extinct place 'round here

Fether keek om zich heen. Het bestond dus toch. Niemands land. Uitgestorven… Dat was het beste woord om de omgeving om Fether heen te beschrijven. In de verste verte was geen enkel teken van leven te vinden. Ook op de grond was er geen spoor te vinden dat aanduidde dat er ooit een paard of ander wezen in dit gebied rond had gelopen. Het enige dat hier zichtbaar was was ijs. Ijs, ijs, en nog eens ijs. Fether wist niet eens dat er zoveel verschillende soorten ijs waren. Vlak ijs, ruw ijs, glad ijs. Er waren hier zelfs steile ijshellingen. Fether was echt niet bang om een heuveltje op te lopen, maar deze ijsheuvels beklom ze toch maar liever niet. De kans zou ontzettend groot zijn dat haar hoeven geen houvast op de gladde ondergrond zouden vinden, en dat Fether zo de kloof in glijden. Fethers kille blik speurde het gebied nog eens goed af. Was er hier dan echt niks te doen? Een hele diepe zucht verliet haar luchtwegen. Ze was hier heen gekomen in de verwachting een plek te vinden waar eindelijk eens wat te doen was. Maar nee hoor. Weer een saaie plek. Ze wist wel dat ze dan zelf iets moest gaan ondernemen, maar in haar eentje was er ook niet veel aan. En echt interessante paarden had ze ook nog niet echt leren kennen. Ze was nog geen enkel paard tegen gekomen waar ze echt een soort vriendschap mee had gehad. Zelfs niet een verre vriend ofzo. Badassen mochten dan wel heel erg goed op zichzlelf kunnen leven, maar 5 jaar in je eentje was toch wel een beetje lang.
Fether’s oren lagen zoals gewoonlijk in haar nek toen ze aansprong in draf. Ze moest zich heel goed concentreren om niet uit te glijden op de gladde ondergrond. Dat lukte aardig goed, ondanks haar hoeven af en toe toch een beetje onder haar begonnen te glijden. Doordat Fether zich zo op haar passen zat te focussen zag ze pas heel laat dat ze op een van de bergen bij de gletsjer afdraafde. Glijdend kwam Fether vlak voor de berg tot stilstand. Haar blik gleed langs de berg omhoog. Zou ze omhoog gaan? Ow what the hell. Wat zou het ook. Ze had niks beters te doen. Ze verveelde zich al langer dan alleen vandaag. Dus als ze de dood tegemoet zou glijden zou ze zich tenminste vlak voor haar dood niet verveeld hebben.

Daar stond hij dan. Voor de grote berg vol glad ijs. Zijn donkere ogen gleden van boven naar beneden terwijl hij zocht naar een goede weg. Het was een gebied waar hij vroeger nooit had durven lopen, maar nu zat dat wel anders. De jonge hengst snoof even en zette zijn hoeven op het ijs. Hij gleed weer naar beneden, maar voor hij weer beneden was sprong hij naar voren. Zijn oren gleden tot zijn nek en zijn blik was strak naar boven gericht. Hij zette zijn hoeven één voor één neer op het ijs of op een steen. Het was niet makkelijk om op te lopen, maar hij was geen bange haas. Hij was niet bang om uit te glijden en te vallen. Hij was nooit bang. Zijn blik gleed kort naar de grond om weer een paar makkelijke plaatsen te vinden om zijn hoeven neer te zetten. De grijze hengst sloeg met zijn donkere staart heen en weer terwijl hij zijn passen versnelde. Hij sprong nog eens goed naar voren en na een paar passen kwam hij op de top aan. Hij schudde zijn dikke vacht uit en bekeek de omgeving. De zon ging langzaamaan onder. Goedzakken zouden smelten van het prachtige gebied en de rode gloed. Hij niet. Hij rolde eens met zijn ogen en draaide zijn rug ernaartoe. Hij wachtte wel tot het donker was. Dan was het hier veel interessanter dan die rode gloed en romantische blablabla. Hij draaide een oor opzij en zocht naar iets, maar ook nu wist hij niet wat. Hij snoof eens luid en volgde de witte zachte damp die uit de neus kwam. Hij rook iets. Hij grijnsde breed bij de gedachte toen de geur duidelijk toonde dat het van een merrie kwam. Hij liet zijn donkere ogen over de gletsjer heenglijden en verderop zag hij een schim lopen. De merrie kwam duidelijk wel in zijn richting. Of het leek maar zo. Rustig bleef de grijze hengst staan terwijl zijn blik strak naar voren gericht was. Hij had langs de ene kant helemaal geen zin om te praten, maar als ze slecht was kon hij haar wel wat bieden. Of omgekeerd. Wie weet. De hengst sloeg met zijn hoef op de grond en rolde met zijn ogen. Hij schudde de gedachte en woorden in zijn hoofd dan ook meteen weg. Rustig wachtte hij dan ook af op de witte merrie. Hij had duidelijk gemerkt dat ze nadacht over het beklimmen van de gletsjer. Vroeger dacht hij ook na. Nu niet meer. Doen. Alles gewoon doen. De hengst snoof even en grijnsde breed. "Kom dan!"

Fether draafde met krachtige passen, met volle concentratie de gladde berg op. Het pad waaropze liep was niet echt breed. Je kon het eigenlijk niet eens een pad noemen. Het was meer een richel. Zo nu en dan gleden haar hoeven weg, en gleed ze weer een stuk terug de berg af; terug de richting in waar ze vandaan kwam. Toen Fether even iets omhoog keek merkte ze op dat ze al bijna een stuk had bereikt waar het niet meer echt steil was. Toen Fether net een paar meter van de 'bovenkant' van de ijsberg was schrok ze ineens op uit haar concentratie doordat een stem. Ze keek op en zag dat het aan haar gericht was. Eigenlijk was dat ook wel logisch. Er was hier geen een paard behalve zijzelf. En nu de schimmel hengst die zojuist naar haar geroepen had dan natuurlijk. Ze bereikte het einde van het hele steile stuk van de ijsberg. Nu had ze de mogelijkheid om de hengst eens goed te bekijken. Hij was schimmel achtig wit. Zijn manen hadden een beetje een rood gloedje. Zijn oren lagen, net zoals die van Fether in zijn nek. Slecht. Was de conclusie die Fether hieruit trok. Het was Fether opgevallen dat er de laatste tijd weinig goezakjes waren. Misschien wilden ze wel gewoon niet met haar te maken hebben. Renden ze gewoon weg zodra ze haar in het oog hadden, voordat Fether in de gaten had dat hun er waren. Maar misschien waren er wel gewoon meer badassen aan het moorden geslagen. Fether zelf was niet zo'n voorstander van zomaar impulsief moorden. Een moordje om jezelf, of je eer te verdedigen oké. Maar van zomaar moorden omdat je er zin in hebt daar was Fether geen voorstander van. Elk goedzakje had een kans om ooit nog eens op het goede pad te belanden. 'lol moordenaars' zoals Fether ze noemde, konden zich beter richten op het bekeren van de goedzakjes, dan zomaar zonder reden te moorden vond Fether. Fether richtte haar aandacht op de nog onbekende hengst. "Kom jij maar naar mij. De hengst moet toch aan de merrie aanpassen?" Riep Fether naar de hengst. Eigenlijk was haar uitspraak meer symbolisch, want ze was intussen al bijna bij de hengst. "Fether is de naam." sprak ze op kille toon. Haar ijzige ogen staarden de hengst voor haar strak aan. "En met wie heb ik vandaag het genoegen?"