De drassige modder spatte op haar bruine benen. Niet dat ze er om gaf maar prettig was anders. Panarea gaf eigenlijk om niets, enkel om haar eigen. Ze had weinig respect voor anderen en dat merkte je aan haar. Je kon haar soms wel vergelijken met een rebellerende tiener. Ze had over de lak aan. Ze vermoorde alles wat haar tegenwerkte. Ze was duivels en moordlustig. Niemand wist haar naam. Ze vervloekten haar enkel. Ze vonden haar een mormel. Het kon haar niets schelen wat ze van haar vonden. Al wensten ze haar dood. De enkelingen die haar naam wisten konden het al lang niet meer uitspreken. Die hadden hun laatste adem al lang uitgeblazen. Ze hadden haar naam uitgeroepen van de pijn. Ze dwong ze er toe. Ze was een merrie de gesteld was op haar eigen ruimte. Je moest niet bij haar in de buurt komen of ze had je vast. Haar vader had haar zoveel keren opnieuw proberen bij te brengen dat je respect moest tonen voor meerderen. Dat ze respect voor hem moest hebben. De enige waar ze respect voor had was haar moeder. Die had haar het leven geschonken. oké, haar vader kreeg ook een klein beetje respect. Hij was immers ook verantwoordelijk voor haar geboorte. Voor andere paarden had ze geen respect. Zelfs niet voor die zogenaamde Cobrazarao en Zephyr. Volgens velen waren het duistere heersers, voor haar gewoon badasspaarden die maar moesten laten zien wat ze in huis hadden. Ze waren dan misschien ouder, groter en sterker maar Panarea zou een gevecht niet uit de weg gaan. Ze wou nu eigenlijk wel eens weten wat voor mormels die twee waren. Erg indrukwekkend zouden ze wel niet zijn. Anders hadden ze al lang de macht gehad over dit zielige stukje land. Ze hoorde amper iets over de paarden. De ene was blijkbaar oud en voorbijgestreven en de andere was een bastaard zoontje van die oude. Panarea lachte eens sarcastisch in haar eigen. Waarschijnlijk een zoontje dat amper voor zichzelf kon zorgen want hij luisterde nog naar pappie. Panarea zag haar vader nooit meer. Ze had hem een jaar of twee geleden de rug toe gekeerd en had hem nooit meer gezien. Dat hij maar was teruggekeerd naar zijn zielig duister bos. Het kon haar niets schelen. Ze drukte haar oren verder tegen haar schedel aan terwijl ze haar tanden ontblootte. Een raaf staarde haar aan, veel te lang naar haar zin. Ze gaf een nijdige trap tegen de boom waar het beest in zat. Het dier vloog luid krijsend weg. Panarea hielt halt. Ze keek even om haar heen, snoof eens luid. Ze maakte er geen geheim van dat ze er was. Ze moesten maar gewoon bij haar uit de buurt blijven. Ze sloeg een duistere hinnik uit. Als je haar zo zag staan leek ze sprekend op Kharrea. Haar moeder, een duistere merrie. Maar Panarea was beter. Was sterker als haar moeder, groter, machtiger. Ze was slimmer en minder snel ontvlambaar. Ze had zo een paar dingen en als je je daar niet aan hield viel ze aan. Daarom niet omdat ze woedend was maar gewoon omdat je maar weg moest blijven. Haar gidzwarte ogen waren bedekt onder haar zwarte voorpluk. Haar staart had ze trots in de hoogte gehezen. Haar ogen gingen van links naar rechts wachtend tot een van de zogenaamde 'machtige' hengsten tevoorschijn zou komen. Ze was wel benieuwd wat voor wezen er voor haar zou komen te staan. Misschien stelde het wel helemaal niets voor en zou ze het dier recht in het gezicht uitlachen. Kon het haar iets interessants bieden zou ze luisteren en spreken.
-Cobra of zephyr-
-Cobra of zephyr-