Waterfalls, everywhere [open]

Langzaam liep een hengst zwarter dan de nacht langs de watervallen heen, de hengst was hier nog niet eerder gezien, en was er ook nog niet eerder geweest. Met soepele passen liep de hengst verder, soms bleef het paard even staan en keek het naar de watervallen. Hij bekeek alles. Het viel hem op dat het onafgebroken watervallen achter elkaar waren, grote, kleine elk formaat. Hij bleef langs de watervallen lopen, ook al was het donker. De hengst bleef doorlopen, gewoon omdat iets hem zei dat hij dat moest doen. Soms stapte hij met zijn hoeven door het water heen, maar dat maakte hem niet uit. Weer keek de hengst naar de watervallen, plons, plons, steeds opnieuw het water wat met geraas naar beneden toe viel. Hij liep verder, hij bleef maar lopen en lopen, alsof hij iets zocht maar dat niet kon vinden. Hij snoof even en hief zijn hoofd op, hij keek om zich heen, kijkend of er andere paarden waren. Hij rook ze niet, maar schijn bedriegt. Hij keek nog eens goed en rook weer, toch rook hij nu duidelijk de geur van een paard. De hengst zwarter dan de nacht stond stil, vlak aan de rand van een waterval en keek oplettend om zich heen.

Voorzichtig liep ze naar de watervallen toe. Van elk kraakje schrok ze. Ze vertrouwde het hier niet. Alsof iets haar op stond te wachten. Rustige stapje voor stapje. Ze rook. Ja hoor een paard. Ze was al bijna bij de water vallen toen ze een hele wazige schim zag. Ze schrok en deisnde achteruit. Ze wilde weg rennen maar zo was zij niet. Ze had dorst dus ging wat drinken. Ze keek de hele tijd naar de schim. Ze wist nou niet of hij echt was. Ze liep dichter na hem toe. En ze bekeek hem goed. Gitzwart, een hengst en een bad. Nee ze haat bad maar goed ze wilde hem aan de praat krijgen dat is meestal wel lollig. Ze stond op zo'n vijf meter afstand. Dus ze zou nog makkelijk kunnen vluchten.

hij rook nu zeker weten een paard, hij keek weer om zich heen en zag toen een merrie, ze was wit kleurig met grijze vlekken. hij liet zijn hoofd even zakken en nam een slok van het water, brr dat was koud. hij schudde zich even uit en keek toen weer naar de merrie. benieuwd wat de merrie zou gaan doen. hij haalde zijn neus weer uit het water en hief zijn hoofd weer op. hij bleef staan waar hij stond, niet aanvallend, maar ook niet echt vriendelijk.

Ze bleef hem in de gaten houden. Zonder enige emotie keek hij haar aan. Oke dacht ze wat moet ik hier van denken? Ze zei ,, Hoi ik ben Wild Fire en jij bent?''. Rustig bleef ze naar hem kijken. Ze moest voorzichtig zijn. Haar gedachte gingen terug naar de tijd dat ze een groepje bads tegen kwam.. Maar wat er gebeurde weet ze niet. Alleen zag ze haar vader niet meer.. Ze weet dus niet of haar vader nog leeft. Want van haar moeder mochten ze niet terug want pap zou wel terug komen. Neergeslagen hoofd stond ze daar. Ze kreeg het gevoel van vroeger weer. Bijna de tranen ook. Daarom zwoor ze zich zelf nooit bad te worden. Ze keek hem weer aan. Wat zou hij zeggen?

hij zag dat de merrie rustig naar hem bleef kijken, hij bleef gewoon terug kijken met zijn zwarte ogen. hij stond nog steeds vlak naast de watervallen. hij snoof even. hij hoorde haar zeggen: ,, Hoi ik ben Wild Fire en jij bent?'. hij bleef naar haar kijken, ze heette dus Wild Fire. hij dacht even na of dat hij zijn naam zou zeggen. 'They call me Muerto' zei hij, hij had niet echt zin om het in de normale taal te zeggen, dan klonk het zo vreemd. hij keek naar de merrie en vroeg zich af of ze zou weten wat Muerto betekende. hij bleef gewoon staan, de wind speelde zachtjes met zijn manen, terwijl de watervallen met veel geweld naar beneden raasde.

Ook zo'n stil type. En waarom zei hij het in het engels? Vele vragen spookte door haar hoofd.. Terwel er een briesje opzette. Keek ze hem aan. Met een vragend gezicht. Ze zei ,, Waarom zei je dat in het engels''. Langzaam begon ze zich op haar gemak te voelen. Ze dronk nog wat. Luisterend naar de geluiden om haar heen. Haar manen wapperde prachtig in de wind. Haar vacht glansde prachtig. Ze had de drang om in het water te springen maar ze hield zich in. Stil stond ze daar. Wachtend op antwoord.

sorry mijn inspi is weg..

hij keek naar de merrie die op haar gemak begon te drinken. hij bleef gewoon staan en zwiepte met zijn staart. 'omdat zij die mij mijn naam gaven, het in het engels zeiden' zei de hengst na een tijdje. hij wist gewoon bijna zeker dat de merrie niet wist wat zijn naam betekende. hij keek naar het water van de watervallen en zweeg. de wind blies van achteren op hem, waardoor zijn vacht naar voren ging en littekens verspreid over zijn hele lichaam zichtbaar werden. de littekens van zijn gevechten, van de strijd om te overleven, van de haat om te winnen. de littekens gewoon alleen om zijn naam. de littekens die hem maakte tot wie hij was. want hij was muerto, de dood.

Zijn woorden kwamen binnen samen met het geruis van de watervallen. ,, Dus je ouders. Maar wat betekend je naam?''. Opeens zag ze al zijn littekens. Ze schrok het waren er veel. Een echte vechter! Cool! Hij is te minsten geen bitch. Haar gedachten gaan op volle toeren. Ze kan het zelf nauwelijks bij houden. Een flink briesje kwam op. Ze kreeg het koud heel koud. Opeens ging ze liggen. Haar lichaam begon langzaam erger te rillen. Met grote ogen keek ze Muerto aan. Heeft hij het ook koud?

-Sorry ben de laatste tijd inspiloos

hij hoorde haar zeggen dat zijn ouders hem de naam hadden gegeven. de hengst schudde zijn hoofd. 'mijn moeder overleefde mijn geboorte niet, en mijn vader heb ik nooit gekend. ze dachten dat ik dood was. dus toen ik mijn ogen opende en overeind kwam, deinsden de paarden die stonden te kijken achteruit en riepen Muerto. Muerto betekend de dood' zei hij zonder emotie, maar in zijn laatste zin was iets van duisternis te ontdekken. hij zag dat de merrie het koud had gekregen, al voordat hij de ware betekenis van zijn naam had gezegd. hij zag hoe de merrie hem met grootte ogen aankeek, maar hij had het niet koud, hij voelde die dingen niet meer.

Verbaasd keek ze hem aan. Paarden denken dat je dood bent en dan ben je niet dood! En dan noemen ze je ook nog eens de dood. Best erg eigenlijk! Opeens was ik mijn eigen kou vergeten. En kon ik er alleen aan denken hoe zielig het is. ,, Ik snap wel waarom jij een bad bent...Als je al zoiets meemaakt moet het bijna wel.'' Een beeld van vroeger komt binnen. Over een van haar broers hij werd aan gevallen. Maar het rare was ze had het nooit echt met haar eigen ogen gezien. En het ziet er vreselijk uit. Maar waarom krijg ze het nu opeens. Heel raar vond ze het maar ook erg eng... Zo snel als het was gekomen was het ook weg gegaan. Ze schudde haar hoofd. En opeens voelde ze de kou weer. Ze haalde een paar diep adem. Toen was de kou beter te verdragen.