Back, Back, Back In DH :p

Langzaam betrad te zwarte merrie het bekende gebied. Ze was lange tijd weggeweest van Dream Horses om wat zaakjes af te handelen. Maar nu was ze er weer. Queen grijnsde vals en keek om haar heen. Het leven was ZO saai tegenwoordig. Alles was gewoon... normaal. QueenDemon was DreamHorses eigenlijk beu. Omdat hier echter niet veel gebeurde. Zoals er al eerder stond. Alles was doodnormaal. Maar, QueenDemon had onlangs gehoord dat Zephyr toffe plannetjes voor de boeg had. Eindelijk, ze had gedacht dat Zephyr nooit meer terug zou keren. Hij had de slechte paarden namelijk iets beloofd. Dat de slechtheid Dream Horses te baas zou zijn. Dat paarden eindelijk in angst zouden leven. QueenDemon keek neutraal voor zich uit. Ze had nu eindeloos lang op Zephyr gewacht. Ze moest toegeven. Ze was echter zeer teleurgesteld geweest in Zephyr. Zephyr ging opeens weg. Terwijl ze plannen hadden. Maar goed. Ze wilde nu met hem spreken en wilde weten hoe het nu zat. QueenDemon was een zuivere fries. Ze was niet geweldig groot. Is slank gebouwd en had zeer zeldzame ogen. QueenDemon wiepte haar lange zwarte staart heen en weer. Ze had echter geen idee of Zephyr nu in Dream Horses was. Hij was er zo af en toe. Misschien dat ze deze nacht geluk had. Ze galoppeerde soepel in galop. Lekker rustig en zwevend. Ze had niet zo geweldig veel littekens. Omdat ze haar aard wilde verbergen. Anders zou haar mooie lichaam haar karakter verraden. En dan kon ze haar prooien niet misleiden. QueenDemon was niet altijd slecht geweest. Ze was een goed jong wezen. Onschuldig. Maar haar lot had haar ziel vergiftigd. Ze vond het echter een zeker. Ze wilde niets liever dan slecht zijn. Het was heel donker. Geen wolkje was te bespeuren. De hemel was bezaaid met ontelbare sterren. En ergens in het midden hing een grote volle maan. Die de omgeving een beetje verlichte. Haar mooie gezonde lijf blonk als een dure juweel. Haar lange zwarte manen krulden zo sierlijk. Ja, ze was toch wel een mooi beestje. Ze was ook erg gericht op haar lichaam. Ze hield niet om zo'n viespeuk te zijn. Een dunne lelijke merrie vol met littekens en rottend vlees. Bah! Vergeet het maar. Over haar lijk. Oké Zephyr liep ook zo rond. Maar dat was anders. Hij was DE hengst. En die spieren van hem maakte hem echt helemaal. Oké, terug bij de normale gedachten. Queen kon soms zwijmelen over hengsten. Ze kon het gewoon niet weerstaan. Maar natuurlijk probeerde ze zich een beetje te gedragen. Ze had veel 'vriendjes' gehad. Maar dan voor de lol. Yuaaaaaah, dat is het leven. Hengsten bedriegen en pijnigen. Lekker. Queen keek tevreden om zich heen. De geisers spoten de lucht in. Heet water verbande alles op zijn pad. Een vochtige doek van mist zorgde ervoor dat je niets kon zien. Mooi zo! Hier zou ze die Zephyr roepen. Ze hoopte van harte dat hij zou verschijnen. Bij hem weet je het maar nooit. Ze gooide zich sierlijk in de lucht en begon te hinniken. Ze herhaalde het een paar keer.

Ons lief Zeepgedoe, en anderen zijn ook welkom by tha party

Zephyr dwaalde wat rond. Zijn donker grijze ogen loerden alle kanten op. Elk levend wezen kreeg zijn waarschuwend blik. Zijn lange zwarte manentop viel over zijn grote hoofd. Zijn ogen waren amper te zien te krijgen. Maar Zephyr zag voldoende. Zijn behaarde benen waren stevig gebouwd. Ze konden prima zijn overdreven zware lichaam dragen. Zijn hoeven waren stukken groten dan een tafel bord. Zijn grote hoeven lieten bij elke stap de aarde beven. Dit was echter niet echt expres. Zephyr liet gewoon zijn zware hoeven de grond hard vallen. Soms deed hij het met opzet. Dan knalde hij extra hard in de grond. De zwaarste trillingen die hij kon veroorzaken was in galop. Dan voelde je hem van mijlenver aankomen. Dit deed hij alleen maar bij gevechten of zo. Vandaag trok hij gewoon langzaam verder. Op weg naar The Blood Horses. Zephyr zijn ogen vlogen richting de geisers. Ook dat nog! Nou wou hij eindelijk si vertrekken en dat wilde nog iemand met hem spreken. Zephyr zijn neusgaten vlogen nors wijd open. Normaal gezien zou hij gewoon doorlopen. Maar hij herkende die hinnik. QueenDemon. Lichte in zijn hoofd op. Het was zelden dat hij oude kennissen nog herkende bij de naam. Maar deze merrie zou hij niet gauw vergeten. Zephyr kon al wel raden waarom ze hem riep. Zephyr schoot in galop. Snelheid werd sneller dan snelheid. Al spoedig kreeg hij dat zwarte dier in zijn gezichtsveld. Hij gooide dominant zijn zware hoofd in de lucht en ging over in draf. Even paradeerde hij het laatste stukje nog even. Met zijn benen hoog gehoffen. Zephyr zwiepte nors met zijn staart tegen zijn flank en keek haar daarna strak aan. Er speelde een valse grijns op zijn bebloede lippen. Zijn donkere ogen keken recht in de blauwe ogen van de merrie. "Queendemon, waaraan heb ik het genoegen?" Weerklonk zijn zware stem. Zephyr zijn neusvleugels trilden zwaar. Hij kon al echter raden wat deze merrie van hem verlangde. Misschien dat ze het nog waard was om hem te dienen. Eerst wilde hij weten of ze het wel waard was. Paarden kunnen veranderen. Het zou natuurlijk zonde zijn dat Queendemon veranderd zou zijn. Zephyr herinnerde zich vaag hun ontmoeting. Oké, ze was veel te flirterig naar zijn goesting toen. Maar dat was haar talent. Haar schoonheid kon zo veel hengsten misleiden. Ze had twee gezichten. Eerder een masker die haar echte karakter verborg. Ze was goed in paarden misleiden en ze overtuigen om aan haar kant te staan. Maar of ze nog altijd die talent bezat? Dat moest hij echter nog zien.