The end will begin very soon

Ze luisterde naar de bomen. Hoe zij met elkaar spraken, onopvallend, maar toch duidelijk genoeg om elkaar te verstaan. Hun takken wuifden, terwijl hun bladeren ritselden. Zachtjes, haast geruisloos, maar niet volledig stil. Geroezemoes weerklonk tussen hen in, alsof bosnimfen ook een plek hadden gekozen in de vergadering en hun mening deelden. En zij allen spraken in een taal die niet verstaanbaar was voor het reguliere oor. Schijnbaar zwijgend. Informatie delend die op het eerste gezicht niet boeiend of interessant leek te zijn. Hun reacties, echter, gaven blijk van het tegendeel. Hetgeen wat door hen gezegd werd, was boeiender en belangrijker dan ooit. En Zij was het middelpunt. Zij zorgde ervoor dat er aandacht besteed werd aan alles wat te bespreken was. Zwijgend wist zij het commando op te leggen. De macht die zij had, was ontzagwekkend. Ze luisterde naar allen en gaf haar oordeel met zorgvuldig gekozen woorden. Een luid gejuich galmde door het bos heen, toen het oordeel werd geveld.
*Krak* Niet echt in stilte gehuld baande ze zich een weg door het donkere woud. Op zoek naar de plek die ze in haar dromen had gezien. Haar geest leek een diep verlangen te hebben naar de absolute macht, en deelde dit verlangen dus met haar brein. Echter, het was in de hedendaagse termen onmogelijk om te heersen over anderen. Niemand wilde gedomineerd worden. Noch zij. Zuchtend schudde ze haar hoofd, zich niet bekommerend over het feit dat elke dwaas haar kon aanschouwen op dit moment. Haar dagen leken geteld te zijn. Binnen nu en enkele ogenblikken kon er iemand voor haar springen en haar van het leven beroven. Het kón. Ze zou het niet laten gebeuren. Haar verzet zou groter zijn dan ooit. Niet nu zou ze de aarde vaarwel zeggen. Er was nog teveel om voor te leven. Een glimlach sierde haar lippen, terwijl ze haar groen fonkelende ogen bewoog om haar blik over het pad dat voor haar lag te laten glijden. Haar lichaam was in schijn en nonchalance gehuld. Bijna niemand zou in staat zijn haar geest te ontcijferen. Voor een – wellicht enkel goede- bekende, echter, was haar nonchalante en onwettende houding slechts een signaal voor gevaar. Toch voelde ze de drang niet om iemand te verwonden. Haar dag was zonnig begonnen. Een frisse wind waaide vanuit het westen. De zilte zeelucht was op de open gebieden te ruiken, tot zo ver wist de wind de geur van het water te dragen. Haar oren bewogen toen ze bladeren hoorde ritselen- van haar lichaam was niets af te lezen dat ze de onbekende had opgemerkt.

Zompig modder trok aan haar benen. Het maakte een ploppend geluid als ze haar hoef uit de modderzooi trok. Af en toe trok het haar helemaal naar beneden zodat ze iets meer kracht moest zetten om zich los te wurmen. Af en toe vond ze het moeras maar vaag. Zo doods en onheilspellend en toch kwamen er zulke paarden naartoe waarvan je dacht wtf, wil je dood ofzo? Dat gold voornamelijk voor jongere paarden. Waarvan zij er eigenlijk zelf een van was. Nadat ze voor de zoveelste keren haast vast zat rukte ze haar achterbeen los en gooide eventjes haar achterbenen in de lucht. Kluiten modder vestigden zich gelijk op haar achterhand. In een langzame draf bewoog ze zich daarna voort. De tocht door het moeras deed ze alleen. Eyes was er heel even niet. Die vond nog altijd het moeras dood eng. Af en toe ging hij met haar mee en af en toe niet. Aaliyah snoof zachtjes en keek toe hoe die witte ademwolk verdween in de verte. Aaliyah was hier een tijdje niet meer geweest, in Dreamhorses. Ze was ongeveer anderhalf jaar weggeweest. Ze had geleerd, geluisterd, gezien en gezwegen over de meest erge verraders. Maar het was ook niet haar taak geweest om dat beest te verlinken. Vroeg of laat zou hij toch de waarheid onder ogen moeten zien. Ze zouden hem vinden en wie weet wat ze verder zouden doen.
Maar dat was buiten Dh gebeurd. Aaliyah had naast gezwegen gewoon heel veel gepraat. Met verscheidene paarden. Van goed en slecht tot de meest erge wannabe’s. Degenen met alleen een grote mond en weinig daden. En ondertussen nog stoer lopen te doen voor de merrie’s. Jaja. Maar na anderhalf jaar was ze dus terug in Dreamhorses. Met Eyes. En in het moeras nu zonder Eyes. Maar die kwam wel. Misschien nam die een omweg of iets anders. Of ze zou hem nooit meer zien. Zijn keuze. Niet de hare. Weer snoof ze zachtjes. Tot haar tevredenheid zat ze minder vaak vast met haar hoeven in de zompige modder van het moeras. Plots draaiden haar oren energiek naar voren toen ze ander geluid had opgevangen. Niet lang bleven ze echt tot het uiterste gespitst want bijna meteen daarna draaiden haar gouden oren weer energiek in het rond. Langzaamaan vertraagde ze haar tempo, in de verte stond een paard. Nu nog slechts een schim in de verte. In een langzamere draf legde ze nog enkele meters af waarna ze weer in stap overging. Aaliyah’s heldere blik bleef gericht op het paard dat ze steeds meer naderde.
Toen ze het paard eenmaal had genaderd hield ze zwijgend halt. ’Goedemorgen. Mijn naam - als het je interesseert – is Aaliyah. Aangenaam.’ Het was een gewoonte om zichzelf gelijk voor te stellen. Wel zo netjes af en toe. Aaliyah trok haar hoef los uit de modder en wachtte rustig af op enige reactie van het paard voor zich.

Het geblaat van schapen vormde zich in haar oren, gevolgd door het geloei van koeien. Een rilling liep over haar rug toen ze zich realiseerde van welke dieren de geluiden afkomstig konden zijn. Langzaam fronsten haar wenkbrauwen zich en trok ze een nadenkende snuit. Kamelenpoep en olifantenuitwerpselen doemden op in haar gezichtsveld en walgend opende ze haar ogen weer. Waar ze mee bezig was, mocht Joost weten. Haar geest was, zoals gewoonlijk, niet in harmonie met haar brein. Het gebeurde zeer regelmatig dat haar lichaam haar eigen ik niet meer wilde gehoorzamen. De reden? Ze was niet meer trouw aan haar Vader. Hij die meer macht in zich had dan elk ander wezen, en die haar probeerde te domineren, kon haar niet meer baas. Ze ontliep hem, ze dook onder voor zijn krachten. Angst was in haar te vinden wanneer ze aan hem dacht. Een rilling liep over haar lichaam en een groenachtige glinstering was in haar ogen te lezen. Even leek haar blik leeg te zijn, maar al gauw werd haar ziel weer gevuld met voldoening. Rondom haar mond waren nog resten van bloed te vinden; de smaak ervan was echter al lang vervaagd en in het niets verdwenen. De mist die altijd te vinden was in het moeras, hield de weerzinwekkende stank beneden, waardoor ze een ietwat onpasselijk gevoel ontwikkelde in haar maag. En toch bleef ze lopen waar ze liep, maakte ze zich er schijnbaar niet druk om. Het slachtoffer dat al enkele uren gevangen gehouden werd in een hol dat ooit gegraven was door vossen en konijnen, rilde van angst. Zijn ademhaling onregelmatig en hortend, terwijl zijn hart over zijn toeren leek te gaan. In zijn ogen was nauwelijks iets anders te lezen dan angst; de sterren werden er niet meer in weerspiegeld. Het feit dat hij niet had kunnen verstaan wat Zij over hem zei, creëerde een onheilspellender gevoel dan anders en hij wenste dat hij nooit was geboren. Nooit had bestaan.
Ze bewoog haar hoofd nauwelijks toen haar woorden door de lucht naar haar toe vervoerd werden en een minuutje zweeg ze, terwijl ze haar woorden zorgvuldig uitkoos. Natuurlijk verwachtte zij een antwoord, een reactie van haar kant. ’Is het ochtend? In dit godvergeten oord lijkt het voor eeuwig avond te zijn, Aa-‘ Haar stem stokte een ogenblik en ze keek de voskleurige fronsend aan. ’..-liyah.’ maakte ze haar zin af. De afwachtende –misschien wel hoopvolle- houding werkte haar op haar zenuwen en even kneep ze haar ogen samen. Wat was het plan? Moest ze glimlachen en zichzelf gelukkig prijzen dat ze Aaliyah had ontmoet? Doen alsof ze iemand anders was dan ze in feite hoorde te zijn –iets wat ze vaker dan regelmatig deed. Feit bleef immers dat ze zichzelf nooit twee keer op dezelfde manier presenteerde. ’Hmm, tsja tsja. Aangenaam is het zeker.’ knikte ze toen. Haar stem bevatte een soort warmte. ’Zou mijn naam je interesseren, denk je? Jawel he.’ Ze wachtte niet af, sprak gewoon verder. ’Je kunt me Celebrían noemen. Dat is de naam die mij ooit gegeven is… Ik mag je vat wel een paar vragen stellen, hè?’ Opnieuw wachtte ze het antwoord van de voskleurige niet af en glimlachte even. ’Wanneer de aarde ineens de andere kant op zou draaien, wat zou jij dan doen? En hoe denk je dat het zou zijn, als de maan en de zon van rol verwisselden?’ Nieuwsgierig blikten haar zwartfonkelende ogen in die van Aaliyah. Zoekend naar een opening in haar gesloten ziel.


Hihi

Aaliyah draaide overactief met haar oren, eerst naar voren, daarna opzij en daarna alle andere mogelijke posities. Ze hoorde de woorden van de merrie voor haar en kantelde haar hoofd een centimeter of twee. ’Tja. Volgens mij is het ochtend.’ Of dit nou een antwoord was op een vraag wist ze niet. En eigenlijk wist ze niet eens of het een vraag was. Tis helemaal aangenaam. Jap. Zeker de hypothekerr. Aaliyah snoof zachtjes en zette haar gewicht op haar achterhand om een van haar voorhoeven los te trekken. ’Ja ik denk het wel.’ Zei ze toen de merrie zo’n beetje vroeg of het haar interesseerde. Aaliyah móest gewoon overal op antwoorden. Toen stelde de merrie zichzelf voor. Celebrían. Wow. Dat was apart. ’Tuurlijk mag je mij wat vragen stellen.’ Aaliyah was benieuwd naar de vraag. ’Weet ik niet. De winter wordt zomer, verleden wordt toekomst, toekomst wordt verleden en ik denk dat het ook een beetje donker wordt?’ Omg. Nog nooit had iemand haar zo’n goede vraag gesteld. Ze dacht na over haar eigen antwoord. ’Maar dat is wat ik zo één, twee drie uit mijn hersenen weet te krijgen.’ Wacht. ’En wat ik zou doen? Erm.’ Jemig. Dat was een verdomd lastige vraag. ’Tjah. Dat weet ik écht niet. Zou de klimaat veranderen als de aarde de andere kant op draait? Ik denk dat je dan natuurrampen krijgt.’ Ze pijnigde haar hersenen. ’Maar wat vind jij?’ Ze deed geen poging om de grote hoeveelheid nieuwsgierigheid te verbergen. Dit was serieus een van de weinige keren dat ze een écht moeilijke vraag kreeg. Het liet haar automatisch een beetje vrezen voor het paard voor zich. En echt uitleggen waarom dat kon ze niet.

Jemig. ik weet het echt niet xD dat was een serieus goede vraag.

Niets vermoedend huppelde het jonge dier tussen het kreupelhout. Zijn grote bruine ogen blikten opgewekt de wereld in. Zich niet bekommerend over zaken die voor hem nog te moeilijk waren. Zijn moeder had hem opgedragen verscholen te blijven, maar eigenwijs als hij was, was hij er toch op uit getrokken. Een nieuwsgierige houding straalde van hem af en zijn oorschelpen draaiden in de richting van het geluid van ritselende bladeren.
Terwijl ze walgde van de vreselijke geuren die in het moeras hingen, schudde ze haar hoofd. Likte ze met haar tong langs haar lippen en probeerde ze kunstig met haar oor haar voorhoofd te raken. Wat de voskleurige –Aaliyah, of hoe ze ook heten mocht- uitkraamde, zou haar een worst wezen. De enige woorden die haar zouden boeien, waren de woorden die als antwoord golden op haar vragen. Van binnen lachte ze, hard en schel. Zinnige antwoorden werden bedacht door paarden die zinnig genoeg waren om mee te praten. Met haar hoef tekende ze figuren de smerige drab. Beginnend met rondjes en vierkantjes, om uiteindelijk te eindigen met nijlpaarden en zeeleeuwen. Redelijk in zichzelf gekeerd, stapte ze een rondje om haar creatieve uitingen heen, het resultaat keurend. ’Oh.’ een verbaasd geluid ontsnapte uit haar mond toen ze pal voor de neus van de voskleurige stond en ze pijnigde haar hersenen. Had ze haar ooit eerder ontmoet? Een diepe frons verscheen in haar voorhoofd en ze kneep haar ogen samen. Achter haar bewogen de dode takken van de zwarte bomen, alsof zojuist iemand gepasseerd was. Haar oren draaide naar achteren en ze glimlachte. Logisch. ’Hmmmm. Juist ja. Er zit wel wat in, in die antwoorden van je.’ Alsof ze een arts was die aantekeningen maakte op zijn klembord, zo reageerde ze op de antwoorden –de vragen kon ze zich nauwelijks meer herinneren, maar ze zou op haar gevoel af gaan. ’hahahahaha.’ Lachend liet ze haar hoofd iets zakken, terwijl een fonkeling haar ogen vulde. ’Feitelijk gezien weet niemand wat er gebeuren zou als de aarde de andere kant op draaide. Wellicht heb je gelijk en zal gebeuren wat jij net opnoemde.’ Ze liep een rondje om de voskleurige heen, nieuwsgierig. Al zouden haar handeling ook een soort ‘angst’ kunnen opwekken. Ze praatte noch handelde volgens de richtlijnen. ’De zon en de maan… Het zijn twee verschillende dingen. De zon produceert het licht en de warmte, de maan weerkaatst ’s nachts enkel het licht dat van de zonnestralen afkomstig is.’ Even zweeg ze, keek ze Aaliyah recht aan, niet helemaal zeker van haar mening over de voskleurige merrie. ’Je antwoorden vallen me niet tegen. Absoluut niet zelfs. En je vroeg me wat ik ervan vind… Naar mijn mening zou leven op aarde erg moeilijk worden als ze maan de taak van de zon op zich zou nemen. Veel minder warmte en licht zou dan geproduceerd worden.’ Ze haalde haar schouders op. Voor nu maakte het haar niets meer uit. De vragen en de antwoorden waren voldoende om een mening te vormen over haar. Aaliyah was zo slecht nog niet.


~vaagheid

Celebrían draaide met haar hoef rondjes in de modder, Aaliyah was een tikkeltje verbaasd om deze merrie, voor zover ze nu had meegekregen vond ze het paard voor zich een beetje, eh, Vreemd, raar, vaag. Vaag, ja. Maar tegelijkertijd had Aaliyah sterk de indruk dat de merrie voor haar niet dom was. Dus eigenlijk vond Aaliyah het paard vaag maar dan ook weer slim. Niet onmogelijk. Haar oren werden alert gespitst bij het horen van een ‘Oh’ geluid. Haar ogen gingen gelijk naar de merrie en keek haar een tikkeltje verbaast aan. Even daarna opende Celebrían haar mond weer. Aaliyah luisterde en was nogmaals verbaasd over de merrie toen die opeens lachte. Haar ogen volgden de bewegingen van Celebrían. ’Ahah.’ De klanken verlieten haar mond ietwat afwezig, nog altijd was ze bij het feit dat ze net haar hersenen had gepijnigd bij een haast onmogelijke vraag. Of was dat nou verkeerd en was er wel een antwoord? Celebrían zei van niet, maar dat kon ook vrij logisch zijn want voor zover haar geheugen reikte was de aarde niet de andere kant op gaan draaien, of kwam dat omdat ze pas twee en een halve jaar op de wereld stond? Afgeleid keek ze op en volgde de passen van het paard dat net een rondje om haar heen had gelopen. Wat ze daarmee voelde was iets ongemakkelijks. Ze stapte iets opzij en draaide met haar oren in de richting waar Celebrían naartoe ging. Die stemming viel gelijk weg toen Celebrían zei dat haar antwoorden niet tegen vielen, absoluut niet zelfs. Ze zei haar mening over de zon en de maan als die omdraaiden van rol, Aaliyah luisterde geboeid. Ze vond het interessant, dit was nou echt leren van paarden. Praten en leren, dat was iets waar ze van hield en nu, nouja. Dit was wel een tikkeltje vaag maar dat boeide niet veel. ’Ik ben het eens met jouw mening.’

Dat merkte ik