Je bent niet ingelogd. Log in of registreer je

 » N O O R D E N » De Sneeuwvlakte » Maybe it’s time to stay somewhere a little while…

Maybe it’s time to stay somewhere a little while…

2 plaatsers

Ga naar beneden  Bericht [Pagina 1 van 1]

Merle

Merle

Ze staarde fronsend omhoog. Haar zacht bruine ogen stonden verrast. Soms liet de wind haar lange manen iets opwaaien. Het was maar goed dat er geen dik pak sneeuw lag, anders was het haar niet eens opgevallen. Voor haar spreidde zich meerdere gletsjers uit. Ze snapte echt helemaal niks van de manier waarop deze natuur in elkaar zat, het leek bijna onnatuurlijk. Hoe verder ze dit gebied inliep, hoe vreemder alles werd. Van een graslandschap, naar een wilgenwoud, dan naar een woestijn en nou stond ze weer voor gletsjer. Het was echt inspirerend hoe de natuur dit gebied gevormd had. Juist omdat ze het nog nooit zo gezien had, werd ze echt nieuwsgierig naar dit gebied. Misschien zou ze hier maar eens wat langer blijven dan ze altijd deed. Ze bleef nergens lang, ze trok altijd door gebieden heen. Soms bleef ze even om zich vol te eten en daarna ging ze weer verder. Ze brieste even en schudde haar hals, waardoor haar voorlok voor haar ogen gleed, snel schudde ze nogmaals zodat die weer goed kwam te liggen. Ze zou naar boven lopen om ook dit gebied te trotseren en te zien wat er achter lag, zoals ze altijd deed. Ze voelde geen angst om deze gletsjer over te steken, wel spanning. Ze had het wel vaker moeten doen, toen ze wakker was geworden met geheugenverlies had ze gelegen in zo’n koud gebied. Daar had ze besneeuwde bergen op en af moeten lopen totdat ze de grasvlaktes vond, daar was haar reis begonnen. Want toen was ze zich af beginnen te vragen hoe dat kon, hoe de natuur zomaar opeens weer kon veranderen. Ze was al heel wat tegen gekomen, maar zo’n gebied als deze nog nooit. Weer iets wat ze toe kon voegen aan haar lijst van eigenaardige natuur. Ze zette haar lichaam weer in beweging en begon de gladde gletsjer op te lopen. Soms gleed ze iets weg, maar haar lichaam was gebouwd om over rotsen en ijs te lopen. Daarom kon ze zich makkelijk herstellen en verder lopen. Haar oren draaiden nieuwsgierig alle kanten op en haar blik gleed over het gebied. Er ontstond een klein glimlachje om haar lippen, dit vond ze nou zo lekker. Gewoon op je gemak een gebied binnen wandelen en deze onderzoeken. Ze gleed opnieuw iets weg snel zette ze haar achterlijf onder zich en hield ze zichzelf tegen. Daarna ging ze verder. Allemaal gedachten schoten door haar hoofd, ze had eigenlijk al behoorlijk wat meegemaakt sinds ze hier was. Ja, dit gebied was echt interessant zeker een reden om langer te blijven.

Ze stopte met lopen en spitste haar oren toen een geluid haar oren bereikte. Ze wende haar blik naar het geluid om uit te zoeken waar het vandaan kwam. Ze stond midden op een gletsjer en daar was in geen velden of wegen beschutting te vinden, dus had ze diegene waar het geluid vandaan was gekomen al snel gevonden. Ze schatte het paard één jaar, wat deed deze jaarling hier. Ze wachtte geduldig totdat de jaarling binnen normaal gehoorafstand was. “Hallo daar,” zei ze toen vriendelijk. Haar staart zwiepte rustig heen en weer terwijl ze haar aankeek. “Ik ben dus niet de enige die deze gletsjer beloopt,” vervolgde ze weer met een glimlachje om haar lippen. “Mijn naam is Merle,” Ze knikte de andere merrie even toe.

[&Aaliyah]

http://lostanimals.actieforum.com

Aaliyah

Aaliyah
Moderator

Ja. Hij was gevonden. Eyes was weer bij haar. Ze waren herenigd. Na een zoektocht van bijna vier en een halve week had ze de gevaren omzeild en haar geliefde maat gered van de wolven. Op een van zijn achterbenen lag een kleine wond. Het leek erger dan dat het was maar na een dag huppelde hij weer vrolijk rond. Aaliyah was nu ook weer eens echt gelukkig. Ze was compleet. Ze had geen ouders meer aangezien ze Azacar nooit meer zag, al bijna elf maanden niet meer en haar moeder was al dood voordat ze volledige zinnen kon vormen. Het maakte haar niet veel uit dat haar moeder dood was. Ze was nu ook gelukkig zonder hen. Aaliyah had zichzelf en Eyes en een kudde. Nee. Daarmee was ze niet gelukkig, de Horcrux bestond bijna alleen maar uit wannabes. Behalve hier en daar een lid. Zoals de alfa veulen en nog een paar paardjes. Verder was het allemaal gevoelloze beesten die voor geen enkel dier respect toonden en iedereen zonder reden afsnauwden. Aaliyah noemde zichzelf niet puur slecht. Dan zou ze een ego creëren, plus dat als ze dat zou denken zou ze zich wannabe gedragen. Aaliyah was wie ze was. Gewoon Aaliyah, ze gedroeg zich niet naar het traditionele slechte. Ze gedroeg zich naar haar eigen karakter en zat in een slechte kudde. En toevallig geloofde ze steeds meer in de duistere kracht, genaamd De Satan. Als ze daarin geloofde was ze niet goed. Nee wacht. Misschien geloofden ook goeden in De Satan maar Hij was voor haar een soort heilige. Haar God.
Naast haar sprong het hertje. Het was een stuiterbal, duwde om de tien meter zijn neus in haar hals en knorde soms tevreden. Af en toe opende hij zijn mond om tevreden te gapen waarbij hij hard met zijn mond smakte. Aaliyahs oren stonden rustig vooruit en ze volgde Eyes’ bewegingen rustig. Zelf deed ze niet zo heel wild. Waarom wist ze niet. Door Eyes was er nog een kant in haar gekomen. Een kant die ze niet wist dat ze dat had. Iets duivels toch wel. Maar het was toch niet helemaal de creatie van Hem. Ze had toch iets waardoor ze hield van de kick die ze kreeg tijdens een gevecht. Het was niet dat ze genoot van het bloed maar de adrenaline in je lijf voordat een gevecht begint. Je kan er veel van leren. Aaliyah had gelijk geleerd dat ze moest opletten op wat er om haar heen gebeurde en vooral je tegenstander in de gaten houden. Die van haar was al een paar keer een andere Horcrux lid achterna gegaan zegmaar.
Doordat ze teveel nadacht over de laatste tijd had ze niet in de gaten dat het steil begon te worden waardoor ze binnen no time met haar kont in de sneeuw van het steile stukje afgleed. Eyes deed haar speels na. Na een kleine vijftig meter moest ze weer iets omhoog. Beide dieren liepen hier eigenlijk zonder reden. Doelloos ronddwalend. Nog even en ze zou op een reis gaan. Te leren en terugkomen. Dat waren haar plannen, eigenlijk moest ze Deina nog informeren maar ze had het een beetje gehad met de witte merrie. Plots stond er in haar gezichtsveld een ander paard. Het was een beetje een klein paardje en ook net zo’n kleur als zijzelf had. Toen ze voor de merrie stond begon die al te praten. Het stemgeluid was vriendelijk. ’Ghoedemorgen mijn vrind.’ Zei ze ondeugend pratend terug. Ze schudde bevestigend van nee toen de merrie iets over de gletsjer zei en ze stelde zich uiteindelijk voor als Merle. ’Ik ben Aaliyah en hij is Eyes.’ Zei ze, met haar neus maakte ze een klein gebaar naar het hertje. ’Aangenaam.’ Zei ze, met een iets neutrale stem. Al stonden haar ogen ondeugend.

Merle

Merle

Ze hoorde de ondeugende klank in de stem van de merrie die haar goedemorgen wenste. Haar blik gleed over het hertje. Dit had ze nog nooit gezien. Een paard en een hert die samen op pad waren, die echt een band leken te hebben. Ze werd nieuwsgierig naar het verhaal die daar achter zat. Ze had zoiets nog nooit gezien, maar dat was al vaker gebeurd sinds ze hier was. Er waren ook hele verschillende paarden, paarden die aardig tegen haar waren en paarden die haar liever aanvielen. Ze had al van alles hier meegemaakt, maar dat vond ze helemaal niet erg. Ze kon daar van leren en het was nou eenmaal een feit dat ze hield van leren. Ze wou zo veel mogelijk weten over deze wereld en daar deed ze dan ook alles aan. Soms betekende dat dat ze zich in gevaarlijke situaties maneuvreerde, maar ze kwam er wonderbaarlijk altijd weer goed uit. Meestal wist ze zich er makkelijk uit te praten, ze was goed in improviseren. Ze glimlachte rustig toen de merrie zich voorstelde als Aaliyah en het hert als Eyes. “Aangenaam Aaliyah en Eyes,” zei ze toen. Ze mocht dat ondeugende van deze merrie wel. “Wat leuk dat jij een band hebt met een hert,” vervolgde ze, in haar ogen kon je zien dat ze dat echt meende. “Heel speciaal,” ging ze verder. “ik heb het nog nooit meegemaakt,” Ze keem Aaliyah nieuwsgierig aan. “Zou ik misschien mogen weten hoe dat zo gekomen is?” Ze strekte even haar nek naar Eyes om het diertje te begroeten, daarna ging ze weer recht staan. “Ik reis heel veel, maar nee zoiets heb ik nog nooit gezien,” zei ze nogmaals.

Ze spitste haar oren en draaide ze dan weer opzij. Ze keek even opzij toen ze een geluidje opving, maar het was maar een muisje die zijn weg zocht over de gletsjer en die duidelijk iets uit zijn koerst geraakt was. Ze volgde het diertje met haar blik en keek daarna Aaliyah weer aan. “Ken jij dit gebied goed?” vroeg ze toen. “Ik vind de natuur hier zo apart,” ging ze verder alsof haar woordenstroom de normaalste zaak van de wereld was. Ze zei nou eenmaal bijna alles wat in haar hoofd opkwam, soms leek het ook klingklare onzin maar er zat eigenlijk altijd een reden achter. Ze zei nooit iets zonder reden. Meestal als hint naar het gezelschap die ze op dat moment had, of omdat ze het voor zichzelf nog eens rechts moest zetten. “Leef jij hier?” Daarna hield ze haar mond, keek ze Aaliyah afwachtend aan. Er waren sommige paarden die haar voor gek verklaarden, juist omdat ze zo deed. Alleen er waren ook paarden die daar doorheen keken en zagen wat voor paard ze achter al die tekst was.

http://lostanimals.actieforum.com

Aaliyah

Aaliyah
Moderator

En ook nu wist ze gelijk dat ze de aandacht had gevestigd bij Merle. Zoals vaak als ze Eyes zagen. Het was grappig om te zien. Hoe hun blikken over het hertje gleden, sommigen vonden het speciaal. Andere bijzonder en anderen vonden het belachelijk. Maar dat kon de pot op bij Aaliyah. Diegenen die het belachelijk vonden hadden geen vrienden en waren jaloers. Maar goed. Genoeg. Aaliyah tilde een van haar achterbenen eventjes op en zette hem weer in de sneeuw. De IJslander voor haar leek Aaliyah of neutraal, of goed. Er waren zoveel goede en neutralen in de wereld en de slechten waren allemaal verborgen. Maar oke. Het maakte niet veel uit. Sommigen vonden haar de moeite waard om respect te geven. Aaliyah vond iedereen het waard om respect te geven. Als je respect gaf dan had je meestal goede gesprekken.
De merrie voor haar sprak haar woorden uit. ’Ook aangenaam hoor Merle.’ Zei ze rustig. Daarna volgde toch wel iets voorspelbaars. ’Ja vond ik ook.’ Zei ze bijdehand. Toch glimlachte ze eventjes schaapachtig. De rest van de woorden liet ze onbeantwoord. Behalve de vraag om een verhaal. Ze grijnsde evelerig. ’Okeej. Ik ben dus Aaliyah. Ik heb nooit ouders gehad. Ma is vermoord door pa omdat ze goed was. Pa is player Azacar. Hij’s een pedo maargoed. Ik heb hem misschien drie keer in mijn hele leven gezien. Ik struinde wat rond en werd op de voet gelopen door een horde op hol geslagen paarden bij een brand. Ik ging schuilen en vond het hert dat misschien vier maanden was. Toen was ik één maand. Toen volgde hij mij en ik noemde hem Eyes. Ik zit bij the way in de Horcrux en tijdens de oorlog vocht ik en was Eyes vermist. Hij was vier en een halve week weg. Tot gisteren eigenlijk.’ Ze vertelde maar niet over de brute moord dat ze had gepleegd doordat ze was doorgeslagen. ’Conclusie is dus dat je nieuw bent?’ Vroeg ze. Haar stem was iets harder. Ze moest eigenlijk duidelijk maken dat ze niet als Merle was maar daar had ze geen zin in. ’Ja de natuur is inderdaad apart. Al kom ik niet vaak in gebieden die bepaalde paarden aantrekken. Slechte wannabe’s namelijk, zo’n voorbeeld. Denken dat ze slecht zijn en iedereen afsnauwen. En ik kom niet in gebieden waar ’s zomers goede veulens spelen. Teveel gegiebel en gespeel.’ Het kwam er een beetje mopperend uit. Het was zwaar irritant, de giebelende jonge veulens. Maar als het eropaan kwam dan waren ze niet veel van nut. Ze grijnsde bij de vraag van de palomino. ’Nee in de kuddegebieden. Als is Deina verschrikkelijk. Ik loop hier en daar wat rond met Eyes. Train en vecht met ‘m en ik praat met allerlei paarden. Al is mijn voorkeur slechte paarden, daar kan ik nog meer van leren dan anderen. Al leer ik ook van goede paarden en neutrale.’ Zei ze rustig.

Merle

Merle

Ze schoot in de lach toen de bijdehandse opmerking over Aaliyah haar lippen gleed. “Nou dat mag je ook zeker vinden. Ik heb het nog nooit eerder gezien,” stemde ze met haar in. Ze wachtte geduldig totdat Aaliyah haar verhaal zou vertellen. Ze luisterde aandachtig en knikte langzaam. “Ik weet niet meer of ik ouders gehad heb, soms ben ik daar heel blij om. Dan heb ik niet zo’n heftig verhaal die ik elke dag mee moet dragen,” zei ze toen. “Jullie hebben vast heel veel steun aan elkaar gehad,” er ontstond weer een vriendelijk glimlachje om haar lippen. “Ik neem aan uit jou verhaal dat die Horcrux een slechte kudde is?” Ach ja, die stempels. Ze kon daar nooit zo goed tegen. Die noemde zich goed, die noemde zich slecht. Er was dan ook niemand die op het idee kwam dat ze allemaal gelijk waren. Zij drukte geen stempel op zichzelf. Als iemand anders lief tegen haar was, kreeg ze hetzelfde van haar terug. Als iemand gemeen tegen haar was ontliep ze die paarden liever, maar als dat niet mogelijk was aarzelde ze ook niet om te vechten en als het dan op leven of dood aankwam had ze er ook geen moeite mee om diegene te vermoorden. Alleen je hele leven probeerde je te overleven. Dat probeerde elk paard, zo is het leven nou eenmaal. Iemand heeft ooit verzonnen dat je stempels op paarden moest gaan drukken, die is dat en die is dit. Ze vond het maar allemaal onzin, want iedereen leefde op de manier waarop zij verwachten dat ze het beste kunnen overleven. Daarom is elk paard gelijk, elk levend wezen. Omdat alles om hetzelfde draait, zorgen dat je blijft leven. “Wat erg dat hij vermist was, gelukkig heb je hem dan weer terug gevonden,” ging ze rustig verder. Ze vond het zo erg dat het er al van zo jongs af aan in gedrild werd, dat je met die wel mocht omgaan en met die niet. Toch had ze het idee dat dit jonge paard anders was en dat deed haar deugd. Het glimlachje ontstond om haar mond toen de stem van Aaliyah verharde, om anders over te komen. Alleen Merle keek daar doorheen, ze had al lang gezien wat voor soort paard Aaliyah was. Ze had al lang door dat ze wel gewoon met haar wilde praten. Merle vond het ook prettig om een goed gesprek te voeren. Toen begon Aaliyah weer over slechte paarden en ze zuchtte zachtjes. “Maar wat is slecht Aaliyah?” vroeg ze toen. “Maakt het je slecht als je moord om te overleven of omdat je daar plezier in hebt? Ik heb het antwoord op die vraag nog nooit gevonden,” Ze keek de jaarling onderzoekend aan. Toen vroeg ze verder over Aaliyah hier leefde. Ze hield zich nog eens in om niet te mompelen dat het idee dat je van dat soort paard meer zou kunnen leren dan van de andere, dat dat zo’n grote onzin was. “Ach ja, die stempels Aaliyah. Ik druk geen stempel op mijzelf dat vind ik maar zo’n onzin. Ik heb wel eens een paard vermoord, maar maakt mij dat dan slecht? Ik moest wel anders zou die mij vermoorden. Alleen ik voer ook veel gesprekken met andere paarden om daar van te leren en ik blijf meestal wel kalm in situaties. Volgens mij doet elk paard zulke dingen wel, omdat het voor elk paard gaat om te overleven,” Ze knikte Aaliyah even toe. “De meeste paarden negeren mij als ik zulke dingen zeg, omdat het er al zo ingebrand is dat er goed en kwaad bestaat.” Ze keek even over de gletsjer en daarna keek ze Aaliyah weer aan. “Ik hoop dat je begrijpt wat ik bedoel,” ze lachte zachtjes en spitste haar oren. “Het zou een hele verbetering zijn als die stempels zouden verdwijnen.” Ze zwiepte haar staart rustig heen en weer.

http://lostanimals.actieforum.com

Aaliyah

Aaliyah
Moderator

Aaliyah luisterde even hoe de merrie begon te lachen en grijnsde mee. Ze brieste zachtjes en schudde haar hoofd zachtjes. Haar manen flapperden tegen haar hals aan. Stuitten op de korsten van de wonden in haar nek en kaatsten terug. Nog heel even en haar korsten zouden haar lichaam loslaten. Dan zou er weer haar overheen groeien en kwamen er nieuwe wonden. Geweldig toch. Ze zuchtte. Het leven was soms enorm stom. Hard, meedogenloos. De woorden van Merle lieten haar oren verder spitsen. Aaliyah had haar eigen manier om te uitten hoe ze was. Ze deed niet aan de oren in de nek. Het toonde woede en boosheid. Alsof je ongevoelig was. Maar dat was niet zo. Zodra de paarden tegen haar zo deden werden al hun opmerkingen gelijk voorzien door haar en boorde ze die woorden gelijk de grond in met haar bijdehante, brutale, koppige antwoorden. Zodra iemand zoals Merle normaal tegen haar deed deed Aaliyah zo terug. Iedereen verdiende respect. En zodra je respect gaf zag je ook dat je respect kreeg. ’Ik had het ook nog nooit gezien.’ Grijnsde ze. Met haar gedrag begreep niemand in de kudde haar. Dachten ze dat ze in een tweestrijd zat met het goede en kwade maar dat was niet zo. Ze wist precies wat ze wou. En dat uitte ze gewoon vreemd. Vreemd voor hun manier van omgaan dan. ’Klopt. Al is de Horcrux niet echt… wow. Wannabe’s zitten in de kudde. Eerst zijn ze je vriend maar als ik mijn beste vriend kwijt raak dan word ik zonder pardon op de grond gegooid.’ Gromde ze nijdig. Deamon had haar trouw beloofd. Daarna knalde ze even later toen ze treurde met haar hoofd tegen een steen omdat Deamon haar op de grond had gegooid. Aaliyah snoof even luid en schudde haar hoofd eventjes. Deamon had dat gedaan omdat ze haar meningen gaf. Toen ze over Deina sprak toen werd het voor de hengst geloofde ze een beetje persoonlijk. Aaliyah hoorde de woorden van Merle en ze knikte. ’Na vier en een halve week wel ja.’ Mompelde ze. Toen keek ze licht verbaasd bij de vraag. ’Tja. Een geloof. Niet een gedrag van iemand. Ik geloof in het duistere maar ik gedraag me niet duister. Niet altijd dan. Maar ik ben koppig. Daardoor gedraag ik me zo. Ik zit namelijk al iets van elf maanden in de Horcux. We werden heel vaak ‘getraind’. Nouja. Wat je trainen noemt. Ik noem het eerder verdrinken vlak voor de winter met een stomme last op je rug en jezelf dood ploeteren op de berg. Dus ik weiger om me zoals de idiote witte merrie te gedragen.’ Legde ze uit. Maar ze hoorde de rest van Merle’s woorden en snoof kwaad. ’Ik zeg je één ding Merle. Ik moord niet. Dat is echt iets wat ik weiger te doen.
Al geef ik toe dat ik het één keer heb gedaan.’ Zei ze fluisterend. ’Maar echt niet bewust.’ Zei ze er wanhopig achterna. ’Maar ik was doorgedraaid vier en een halve week geleden. Toen Eyes weg was draaide ik door en toen kwam ik een andere jaarling tegen en die ging niet aan de kant en toen weet ik het niet meer. Het enige wat ik daarna nog weet is dat de merrie neerviel.’ Zei ze zachtjes.
’Ik voer ook gesprekken met paarden. Ik vind het leuk om te leren. Te leren van anderen. En zij leren van mij. Denk ik.’ Zei ze daarna. ’En wat zijn de neutralen dan? Vogelvrij? Nee er bestaat niet iets als slecht. Alleen ‘slecht’ zoals paarden zich gedragen. En die gedragen zich snauwerig en hebben de oren altijd in hun nek. Maar zo lijken zo oorloos. Want iets in je nek stoppen zegt niets.’ Aaliyah had sterke meningen en dacht helder na.

Merle

Merle

Ja, ze had het idee dat ze dit paard wel mocht. Ze had een goede houding, ze was anders in haar gedrag. Daar hield Merle van, gesprekken met paarden voeren die er ook anders over dachten. Meer nadachten over het leven. Iets waar zij continu mee bezig was. Ze was nou eenmaal een denker, ze vond eigenlijk elk onderwerp wel interessant en ze vroeg er dan ook erg in door. Ze wou er alles van weten, alles. Hoe de wereld in elkaar stak, hoe de natuur veranderde. Hoe het gedrag van dieren zich ontwikkeld. Ze vond dat allemaal heel boeiend en ze was een leergierig paard. Misschien kwam dat wel omdat ze een deel van haar verleden kwijt was, maar misschien was ze dat ook wel altijd geweest. Dat wist ze dus niet meer. Ze vond het prachtig hoe Aaliyah op haar reageerde, ze wilde echt met haar meepraten. Iets wat haar niet vaak overkwam. Meestal gingen paarden op een ander onderwerp over of liepen ze bij haar weg, maar Aaliyah praatte echt met haar. Gaf antwoord op haar vragen en reageerde normaal op haar opmerkingen. Daarom werd ze alleen maar nieuwsgieriger naar deze jaarling. Wat voor leven leidde ze hier? Zou het een fijne plek zijn om te blijven? Zou ze dat überhaupt wel kunnen op een plek blijven, wie weet misschien wel. Toen vertelde Aaliyah verder over de Horcrux. “Je kent iemand pas echt goed als je diegene in alle situaties gezien hebt. Zo denk ik daar over. Je zou bijna denken dat ze jaloers waren op jou vriendschap Aaliyah,” vervolgde ze. Ze bracht weer haar hals naar Eyes toe en brieste zachtjes in de neus van het hertje. “Dat mogen ze ook best zijn,” Ze glimlachte rustig naar Aaliyah. “Want wie wil er nou geen band kennen die zo sterk is?” Haar zacht bruine ogen keken weer rustig in die van Aaliyah.

“Maar je hebt hem tenminste terug gevonden daar gaat het toch om?” Toen begon ze verder te vragen. Ze vertelde veel tegen Aaliyah, meer dan ze gewoonlijk zou doen. Ze had het idee dat de jaarling wel zou luisteren, dat ze haar antwoorden serieus overwoog en haar niet meteen uitlachte. Daarom deed ze dat ook, vertelde ze dingen die ze aan Aaliyah kwijt durfde. “Ja geloven zijn belangrijk, die houden iedereen op de been. Het is goed om ergens in te geloven, om te durven geloven.” Stemde ze met haar in. “Maar je kunt natuurlijk altijd te ver gaan, daarin moet je de goede balans vinden.” Ze voelde de stemming omslaan toen Aaliyah haar woorden verkeerd begrepen had. “Ooh nee, maar zo bedoelde ik het ook niet Aaliyah, het is maar een van die vele punten waardoor paarden een stempel op een ander drukken. Alleen in mijn ogen is dat allemaal grote onzin,” ging ze verder. Er ontstond een ernstige blik in haar ogen toen Aaliyah zei dat ze iemand vermoord had, op die leeftijd al? Ze hoopte maar dat ze daar niet een al te groot schuldgevoel aan overhield. “Ik begrijp het wel Aaliyah,” zei ze rustig. “Dat is iets wat ze verblinding van angst noemen. Je was waarschijnlijk zo in paniek dat je niet doorhad wat je allemaal deed, dat hoef je jezelf ook echt niet kwalijk te nemen. Het is natuurlijk heel erg dat het leven van een jaarling zo heeft moeten eindigen, maar je wist simpelweg niet meer wat je deed,” Ze keek onderzoekend naar Aaliyah probeerde in te schatten hoe haar woorden bij Aaliyah aankwamen. “Het is niet de eerste keer dat ik zoiets gehoord heb,” voegde ze er aan toe.

“Het leven bestaat uit leren en het is ook heel erg leuk om van iedereen dingen te kunnen delen en jou kennis aan een ander door te geven,” vervolgde ze. “Nee, zeker zijn neutrale paarden niet vogelvrij. Ik vind ook niet dat neutraal bestaat. Ik vind dat paarden die nog geen stempel op zichzelf hebben gedrukt en het is het beste om dat zo te laten. Het is namelijk maar een naam; goed, neutraal of slecht. Ze schoot in de lach toen Aaliyah verder ging over de oren in de nek. “Daar heb je zeker een punt,” zei ze grijnzend. “Waarschijnlijk heeft iedereen daar een andere mening over maar dat is allemaal prima. Onze meningen vormen de wereld, dat is het mooie aan het leven vind ik,” Ze gaf een knipoog aan het hert en keek daarna Aaliyah weer aan.

http://lostanimals.actieforum.com

Aaliyah

Aaliyah
Moderator

We zien de duivel slechts zoals hij is
Zoals mensen hem willen zien gewis
Maar niemand kijk dieper in zijn karkas
Hoe die lelijkerd eens een engel was

Doch waarom hoeft slecht, steeds lelijk te zijn
Rijp is ook dicht bij rot en toch heel fijn
Mooi en lelijk zijn enkel het denkbeeld
Waar ijdelheid het uiterlijke streelt

Schoonheid is iets dat je van ver zien moet
Nader je te dicht verdwijnt het voor goed
Het monsterachtige is andersom
Het is net zo iets als de ouderdom

Als je even terugblikt voel je jong
Kijk je verder neem je een ganse sprong
Voor de buiten wereld een groot verschil
Voor de mens in kwestie een peulenschil

Aaliyah snoof zachtjes en schudde haar hals waardoor haar manen alle kanten op vlogen en op de andere kant van haar hals belandden. Ze spitste haar oren iets en draaide daarna haar oren naar buiten en dan naar achteren om geluid op te vangen van haar vriend en de wind en alles. Aaliyah vond het leuk om te praten met paarden die haar niet afschuwden door haar kant. Haar geloof in de duistere macht. Maar ze geloofde ook in de goede macht. Maar ze had meer geloof in het duistere. Misschien was het iets wat je het lot noemde. Misschien was het iets wat je zelf wou en misschien was het iets waarvan het onduidelijk is.
Haar staart sloeg drie keer tegen haar buik aan. Het was nog geen lente maar het was een soort reflex geworden. Haar blik ging weer naar Merle. Zij was een van de paarden waar Aaliyah rustig tegen kon praten. Het leek erop dat ze nog iemand nieuwsgierig had gemaakt. Merle toonde nu steeds meer interesse in haar. Aaliyah op haar beurt ook. ’Ja dat zou wel kunnen ja. Het is waarschijnlijk ook wel bijzonder als je zo’n vriend hebt.’ Zei ze zachtjes toen ze even naar het hertje keek. Eyes ging met zijn neus door de sneeuw. Daardoor kwamen zijn kleine stompe punten naar voren. Zijn gewei was nu ongeveer vijftien centimeter. En ze bleven groeien. Ze keek toe hoe Merle haar hals strekte en in de neus van het alweer opgekeken hertje brieste. Aaliyah hoorde de vraag van Merle en glimlachte. ’Sukkels.’ Grijnsde ze. Toen stelde Merle weer een vraag. ’Ja. Ik heb hem uiteindelijk wel gevonden.’ Haar staart zweefde even in de lucht toen de wind hem optilde. Haar manen gingen rechtop staan door de wind en daarna gingen alle haartjes in alle mogelijke richtingen op staan die je maar kon bedenken.
Ze brieste zachtjes. ’Ja. Degenen die niet weten wat slecht inhoudt die denken het te weten door zich zo erg te gedragen dat ze geen vrienden hebben. Ik geloof maar ik gedraag me niet erg.’ Vergeleek ze. Haar oren draaiden meer naar voren. Nu pas begreep ze bij zichzelf dat ze de woorden van de palomino merrie voor zich verkeerd had begrepen. ’Ooh.’ Aaliyah liep iets opzij om haar benen iets te strekken. Toen ze de ernstige blik zag van Merle toen ze had verteld dat ze iemand had vermoord keek ze naar beneden van schaamte. Toch wel iets opgelucht zuchtte ze uit en keek weer op. Ze knikte bevestigend en ging met haar voorhoef door de sneeuw. ’Deed jij dat dan ook?’ Vroeg ze nieuwsgierig bij de laatste zin.
Merle ging al gauw verder met het feit dat neutralen niet vogelvrij waren. Aaliyah luisterde geïnteresseerd naar Merle. Ze grinnikte met Merle mee toen die in de lach schoot. Ze keek naar Merle die Eyes een knipoog gaf en haar daarna weer aankeek. ’Maar ik weet niet wat ik verder wil gaan doen. Ik heb weinig zin meer in de Horcrux maar mijn familie zit daar wel.’ Aaliyah keek Merle ook aan en wachtte weer op reactie.

Merle

Merle

Het bleef een tijdje stil waardoor Merle even met haar gedachten ergens anders was. Het jonge veulen die ze meestal in haar flashbacks zag sprak in haar gedachten rond. Ze kon niet wijs worden uit de paar flashbacks die naar haar geheugenverlies langzaam weer terug waren gekomen. Ze waren zo onduidelijk ze snapte er niks meer van, alleen dat dat veulen deel had gemaakt van haar verleden. Voor de rest bleef haar verleden geheel onbekend voor haar. Het enige wat ze wist dat ze uit een koud gebied kwam, dat ze het gewend was om in zulk gebied als deze gletsjer te lopen, maar waar precies dat wist ze niet meer. Aaliyah reageerde nog op haar opmerkingen, waardoor ze rustig glimlachte. Ze reageerde er verder niet meer op, dat was ook niet nodig. Ze wachtte gewoon totdat Aaliyah verder ging, terwijl er twee flashbacks voor haar ogen fladderden. Ze kon er niks aan doen ze wouden niet weg. Ze zag hoe zij als jong veulen naar zichzelf keek in het glimmende ijs, even later dook het hoofd van het andere veulen naast haar op. Het veulen glimlachte naar haar en schoot toen opeens voor haar uit, ze keek op en schoot er achterna. Ze schudde haar hoofd om het beeld kwijt te raken, waarom had ze dat toch soms? Soms overvielen ze haar gewoon en kon ze ze niet tegenhouden. Gelukkig was het in een stilte gebeurd en had ze niks gemist van wat Aaliyah zei. Ze knikte even toen ze verder ging. “Vrienden zijn erg belangrijk, ook als je in het slechte geloofd. Ik reis eigenlijk altijd dus ik heb niet echt vrienden en dat is iets wat ik echt mis,” zei ze toen. “Het doet me goed dat ik jou ontmoet heb Aaliyah. Jij geeft een hele nieuwe kleur aan het slechte geloof, daar mag je echt trots op zijn,” ze glimlachte weer naar de jonge merrie. Ze hoopte dat ze zo zou blijven, dat ze toch niet opeens zou veranderen. Aaliyah was bijzonder op haar eigen manier, net als zij bijzonder was. Dat was een hele goede eigenschap vond ze. Ze zag dat Aaliyah doorkreeg dat ze haar woorden verkeerd begrepen had. De glimlach om haar lippen werd iets breder. Opeens kwam er een wedervraag van Aaliyah die ze niet helemaal begreep. “Bedoel je of ik dat ook ooit eens gehad heb? Niet tot waar mijn geheugen reikt, maar ik ben een groot deel kwijt dus ik weet het niet misschien wel. Als je maar verder leeft zoals je altijd gedaan heb en er niet te vaak aan terug denkt. Dat is het beste,” ging ze verder.

Ze grijnsde toen Aaliyah met haar meelachte en ging toen weer verder. Ze wachtte totdat Aaliyah weer zou reageren. Ze was benieuwt hoe de jaarling verder ging. Ze fronste even nadenkend haar voorhoofd toen er weer woorden over Aaliyah haar lippen gleden. “Ja, die keuze zou je toch echt zelf moeten maken.” Zei ze toen. “Maar laat je niet vasthouden, dat belemmerd je alleen maar.” Vervolgde ze. “Maak de keuze waar jij je het beste bij voelt,” Ze knikte Aaliyah even toe. “Ik heb ook nog nooit gevonden wat ik echt wil, maar dat komt vanzelf wel,” vervolgde ze.

http://lostanimals.actieforum.com

Gesponsorde inhoud



Terug naar boven  Bericht [Pagina 1 van 1]

 » N O O R D E N » De Sneeuwvlakte » Maybe it’s time to stay somewhere a little while…

Permissies van dit forum:
Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum