The Call.

Het geluid van tikkende hoeven weergalmde tegen het water dat met veel lawaai tegen de rotsen aansloeg. Haar donkere manen wapperden in de snijdende wind die zich een weg langs haar hoofd baande. Haar oren waren gespitst, hiermee proberend elke glimp van leven op te vangen dat zich langs de rivier voordeed. Normaal gesproken liet ze zich volledig gaan als ze langs prachtige gebieden als deze draafde. Dan nam het rustgevende gevoel dat zulke omgevingen met zich mee droegen haar volledig over. Maar nu, op dit moment, was dat totaal anders. Ze moest op haar hoede zijn, aangezien dit totaal onbekend gebied voor haar was. Maar dat was niet de enige reden waarom ze het gebied zo in zich op probeerde te nemen. Voor ze dit gebied binnen was gekomen had ze gehoord over de Dénali, een kudde die onlangs een nieuwe leidster had gekregen. Wie deze leidster was wist ze niet, maar de kudde had haar meteen aangesproken. Niet alleen door de legende die bij de kudde hoorde, maar ook door het feit dat ze altijd al solitair door het leven was gegaan en ze enorm behoefte had gekregen om ergens bij te horen. En de Dénali leek voor haar de perfecte plek.
Met haar donkere ogen geconcentreerd voor zich uitkijkend, volgde Lacuna de rivier die het rotsachtige gebied door tweeën splitste. Het water sloeg nog altijd wild tegen de stenen aan en soms reikte het water zo hoog dat haar vacht er vochtig van werd. Door de wind die tegelijkertijd door haar manen joeg veroorzaakte dat enkele rillingen die door haar lichaam trokken. Ondanks de kou die zich steeds meer meester van haar lichaam probeerde te maken, spande Lacuna haar spieren aan en stapte ze stevig door. Dit was belangrijk en een beetje kou mocht haar niet in de weg staan. Gefocust op de omgeving om haar heen, schoten enkele herinneringen door haar gedachten heen en dwongen haar bijna om ze weer naar boven te halen. Flitsten van vluchtenden paarden, Pearl die zich naast haar bevond en dan nog al het gehinnik..

De geluiden van takjes die onder de snel bewegende hoeven braken was oorverdovend. Een stoet van paarden bewoog zich zo snel mogelijk voort over de ongelijke grond en probeerde zich zo een weg door de wildernis te banen. Ondanks het feit dat om de zoveel seconden wel een paard een hinnik liet horen, was het geluid van de grond die werd vertrapt één van de geluiden waar ik van wist dat het me voor altijd bij zou blijven. Als ik dit zou overleven. Wild schudde ik met mijn hoofd, waardoor mijn angstige ogen werden verborgen achter een gordijn van donkere manen. Voor me stond Pearl, met in haar ogen dezelfde angst. Samen probeerde we een uitweg te vinden die ons weg zou leiden van de onmenselijk hete oranje massa die steeds dichterbij leek te komen, en het enige wat we eigenlijk hoefde te doen was het volgen van de steeds langer wordende stoet paarden die ook probeerde te ontsnappen. Wild keek ik om me heen, half in paniek probeerde ik andere voor mij bekende paarden te onderscheiden, maar tevergeefs, iedereen was al weg. Plotseling renden er een groep paarden tussen mij en Pearl heen en waar ik al bang voor was geweest gebeurde; de paarden sleurde me mee en in staat om nog te stoppen was ik niet. Pas veel later slaagde ik erin om vaart te minderen, diep hopend dat Pearl mee was gerend. Maar tevergeefs, toen ik omkeek -en daarmee ook de groep paarden achter me liet waar ik door was meegesleurd- was er niemand, ik was alleen. Helemaal alleen.

Zacht brieste ze en schudde ze voor enkele seconden wild met haar manen. Ze haatte die herinnering, maar aan de andere kant koesterde ze hem. Het was de laatste herinnering die ze had van Pearl. Haar zus die ze sinds die hectische dag niet meer had gezien. Na nogmaals gezucht te hebben, minderde Lacuna vaart en stond na enkele seconden stil. Nog altijd naast de wilde rivier. Nu was het moment dat ze de leidster moest laten weten dat ze interesse had in de Dénali. Lacuna strekte haar nek, hief haar hoofd en vervolgens verliet een luid gehinnik haar keel die zelfs het geluid van het water overtrof.

[Hinnik voor Pearl]

Twee groene ogen werden zichtbaar in het duisternis wat men de nacht noemde. Sterren vulden de lucht en omcirkelden de enige bron van licht dat zich rond dit tijdstip plaats kon vinden, de maan. Een zucht verliet de gevlekte merrie haar keelgat, terwijl ze zonder enige reden staarde naar de lucht waarvan de eindbestemming niet bekend was. Ja, waar zou deze eigenlijk uitkomen? Zou hij ooit stoppen, of doorgaan totdat het een bepaalde rand raakte waardoor de verzameling van verschillende stoffen niet verder konden reizen? Meteen zette ze de vraag uit haar hoofd, want ze werd haast duizelig door de raadselachtige stelling.
Met lopen was ze al een minuut of dertig gestopt. Toen ze zonet de verse, groenige grassprieten in het vizier kreeg die rondom de stromende rivier groeiden had ze besloten dat ze op en top tevreden was met haar omgeving. Ook al raasde Pearl van de energie op het moment, was een pauze nodig. Wanneer haar lichaam begon te schreeuwen de adrenaline die ze in zich had te verbruiken door een stuk te galopperen, zou ze haar reis voortzetten. De twee lichten die haar ogen verraadden verdwenen toen ze haar ogen sloot. Alles liep op rolletjes. Pearl zat ontzettend lekker in haar vel, genoot weer van het leven en de belangrijkste verandering was dat ze haar kudde terug had. De Dénali, eens door haar geleid en toen overgegaan naar de witte merrie Kai. Ze moest toegeven dat Kai het erg goed gedaan had. Ze had Kai altijd al een schat van een dier gevonden, dus het feit dat ze het verloren had toen der tijd deed haar niet deren. De reden waarom Pearl hem weer uitgedaagd had, was dat ze het miste. Ze miste het. Het gevoel een band te hebben met de paarden, één familie te zijn en de activiteiten te organiseren. Het was op de één of andere onverklaarbare manier iets wat in haar bloed zat. Misschien had ze het van haar vader of moeder geërfd. Het kon, niet? Deel uitmaken van een kudde was natuurlijk ook erg leuk geweest. Van welke kuddes was ze nou eigenlijk lid geweest? Het begon met de Fire Flame, waarvan Boots destijds de leidster was. Een geweldige tijd, moest ze toegeven. Misschien was het wel een van de beste herinneringen in haar leven. ‘De Quiet Sparkle, de Eternal Guardians, de Dénali...’ Haar mondhoeken krulden lichtjes omhoog. Het mooiste moest nog komen: Het feit dat ze in eerste instantie naar Dream Horses was gekomen om bij de Dark Star te horen. Een kudde geleid door een merrie waarvan ze de naam niet eens meer wist. Fontanella? Ach, het maakte ook niet uit. De meesten die lid waren van deze verzameling slechteriken waren zo goed als verdwenen. Gelukkig maar, dat scheelde immers een hoop onrust in en rondom Dream Horses. Pearl grinnikte. ‘Laten we het erop houden dat ik een hoop heb meegemaakt.’ Met deze woorden dommelde ze weg in een diepe slaap en werden haar gedachten opgeslokt door het duisternis.

Tik, tik, tik. Gekras, gevolgd door een hoop klapgewiek. Een vogel? Ja, het was een vogel. Een uil? ‘Hmmz, Volturi!’ In eerste instantie opende ze enkel een oog, kijkend of de sneeuwwitte uil zich inderdaad voor haar bevond. Niet een seconde later werd ook haar tweede oog geopend en staarde ze recht in de goudkleurige oogjes van de Sneeuwuil. Pearl trok haar oren abrupt naar achteren, het schelle geluid van het gekras zo veel mogelijk ontwijkend. Echter leek Volturi niet genoegen te hebben met een net uit haar slaap ontwakende merrie. Toen het ongeduldige geroep opgehouden was, rolden haar bruine oortjes weer naar voren en hield de uil haar kop een tikkeltje schuin. Net toen ze wilde vragen waarom ze wilde dat Pearl meteen actie ondernam, werd het antwoord duidelijk. Niet ver van haar vandaan (ze schatte het op een kilometer of anderhalf) weerklonk een hinnik dat met de wind een keer duidelijk meegespoeld werd en vervolgens stopte. ‘Ah zo.’ Een glimlach tekende zich op haar snoet, waarna de uil instemmend kraste. ‘Bedankt maatje.’ De uil antwoordde door middel van iets wat te vergelijken was met een knik, terwijl Pearl haar hoofd een aantal keer heen en weer schudde. Na een slaap van zo een vier uurtjes had ze haar energie hervonden en kon ze zich zonder enige moeite verzetten. Mooi, want de energie kon ze wel gebruiken. Volturi had het sein begrepen en vloog alvast voor haar uit. Zelf vond ze een prettige snelheid waarin ze het gemakkelijk zou halen zonder een stop. Zo ver was het niet, maar het galopperen op zandvlakte kostte nou eenmaal wat inspanning...
Een donker paard met enkele aftekening waarvan de kleur Paint werd genoemd vulde haar blikveld. De goede merrie? Vast. Tijdens haar reis was ze geen enkele soortgenoot tegengekomen, alleen een aantal vliegjes die zoemend achter haar aan vlogen en het niet veel later alweer opgaven. Op hetzelfde moment zigzagden zij en Volturi de laatste boom en stopten op een gepaste afstand. De uil landde terwijl ze vaart verminderde zachtjes op Pearl haar schoft en klapte haar vleugels strak tegen haar lijfje aan. Haar groene ogen stonden vriendelijk en zo was de verdere uitdrukking op haar gezicht insgelijks. Nadat ze het paard eenmaal goed bestudeerde, verdween de glimlach van haar snoet en fronste ze haar wenkbrauwen (voor zover dit mogelijk was bij een dier als zij) van verbazing. ‘Lacuna?!’

Nadat Lacuna haar hinnik had laten horen, luisterde ze hoe het geluid over de rotsen heen ketste. Voor heel even doorbrak het het geluid van het water dat uiteen spatte tegen de stenen en daarmee ook het meest luide geluid dat zich op dat moment in het gebied rond de rivier liet horen. Ze hoopte vurig dat ze was gehoord en dat de leidster zo snel mogelijk zou verschijnen. Ergens was ze namelijk ook wel nieuwsgierig naar de merrie die sinds kort de Dénali leidde, maar niet alleen de leidster maakte haar nieuwsgierig. De vraag wie allemaal deel uitmaakte van de kudde speelde ook op en dan vooral of het één van de paarden was die ze had gekend voor de vulkaan uitbarsting. Paarden die ze sinds toen nooit meer had gezien. Gewoon weg omdat iedereen zo snel mogelijk het gebied had verlaten, zonder om te kijken naar degene die te langzaam waren. Of naar een totaal ander gebied waren gevlucht.
Lacuna voelde een rilling langs haar rug lopen en schudde voor een moment met haar hoofd, waardoor haar donkere manen voor haar ogen vielen die nog altijd geconcentreerd voor zich uit staarden. Haar oren stonden naar voren, strak en gespitst. Elk geluid, elk kleine takje dat brak of getsjirpt van een vogel zou ze opmerken. Dat was ook nodig, niet eens omdat ze zich niet op haar gemak voelde. Maar gewoon omdat ze in onbekend gebied was en ze zonet had gehinnikt naar een merrie die ze nog geen eens kende.
Voor een moment slaakte ze een zucht en hief haar hoofd wat op, zodat ze het ijzige windje kon voelen dat al de hele dag in de lucht hing. Het deed haar haar ogen sluiten, en voor enkele seconden de lucht opsnuiven die de wind met zich mee had genomen.
Net toen ze wat kon opmerken hoorde ze hoe paardenhoeven de grond verfijnde. Lacuna's ogen vlogen open en ze verplaatste zich wat naar achteren. Haar oren draaide zich naar de kant van het geluid en meteen keerde ze haar hoofd in dezelfde richting. In eerste instantie zorgde de combinatie van het waterige zonlicht met de laaghangende mist ervoor dat het paard dat steeds dichterbij kwam niet meer was dan een schim. Maar naarmate de verschijning dichterbij kwam, was ze er vrij zeker van dat het de merrie was die ze zonet geroepen had. In eerste instantie naderde de merrie haar enkel zigzaggend en toen ze tot stilstand kwam bewaarde ze een gepaste afstand. Maar een grote afstand was het niet. Lacuna kon haar makkelijk in de ogen aankijken en dat deed ze dan ook. Met een blik die nog altijd gevuld was met volle concentratie keek ze de merrie aan die zich voor haar bevond. En meteen nadat ze dat gedaan had voelde ze hoe de grond onder haar hoeven dreigde weg te zakken. Vol verbazing en ongeloof keek ze in de ogen van Pearl, in wiens ogen ook een blik van verbazing was te lezen. In eerste instantie kon ze het niet geloven dat haar zus -die ze al zeker de helft van haar leven had moeten missen- opeens voor haar stond. Maar toen Pearl haar naam uitsprak werd het opeens allemaal werkelijkheid. "Pe-Pearl? Dat is lang geleden." De woorden kwamen eruit als een zucht, harder kon ze niet praten. Pas na een aantal seconden in stilte doorgebracht te hebben, hervond ze zich weer. Het drong nu pas tot haar door dat Pearl was verschenen net nadat ze had gehinnikt naar de Dénali. Was het.., kon het..? Lacuna keek haar zus met een klein glimlachje aan. "Ben jij de nieuwe leidster van de Dénali?"