You will be safe

Haar buik was dik, opgeblazen zelfs. Ze voelde zich dik en opgeblazen en ze voelde zich verschrikkelijk. Dat veulen dat kwam snel, ze voelde het gewoon. Plots stond ze stokstijf stil, ze kreeg haar veulen misschien wel vanavond en ze had nog niet eens een naam bedacht! Haar hersenen sloegen om op volle toeren, ze maakte in die paar minuten alle uren in die ze nog zouden moeten werken. Eerst zou ze namen bedenken voor een jongen, Ravena hield van namen die iets ingewikkelder waren. Namen in tegenstelling tot de hare eigenlijk. Wat voor namen? Ze wist met welke letter de vader begon, met de B, Basqier was zijn naam geweest, zou ze haar veulen iets in zijn richting noemen? Of waren dat slechte voortekenen, ze kon haar veulen als dit een hengst werd misschien wel Basciz noemen, dat vond ze altijd al een prachtige naam. Voor een merrie had ze de naam; Dairy… Toen brieste ze en schudde ze haar hoofd, ze was altijd al bar slecht geweest in het bedenken van namen voor andere, maar nu kon ze niet eens een naam voor haar eigen veulentje bedenken! Ze snoof eventjes, haar manen hingen in sierlijke lokken langs haar hals en haar vacht straalde door het zonlicht. Het was prachtig hier, voor het eerst in tijden bewonderde ze de pracht van de natuur weer, alsof de zwangerschap weer langzaam weg ebde. Ze had al die tijd lopen piekeren over de dracht en alles eromheen, maar nu kon ze weer genieten van de natuur. Ze had bewondering voor de bochten van het Meander die al jaren lang het land eromheen aan het slijten was. Het felle licht van de zonsondergang gaf een prachtige glinstering op het water. Langzaam stapte Ravena eropaf, ze sloot haar ogen en bracht haar neus naar beneden, al snel voelde ze hoe het water zachtjes tegen haar neus aan sloeg. Genietend dronk ze met kleine teugen van het frisse water, het smaakte heerlijk. Vasilisa… Haar hoofd schoot omhoog toen dat door haar gedachte heen schoot. De naam die zij zou krijgen als Amenia de eerste er niet geweest was, de naam die ze altijd al koesterde, toen ze een jong veulen was, had ze een hekel aan haar naam gehad, Ravena… Wat een rot naam, had ze toen gedacht, nu was ze blij met haar naam en had ze besloten haar eerste merrie veulen Vasilisa te noemen, maar hoe wist ze dat het een merrie veulen werd? Ze wist het niet zeker, maar haar ‘moeder instinct’ vertelde haar zo iets. Ravena vertrouwde op haar instinct, als je niet op je instinct vertrouwde, waar moest je dan wel op vertrouwen? Als je niet op je instinct vertrouwde, kon je nergens meer op vertrouwen. Natuurlijk loog je instinct wel eens, natuurlijk maakte je instinct wel eens een foutje, maar dat deed iedereen, iedereen maakte fouten. Fouten hoorde je op te lossen. Ja, Vasilisa werd de naam van haar veulentje.

Haar ogen gesloten en in gedachte verzonken, zo stond ze midden op het kronkelige paadje dat naast het Meander zichtbaar was. Een plotselinge pijnscheut liet haar op haar knieën vallen, ze was vermoeid en de avond was gevallen. Haar veulen zou bij een prachtige zonsondergang geboren worden, ze voelde het gewoon, ze wist het zeker. Ze liet zich op haar zij zakker, ze had vaker een veulen tot leven gebracht, eigenlijk maar een keer, maar ze was er nu op voorbereid. De zon liet haar vacht glinsteren net als haar manen en staart, die zich prachtig over de grond gevleid hadden. Toen begon de pijn, het was een helse pijn, diep van binnen haar, ze bewoog zenuwachtig met haar hoofd en hals over de grond, brieste een paar keer en liet toen een harde pijnlijke hinnik horen. Ze had iemand nodig om haar gerust te stellen, ze kon dit niet alleen, ze had iemand nodig, wie het ook was, gewoon iemand. Voor het idee alleen, ook al was het een slechte, ze had iemand nodig, iemand die haar kon helpen. Het liefst iemand die haar ook wou helpen. Wie? Ze kwam er niet op, haar veulen martelde haar van binnen uit en ze wist dat het een pittige zou worden, dat moest wel. Maar misschien ook niet, misschien had haar instinct het wel helemaal fout dit keer.


OOC; Vasilisa, Saronse en andere vrienden van Raaf

Het kleine dier draaide zich om in de krappe ruimte waar ze zich in bevond. Haar lichaam was opgevouwen, maakte haar bewegingen enkel onhandiger. Haar moeders buik was flink gegroeid in de vorige weken, maar ook zij was flink gegroeid. De ruimte in de buik was daarom niet bepaald groter geworden, enkel krapper. Het werd tijd dat ze deze ruimte eens zou verlaten, de wijde wereld zou betreden. Ze draaide haar lichaam nog een keer, waardoor ze het lichaam van haar moeder in elkaar voelde krimpen. Het liefst deed ze haar moeder natuurlijk geen pijn, maar het kon niet anders. Ze moest hier uit; de laatste dagen kon ze zich niet anders bewegen zonder zichzelf en haar moeder pijn te doen. Ze schopte een enkele keer tegen de wand die haar beschermde, kondigde voorzichtig aan dat ze hier weg wou. Ze voelde hoe haar moeders lichaam bewoog, zich door haar knieën liet vallen. Een geluid drong door in haar oren, iets wat haar nogmaals tegen haar moeders buik liet schoppen. Plotseling was er een verandering in haar omgeving; het water trok langzaam weg en ze voelde zich koud. Dit was het; nu moest haar moeder alles doen. Ze voelde de drang om zichzelf we te drukken, iets wat ze samen met haar moeder deed. De warmte die haar lichaam normaal omringde, werd algauw ingeruild voor een koudere omgeving. Langzaam gleed haar eerste voetje naar buiten, nog steeds omringd door de blauwe zak die zich altijd om haar had bevonden. Gauw volgde haar tweede voorbeen, gevolgd door haar hoofd. Haar lichaam bewoog zich niet, het lag nu allemaal aan haar moeder. Plotseling gleed haar gehele lichaam richting de ondergrond, dat harder voelde als de binnenkant van haar moeders buik. Ze spartelde, liet zich vervolgens weer rustig liggen. Haar voorbenen strekte zich, ze drukte haar hoofd rustig omhoog. Ze bewoog zich nogmaals, waardoor de grote zak om haar heen scheurde en ze naar adem hapte. Langzaam deed ze haar ogen open; het licht brandde in haar ogen. Ze drukte haar hoofd nogmaals omhoog, probeerde vervolgens het zelfde met haar voorbenen. Langzaam duwde ze haar lange benen omhoog, maar ze gleden weer naar beneden. Ze richtte haar blik op haar moeder, verwachtte een aanmoedigende blik. Plotseling merkte ze dat er nog een paard was, die ze voorzichtig aan keek met twinkelende oogjes. Ze hield haar hoofd even schuin, probeerde zich nogmaals omhoog te drukken. Langzaam gaf ze het op; het lukte haar echt niet. De ondergrond was te hard voor haar hoefjes, maakte het haar alleen maar moeilijker. Ze probeerde het nog een enkele keer, drukte haar lichaam met zoveel mogelijke kracht omhoog. Eindelijk, eindelijk lukte het haar. Wankel deed ze haar eerste stapjes, waardoor ze vervolgens weer omviel. Maar nu gaf ze niet op, nee, ze wist nu dat ze het kon. En eerlijk gezegd vond ze het lopen wel leuk, het werd een ware uitdaging. Ze probeerde het nog meerdere malen, totdat ze het gevoel had dat het lopen makkelijker ging. Een diepe zucht verliet haar keel, waarbij ze haar ogen even gesloten hielt. Langzaam opende ze ze weer, veranderde vervolgens haar houding in een trotste positie. Ja, ze was trots op zichzelf; het was haar gelukt, haar en haar moeder. En nu stond ze hier, blij en trots. Ze toverde een glimlach tevoorschijn, richtte haar blik weer even op de hengst die haar en haar moeder vergezelde en keek vervolgens weer terug naar haar moeder. ’Mama’ sprak haar stem zacht. Verbaasd over het geluid dat uit haar keel kwam, herhaalde ze het. ’Mama!’ sprak haar stem nu enthousiast. Vrolijk duwde ze haar neus de lucht in, snoof de onbekende geuren op. Het rook allemaal naar avontuur, ze kon niet wachten tot ze de geuren kon ontdekken. Haar blik gleed door het gebied, het was zoveel groter dan in haar moeders buik. Alles was zo kleurrijk, maar kouder. Langzaam richtte ze zich op de kleuren van haar moeder. Ze had een vrij andere kleur; haar moeder was een soort van grijs en zij was bruin. Was het andere paard haar vader? Zou dat dan niet beteken dat zij ook vlekken had? ’Papa?’ klonk haar stem vragend richting de hengst. Het paard had prachtige blauwe ogen, iets wat ze graag van hem had over genomen. Had ze blauwe ogen? Ze wist het niet. ’Ikke.’ sprak ze terwijl ze haar hoofd iets schuin hield. ’Ikke. Ikke blauwe ogen?’ ze vroeg het aan de hengst, maar richtte haar blik vervolgens op haar moeder. Ze hield haar hoofd weer recht, knipperde nog even met haar ogen. Haar donzige staart zwiepte ze heen en weer, algauw deed haar hoofd het zelfde. Ze was niet bepaald groot vergeleken met de paarden om haar heen, maar hé, ze had nog genoeg tijd om te groeien.

Ze voelde het veulen onrustig bewegen en tegen haar buik aan schoppen. Eventjes bromde ze, moest dat beest nou perse weer trappen? Alsof ze iets fout gedaan had, ze voelde gewoon dat het krap was voor haar veulen. Ze sloot haar ogen en bewoog onrustig met haar hals over de grond, het zweet brak haar van alle kanten uit het lichaam, ze voelde haar nek nat worden, ze voelde hoe het bij haar oksels warmer werd en ze voelde haar benen warmer worden. Haar borstkas ging zwaar op en neer, ze ademde luid en rustig. ,,Kom op Ravena, rustig ademen nu, het zal niet lang meer duren voordat je het veulentje kan zien.’’ Sprak ze zichzelf aanmoedigend toe, niet dat het heel veel hielp. Ze sloot haar ogen en ademde zo rustig en beheerst mogelijk. Uiteindelijk viel ze in een lichte en onrustige slaap, eigenlijk was ze gewoon aan het dagdromen, de pijn was toch eventjes gestopt. Ze viel en viel van een hoge berg, ze zag de grond steeds dichterbij komen, rots punten staken uit de grond omhoog. Plots voelde ze iets tegen haar nek iets warms, het blies warme adem uit. Haar ogen vlogen open, ze schrok zich lam toen ze een paard voor haar zag staan, maar ontspande zich weer toen ze merkte dat het Saronse was. Hij begon te praten. ,,God.. Saronse, ik schrok me lam…’’ Een pijn steek gleed door haar buik, weer gleed haar hals onrustig op en neer. ,,Beda…’’ Maar verder kwam ze al niet meer door een hevige pijn steek die door haar buik heen gleed. Ze snoof verwoed en hield maar eventjes haar mond gesloten. Soms mompelde ze wat. Ze keek onrustig naar haar buik, plots zag ze iets wat niet hoorde, een beentje stak uit haar, het zag er raar uit en al gauw werd het beentje gevolgd door een ander beentje. Niet lang daarna zag ze ook een neusje. Ze zuchtte eens en liet haar hals weer op de grond zakken, toen sloot ze haar ogen, tot ze gespartel hoorde. Ze keek achter zich en zag een bruine vlek spartelend in het vlies. Snel krabbelde ze overeind, hoe haar benen ook protesteerde ze liep, licht waggelend naar haar veulentje en begon het schoon te likken. Het was een vos merrie veulentje, met een wit kolletje op haar voorhoofd. Ze had zwarte twinkelende ogen. Ravena werd overladen met trots, haar veulentje was niet al te groot, maar ach, dat was zij zelf ook niet. Ze lachte zachtjes toen haar veulentje ook probeerde te staan, maar weer op de grond viel. Ravena keek het merrie veulentje aanmoedigend aan, ze liep naar haar kont en zette haar neus hier onder, zo duwde ze Vasilisa omhoog. Meer kon ze niet doen, het veulentje zou het zelf moeten uitvinden. Ravena draaide zich om en liep naar Saronse toe en ging naast hem staan, ze draaide zich om en keek Vasilisa trots en vol liefde aan. Haar veulen was een doorzetter dat zag ze wel, net als Ravena, de trots groeide bij elke poging die het veulen maakte, de liefde kon immers niet meer groter worden. Uiteindelijk stond haar veulen, Ravena glimlachte aanmoedigend en lachte toen haar veulentje waggelend haar eerste pasjes maakte, maar met een bons weer op de grond terecht kwam. Ravena bleef geduldig wachtte, Vasilisa stond weer op en nu lukte het lopen wel. De eerste paar dagen zou haar veulen veel vallen dat wist ze wel, vooral met de draf zou ze moeite hebben dat was altijd zo. Haar veulen was perfect, schattig, mooi en sierlijk gebouwd. Toen ze de zachte stem van Vasilisa hoorde werd Raaf overdonderd door liefde en trots, wat klonk die stem schattig! Ravena brieste eventjes. ,,Inderdaad…’’ Sprak Ravena zachtjes. Het veulen zou haar naam nog lang niet te weten krijgen, dat hoefde helemaal niet van Ravena, want iedere keer als haar veulentje mama tegen haar zou zeggen zou ze weer trots kunnen zijn. Trots op haarzelf en op haar veulen, dat zij haar op de wereld gezet had. Ravena keek naar het donzige staartje dat heen en weer zwiepte. Haar gedachte gleden naar Concess haar eerste veulentje een hengsten veulen. Ze werd uit haar gedachte gewekt door nieuwe woorden van Vasilisa. ’Papa?’ Ravena zuchtte eventjes zachtjes, ze was al bang geweest voor die vraag, maar ooit was die gekomen dat wist ze. Ze keek naar Saronse en gaf hem de tijd om te antwoorden. ,,Papa is ver weg van hier en papa moet daar blijven.’’ Ze liet niet merken wat voor haat er achter haar woorden lag, Saronse zou die haat horen haar veulentje niet. Saronse zou weten dat er haat achter de woorden lag, Vasilisa niet. Weer stelde haar veulentje een vraag. Ravena duwde haar neus zachtjes tegen Vasilisa haar nek aan, niet te hard, ze wou haar veulentje immers niet omduwen. ,,Vasilisa…’’ Sprak Ravena na een tijdje, haar stem was zacht en kalm. ,,Je heet Vasilisa kleine meid.’’ Zei ze iets harder en duidelijker. Toen richtte ze zichzelf naar Saronse. ,,Bedankt Saronse, roep me maar, als er iets is wat ik voor je kan doen.’’ Zei ze kalm en zelfverzekerd en ze meende het als er iets was of als hij hulp nodig had, of gewoon iemand om mee te praten dan moest hij roepen, want zij zou altijd voor hem klaar staan, na alles wat hij voor haar gedaan had. Ze was iemand nog nooit zo dankbaar geweest…

Saronse bleef kalm bij de situatie. Hij hoopte gewoon dat ze allebei gezond zouden zijn. Saronse had gemerkt dat Ravena heel even verschoot van zijn plotse aanwezigheid. ,,God.. Saronse, ik schrok me lam…’’ Saronse trok zijn hoofd even weg. "Sorry Ravena, ik wilde je zo voorzichtig mogelijk benaderen. Dat ik vergeten was dat je me niet aan had horen komen." Sprak Saronse kalmpjes. ,,Beda…’’ Maar haar stem knakte af. Ze had gewoon veel te veel pijn en dat nam Saronse niet van haar kwalijk. Saronse streelde zachtjes over haar witte/blonde/zilveren? Manen. "Sssst Ravena, bespaard je energie voor het veulen dat komt." Zei Saronse sussend. Hij bood Ravena alle hulp aan die hij haar kon bieden. Maar veel kon hij helaas niet doen. Het was aan Ravena het veulen ter wereld te brengen. Op dat vlak waren merries zeer krachtige schepsels. Zei waren het die leven schok. één hengst moest enkel zijn zaad doorgeven. En daar bleef het bij. Saronse vond het verschrikkelijk dat Ravena zoveel pijn had. Kon hij de pijn maar verlichten. Maar waarschijnlijk was zijn gaven niet effectief bij zo'n helse situatie. Helaas, hij zou zo de pijn overnemen speciaal voor Ravena. Saronse's ogen gleden naar haar ronde billen. Saronse zag dat er veel vocht uit vloeide. Haar wateren waren gebroken. Haar lichaam was fel bezweet. "Komaan dappere Ravena, nog een paar keer persen en je veulen is ter wereld gebracht!" Sprak Saronse aanmoedigend aan. Zijn ijsblauwe ogen gleden terug naar haar benen. Daar stak al een beetje uit. Saronse glimlachte opgelucht. Dat was al een teken dat het veulentje al juist zat. Al duiken'd zou het geboren worden. Het volgende beentje volgde. En dan het hoofdje, voor Saronse het nog maar wist was het al geboren. Saronse brieste blij. Het kleine diertje zat al wat rechtop en begon te spartelen. Het blauwachtige vlies scheurde en het diertje was bevrijd. Het hing vol met slijm en bloed. Wat normaal was. Saronse zijn oren waren vriendelijk naar voren gericht. Wat was het toch mooi om aanwezig te zijn bij een geboorte. Saronse vond het altijd een eer. Uit respect bleef Saronse op afstand van moeder en dochter. Had het zijn bloed eigen veulen geweest had hij het meteen grondig verzorgd. Maar dat was ze niet. Ze was van Ravena. En een andere hengst. Toch had Saronse een over beschermend gevoel voor dit veulentje en moeder. Hij wou ze beschermen, behoeden van gevaar. Een verschrikkelijke drang. Het was een zeer prachtig veulen en Saronse had er meteen een zwak voor. Dit diertje was sterk, en het ontwikkelde zich razendsnel. Ravena ging rechtstaan om haar veulen te onderhouden. Nadat Ravena het veulen had verzorgd zag het er al een stuk mooier uit. Ravena ging naast Saronse staan en ze keek trots toe hoe haar sterke dochter met haar lange benen worstelden. Saronse had al die drang om het beestje te ondersteunen. Maar zijn wijsheid hield hem tegen. ''Van vallen leer je opstaan.'' Saronse had het ook zo moeten leren. Op die koude helse dag. Saronse was geboren in de hel. Saronse drukte de flitsende beelden die voor zijn gedachten verschenen weg. En liet zich volledig verwarmen door dit lieve dier. Het was zo'n lief ding, met prachtige twinkelend grote ogen. Die je zo lief konden aanstaren. Ravena moedigde haar veulen wel aan. En zo hoorde dat ook te zijn. Een moeder hoorde haar kind bij te sturen. Naar de juiste weg gaan en dingen leren. Algauw zette het veulentje haar eerste wankelend stapjes. Dat was al een grote voorsprong. Normaal binnen een paar uur kon het veulen haar moeder al in galop volgen. Dat was speciaal ontwikkeld om op tijd te kunnen vluchten. ''Mama?'' Saronse glimlachte naar Ravena. Wat een lief stemmetje. ,,Inderdaad…’ Antwoordde Ravena. Plots richtte het diertje zich op Saronse. ’Papa?’Saronse keek even ongemakkelijk. Spijtig dat haar echte vader hier niet was. Dan was het gezin compleet. Maar Saronse wist dat Ravena dit helemaal niet gewild had. Die vreemde hengst had iets met haar gedaan. En waarschijnlijk zal die ooit wel verschijnen. Saronse zou ze beschermen. Die hengst moest van ze afblijven. Alleen als Ravena contact met die hengst wou zou Saronse het er bij laten. Wie weet word het ooit wel een hecht gezin. ,,Papa is ver weg van hier en papa moet daar blijven.’’ Eigenlijk vond Saronse het maar erg dat Ravena het nu al zei tegen het veulen. Het was nog zo jong. Ze had beter nog even gewacht wanneer het veulen het echt zou begrijpen. Saronse deed voorzichtig een pas naar het veulen haar richting en roste eens speels over haar pluizige manentop. Dit deed hij wel zeer voorzichtig. Saronse keek neer op het veulen. Zijn ijsblauwe ogen werden warm op het jonge dier gericht. "Ik ben je vader niet neen, maar ik zal altijd bij je zijn kleintje. Wanneer je me nodig hebt." Saronse moest toegeven dat hij nu sterke verlangens had op een gezin te hebben. Zijn veulentjes, ja hij wilde heel veel kinderen hebben. En natuurlijk een zeer goede partner, dat haar veulens met veel liefde opvoed. Ach, Saronse zal er wel mee leren leven dat het er waarschijnlijk nooit van zal komen. ,,Vasilisa…’’ Weerklonk de verse stem in Saronse's oren. Zo zou het kleine ding heten? Het was werkelijk een prachtige naam! ,,Je heet Vasilisa kleine meid.’’ Saronse zijn ijs blauwe ogen gleden weer naar Vasilisa. "Je hebt een prachtige naam gekozen voor je dochtertje Ravena..." Prees Saronse Ravena. Zijn oog viel weer op Vasilisa. ’Ikke. Ikke blauwe ogen?’ Ze had nog wat moeite met spreken. Geen wonder ook, ze was pas geboren. Saronse glimlachte warm naar haar. "Wie weet lieve meid, wie weet." Zei Saronse met een knipoog. Zijn aandacht viel weer op Ravena toen hij haar stem hoorde. ,,Bedankt Saronse, roep me maar, als er iets is wat ik voor je kan doen.’’ Saronse grijnsde uitgelaten. "Ach Ravena, je weet dat ik je graag help... zie maar gewoon dat jij en Vasilisa het goeddoen. Dat is het enige wat ik van je verlang." Zei hij met een knipoog. "Je hebt het trouwens heel goed gedaan Ravena, je bent een sterke merrie..." Prees hij haar nogmaals.

Saronse zei nog eventjes wat, maar daarna was hij stil. Ravena vond het prettig dat Saronse er was om haar te helpen, maar ze vond het ook prettig dat hij niets zei. Het was niet fijn om tijdens een bevalling een of ander iemand naast je te hebben die de hele tijd aan het kwekken was alsof het een gezellige thee krans is tijdens een of andere reünie. Want een bevalling was beslist geen thee kransje, misschien wel een reünie, maar geen thee kransje!

Ravena moest onwillekeurig ook glimlachen toen haar dochtertje glimlachte na haar woorden, haar meisje was prachtig en ze zou haar koste wat koste beschermen, ze zou van Vasilisa een sterke prachtige merrie maken die goed op eigen benen kon staan, als de tijd daar rijp voor was. Dat was ook de grootste reden dat ze haar dochtertje niet vertelde over haar vader, ze kon het niet over haar hart krijgen haar dochter zo'n last op de schouders te geven, haar veulen moest genieten van haar veulen tijd. Haar veulen moest door het leven gaan zoals alle veulens het eerste jaar deden, vrolijk, onnozel zonder zorgen. Haar veulen zou spelen, haar veulen zou vragen stellen, zou doen zoals alle veulens behoorde te doen. Jammer genoeg waren steeds minder veulens zo, maar Vasilisa zou wel zo worden en daar zou Ravena persoonlijk voor zorgen! Nou ja, ze ging haar best doen. Ze wenste haar kleine meid al het geluk van de wereld toe. Ook al wist ze dat ze dit niet zou kunnen krijgen, ze wist dat ook haar kleine meid wel eens pech had, hoe erg Ravena haar best ook deed om haar te beschermen. Ach, ze zou het wel zien. Het was aan het lot om te bepalen wat er zou gebeuren met Vasilisa. Ze moest wel toegeven dat het lot enkel richtlijnen waren, aan jezelf te bepalen hoe je er mee om ging en wanneer je ze zou overtreden, wat niet al te slim was, moest Ravena toegeven. Zij geloofde erin dat het overtreden van de richtlijnen van het lot ongeluk bracht, maar soms moest je, soms had je geen andere keuze. Het was alleen het probleem dat je meestal niet wist wat die richtlijnen waren. Plots voelde ze twee steken in haar voorhoofd, vlak daarna het geklap wiek van vleugels. Ravena stak haar hoofd naar de grond, Amenia sprong op de grond. ,,Amenia... Dit is Vasilisa, ze is mijn dochter.'' Ravena knikte eventjes naar Vasilisa, toen richtte ze zich op haar dochter. ,,Vasilisa, dit is Amenia de tweede, noem haar maar gewoon Amenia hoor. Amenia is wel... Mijn beste vriendin, je zou maar aan haar gewend moeten raken want ze volgt me haast overal...'' Zei ze rustig tegen Vasilisa, waarna ze naar Amenia knikte. Toen ze haar veulentje haar naam had laten horen was het dier licht verbaasd volgens Ravena, het leek net alsof ze de naam niet mooi vond, maar na de woorden van Saronse zei Vasilisa dat ze de naam mooi vond. ,,Het betekent prinses in het russisch.'' Plots hoorde ze een kort gekrijs, ze snoof eventjes en richtte haar blik op Amenia. ,,Ja Amenia. Iets te zeggen?'' Weer kraaide Amenia, het klonk haast minachtend. Ravena keek Amenia nog eens vernietigend aan, maar toen verzachtte haar blik weer, ze gaf haar veulen misschien niet helemaal het goede voorbeeld... Na het korte gesprekje tussen Saronse en Ravena moest Vasilisa zich natuurlijk er meteen mee bemoeien, Ravena keek Vasilisa kalm en zelfverzekerd aan. Ze lachte eventjes na de woorden van Vasilisa. ,,Ja, Ravemama ja...'' Zei ze zachtjes, ze trok één wenkbrauw op toen ze de naam Saronsllama was, Ravemama kon nog wel, maar hoe kwam Vasilisa in 's hemelsnaam bij Saronsllama? Die wenkbrauw bleef daar een hele tijd hangen, nog tot de laatste woordjes van Vasilisa, over dat ze een kusje wou. Toen gleed de wenkbrauw naar beneden, ze had een eigenaardig veulentje gekregen, dat móest ze toegeven. Ravena schudde zich uit en duwde haar neus tegen de kont van Vasilisa. ,,Kom op meis.'' Zei ze zachtjes en aanmoedigend.

Ze liep langs de rivier terwijl ze het water strak in de gaten hield. Ze wist eigenlijk niet waarom ze dat deed. Of het nou haar spiegelbeeld was, waar ze naar aan het kijken was. Aangezien als het warmer werd en ze haar wintervacht kwijtgeraakt was, haar vacht altijd een stuk lichter leek. Ook zag je daardoor de littekens beter, oude en nieuwe. Misschien nam ze wel te veel risico’s, zouden anderen haar voor gek verklaren om de dingen die ze deed. Alleen dat zou haar alsnog niet tegenhouden, want risico’s nam ze nou eenmaal. Aangezien je door risico’s te nemen je je kennis alleen maar groter maakte en daar leefde ze nou eenmaal voor. Ze leefde voor kennis. Waarmee ze anderen kon helpen. Dus deed ze soms dingen die anderen als niet zo slim benadrukte, alleen dat kon haar niks schelen. Ze liet zich er zeker niet door tegenhouden. Kon iemand er niet mee leven? Dan wist ze zeker dat ze niet met diegene om kon gaan. Want ze zou voor niemand veranderen. Ze hechte veel waarde aan zichzelf blijven, net als ze vond dat iedereen zichzelf moest blijven. Dat je geen rare stempels op anderen moest drukken en dat je iedereen moest accepteren zoals die was.
Ze stopte met lopen om haar hoofd te laten zakken en wat slokjes te nemen van het water om haar dorst te lessen. Daarna hief ze haar hoofd weer op en liep ze verder. Ze was op weg naar de watervallen, de plek waar ze het liefste was in Dream Horses. De watervallen brachten een rustgevende sfeer met zich mee, mysterieus en kalm. Op de een of andere manier kon ze daar gedachten loslaten, wat haar op andere plekken niet lukte. Daarom was ze daar graag. Ze schudde haar hoofd waardoor haar manen even aan de andere kant van haar hals vielen, maar ze schoven al snel weer terug. Nou ze terug was wou ze elk plekje in dit gebied weer bezoeken, maar ze zou eerst naar de watervallen gaan. Ze spitste haar oren toen het geruis van de watervallen haar gehoorgang raakte. Ook kon ze het water ruiken, maar de geur van het water ging gepaard met meerdere geuren. Ze rook de geuren van een geboorte, van een veulentje. Ze stopte met lopen en liet de geur meer tot haar doordringen, ze wou niet ongewenst bij een geboorte aankomen lopen. Toen rook ze dat het Ravena en Saronse waren. Kreeg Ravena een veulen? Zou ze haar er wel bij willen hebben?
Ze was in ieder geval geen vreemde dus besloot ze het er op te wagen. Ze kon haar altijd nog wegsturen als ze haar er niet bij wou hebben. Ze liep verder naar de watervallen. Toen ze het kleine gezelschap in haar gezichtsveld kreeg. Een pasgeboren veulen op de grond, wat was ze mooi! Ze liep op een drafje naar ze toe. “Ooh Ravena wat een prachtig veulen,” Er verscheen een glimlach om haar lippen terwijl ze vlak voor hen stilstond en haar blik op het veulen gericht was. Daarna keek ze naar de raaf. Die sprekend op Amenia leek. “Hé, is dit een nieuwe vriendin van jou?” Ze keek Ravena aan. Daarna knikte ze Saronse toe. Voordat haar blik weer naar het veulentje gleed.