Inside my head~

Wie was het toch? Wie was het toch die de gehele tijd zijn hoofd binnen drong, de hele tijd zijn gedachte op hol liet gaan. Hem stoorde bij alles wat hem deed. Wie was het toch die de hele tijd hem gek maakte, en hem de hele tijd stuurde, waardoor hij dingen deed die hij niet wou doen. Waardoor hij als haar of hem werd. En als hij het dan wist, dan was het alsof zijn arm niet lang genoeg was, zijn lust naar wijsheid niet groot genoeg was. Zijn lust om te weten, om te leren niet sterk genoeg was. En telkens kon hij het net niet halen. Net niet, en daardoor werd hij nog gekker. Ging hij nog meer dingen doen die hij niet wou doen. Die hij nooit zou willen doen. Langzaam draafde hij aan, zijn hoofd laag bij de grond, proberend de stemmen te negeren. Iets wat nog verdraaid lastig was. Het verbaasde hem de kracht van zijn gedachte, hoe die toch zijn zin kon doorzeuren. Zo dat Remember het uiteindelijk opgaf. Omdat het bij hem maar weer bleek, dat je niet kon stoppen met denken. Niet kon stoppen met dingen in gedachte tegen je zeggen. Omdat je altijd dacht. Dit klonk best raar in de oren van Remember. Dit alles, alsof het een grote droom was, en hij ieder moment wakker kon worden. Gered van de stemmen, het moment was nooit kwam, wat nooit zou komen als hij wakker was. Maar het moment waarop hij zo erg hoopte, het moment waarop hij altijd zou wachten. Zodat hij zijn hele leven overnieuw kon doen, fouten recht kon zetten, goede dingen nog beter doen. Zijn staart gleed door de lucht. Toen een bekende geur zijn neusgaten binnen vloog schoot zijn hoofd de lucht in. Hij snoof eventjes, om de geur beter op te vangen. Sunset, de kleine bonte ijslander. Remember glimlachte eventjes, de laatste keer dat hij haar zag had ze moedig en dapper gevochten in de oorlog. Het was zielig om te zien hoe erg de kleine merrie voor haar kudde leidster leefde, terwijl die gestorven was. Langzaam naderde Remember haar. Hij merkte dat ze depressief was. Arme merrie. Hij brieste eventjes. ''Sunset. Alles goed?'' Zei hij zachtjes en kalm. Een onnozele vraag, natuurlijk was alles niet goed.


~Sunset~

Sunset stapte de sneeuwvlakte binnen. Haar vacht zat onder de wonden van de oorlog. Van de bruinbonte hengst. Hij had haar flink de grazen genomen. Op haar manenkam zat een vleeswond en haar knieën ook. In de verte zag ze een witte schim staan en verstijfde. Nee... Toen ze zag dat de schim haar kant op kwam draaide ze haar oren bang naar achter, maar ze zag dat het Remember maar was en ontspande. ''Sunset. Alles goed?'' Zei hij zachtjes en kalm. Sunset trok een wenkbrauw op. "Tuurlijk, Mischa is dood, ik zit onder de wonden, de kudde zit zonder leider, nee kan niet beter." ze besefde dat ze wel erg bot was. "Sorry, ik bedoel het niet zo..." zei ze en ze zuchtte. Ze ging liggen zodat haar knieën in de sneeuw kwamen en een beetje schoon werden. "Ben jij er nog een beetje heelhuids vanaf gekomen?" ze zag natuurlijk de rug van Remember niet. Maar het leek haar niet dat de friese hengst de twee broers ongedeerd had laten gaan...

Soms trok de sneeuw wat op, kwam het hoger dan normaal. De ijzige wind sneed in zijn ogen. Een hevige sneeuwstorm was op komst. En voor die komen zou, moest hij een schuilplaats gevonden hebben. Anders zou hij verkleumen, zou hij bevriezen. En daar was hij toch nog iets te jong voor. Ondanks dat hij een van de oudere paarden in Dream Horses was. Voor zover hij het wist. Want als je hier een jaar of 18 was overleefde je het niet. Waarschijnlijk, het was de harde waarheid. En Remember wist er alles van, daarom vreesde hij ouderdom. Vond hij het vreselijk ouder te worden. Maar toch werd je telkens wat wijzer. En dat was een van de dingen, waarin Remember met almacht hoopte. Wijsheid, antwoorden weten op vragen. Die nu al eeuwen door zijn hoofd hingen. Enkel wijsheid. Hij hoorde het verwachte antwoord van de kleine bonte merrie. Bijna meteen bood ze haar excuus aan. Remember schudde zijn hoofd. ’’Nee. Het was een domme vraag om te stellen. Ik had het niet moeten stellen, niet in deze… omstandigheden.’’ Hij wist niet precies hoe hij het moest verwoorden, dus deed hij het maar zo. Remember merkte hoe ze ging liggen, net daarvoor zag hij de grote wonden op haar knieën. Hij zuchtte eventjes. Als hij ooit mocht kiezen wie hij een keertje goed onderhanden kon nemen, zonder dat ze iets terug deden. Zou het nu zeker de Horcrux zijn. Al hoewel, dat misschien niet het meest slimme idee had. Omdat hij ergens in zijn achterhoofd had zitten dat de Valkyrie heel wat dreigender zou zijn, of worden. Want ooit zouden ook zij toeslaan. Waarschijnlijk nu al plannen aan het maken voor een komende onverwachte aanval. Tijdens een activiteit buiten de kudde gebieden. Remember vreesde voor dit vreselijke moment. Een koude rilling liep over zijn rug toen hij er aan dacht. ’’Och het gaat wel. Het belangrijkste is dat de Quiet Sparkle nu in goede handen is, zo zonder leider.’’ Hij was zeer benieuwd wat er met de QS ging gebeuren. Hij wist niet hoe hij haar kon opbeuren, maar wou het ontzettend graag. Maar toch wist hij ook wel dat het niet ging lukken.

~Beetje flut ~

’’Nee. Het was een domme vraag om te stellen. Ik had het niet moeten stellen, niet in deze… omstandigheden.’’ ze hoorde hoe hij zuchtte toen hij haar knieën zag en staarde onzeker naar de grond. Tja, ze was gewoon niet sterk genoeg geweest, ze had er niet eens voor kunnen zorgen dat Mischa niet stierf! Was het haar schuld? Of niet? En zo ja, wat had ze dan gedaan? De merrie zuchtte en probeerde haar tranen te bedwingen. ’’Och het gaat wel. Het belangrijkste is dat de Quiet Sparkle nu in goede handen is, zo zonder leider.’’ zei Remember. Nu hielt ze het niet meer. De tranen vonden hun weg naar de sneeuw. Sunset stond op, viel bijna weer om maar wist te blijven staan. "Ik mis haar zo" stamelde ze. Ze richtte haar ogen naar de helder blauwe hemel. "Mischa..." fluisterde ze.

-Okee, okee. Ik HUIL.-