardheid was te horen in haar stem. Ze was niet bang voor de merrie en ze had geen zin om iedereen uit te schelden. Het was duidelijk een slechte merrie en als ze respect toonde zou Deina dat ook doen. Opnieuw drong de vraag tot haar door. "Mijn naam is Deina, leidster van Horcrux." Ze stelde haar voor zonder emotie te tonen. Ze vroeg niet hoe zij heette, ze zou het vanzelf wel zeggen. En deed ze dat niet dan had ze pech. Deina hoefde haar naam niet echt te weten.

Haar staart mepte zoals zo vaak eigenlijk wel weer eens in de lucht, nog steeds opzoek naar een slachtoffer. En iedere keer wanneer hij die niet vond, dan ging hij weer bijna teleurgesteld trots en fier staan. Toen de merrie begon te praten, zette Streya twee stapjes naar achteren, om vervolgens haar hals te strekken. En haar hoofd lichtelijk schuin te houden, geïnteresseerd luisterde ze naar de woorden van de merrie. Haar tong gleed langs haar ruwe mond, weer klakte ze dit keer drie keer met haar tong. Ze snoof eventjes. Toen ging haar mond open. ''We? Wie is hier nog meer, die hier niet hoort te zijn. Spreek voor jezelf Merrie.'' Sprak ze kalm, het woord merrie, lichtelijk spottend uitgesproken. Streya hield niet van spelletjes, alleen wanneer zij ze zelf mocht spelen, en wanneer zij erin won. Maar of Streya zou winnen in dit spelletje was alles behalve duidelijk. Ongeduldig luisterde Streya ongeïnteresseerd naar haar naam, en toen kwam er ook nog eens eventjes een rang achteraan. Gezellig, ging ze weer lopen showen hoe goed ze was. Die merrie was duidelijk wel vol van haarzelf. ''Merrie.'' Sprak Streya kalm, en duidelijk. Met haar prachtige maar moordlustige kwaadaardige stem geluid. Toen nam ze haar nek terug, en schudde die eens uit. Haar hoofd nam ze weer recht.