Don't you dare to tease me

Witte dampwolkjes verlieten haar neusgaten, een ijzig kille wind blies rondom haar hoofd en maakte dat ze met haar neus vlak over de grond sleepte. Haar staart wapperde als een vlag achter haar witte kont aan een totaal eigen leven leidend. Die had tenminste geen last van de kou. Ze snoof diep haar verontwaardiging weg, rot kou, rot leven, rot DH. Ze had een baal bui eentje die ze vrijwel nooit had. Ze was al in geen eeuwen iemand tegen gekomen en voelde zich enorm eenzaam. Tezamen met die verschrikkelijke kou was ze chagerijnig. Haar oren lagen plat in haar nek en haar normaal helderblauwe ogen hadden inmiddels de kleur van een donderwolk. Ze schoot nog net geen flitsen uit. Het voelde alsof haar tastharen ter plekke bevroren en ze er als een idioot uitzag met een bevroren smoelwerk. Haar tong gleed naar buiten langs haar lippen en ze voelde hoe de kille wind erover heen gleed. Een zucht verliet haar keel terwijl ze haar ogen sloot. Haar enorme dorst leidde haar naar een riviertje vlak bij, het water was nog bevroren waardoor het genoodzaakt werd om het kapot te trappen. Het maakte haar humeur er niet beter op. Tegen de tijd dat ze haar neus in het ijskoude water kon steken kon haar dag niet meer ‘beter’ worden.. Hoewel het verfrissende water wel prettig was en het haar innerlijke woede koelde. Een kort zuchtje veroorzaakte een stoomwolkje, waarna ze haar ogen weer opsloeg. Onderzoeken gleden haar ogen door de omgeving, de geur die haar neus even snel was ingedrongen was haar niet ontgaan nu alleen nog erachter komen van wie deze was. Hopelijk niet zo’n irritante badass daar had ze nu echt geen behoefte aan. Haar oren draaide zich opzij bij het horen van een geritsel tussen de bomen uit. Haar ogen schoten heen en weer zoekend naar de oorzaak maar ze kon niks vinden. “ wat moet je “ kwam er snauwend uit haar mond. Het zou geen beste eerste indruk zijn maar wat kon het haar ook schelen vandaag. Een lichte grom rolde over haar lippen, tot ze besefte waar ze mee bezig was. Zo was ze helemaal niet en waarom zou een slecht humeur haar hele karakter omgooien? Alsof ze 2 persoonlijkheden bezat. Onwillekeurig dacht ze terug aan vroeger, toen werd er ook altijd al gezegd dat ze zo wispelturig was al wie wist wie. Kort schudde ze haar hoofd toen ze zich weer op het mormel richtte dat zich in haar buurt durfde te tonen.

~ Anybody =)

Zwijgend liep de hengst achter haar aan. Al de hele tijd volgde hij haar, op bevel. Anders was hij er nu niet meer geweest. Want Streya merkte alles van zijn aanwezigheid. Van zijn zware adem tot zijn hoefstappen. En het gesnuif als er iets in de buurt kwam. Hij zou er alles voor doen haar te beschermen. Zonder haar was hij niks. Haar staart mepte heen en weer, de puntjes raakte de hengst. Die verschrikt zijn hoofd omhoog tilde, zijn neusgaten wijd opengesperd. Om erachter te komen wie of wat hem geraakt had. Daarna liet hij zijn hoofd weer zakken. Plots bleef de prachtige zwarte merrie staan. Ze snoof eventjes. Draaide haarzelf om, en keek in de ijskoude ogen van de hengst. Ze brieste eventjes. Keek hem aan, met haar sinistere blik. Hij had allang respect getoond, en had zich allang bewezen. Zijn ziel was al openbaar voor haar. ''Verdwijn. Nu. Verzamel ze allemaal, neem ze mee. Ik wil iedereen die nog leeft.'' Klonk haar prachtige ijskoude stem. Simpel over haar mond heen rollend. Snijdend door zijn ziel. Hij knikte draaide zich om. En stoof ervandoor. In de verte was nog net een felle hinnik hoorbaar. Eventjes trokken de mondhoeken van Streya op. Macht was iets wat fijn was. Macht was iets wat je teer bewaarde. In een fluwelen doosje... Streya haar mondhoeken kwamen weer te staan, zoals ze altijd stonden. Lichtjes naar beneden... Een snauwerige klank was hoorbaar. 'Wat moet je?' Klonken de woorden. Streya hief haar hoofd triomfantelijk in de lucht. Bekeek de arabische merrie voor haar. En bekeek haar eens aandachtig, waarna haar ogen zich in die van de merrie boorde. Op zoek naar haar ziel. In de hoop alles te kunnen lezen, niet gestoord te worden door het monster binnen in de merrie. Of door andere mogelijke obstakels, die ze geplaatst had. Bij de een was het makkelijker dan bij de ander... Het vinden van een ziel. ''Je naam.'' Sprak Streya met haar sinistere, kwaadaardige stem. Ze zette een klein pasje naar voren. De merrie voor haar moest niet gaan proberen om met haar te spotten.

Haar gedachtes stroomden door elkaar in haar hoofd, maar echt precies weten waar ze aan dacht wist ze niet. Nog altijd dacht ze aan de twee vreemde hengsten die ze een aantal maanden eerder had ontmoet, compleet verschillende hengsten maar ze hadden een ding gemeen. Ze waren ongelovelijk mysterieus en dat trok haar enorm aan. Het geluid dat ze eerder had gehoord was alweer aan haar aandacht ontsnapt maar nu ze een hijgend geluid achter zich hoorde was ze er weer helemaal bij. Haar op donderstaande ogen richtte zich op de merrie achter zich, haar lichaam draaide om zijn as terwijl ze de merrie in zich opnam. Een barok gebouwde merrie, was steviger gebouwd dan zijzelf. Maar dat was al snel mogelijk als Arabier zijnde. Ze snoof even verontwaardigt waarbij haar neusvleugels trilden. Wie was deze merrie en wat moest ze van haar. Overduidelijk een slecht mormel, ze had nog een andere geur met zich meegebracht. Zou het een valstrik zijn en zou ze straks ergens dood achteraf in een hoekje liggen. Een verbeten trek lag rond haar mond, nee zo zou ze niet eindigen, ze liet zich niet kleineren door zo’n idiote merrie die dacht dat ze beter was. “ wie denk je wel niet te wezen dat je me kan bevelen “ misschien bracht ze zichzelf zo wel in de problemen. Onbewust trok ze haar denkbeeldige wenkbrauwen op en rolde ze met haar ogen. Voor eens kon het haar geen moer schelen. Wat was het leven waard zonder een beetje uitdaging.. Spanning. Ze sloot zich compleet af voor deze merrie, normaal was ze relatief open voor degene die normaal konden doen maar zij en de merrie waren als water en vuur, elkaars tegenpolen. Ze had zo’n enorm ego, was té zeker van zichzelf. Ieder paard had een punt van zwakte en degene die zeiden dat ze het niet hadden was dat het zwaktepunt. Niet kunnen toegeven wat hun zwakte was.

Alweer was er een luide hinnik te horen. Streya knikte eventjes, hij was goed op weg. Morgen zou hij ze allemaal verzameld hebben, en moesten ze allemaal in het kuddegebied staan. Dan zou Sreya er ook naartoe gaan, en zou ze haar machtige leger weer opbouwen. Dan zou ze zien welke mormels het allemaal overleefd hadden. Ze wist dat er enkele goedzakken in de tijd van het virus waren ontsnapt. En ze wist ook dat er eentje hier was. In Dream Horses. En zo wist ze ook dat, dat de broer van Stitch was. Ze brieste eventjes. Al aardig snel begon de merrie te spreken. Streya boorde haar ogen in die van de merrie. Wat sommige rillingen bezorgden. Anderen gleden weg in haar ogen, en zo zag Streya vaak zat de ziel van anderen. En ook bij deze merrie probeerde ze het. Maar Streya was geen opgever. Zij gaf niet op. Ze zette door totdat ze kreeg wat ze wou. Totdat haar leven eindigden, in de ruil voor een leven van een ander. En mocht dat ooit gebeuren, hoopt ze dat ze zou sterven voor een nieuwe machtige slechte koning of koningin. Hoopte ze dat ze voor die haar leven zou kunnen geven. Misschien was het ego van Streya iets te groot. Maar ach… Boeien, ze was tenminste niet nep, tenminste wel slim. En ze was ook geen leugen. Ze had aangeleerd gekregen dat ze haar staart fier en trots de lucht in moest steken. En het boeide haar niet wat andere paraden van haar dachten. ’’Streya.’’ Antwoordde ze simpelweg. Het was jammer dat de merrie zich compleet afsloot voor Streya. Maar Streya deed dit ook. Dus, het maakte haar niets uit. Maar enkele konden haar ziel zien. En dat was nu nog geen een. En dat zou alleen haar partner worden, en haar veulens. Mocht ze die ooit krijgen, ze ging uit van wel. Maar goed. Je wist maar nooit. Streya brieste eventjes. ’’Dus… Ik vraag het nog een keer. Je. Naam.’’ Het laatste was erg duidelijk en luid uitgesproken, zodat de merrie het hoe dan ook niet zou kunnen missen.

[M'n ouwe Salvedir-aardappel komt ook, als het goed is? ]

Kleine deeltjes vlogen eenzaam rond in de ijzige lucht, samen aswolken vormend die laag over het oppervlak scheerden. Alleen waren ze niets waard...Samen konden ze een groep paarden verblinden. Het was een principe dat voor meer dingen van toepassing kon zijn. Zo ook voor de kudde, de Valkyrie. Alleen waren de paarden slechts kleine speldenpuntjes die hier en daar vernietiging konden veroorzaken: Gecombineerd, met één doel voor ogen, was het mogelijk om de goede butterfly-my-little-pony's zijde de grond in te boren. Sal keek er al naar uit, en een kakelend, zeg maar compleet gestoord lachje rolde kort over zijn lippen, voordat hij weer in de uiterlijk stoïcijnse hengst leek te veranderen. Niets was minder waar over het onvoorspelbare karakter van de hengst...Maar dat wist de buitenwereld niet. De gevaarlijke glinstering in zijn ogen, de fonkelende lust naar dood en verderf heerste daar altijd, zweefde altijd rond als een geest die geen rust kon vinden. Zíjn geest die geen rust kon vinden. Een rimpeling zilveren wind gleed door zijn roodbruine vacht, gehavend en deels onder het vuil. Hij was niet iemand die zich om uiterlijk vertoon bekommerde; Eerlijk gezegd boeide zijn eigen toestand hem nooit iets. Zolang hij nog een hoef op kon tillen en zijn tanden ergens in kon zetten was het allemaal prima voor elkaar voor de massieve hengst. De klitten in zijn manen wervelden rond zijn oren en prikten in zijn ogen toen een windvlaag ze met veel geweld in zijn gezicht blies, en hij bromde iets tegen de wind, die antwoordde met een nieuwe vlaag gruis en stof. Hij klapte zijn kaken op elkaar en stapte zonder een bestemming door.
Wist hij veel dat vandaag een amusante ontmoeting met twee andere paarden in het verschiet lag, die wederom het uiterste van Sal's sociale vaardigheden naar boven zou halen. Sociale vaardigheden die de hengst jammer genoeg niet bezat en hoogstwaarschijnlijk ook nooit zóu bezitten. Boksballen om frustraties op te uiten hadden nooit gewerkt bij Sal aka Meneer Tactloos en psychiaters verloren om de één of andere reden altijd op mysterieuze wijze ledematen..
Daar had Sal natuurlijk geen schuld aan. Uhuh, uhuh.
Een plotselinge vlaag woede leek even door hem heen te gaan, toen hij een witte merrie in de verte zag. Merrie + Wit = Baaaad memories. Really bad. Zijn gezichtsveld werd bedekt door een rode waas terwijl hij plotseling stokstijf stil bleef staan. Een rilling trok door het lijf van de hengst en zijn tanden knarsten over elkaar heen. Een diep, trillend geluid, nauwelijks hoorbaar, kwam voort uit zijn borstkas en zijn oren gingen plat in zijn nek. Zijn groene ogen werden vlijmscherpe schijfjes en drilden zo ongeveer in de gestaltes die nog te ver weg waren om hem opgemerkt te hebben. Beelden flitsten door zijn gedachten en de woede leek in een monster te veranderen dat zijn binnenste in vuur en vlam zette.
Toen kwam een vlaag wind, en hij snoof de geuren haast zonder het door te hebben op. Niets bekends. Nee, dit was ze niet. Langzaam leek de vloeibare haat weer terug te stromen, het beest weer in zijn kooi opgesloten te worden. De groene ogen, die van brandend weer afkoelden tot Antarctish-koud, bleven echter op de paarden gericht. Nah. Hij kon nu evengoed een bezoekje brengen, nu hij ze toch al opgemerkt had. Hij stapte op precies dezelfde wijze als voorheen verder, slofte met zijn brede hoeven door de as, en kwam uiteindelijk bij hen aan. Hij hoorde de laatste zinnen van het gesprek. Huh. Merries. Wat doen namen ertoe? "Je kunt haar altijd nog witje noemen." ..Na een korte pauze een conclusie trekkend, en met zijn grote hoofd knikkend: "Zwartje." Zei hij met een toonloze stem en keek de twee droog aan, alsof hij ze zojuist de meest voor de hand liggende oplossing had geschonken. Als hij het kon had hij zijn schouders er nog bij opgehaald, ook. Hij was groter dan de andere twee, maar dat was het geval bij de meeste paarden: Sal kwam nou eenmaal over als een soort bulldozer en in feite was hij dat ook. Hij stormde gewoon overal recht doorheen zonder subtiele of tactische hints, en hij deed niet aan steken onder water, verraad, misleidingen, dat soort spelletjes. Sal hield niet van spelletjes. En hij had al door wat hier aan de gang was: Een soort gekibbel van merries waarin ze wilden bepalen wie hier de slimste en dominantste was. Ook daar had hij een goede oplossing voor: Wie het eerste dood gaat verliest. Een maniakale grijns schoot vluchtig over zijn donkere neus en zijn ogen lichtten kort op, waarna de lampjes weer doofden en hij de twee merries ongegeneerd aanstaarde, afwachtend of er iets ging gebeuren of dat hij weer verder zou moeten lopen, op zoek naar iets nieuws om zijn aandacht op te vestigen. Toch had hij het gevoel dat dit een gezellig onderonsje kon worden. Mu. Ha. Ha. Ha.

~Flutje, hoop dat je er wat mee kan ~