Hij is een zoon. Maar tot zijn tweede wist hij wel anders. Hij had een moeder net als alle andere paarden. Als hij verdriet had was er altijd wel iemand die hem kon troosten, voor zijn tweede altijd diezelfde merrie altijd. Die me rustig troostte. Haar hoofd tegen die van hem aan drukte, en zacht suste. Om hem te troosten. En nooit ging hij slapen om iemand een goeden nacht te wensen, al was het tegen een vogel. En vaak zongen de vogels hem in een slaap. De melodie kent hij nu nog. En enkele klanken weerklonken nog steeds in zijn hoofd door. En als met December de winter vlokken naar beneden dwarrelden, was er altijd wel iemand die hem warm hield en maakte. En als hij langs de bermen en heides op iets paste dan was er altijd wel iemand die hem tegen moet kwam met een onweersbui. Of hij wilde of niet, altijd moest hij zich onder iets laags beschutten.
En nu heel wat jaartjes later, liep hij hier. Had hij geen zorg meer nodig. Kon hij zichzelf nog steeds redden. Maar toch de klank van de vogels om mee in slaap te vallen had hij nog altijd nodig, en was nog altijd fijn. De plek waar hij opgroeide heette alles behalve Dream horses de plek waar hij nu was. Het was vredig hier, liefdevol. Zacht behalve op sommige duistere plekken. En de warmte die sommige paarden af straalden, bleef nog steeds teder bij hem.
Remember was zijn naam, waarover dit levens verhaal ging. Hij schudde zich uit. Maar dat was niet alles, ook hij had familie. Twee lieve ouders. Een te gekke broer een kudde leider. Een nog zo te gekke lieve zus. Arwen, Remember had haar toen achter gelaten, iets waar hij heel veel spijt van had. En natuurlijk Alladin, de tweeling broer van Sultan. Remember schudde zich uit en zach in de verte een gelaat verschijnen.
~Primrose!~
En nu heel wat jaartjes later, liep hij hier. Had hij geen zorg meer nodig. Kon hij zichzelf nog steeds redden. Maar toch de klank van de vogels om mee in slaap te vallen had hij nog altijd nodig, en was nog altijd fijn. De plek waar hij opgroeide heette alles behalve Dream horses de plek waar hij nu was. Het was vredig hier, liefdevol. Zacht behalve op sommige duistere plekken. En de warmte die sommige paarden af straalden, bleef nog steeds teder bij hem.
Remember was zijn naam, waarover dit levens verhaal ging. Hij schudde zich uit. Maar dat was niet alles, ook hij had familie. Twee lieve ouders. Een te gekke broer een kudde leider. Een nog zo te gekke lieve zus. Arwen, Remember had haar toen achter gelaten, iets waar hij heel veel spijt van had. En natuurlijk Alladin, de tweeling broer van Sultan. Remember schudde zich uit en zach in de verte een gelaat verschijnen.
~Primrose!~