Almost safe

De zon was al uren onder gegaan. Het enige licht kwam van de kleine lichtpuntjes die aan de hemel stonden. Met de maan achter de wolken verborgen ploeterde de jonge hengst zich door de sneeuw. Dikke vlokken sneeuw daalde neer uit de hemel en bedekte het harde gesteente in een laag van sneeuw en ijs. Rillend van de kou blies hij grote wolken damp in de lucht. Zijn kop laag bij de grond, te vermoeid om hem omhoog te houden, liep Raigan stug door. Eindelijk voelde hij iets meer stevigheid onder zijn voeten, maar het was gevaarlijker dan sneeuw. Op z'n hoede titke hij met zijn hoef tegen het witte oppervlak. Het was geen sneeuw, maar het was ook geen ijs. Zachtjes schraapte hij erover heen. Het was niks bijzonders, slechts een vaak gebruikt voetpad voor dieren waarbij de sneeuw was samengesmolten tot een dikke laag glad wit. Maar hte was de eerste keer dat Raigan het zag. Schuw bleef hij staan waar hij stond. Het zag er gevaarlijk uit, maar hij kon nergens anders heen. Twee dikke wanden van steen omringde hem, niet groot genoeg om op een andere richel te klimmen en dit pad was redelijk te belopen dan die dunne richeltjes waarop hij moest balanceren om niet te vallen. Twijfelt begon hij te lopen, stap voor stap, zo licht als hij kon. Hij was al vaak genoeg gevallen om te weten dat het pijn deed.
'Nog heel eventjes,' Mompelde hij inzichzelf. 'Nog heel even doorzetten.' Met dat gezegd liep hij een paar meter verder, voordat zijn benen voor hem uitschoten. Een harde klap galmde even door de nachtelijke stilte. Glijdend over het witte sneeuw kwam hij langzaam tot stilstand. Langzaam opende hij zijn ogen die hij uit schrik had dicht gedaan. Raigan probeerde zijn benen uit maar niks leek gebroken. Met moeite krabbelde hij weer op, nog een beetje glibberend zag hij iets verderop staan. Verbaasd staarde zijn donkere ogen naar voren. Onrustig brieste hij zachtjes. Achter het gordijn van witte vlokken stond een paard. Voor de zekerheid deed hij een stapje naar achteren, je wist maar nooit wie het was.

[Mijn eerste post met Raigan ]

De kleine, zwarte merrie stapte door het dikke pak sneeuw. De lente was dan wel in aantocht, toch was het nog koud en er lag nog sneeuw. Raelyn brieste een keer. Ze was moe. Al dagen had ze alleen maar gelopen. Niks anders dan lopen en nog eens lopen. Ze was uitgehongerd. Door de dikke laag sneeuw was voedsel vinden moeilijk. Raelyn was nog maar een veulen van amper vijf maanden! Maar, ze was sterk. Sterker dan de meeste veulens van haar leeftijd. Ze had het alleen gered in de eerste maanden van haar eenzame bestaan. Haar moeder was overleden toen ze drie maanden was. Raelyn was daar nog steeds kapot van. Haar moeder betekende alles voor haar. Ze kende geen andere paarden. Zelfs niet haar vader! Raelyn was op de een of andere manier woedend op hem. Hij had haar alleen en in de steek gelaten. Hij had haar moeder ook in de steek gelaten. Raelyn stampte door die gedachte kwaad met een zwarte hoef in de sneeuw. Een diepe afdruk was te zien. De bruine ogen van Raelyn keken in het rond. Ze was hier helemaal alleen. Geen enkel ander paard was te zien. Ze voelde zich niet eenzaam. Raelyn koesterde de eenzaamheid. Zo kon ze in alle rust doen wat ze zelf wilde. Ze was een eigenwijs veulen. Zelfs haar moeder had dat gevonden. Een traan rolde plotseling over haar wang. Van verdriet. Ze miste haar moeder verschrikkelijk en het werd niet minder. Nee, het werd steeds erger. Hoe lang zou ze dit nog vol kunnen houden? Ze was nog maar een veulen! Een veulen zonder moeder. Een veulen die gebroken was.

Raelyn ving plotseling een geluid op. Het op een paard die gevallen was. Het veulen keek nieuwsgierig in het rond. Alleen het was te donker om echt goed te kunnen zien. Plots viel een gestalte erg op. Raelyn keek snel in de richting waar ze de gedaante had gezien. Het dier deed een stap achteruit. Een onrustige bries was te horen. Raelyn deed het tegenovergestelde van het onbekende dier. Zij deed juist een stap naar voren. 'Ik doe je niks,' Haar stem klonk als die van een volwassen paard. Raelyn liep naar het dier toe. Het bleek een bruin hengstveulen te zijn. Van ongeveer haar leeftijd. 'Ik ben Raelyn,' zei het merrietje kalm. 'Wie ben jij?' vroeg ze daarna meteen. Ze keek het veulen nieuwsgierig aan.

[Ben ik welkom?]

Terwijl de sneeuw bleef vallen en alles doodstil leek te zijn roffelde zijn hart in zijn keel. De bruine oortjes lagen naar achteren. Schitig staarde hij door het duister, probeerde de schim beter te bekijken. Door zijn hoofd hoorde hij het gedonder van tientallen hoeven die over de grond kletterde. Het schrille gehinnik van paarden die dichterbij kwamen. Raigan draaiden weg van de schim en brieste waarschuwend toen de schim bewoog. Zijn ogen flitsen naar links en rechts. Er was niemand anders dan hem en de schim, maar waar kwam dat geluid van hoeven vandaan? Hij had het zich verbeeld? Onrustig snoof hij de koude lucht op. Zijn neus kriebelde en hij nieste. Sniffend kwam hij tot rust, hij had niemand anders geroken, niemand die hem kwam halen en pijn doen. Niemand die hem iets kon. Niemand die je kwaad doet. De bruine hengst bleef het herhalen tot zijn hart wat minder roffelde. Diep haalde hij adem en keek op. Ondanks de vermoeidheid die diep zat tot in zijn botten lukte het hem om nog een beetje energie bij elkaar te schrapen voor een gesprek. Het andere veulen was een stap dichterbij gezet, beter te zien ondanks het donker. Ze was zwart en klein, geen wonder dat hij haar zo slecht zag. Rustiger hield hij zijn hoofd wat schuin. Was hij voor haar bang geweest? Onderzoekend staarde hij haar aan, wat zou zij hier doen? Hoe dan ook, nu ze zo dichtbij was zag ze er niet heel goed uit. Hij waarschijnlijk ook niet, hij had geen moment gestopt met rennen. Steeds maar rennen richting de plek die zijn vader had genoemd. Langzaam maar vooral voorzichtig kwam Raigan wat dichterbij. Het veulen stelde zich voor als Raelyn. In zichzelf knikkend liep hij verder tot hij nog maar een meter tussen hen zat. Opnieuw keek hij in stilten naar haar. Zijn mond opende zich om zich voor te stellen maar er kwam geen geluid uit. Praat met niemand, loop door tot je bij de bergen komt. Daar is een pas, het is veilig maar kijk uit de bergen zijn hard. Je moeder is bij je ze zal je berschermen maar praat met niemand, niemand die je vertrouwt. Achter de bergen is er iemand die voor jullie zorgt. De woorden van zijn vader galmde door zijn hoofd. Zijn mond klapte dicht. Kan hij met haar praten? Praten zonder in gevaar te lopen? Zijn moeder had het nooit gered tot in de bergen en hij was al die tijd alleen geweest zonder te kunnen of mogen praten. Raigan had alleen zo nu en dan tegen zichzelf gemompeld en gepraat om zijn stem te horen en de stilte te verbreken. Hij had dàt paard nog niet gevonden maar diegene wachtte misschien ergens achter deze pas. Kon hij praten, ze leek aardig? 'Raigan,' Sprak hij uiterst helder en licht. Hij glimlachte en zwaaide rustig met zijn staart. Om zo min mogelijk te praten wenkte hij haar om te vragen of ze meeging. Het was voor beide waarschijnlijk beter om de passen uit te zijn en om te genieten van wat er achter ligt.

[Hopelijk kan je er wat mee :3]