Lost in this world

Een ijskoude snijdende wind, sneed door haar ogen. De wind rukte aan haar manen, maakte haar staart in beweging. Waardoor die als een vlag achter haar een wapperde. Kalm bracht ze haar lichaam in beweging. Opzoek naar beschutting tegen de harde sneeuwstorm. De wind sneed in haar lichaam. De wind rukte haar naar achteren, waardoor ze maar heel lastig voort kwam. Ze moest naar de ijs grotten, maar wie weet hoe lang dat nog ging duren? Op dit tempo in ieder geval erg lang. En wie weet hoe lang de sneeuwstorm nog doorging? Haar vacht was al helemaal zeik en zeik nat. Alles was doorweekt. Haar manen plakte aan haar hals vast. En haar voor pluk rukte aan haar oor. Maar ze zou niet opgeven, ze zou door gaan tot de grotten. Eventjes snoof ze. Haar hals was gebogen, haar neus naar haar borstkas gemist. Om de ergste windvlagen te missen. Langzaam heel langzaam, -ze werd tegengehouden door de wind- kwam ze voort. Haar staart klemde ze tussen haar benen, om het meeste gerukt te voorkomen. Haar benen brachten zich voort. Hier en daar zakte ze diep weg in de sneeuw, wat het nog lastiger maakte om zichzelf voort te bewegen. Haar ogen keken langs het gebied, maar door de storm zag ze niks. Ze sloot haar ogen, er was toch niks te zien. En het deed alleen maar pijn, de snijdende wind in haar ogen. Eens in de zoveel tijd opende ze haar ogen om te kijken of ze al dichterbij kwam. Maar er was nog geen spoor van grotten of iets. Door de snelle wind, die de sneeuw vlokjes langs deed racen, waren er geen enkele sporen meer. Streya was verdwaald... Verdwaald in een sneeuwstorm... Maar ze moest en zou bij de grotten komen. Streya was geen opgever. Haar oren ruste in haar manenbos. Haar kwaadaardige ogen flitsten rond. Langzaam naderde ze, dichter bij een gebied. De koude sneeuw vlokjes waren in haar snor haren en wimpers blijven vlast plakken. Langzaam aan zeker, kwam een iets. Een soort schim, van iets.. Van een ding dat daar was in de verte dichterbij. Hoopvol keek de merrie op. Maar dat had ze beter niet kunnen doen. Meteen sneed de wind weer in haar gezicht. Dus boog ze haar hoofd en hals weer. Ze zuchtte eventjes. Heel heel langzaam naderde ze. Er zaten veel sneeuw vlokjes in haar manen en in haar staart, die nu bijna wit gekleurd waren. Streya keek naar links, een kleine grot was zichtbaar. Groot genoeg voor drie paarden. Meteen schoot -nou ja, erg snel ging ze niet- Streya de grot in. Eenmaal de grot binnen gekomen, leek het erg stil. Heel erg stil. Om een of andere reden, en op een of andere manier. Miste ze het fluitende geluid in haar ogen. Het was hier zo stil... Streya schudde haar zelf uit. Alle sneeuw vlokjes -en geloof me, dat zijn er heel véél- vlogen van haar lichaam af. En dwarrelde zachtjes naar beneden. Haar oren ruste nog steeds in haar dikke manenbos. Haar staart zat door het natte, bevroren water vast geklemd tussen haar benen. haar manen zaten vastgeklemd aan haar hals. Haar ijskoude voor lok, hing over haar rechter oog. Een ander klein plukje hing over haar linker oog. Ze schudde haar zelf nogmaals uit, en brieste eventjes. Het was hier wel gelijk een stuk warmer man...


~Tornado!~

De zwarte hengst, Tornado genaamd, galoppeerde naar de ijsgrotten. Hij was benieuwt naar dit gebied, hoe het was. Hij galoppeerde en galoppeerde. Even later begon het te sneeuwen. Hij stopte en snoof luid, hij schudden zich is uit en galoppeerde verder. Het begon ineens heel hard te waaien en het werd ijzig koud, maar hij bleef galopperen. Het begon ook harder te sneeuwen en de wind sneed hem in zijn gezicht en zijn lichaam dat nog niet helemaal hersteld was van zijn gevecht met Deina. Hij moest en zal door de sneeuw en de felle wind door gaan. Er kwam plots een sneeuw storm maar hij had nog geen onderdak. De wind duwde hem terug en hij ging naar draf en toen naar stap, alles lag onder de sneeuw. Hij kon de ondergrond niet meer zien en ook niet meer voelen met zijn hoeven. Hij liet sporen na in de sneeuw, hij keek even naar achteren en zetten zijn oren tegen zijn schedel gedrukt. Hij keek even naar achteren en zag hoe zijn staart mee ging met de wind, hij moest even de wind uit zijn ogen hebben, het deed hem pijn, zijn hoeven waren ijs koud. Zijn staart en manen gingen mee met de wind. Zijn wonden op zijn voorhoofd begon terug te bloeden. Hij zag het lopen van zijn voorhoofd naar zijn snuit en zo op de grond, hij had een spoor van zijn hoefafdrukken en zijn bloed spoor achtergelaten. Hij zag ineens hoefafdrukken van een ander paard, hij snoof is luid . Hij besloot de hoefafdrukken te volgen misschien was daar een schuilplaats waar het wat warmer is . Hij ging langzaam, zo langzaam was hij nog nooit geweest. Hij stopte even en keek weer achteruit en zag zijn bloed en zijn hoefafdrukken in de sneeuw staan, hij keek weer vooruit en stapte weer traag verder, de sneeuw en de wind begon zwaar te worden het leek alsof de wind hem achteruit duwde. Hij was normaal hevig en vurig maar op dat moment niet meer. Even later zag hij iets zwart in de verte, "misschien een schuilplaats?" Hij rende er op af , zo hard hij nog maar kon rennen, maar de wind duwde tegen hem dat het niet normaal was. Hij glee even weg, maar hij gaf niet op. Hij was aan gekomen en zag dat er al een merrie in de schuilplaats stond. "Mag ik er bij komen?"

Ze wachtte in haar schuil plaats. Haar manen plakte aan haar lijf, ze was helemaal doorweekt door de natte sneeuw. Ze had het verhaal gehoord van Deina die haar vijand een kans had gegeven om zich voor te bereiden. Ze had erom gelachen, ze had haar nooit goed snik gevonden. Helemaal nooit. Al vanaf de eerste keer dat ze haar ontmoet had, net als haar kudde. Die was ook al niet goed snik. Het was alsof Dream Horses een kudde had voor de wannabe slechteriken. Alsof ze hun een kans gaf. Streya had er al bijna eentje de kop af gehakt. Ene Thron. Hij was een watje geweest, en alles behalve echt slecht. Respect was voor degene die het verdienden, en niemand in de Horcrux had respect van haar. Tot op de laatste man waren ze allemaal wannabes in de ogen van Streya (wat is het toch leuk om mijn eigen acc's uit te schelden xD) Ze snoof. Sjees, die Horcrux my-little-ponies zoals Fawn ze noemde had Streya gehoord moesten haar wel hebben zeg. De hengst stopte voor haar. Meteen al bij zijn eerste woorden, kokhalste Streya eventjes, en draaide zichzelf toen om. Naar de hengst. ''Wat zou je doen als ik nee zeg?'' Siste ze kil, ze zou zelf bepalen of het een wannabe of niet was. Nu was het in ieder geval in haar ogen een wannabe. Een van de ergere.

De merrie draaide zich om en vroeg iets. "dan heb je pech!" zei hij zonder emoties te tonen en ging gewoon naast de merrie staan, schudden zich is goed uit en draaide zijn achterste naar de merrie toe. Hij keek rond en zag overal ijspegels en deed zijn ogen even dicht. Zijn wonden op zijn voorhoofd was ondertussen ook gestopt met bloeden. Hij deed zijn ogen terug open en keek naar zijn schoft om te zien of de andere wonden niet waren gaan bloeden. "oef , ze bloeden niet. Hij draaiden zijn hoofd weer naar voren en keek de merrie met een scheef oog aan. Hij was heel nat van de sneeuw en die koude wind maakte hem precies een ijsblokje van hem. Hij ademde luid en je zag dat de warmte uit zijn neus kwam. Zijn oren lagen stevig in zijn nek en zijn staart was voor de eerste keer in zijn leven ook laag, anders als hij hevig en vurig was dan stond die wat hoger. Hij was stil en anders dan anders. Hij draaide even zijn hoofd om naar de merrie te kijken, om te zien wat zij aan het doen was. Hij had het ijskoud, hij was klets nat ,van de sneeuw. "pfff, waar blijft de zomer?" Hij snoof luid en keek terug naar voren.

Meteen sprak de hengst. Streya knikte eventjes goedkeurend. ''Kom binnen, vreemdeling.'' Klonk haar sinistere, mysterieuze stem. Streya schudde haar zelf uit. Mepte met haar staart, en bekeek de hengst eens goed. Die ondankbaar zijn achterste naar haar toe keerde. Eventjes kwam er een sinistere glimlach op haar gezicht te staan. Ook Streya draaide haar zelf om. Haar staart mepte tegen zijn kont aan. Meteen daarna draaide ze haar zelf om. Ze zag de hengst ook omdraaien, waarschijnlijk doordat ze dat had gedaan. Streya strekte haar nek, haar hoofd zo dicht bij de hengst dat ze zijn adem kon horen en kon voelen. ''Wat is je naam?'' Haar hoofd was lichtelijk schuin getrokken. Haar hoef stampte eventjes op de ondergrond, bestaande uit sneeuw. Een van de ijspegels schoten naar beneden. Streya keek er achterlijk naar, met haar diepe lege ogen. Toen trok ze haar hoofd weer terug. De hengst was niet echt spraakzaam, net als Streya eigenlijk. Ze snoof eventjes. Alweer zo'n Horcrux freak. Ze zou nog eens zien of dit ook een wannabe was. Nu zat hij op het randje, iets meer naar onderen gebogen....

~Flutje xD~

De zwarte hengst keek naar de merrie die zijn naam vroeg. "Waarom moet je dat weten?" zei hij met een gemene stem. Hij keek de merrie aan met zijn ogen die geen emotie toonde. De merrie draaide haar hoofd een beetje schuin. Ze stampte met haar hoef op de sneeuw en er viel een ijspegel. De merrie keek er achterlijk naar en die viel vlak achter de achterhand van de hengst, waardoor er een snee in zijn achterhand ontstond. De merrie trok haar hoofd weer terug. De hengst ging even met zijn hoofd naar beneden en snoof luid, je zag dat het koud was aan zijn ademhaling. Even later schoot hij zijn hoofd in de lucht en zijn mooie, zwarte, gespierde benen volgde. De merrie zetten één stap achteruit. Hij zakte terug naar beneden en keek naar de merrie. "Wat?" Vroeg hij met een agressieve stem. En keek agressief naar de merrie. Wachtend wat die zou doen.

Zijn antwoord viel haar nog mee. De meeste zeiden meteen zijn of haar naam. Zonder er ook maar een keertje bij na te denken. Nu kon ze de hengst zelf een naam geven. 'Hengst.' Benoemde ze hem. ''Je bent een van de nadenkers.'' Sprak ze met haar prachtige kwaadaardige stemgeluid. Het was wat behaaglijker geworden maar niet echt veel. Totaal niet veel, aan de wolkjes die uit hun neusgaten kwamen en naar boven stegen, of de zware storm in dat het koud was. Vreselijk koud. Dit was misschien wel de meest strenge winter die Streya ooit meegemaakt had. Ze kwam dan ook uit een warm gebied. Streya zelf werd geleid door de wind, door de liederen die de wind in haar oren fluisterde. Haar macht werd door de wind gegeven, ze was hierheen gebracht door de wind. En dat was in Streya haar ogen met een reden. Eentje die ze nog moest uitzoeken. Misschien om een van haar doelen te behalen? Een veulen krijgen van iemand met een goede bloedlijn. Misschien... Misschien... Eerst wou Streya haar macht terug, haar macht in het vorige gebied genaamd: membalas dendam. Zo had Streya het gebied genoemd. Het was in het maleis ook wel Wraak. Want door wraak en de wind was Streya er immers gekomen. Op windstille dagen had ze niet gereisd, ze zou toch de verkeerde kant op gelopen zijn. Vaak liep ze hele rondjes, maar uiteindelijk na zo'n jaar reizen, en vele vele trainingen (die ze op windstille dagen deden, en geloof me, dat waren er veel) Was ze hier gekomen. Om haar volgende doel te behalen. Eentje die ze allang in haar hoofd had, het werd tijd. Ze was nu al zo'n vijf jaar. De hengst begon te steigeren en agressief tegen haar te praten. Ze trok haar wenkbrauwen eens op. Schudde haar hoofd. En snoof. ''Ik zit te bedenken hoe ik je het beste kan afmaken nou goed?'' Snauwde en siste ze terug, met een sarcastische laag in haar woorden. Want daarover was ze immers helemaal niet aan denken...

De hengst keek de merrie aan en de merrie zei iets tegen hem, dat hij een nadenker was. "Wat kom je hier eigenlijk doen?" zei met een stem die niemand anders kon nadoen. De merrie trok de wenkbrauwen op. ze zei dat ze aan het denken was over hou ze mij zou afmaken. Hij legde zijn oren plat en keek de merrie kwaad aan, nu zat er emotie in zijn blik en dat is niet zo vaak. "Heb ik u iets misdaan?" De hengst hoorde een geluid van buiten en keek even en zag die verschrikkelijke sneeuw. Hij keek weer richting de merrie en schudden zich weer is uit, hij had de sneeuw gezien en het leek alsof het ook op hem zat. Hij keek recht in de ogen van de merrie, je zag in zijn ogen bijna vuur. Hij is dan ook vurig, vuriger dan in zijn veulen tijd en sterker dan eerst. Hij snoof luid en zetten hem iets hoger zodat hij groter over kwam. " Wat verwacht je van mij?" En keek de merrie ongeduldig aan.

________________________________________________________________________________________________________________________

Toen de hengst begon te praten, trok ze haar wenkbrauw lichtelijk op. Hoe kon de hengst zo dom zijn, om zo’n vraag te stellen? Eindelijk voor één keer in tijden, gierde de wind niet langs haar oren. Riep het niet met zijn verleidelijke stem haar naam, en moest ze het niet blokken. Iets wat aardig lastig was, aangezien Streya altijd vreselijk nieuwsgierig was naar het feit, waar de wind haar naar toe zou brengen. Maar aangezien ze nu twee gebieden had waar ze leven zou, en leven kon. Wist ze, nee wacht raadde ze dat de wind haar de dood in zou sturen. De dood in zou lokken. In jullie oren klinkt het erg raar, maar in de rijke fantasie van Streya, klonk het allemaal erg logisch. Want Streya had overal wel haar redenen voor, en in iedere reden kwam het woord ‘wellicht’ voor. ’’Wellicht is je korte termijn geheugen vreselijk slecht, wellicht ben je te dom. Wellicht denk je niet na bij wat je zegt.’’ Begon ze haar woorden, waarna ze een kleine, kleine pauze in laste. ’’Ik was hier eerder dan jou hengst.’’ Maakte ze haar woorden af. Waarna ze met haar staart zwaaide. ’’Dus. Nou vraag ik het je nog een keertje. Of ik noem je voor altijd hengst, of je geeft me je naam. Aan jou de keuze. Maar ik moet je zeggen, dat ik nog wat leuke fantasierijke naampjes voor je heb.’’ Haar stem was poeslief, en vals tegelijk. Iets wat tot een vreselijke combinatie werd gemengd. Haar manen golfde nog steeds sierlijk langs haar nek op. ’’Wellicht ben je te dom, om mijn sarcasme te horen, wellicht ben je te lui. Wat is het hengst?’’ Vroeg ze kalm. Met haar normale stemgeluid. Daarna wachtte ze af, op een eventuele reactie van de hengst. Maar in plaats van op haar eerdere woorden in te gaan, moest hij weer eventjes wat onboeiend zeggen. Iets waar Streya dan ook maar half naar luisterde, om ondertussen over allerlei domme dingen na te denken. ’’Dat je ophoepelt.’’ Sprak Streya eerlijk, het was zo. Het was de waarheid. De harde waarheid.

Hij wou niet meer langer meer zwijgen. En sprak met een kwade en duivelse stem met een klein vals glimlachje. "Deze 'hengst' heeft ook een naam, merrie , Tornado. De naam is een teken voor de snelheid en vurigheid van een tornado. Ik zal gaan en dan ga jij ook maar naar je stome moeder!" Hij draaide zijn achterhand en bokte naar haar gezicht, hij galoppeerde verder, van de grotten weg. Van die achterlijke merrie, zonder leven. Hij was al even aan het galopperen en keek niet naar achter, of de merrie mee kwam of niet, het liefst wou hij dat ze daar bleef voor altijd en nooit meer naar hem toe kwam.