Het was raar, bijna eng om hier nu te zijn. In de kuddegebieden. Niet de vertrouwde gebieden van de Dénali. Maar de onbekende gebieden van de Quiet Sparkle. Het was zo raar om dingen te zien die niet eens vertrouwd waren. Hij had altijd heel DH vertrouwd. En nooit waren er nieuwe gebieden bijgekomen. En nu plots maakt zijn leven een complete draai. Enkel omdat het lot besloten had dat hij en Magnifico elkaar tegen zouden komen. Ruzie zouden krijgen, en dan om een onverklaarbare reden partners werden. Het was alsof het, het lot was dat Magnifico nu in deze lastige situatie tussen Remember en haar de Quiet Sparkle kreeg. Maar ze kon het aan, dat wist Remember zeker. Ze was sterk, dacht hij. De laatste keren dat hij haar zag, was ze vreselijk breekbaar. Misschien door zijn aanwezigheid. Net als dat hij breekbaar was in haar aanwezigheid. Alsof ze een bepaalde uitwerking op elkaar gaven. Iets wat ook waar was in enige zin. Hij mepte met zijn staart. Het was hier prachtig, een zuivere stilte werd verbroken door het geweldige zuivere gezang van vogels die het veld overtrokken. Het was net zo mooi als de prachtige gebieden van de vertrouwde Dénali. Misschien wel mooier. Maar hij had de andere gebieden nog niet gezien. Langzaam kwam hij weer in beweging, maakte een overgang naar de draf. Zo draafde hij opgewekt rond. Blij dat Magnifico hem aangenomen had in de kudde. Toch was het hier zo anders. Het voelde hier bijna triest, wetende dat Mischa aardig lang over deze gebieden geheerst had. Misschien dat dat het feit was dat hij nu weer naar de andere gebieden van heel DH wilde. Enkel om het feit dat de woede steeds weer bij hem opborrelde als hij hier liep. De woede om Deina, het verdriet om Mischa. Een merrie die hij niet goed kende, maar toch wel aardig. Het was een vreselijk feit dat ze gestorven was. Maar ze was een eervolle dood gestorven. Een eervollere dood kon Remember zich niet voorstellen. Zou zij hij ook willen sterven, de kudde waarin je zit, of misschien zelfs leid beschermend. Om op het slagveld te sterven. In plaats van weg te kwijnen in je slaap aan ouderdom. Al hoewel dat ook niet echt verkeerd klonk. Immers deed het wel veel pijn. Voor hij het ook maar merkte was het lage gras gegroeid hoger en hoger. Tot het zijn knieën bereikte, en hij erachter kwam dat hij in de prairie aangekomen was. Het was alsof de boosheid weg ging op het moment dat hij aangekomen was. Een fijn en aangenaam feit. Hij brieste eventjes. Gelijk met zijn aankomst werd hij verrast door het feit dat hij niet alleen was. Een grijze schim dook voor hem op. Eventjes slipte hij door de schrik. Waarna hij kalm naar de hengst toe draafde.
~Warrior~
~niet af
~
~Warrior~
~niet af
~