Langzaam strompelde hij door de vallei, tranen stroomde als een hevige regenbui over zijn wangen. Hij had het toegelaten dat Mischa vermoord werd. Hij had niet eens één poging gedaan in te grijpen. Niet omdat hij bang was. Nee, zeker niet. Hij had Deina nog aangevallen. Hij slikte de brok in zijn keel even weg. Kon het nu wel uitschreeuwen van woede, van verdriet. Waarom had hij in hemelsnaam niet ingegrepen. Ja, omdat hij niet tegen al die leden van de Horcrux op kon. En omdat hij Sunset wou beschermen. Hij dacht misschien dat Mischa het hem nooit vergeven had. En toen, voordat hij er ook maar erg in had. Schreeuwde hij het inderdaad uit. De secondes kropen voorbij, terwijl hij daar steigerend en schreeuwend stond. Van verdriet, van pijn, van woede. Langzaam kroop een geur zijn neusgaten binnen. Pearl.... Hij rook het van een afstand, en wist dat dit een goede vriendin van Mischa was. Zou zij het hem vergeven? Of zou ze hem zijn verdiende straf geven? Empire hield de tranen in, terwijl die er nog duidelijk waren. Hij zuchtte en langzaam strompelde hij op weg naar de gevlekte merrie. ''Empire.'' Mompelde hij zachtjes toen hij bij haar stond. Zijn hoofd nog steeds laag, hij durfde haar niet eens aan te kijken.
NOU LATEN WE RADEN
NOU LATEN WE RADEN