Friends call me Geronimo-do-do

---

Daar stond het. Het grote ding wat hij had gevreesd. Hoogtevrees. Maar hij stond er. Aarzelend over de rand te kijken. Het zag er veel groter uit dan als je het van onder aanschouwde. En het was nogal.. bevroren. Dat zou alles nog veel geslaagder maken. De smak op het ijs, het bloeden. De pijn. Daarna de rust in zijn hoofd. Natuurlijk zou hij met zijn dikke lijf gelijk al het water op doen spatten. De hele ijslaag zou breken. Barsten in het ijs zouden komen. En anders zou het bloed uit zijn slagaders overal terechtkomen. Stukken vlees zouden rondvliegen. Zijn ogen zouden uit zijn kassen rollen. Wat een mooi aanblik toch. Gelukkig zou hij het zelf niet meer zien. Hij zou dan kotsen. Overgeven. Spugen. En dan huppelend wegrennen. Maarja. Nu zou hij in de wolken wegrennen. Weg van deze wereld. Waarom? Omdat het cool was. Zijn tijd was gekomen. Hij werd grijs en oud. Bescháááámend. En gewoon. Hij was niet meer zo aardig en.. hij voelde zich gewoon als een dodo. DODO. En dat was niet grappig. Want dat waren soort van kalkoenen maar dan nog extra vet en heel dik en lelijk. En dat was híj totaal niet. Neuh. Vast niet. Hij was niet dik, en niet klein en totaal niet doelloos ofzo. Neuh. ( )
Toch rolde er een traan over zijn wang. Gevolgd door zijn maatje. En nog een makker. Een kameraad. Ach wat was hij sneu. Enorm sneu. Hij was het sneuste paard in de historie van de sneue paarden. En zelfs nog was hij nog sneuer. Jaja. Niemand was er sneuer dan Dygur. Dat moest iedereen weten. En dat kon iedereen weten omdat die zijn bloed van het ijs moest schrapen. Jaja. Dat was best wel cool. Als hij een van die werknemers was dan juichte hij hard en ging hij dat bloed gelijk van het ijs schrapen. Desnoods moest hij LIKKEN. Jaja. Al was bloed niet zozeer geweldig ofzo. Al zou hij gelijk populair zijn bij de slechterikken. Maarja. Dan was hij alleen wel al dood. Dat was ook best wel sneu, realiseerde hij zich droog.
Dygur was nu al 10 minuten zonder zich te verroeren bovenaan het enorme ding. De half bevroren waterval. –als dat bestaat en anders is alleen de poel daaronder bevoren ? ships. Dat lukt niet. NOUJA. VERBEEELDING. DOE HET.-
Het was best wel droog hoe hij daar stond. Met een serieus droog gezicht zo aan de rand van de waterval, diep in strijd met zijn gedachtes. Dit werd echt zijn dood. Hij zag zijn eigen grafsteen al voor zich. HIER RUST DE GEWELDIGE DODO. MAAR HET WAS DE ENIGE DODO EN NU IS HIJ DOOD. DODE DODO. R.I.P. haha. Hij zag het al voor zich.
Plop. Nog een traan. Aarzelend schuifelde hij naar de rand en keek eroverheen. OMG. Bang schoof hij achteruit. Hoogtevrees. Hoe wou hij nou dit doen als hij last had van de hoogte. Omg. Weer keek hij over de rand heen. Hij snakte naar adem. Naast hem ruiste water. Het ijs was zwak, dat was duidelijk. Hij haalde diep adem, hief zijn hoofd en huilde. Pas nu drong het tot hem door wat hij van plan was. ’Vaarwel mijn geliefden.’ Fluisterde hij somber waarna hij nog eens diep adem haalde en steigerde. Spieren spande hij aan en hij kwam meer omhoog.

EERST Gerard en pas wanneer IK het zeg in mijn post mogen anderen eventueel xD

Langzaam slofte hij voort. Het was eigenlijk best hoog hier weet je…. Aarzelend keek hij over de rand van de watervallen. Hij voelde zich duizelig en misselijk worden. Snel haalde hij zijn hoofd weer weg. Gelijk verdween het gevoel weer een beetje. Immers was hij wel gewoon de enige echte Gaylord (ja ja, dat schrijf je met hoofdletter.) hier in DH. Eigenlijk was dat redelijk… Eenzaam weetje? Hij zuchtte eventjes, maar hij was niet voor niets DE enige echte Gaylord genaamd: Gerard Joling DUH….Hij grinnikte eventjes. En had een zodanig gezicht van (). Zijn staart sloeg eventjes wat heen en weer. HIJ WAS GEWOON GERARD JOLING. OMG OMG OMG. Dus… Langzaam liep hij verder. Hij was erg klein, en een sierlijke Welsh. Hij was klein voor zijn ras alleen al. Hij duizelde alleen al van het aanzicht dat hij over de rand zou kijken. Zijn manen en staart wapperden heen en weer. Toch keek hij maar weer over de rand. GETVERDAMME. DAAR WOU JE TOCH NIET VANAF VALLEN. SERIEUS MENSEN ECHT NIET. Oké… Kalm down Gerard. Het was eigenlijk redelijk…. Jammer dat er niet nog een Gaylord was hierzo. Langzaam liep hij verder. ’’VRINDEN NOEMEN HEM GERONIMO-O-O-O-O’’ Ghehe. Wat was hij weer heerlijk hyper. Hij grinnikte eventjes van zijn eigen woorden. Hij had het grote genoegen om nu naar de schim voor hem te lopen. Iets zei hem dat in ieder geval moest doen. Heel langzaam liep hij erop af. Toen hij merkte dat de hengst (wat dat bleek het te zijn). Dus… Nu kreeg zijn gezicht een uitdrukking die verschrikkelijk veel leek op: () Het was duidelijk dat de hengst van de watervallen af wou springen. O MIJN GOD. NEE DAT MOCHT NIET. HIJ BEDOELT ZIE DIE HENGST. HOE SMEXY DIE HENGST IS. Oeh lala smexy hengstje. ’’WHO WHO JIJ DAAR! WACHT! NEE WACHT! NEE WACHT! NEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEE WAAAAACCCCHHHHTTTTT.’’ Gerard bleef stokstijf stil staan, terwijl hij deze woorden kei hard uitschreeuwde. ’’’NIET SPRINGEN NEEEEEEEEEEEEEEEEE. STOP WACHT HO. NIET. SPRINGEN!!! ALS. JIJ. HET. WAAGT. OM. TE. SPRINGEN. DAN…. DAN VERMOORD IK JE!’’[ Dit keer gleed de gezicht uitdrukking van Gerard weer om naar die uitdrukking van () ’’JA DAT DOE IK!.’’ Maar goed.. Als snel kwam hij erachter dat zijn zin eigenlijk niet klopte, want als hij zou springen dan zou hij toch al dood zijn…. ’’IK SMEEK HET JE. NIET SPRINGEN. ALS JE SPRINGT HÉ MENEERTJE. DAN WORD IK ONTZETTEND BOOS EN SPRING IK MEE.’’ Hé…. Wacht… Dat was best wel een heel erg goed idee! ’’ALS JE HET WAAGT OM TE SPRINGEN. DAN… DAN… DAN.. SPRING GEWOON NIET OKÉ? WACHT!!!!! DAN VERLIEZEN WE EEN SMEXY PAARDJE. JA DAT JA. DAT WIL JE ONS TOCH NIET AAN DOEN? HÉ HÉ HË. LEG DAT MAAR EENS UIT.’’ Oké… Hij dacht er totaal niet bij na, dat deze hengst misschien wel zo gek van hem ging worden. Dat hij dus juist zou springen. Ach wat boeide het hem ook. In zijn snelste pasjes racete hij op de hengst af. Hij zette alle remmen die hij had erop om niet tegen hem aan te posten. ’’dus… Ik ben Gerard.’’ Eventjes hikte hij. Morgen zou zijn stem zo vreselijk veel pijn doen….

Hij spande heel erg zijn spieren aan en keek triest in de diepte voordat hij een stem hoorde. Whutte? Whowo. Dygur landde met een doffe plof en keek somber en verbaast achterom. Mistroostig schudde hij zijn hoofd. ’WAT WEET JIJ DAAR NOU VAN?’ Schreeuwde hij zodat de andere hengst hem zou verstaan. HO WACHT. Eigenlijk ea. Was de hengst niet verkeerd. OMG. ZIJN GEDACHTES. Nee. Hij was geen Gay. Nee. Nee. Echt niet. NOP. GEEN GAY. ECHT NIET. Nee. Toch moest hij enigszins lachen om wat de hengst uitkermde. ’Ik ben dan toch al dood.’ Zei hij droog. Eigenlijk was hij best wel opgelucht dat hij niet zou springen. Want het was toch wel scary. Hij slikte hard en liep een aantal meters achteruit, weg van de rand. Intussen was de hengst aan het smeken. Dygur knikte eventjes naar de toch wel sexy hengst. OMG NEE. FOEI! DODO! NEE! OMG. Wacht. Dygur spitste zijn oren onderzoekend. ’Dan verliezen we een smexy paardje?’ Vroeg hij nieuwsgierig. Hij brieste zachtjes en schudde zich uit. ’Ik ben Dygur.’ Ho wacht. Gerard? Die ene. Die ene. Gaylord. Dygur snoof argwanend en stapte iets naar voren. ’Waarom zou ik niet moeten springen dan?’ Vroeg hij somber aan Gerard. Hij grinnikte zacht bij de hik. De Welsh was wel schattig moest hij nagaan. Nerveus keek hij nog eens naar beneden. Wow. Eng.

flutt

Ghehe, Gerard wist allang dat hij Gay was ofzoiets. EN DEZE HENGST WAS SMEXY. ECHT WAAR. Gerard duizelde van de smexyheid van deze hengst. Toen de hengst iets naar hem schreeuwde. Was hij eventjes van zijn stokkie geblazen. ’’Uh.. NIKS MAAR DAT BOEIT NIET.’’ MAAR JONGENS WAT WAS DIE IJSLANDER EEN SCHATJE. Maar weten jullie mensen. Gerard was ook enorm schattig en leuk. En cool, en hij kon zingen als de beste. ’’ZEKER WEL.’’ Schreeuwde hij, alleen al blij dat deze vreemdeling niet sprong. Wat was hij toch snel over blij en hyper. Dygur.. Een smexy naam voor een Smexy paardje. ’’Aangenaam Dygur. Ik ben Gerard. Gerard Joling.’’ Hoh… Wat was hij weer trots op zijn eigen naam. ’’Dat doet pijn.’’ Sprak hij trots op zijn goede argument. Wat een koekerd was die hengst voor hem toch ook. Gerard zwaaide met zijn staart. Hij bekeek de hengst nogmaals goed. Ze waren ongeveer even groot. EN NET ZO SCHATTIG. Maar goed iedereen die dit verhaaltje leest moet eventjes mijn hit, dan voel je me beter luisten. BAM


WHAHAHA