The begin of a complete new life!

De veer zat nog steeds in haar staart. Ondanks haar lange reis van plek naar plek, de veer was altijd bij haar gebleven. Amira vond het fijn, het was voor haar een herinnering aan haar eerste thuis. Haar fijnste thuis. Ookal was vrij zijn natuurlijk het beste. Amira schudde de vallende sneeuw van haar vacht af. Omdat ze haar reis door warme gebieden had gemaakt, was ze niet gewent aan koude gebieden. Haar zomervacht had niet gerekend op de winter, en Amira zelf ook niet!

-Flut...-

Zoom, zoom, zijn groene ogen zoomden in op het palominoachtige beest dat als een verdwaald puppy'tje over de prairie heen dwarrelt. Hij geeuwde. Uh. Waarom kwam hij de laatste tijd allemaal...Páárden tegen hier? Hij gromde. Páárden in Dreamhorses notabene.
Logica. Iets waar een paard als Sal al lang geleden mee gestopt was. Hij hield zijn hoofd scheef, keek naar de merrie alsof ze een prooi was, en hij de jager die nu besloot wat zijn aanvalstactiek zou zijn. Zijn groene ogen glinsterden op een waanzinnige manier. Zijn brede hoeven dreunden door in de grond, het korte, taaie gras geteisterd door de kracht waarmee hij ze in de aarde drukte. Zonder het zelf door te hebben: Je zou kunnen zeggen dat hij zijn eigen krachten niet kende. Maar in elk geval goed genoeg om zichzelf een gevecht in te storten en als een wild dier te keer te gaan, tot hij genoeg bloed geproefd had, genoeg botten had horen kraken. Allemaal van die kleine dingetjes in Sals leven waar hij van moest genieten..Hehe.
Hij liet zijn ogen een rondje rond tollen en grinnikte, een onnatuurlijk geluid, alsof hij nooit lachte. Daar kwam het ook op neer. Hij was uiterlijk een zeer koele hengst, die meestal anderen negeerde, tenzij hij in een bui was waarin hij alles aanvloog. Of als hij bedacht..Hij zou..Een praatje met die merrie aanknopen. Salvedirs praatjes waren altijd zeer uitzonderlijk. Uhuh. Aangezien hij een botte aardappel was, woorden als 'sociaal' en 'tactvol' niet aan hem besteed waren, en hij zich soms de helft van de tijd afvroeg: Wat moet dit dier van me en als hij/zij me aanvalt [of niet aanvalt], op welke manier zal ik dan mijn tanden in hem/haar laten zinken? Zal ik eerst nog een schop uitdelen? Zal ik ze braden boven een vuurtje, rauw houden, invriezen? Gebakken of gekookt? Etcetera, etcetera. Ons roodbruine gevaarte is zooo culinair ingesteld, weetje.
Maargoed, waar waren we. Het gras wordt ingedeukt en Salvedir de stoomlocomotief nadert doelwit. Palominokleurige merrie, alleen, hulpeloos. Lala.
Hij trok een denkbeeldige wenkbrauw op. Zijn eigen vacht, hoe gehavend, gescheurd en bezaaid onder vuil en plekken die verdacht veel op opgedroogd bloed leken, was al in winter-modus. Maar dit exemplaar hier had nog een dun zomervachtje. Huh, was de eerste gedachte die in hem opkwam.
"Huh." Hij had haar vanaf achteren genaderd, draaide zijn hoofd scheef en keek haar met één groot, rond oog aan, dat in het hare drilde als een boormachine. Een klein randje wit was te zien naast de poelen van vijverkleurig groen, en de zwarte pupil, bewegingloos, afwachtend. Zijn stem was zwaar, schor, en rauw. Zijn stembanden werden niet bijster vaak gebruikt. ..Wat deed ze hier eigenlijk...?"Wat doe je." Vroeg hij woestijndroog, althans, het klonk meer als een bevel dan als een vraag. Hij had een geweldig vermogen tot het uiten van zijn gedachten. Uche.
Echter was het een grote fout om hem te onderschatten. Hij was geestelijk niet stabiel, en dat betekende dat hij zijn grote lijf ook niet kon controleren wanneer hij echt kwaad werd. Zo snel als het weer kon hij omslaan.

Amira hief haar hoofd bij het ruiken van een andere geur. Ah, haar eerste gezeldschap... Fijn. Niet heel fijn eigenlijk. Ach als het paard niet zou verwachten dat ze zou praten was er niets aan de hand, of wel? Of wel... Ze glimlachte. Ze zou wel zien wat voor een paard het was. "Huh." hoorde ze ineens achter zich. Met een ruk draaide ze zich om, waarna ze ook en paar passen naar achter zette, om toch wat ruimte te houden tussen de hengst en haar. Ze had gehoord dat hier wel players waren die merries zonder pardon dekte. De hengst keek haar met een scheef hoofd aan. Amira keek onzeker naar de grond. Wat wilde deze hengst. Hij was grooter dan zij, en waarschijnlijk ook sterker, véél sterker. "Wat doe je." die toon waarop de hengst praate! Het leek wel een befel. Amira keek hem verbaast aan. Wat zij hier deed? Mocht ze hier soms niet komen? Nou ja zeg, als hij haar niet mocht liep hij maar door. "Ik weet niet, hier zijn denk ik?" ze praatte niet hard, maar als hij echt een antwoordt wilde zou hij het gehoord hebben, want verder was er niets te horen. Er woei geen wind, er zongen geen vogels, alleen als een van de twee paarden een hoef verzette hoorde je krakende sneeuw. Er was nog iets anders wat haar opviel aan de hengst; hij rook naar een kudde. Dan waren er in dit gebied ook kudde's. Amira keek wat nieuwschierig rond. Kon dit haar thuis worden? Kon ze al haar nare ervaringen laten varen?

Hij bleef haar als een steen aanstaren [Stenen kunnen staren heur x3] toen ze zich met een ruk omdraaide, en zwiepte loompjes met zijn ravenzwarte staart. Er kwam een antwoord. Het had brutaal kunnen zijn, erg brutaal opgevat kunnen worden, maar natúúrlijk drong dit alles niet door tot de grote hengst, ook de redelijk gepikeerde houding van de merrie niet. "Ik weet niet, hier zijn denk ik?" Sal zuchtte, en knikte toen ernstig met zijn massieve hoofd. Hij had een groot, robuust hoofd, met scherpe hoeken en geen sierlijke deukjes etc. zoals een Arabier zou hebben. Eigenlijk was zijn bouw gewoon redelijk lomp, alsof iemand een houtsnijwerk had gecreëerd maar daarbij niet op rondingen of sierlijkheid had gelet. Maar de spieren onder de schurftige vacht logen er niet om: Sal trainde. "Ik ben hier ook." Meldde hij, compleet overbodig. "Hoe kun je niet zeker weten of je ergens bent, ja of nee? Je bent er of je bent er niet." Wat een ráre merrie. Hijzelf was natuurlijk zeker niet raar, of psychisch gestoord. Neuhh. Hij wierp haar één doordringende blik toe waarna zijn pupillen naar een punt op de zwarte neus van de merrie dwaalden.
Hij focuste nu op het witte plekje op haar neus. Hmm..Dat hoorde er vast niet bij. Hij fronste. "Er zit iets op je neus, moet ik het er af bijten?" Opperde hij ernstig. Hij smekte op sadistische manier met zijn lippen en liet zijn tong over zijn gelige tanden glijden, om zijn aanbod kracht bij te zetten en omdat hij er gewoon zin in had. Soms..Was met goodies praten grappig. Hij zette een stap dichterbij, wat onbewust dreigend overkwam en verlaagde zijn hoofd een stukje tot haar niveau, nog steeds naar het witte plekje kijkend met glanzende, niet-compleet gezonde oogopslag.

Amira begon zich ongemakkelijk te voelen onder de blik van de hengst. Alsof het een steen was die zich niet meer kon verroeren, zo keek hij haar aan. Ze zette nog een stap naar achter. Na haar uitspraak zuchtte de hengst en knikte ernstig, alsof ze iets helemaal niet goed had gedaan. "Ik ben hier ook." zei de hengst. Amira rolde met haar ogen. Dat zie ik, wilde ze zeggen, maar het kwam haar mond niet uit. Ze had geen zin om te praten. "Hoe kun je niet zeker weten of je ergens bent, ja of nee? Je bent er of je bent er niet." vervolgde de hengst. Wat? Hoe kun je zeker weten of je ergens bent? He? Je was er toch gewoon? Wat brabbelde deze hengst nou! De hengst wierp haar een doordringende blik toe en keek toen naar het witte plekje op haar neus. Dat was nog van de indianen, verf wat over haar hoofd heen was gekomen toen ze wegrende, de wildernis in. "Er zit iets op je neus, moet ik het er af bijten?" Opperde hij ernstig. De hengst liet zijn tong over zijn tanden glijden, en Amira schudde haar hoofd. Met de veer in haar staart was ook de witte vlek haar enige herinnering aan haar eerste thuis, en dat wilde ze bij zich houden. Maar het was duidelijk dat de hengst ergens in wilde bijten, geen ontkomen aan. Amira zuchtte en wachtte af of deze hengst het irritant vond dat ze niet praatte. Wat velen andere wel vonden.

Sal keek zwaar teleurgesteld toen zijn aanbod om het witte plekje weg te bijten afgeslagen werd. Hij keek haar zeer verwijtend aan toen ze met haar hoofd schudde. Dit kon natuurlijk niet, hij had haar een aanbod gedaan en dat sloeg ze af. Dat ging zomaar niet, neenee, hier moest voor geboet worden, dat was logisch, bedacht hij. Hij bleef eerst afwachten of ze nog iets zou zeggen. Het roodbruine gevaarte bleef staan, met zijn hoofd in een neutrale positie, een uiterlijk vertoon van relaxtheid, ontspanning. Toch bleef zijn blik direct op haar ogen gericht, alsof hij haar uitdaagde om nog iets te zeggen.
Zo stonden ze daar best een poosje, maar het 'geduld' metertje van Sal begon enigszins op te raken. De wijzer sprong in het rood en de alarmlampjes begonnen in zijn ogen te flikkeren. Een vrolijke, onnatuurlijke lach verscheen op zijn gezicht. Hij stapte met vlotte passen naar de merrie toe. "Waarom niet?" Hij keek haar scheef aan, leek bijna onschuldig. Maar een glimp van zijn tanden was nog steeds te zien toen zijn lip een stukje omhoogtrok. "Ik doe het met alle plezier.." Een ijskoude bries wapperde door zijn ravenzwarte manen, liet de strengen klitterig haar in zijn ogen prikken terwijl zijn brede nek een stuk omhoog rees, vanuit de hoogte op de merrie neerkeek. Hij zette een stap dichterbij. Het perfecte plaatje van een psychopaat, zoals hij daar zijn tanden bloot lachte.
Ijzeren kaken sloten plotseling rond de neus van de merrie. "Mjamjammjam." Lispelde hij op duivelse, zangerige toon. Zijn tanden probeerden het vel van de merrie te doorboren: Zijn ogen wilden scharlakenrode vlekken op het tapijt van geelgroen gras zien verschijnen.

[gheheh, ik dacht, tsja, het is tijd voor wat actie, en naar aanleiding van het 'goed en slecht' discussie topic..x']]

De hengst keek zwaar teleurgesteld toen ze haar hoofd schudde. Bijna beledigt leek wel. Amira deed ongemakkelijk nog meer stappen naar achter. Ze moest weg, dat voelde ze. Hij ging zo aanvallen. Toen liep de hengst met vlotte passen op haar af. "Waarom niet?" hij keek haar zo aan, dat het bijna onschuldig leek. "Ik doe het met alle plezier.." vervolgde hij. Een ijskoude bries deed hun manen wapperen, en Amira rillen. Ijskoud was het. Haar vacht zette zich op, maar het hielp niets. De hengst stapte nog dichterbij, terweil hij zijn hoofd hief. Amira deed haar hoofd onderdanig omlaag. Ze moest weg, ze moest weg. Ineens schoot de mond van het paard naar haar neus, en voelde ze een pijnscheut door haar mond gaan. Uit paniek stijgerde ze, waardoor ze haar vel deed scheuren. "Auw! Alsjeblieft, laat me los!" zei ze smekend. Ze richtte haar achterhand naar de hengst en begon te schoppen. Hopend dat ze iets raakte.

Salvedir voelde weerstand en het warme vlees werd ruw uit zijn bek gerukt. Zijn ogen lichtten op toen hij de rode druppels bloed zag lopen en een waanzinnige grijns stond op zijn snoet gebeiteld, hij kon haar angst haast ruiken. Alsof hij er een 6e zintuig voor had ontworpen. "Auw! Alsjeblieft, laat me los!" Hoorde hij haar smeken. Hij grinnikte. "Wat quality-time met mói, zou je daar niet blij mee moeten zijn?" Meende hij, en keek weer op die quasi-onschuldige manier. Er waren al veel te veel goede peerdjes op deze wereld, en nu kwam deze ook nog eens DH binnen. Ze moesten eens leren. Zijn groene ogen twinkelden, maar niet op de 'Albus Perkamentus uit Harry Potter' manier..Meer in een sadistische wijze. [Hij had dan ook geen halfrond brilletje om overheen te turen..*] De merrie richtte haar achterhand naar hem en schopte in het wilde weg rond. Verstoord keek hij naar zijn schouder toen haar hoef plotseling doel trof. "Au." Zei hij droog, en zijn ogen begonnen verraderlijk te vlammen. Salvedir beschouwde een tegenaanval als een soort startschot, een sein dat het gevecht kon beginnen. Hehe. Sal vond vechten léuk. Hij stormde naar voren, voelde hoe nog een hoef zijn nek raakte en stootte zijn brede schouder tegen de merrie aan, proberend haar in het stof te doen happen. Daarna ontblootte hij zijn tanden en haalde uit naar haar nek. "Hoe heet je, merrie?" Gromde hij met zijn zware, schorre basstem. Alle onschuld, hoe nep die ook geweest was, was nu uit zijn toon verdwenen. Zijn stemming was weer eens drastisch omgeslagen, dit keer in vernietigings-modus.

*Uhmja, als je nooit Harry Potter hebt gelezen kwam dat wss een beetje weird over..En als je dat wel hebt gedaan snap je het wel denk ik :"D

"Wat quality-time met mói, zou je daar niet blij mee moeten zijn?" zei hij onschuldig. Amira voelde dat ze zich losgetrokken had en sprintte een eind weg. Blijkbaar had de hengst haar trappen als een soort start signaal gezien, want hij stormde op haar af, beukte met zijn schouder tegen haar aan, want er voor zorgde dat ze bijna viel. Amira steigerde, kwam weer op de grond en hielt de hengst scherp in de gaten. Hij ontbloote zijn tanden en haalde uit naar haar nek, haar gevoeligste plek. Meteen trok ze zich los. "Hoe heet je, merrie?" Gromde hij. "Doet mijn naam er toe dan?" vroeg ze, terweil ze de tegen aanval inzette. De merrie scheerde op hem af, beet hem in zijn schoft, en bleef een eindje verderop staan wachten.

Salvedir schudde met zijn hoofd en staarde haar met heen en weer zwiepende staart dit keer écht als een jager aan, mondhoeken op duivelse manier omhoog krullend. Druppels bloed sierden zijn donkere neus als kleine robijntjes, glinsterend in het doffe licht dat door de grijzige wolken heen wist te dringen. Hij keek toe hoe ze een end weg sprintte en ging er in een langzame, gestage galop achteraan, geen haast makend. Zijn groene ogen bleven op hun prooi gericht; Hij zou haar niet laten ontsnappen tot hij genoeg lol had gehad. Zijn brede hoeven dreunden tot diep door in de aarde, zijn spieren bewogen geolied onder de gehavende vacht.
Toen hij naar haar uit haalde kregen zijn tanden slechts kort wat vel te pakken en hij spuugde enkele korte zomerharen uit. "Doet mijn naam er toe dan?" Hij kwam tot stilstand bij de merrie. "Niet bijzonder." Grauwde hij terwijl hij in haar richting hapte. "Dan weet ik naar wie ik moet vragen als ik nog eens een gesprek wil voeren, mocht je ontkomen." Daarna voegde hij er nog aan toe, na een kort moment van nadenken; "Hoe klein die kans ook is." Toen hij merkte dat ze een tegenaanval in ging zetten tilde hij blijverrast zijn hoofd een stukje omhoog, neusgaten wijd opengesperd, snuivend-Het was immers altijd leuker als de tegenpartij wat verzet toonde. Salvedir zag vechten meer als een spel dan harde ernst. Het was een vorm van tijdverdrijf, één van de leukste hobby's die hij kon verzinnen. Misschien ook de rede waarom hij nog op zijn benen bleef staan wanneer hij wonden over zijn hele lichaam had; De woede, de drang om door te vechten, hoeveel pijnscheuten er ook door zijn lichaam heen schoten, hoe rijkelijk zijn eigen bloed ook vloeide: Salvedir was onstopbaar zodra hij een vijand had gevonden, zodra zijn woede was ontstoken.
Ze trachtte zijn schoft te grijpen, maar jarenlange ervaring met vechten, ontwijken en aavallen hadden zijn reflexen gescherpt. Hij sprong opzij en de tanden schampten langs zijn schouder af, enkele strengen zwart haar meegrijpend en een stuk vel wegschurend. Snel als een valk die uit de lucht valt om een muis te grijpen schopte hij naar voren met een voorbeen en draaide hij zo dat hij naast haar stond. Hij verhief zich tot zijn voorbenen in de lucht hingen en liet zich toen weer naar voren storten, het doelwit van de brede, grijze hoeven het palominokleurige paard.

"Niet bijzonder." Grauwde hij terwijl hij in haar richting hapte. "Dan weet ik naar wie ik moet vragen als ik nog eens een gesprek wil voeren, mocht je ontkomen." Daarna voegde hij er nog aan toe, na een kort moment van nadenken; "Hoe klein die kans ook is." Ze trok een wenkbrauw op. Was dit een dreigement? Zou hij haar willen vermoorden? Dan moest ze maken dat ze weg kwam! Nadat ze de tegenaanval had ingezet bleek de hengst dit als startsignaal te zien. Hij stond ineens weer voor haar, steigerde en trapte pijnlijk op haar hoeven. Amira trok zich weg, galoppeerde een eind weg, en bleef daar staan, steeds van voorbeen wisselend. Ze hielt de hengst in degaten, maar durfde ook niet weg te rennen, hij was duidelijk sterker dan zij, en waarschijnlijk ook sneller dan zij. Als ze nu zou rennen, dan was ze er geweest. Als ze dat niet zou doen, ook. Ze kwam er niet onderuit. Angstig keek ze om zich heen. Ja, ze keek haar dood in de ogen!

-Is dit beter qua angst voor jouw? (Discussie topic)

[Awh, je moet doen wat je zelf wil heur ^^ Maar ik vind het prima allemaal xD Ik heb ook geprobeerd Sallie wat slechteriger te laten zijn :"D]

Sal keek haast ópgewekt hoe ze wegrende. Ah, tikkertje, daar híeld hij van. De lust naar bloed en geweld groeide en groeide, zijn hoofd bonsde en een rood waas verscheen voor zijn ogen, die nu vernauwd toe keken hoe de merrie wederom van hem weg rende. Hij zwiepte met zijn staart en klauwde door de aarde met zijn voorhoeven, klaar om weg te spurten, de energie door zijn aderen heen stuwend als een drug.
Hij gooide zijn hoofd ongeduldig omhoog toen ze stil bleef staan. Rennen zou ze, anders had hij er geen lol meer in. Hij grijnsde zijn gele tanden bloot met een duivels genoegen toen hij de manier waarop ze om zich heen keek doorkreeg. Wederom gooide hij zijn hoofd naar achteren en sprong met een bok, die de kracht in zijn bewegingen weergaf, naar voren en galoppeerde op haar af. Vlak voor haar gooide hij zich met zijn volle gewicht direct tegen haar aan en duwde haar op de grond, waarna hij een hoef op de schouder van de merrie plaatste, met veel meer druk dan nodig was, zijn hele gewicht liet hij op die ene hoef rusten. Hij bracht zijn neus vlakbij haar gezicht, zijn warme, schorre ademhaling vloeide door zijn lippen naar buiten. "Merrie. Ooit tikkertje gespeeld?" Vroeg hij zacht en onheilspellend, de gestoorde grijns nog steeds rond zijn lippen. "Zin om iets soortgelijks te doen?" Vroeg hij, de rauwe stem hard en ongecontroleerd. "Ik ben hem. Je krijgt enkele seconden uitloop." Zijn zwarte manen wervelden weer rond zijn hoofd en klauwden om zich heen. Hij kwam langzaam overeind, hield zijn hoef stevig op de schouder gedrukt, hapte op een venijnige, snelle manier voor ze het door had naar de nek van de merrie en siste toen: "Start!" Hij verwijderde zijn hoef en keek met afwachtende blik naar de merrie. "Bederf mijn spelletje niet, merrie." Lispelde hij.

[Oww grapje, had per ongeluk eerst met Luce gepost, excuse mé :3]

De hengst galoppeerde op haar af, en tot haar schrik stortte hij zijn hele gewicht op haar. Ze viel in de sneeuw, die haar dunne zomervacht deed schrikken. Hij plaatste een hoef op haar schouder. Amira kneep haar ogen dicht van de pijn die hij met zijn hoef in haar lichaam deed gaan. Hij bracht zijn neus vlak bij haar gezicht. Amira keek strak voor zich uit. "Merrie. Ooit tikkertje gespeeld?" Vroeg hij zacht en onheilspellend, de gestoorde grijns nog steeds rond zijn lippen. Amira klauwde met haar hoeven voor zich uit, niets rakend. "Zin om iets soortgelijks te doen?" Vroeg hij, de rauwe stem hard en ongecontroleerd. "Ik ben hem. Je krijgt enkele seconden uitloop." Amira keek de hengst aan. Shit. Hij hapte snel in haar nek en haalde zijn hoef van haar af. "Start!" Amira schoot overeind, keek hem bang aan. Dit meende hij niet, toch? "Bederf mijn spelletje niet, merrie." Lispelde hij. De schrik was in haar ogen te lezen. Ze spurtte weg in een snelle rengalop, de sneeuw spatte omhoog achter haar achterhoeven. Met haar hals voor zich uit gestrekt raasde ze over de prairie, sprong over boomstammen die met een zware storm hierheen waren geblazen, voelde de sneeuw onder haar hoeven wegschuiven. Maar ze viel niet. Met een rotvaart ging ze door, hopend dat dit nog niet haar einde was.

-Maakt niet uit, en ze is nog niet weg, leef je lekker uit-