Do you hear the sound of the waterfalls?

De zon scheen, de bladeren golfden zachtjes mee op de wind. Vrolijk kwetterden een paar vogels, eenden en noem maar op. Zelfs de bijtjes zoemden blij. De bloemen en de geur van het natte gras rook zo lekker. In de lucht zweefden arends, op zoek naar hun prooi. Ze klapten geruisloos met hun vleugels en keken met hun scherpe ogen rond. Het geruis van de watervallen werd nu ook duidelijk. Losse bladeren rolden voor de hoeven langs van de paint hengst. Hij liep er ontspannen bij met de oren ontspannen opzij, de staart lag kalm tegen zijn achterhand en zijn hoofd was ontspannen. De paint hengst, genaamd Diablo luisterde naar al die vredige geluiden en bedacht zich dat, nu hij blind was dat hij nu meer aandacht aan de geluiden besteedde. Niet dat hij dat plotseling had, nee dat was al ongeveer een jaar zo. Blind zijn was niet erg, behalve als paarden dachten dat het 'cool' was. Nee, dat was niet leuk. Het beeld van de watervallen die hij vorig jaar had gezien zou nu waarschijnlijk niet kloppen. Vaag, heel in de verte rook hij een paard. Rustig liep hij eropaf en wachtte het laatste stukje op het paard.

{Siyah ~Danku!}

Zware passen stortten zich neer op de ondergrond. Een luid gebries was hoorbaar en een helse hinnik werd uitgestoten. En dat allemaal door 1 hengst, genaamd Siyah. Nu, zo kon het gaan, maar door de hitte dacht hij wel 2 keer na voordat hij zich helemaal kapot ging maken. In plaats daarvan liep hij met rustige maar toch krachtige passen rond. Zijn spieren waren daarentegen wel helemaal aangespannen en zijn oren waren plat in zijn nek geduwd. Een rustige en kalme blik stond op zijn gezicht en zonder enige angst of zorg liep hij verder. Hij had een jouding aangenomen die dominant was, maar zeker niet stoerdoenerig. Hij hield zich liever kalm, en rustig. Hoewel hij een leuk goedzakje om mee te vechten nooit afwees. Want het bloed daarvan smaakte altijd zo lekker. Maarja, een wannabe was hij zeker niet. Dat wist hij en hij wist dat anderen dat ook zouden weten. Toen een waterval in zicht was liet hij zijn spieren rollen onder zijn vacht, spande hij zijn benen nog wat extra aan en ging hij over in een krachtige maar soepele draf. Hij had dorst gekregen en vond het dus niet erg om nu een stukje te draven, als de bestemming maar was dat hij sneller bij het drinken kwam. Eenmaal bij de waterval stak hij voorzichtig zijn hoofd uit. Snel nam hij een slok en trok hij zijn lippen weer terug, zo ging dat een paar keer totdat hij wel genoeg gedronken had, en het moeilijke drinken wel genoeg vond. Hij gooide zijn hoofd sierlijk en dominant in de lucht en had zijn staart ook in de lucht hangen. Zijn ogen richtten zich weer op wat er voor hem was en verbazend genoeg zag hij een paard op hem aflopen. Rustig bleef hij staan, zonder maar ook een greintje respect keek hij naar het paard. Waarom durfde die zomaar naar hem te komen. Normaal bleven ze zo veel mogelijk uit zijn buurt, dit was raar. Hij snoof eens wantrouwig en hield zijn dominante, trotse en sierlijke houding aan.

O nee, dit was waarschijnlijk geen neutraal of goed paard. Nee, het was een slecht paard en Diablo wist dat de hengst veel groter en sterker dan hem zou zijn. Respect was een optie en Diablo pakte het met beide hoeven aan. Hij hoefde geen gevecht. Het leek hem een echt slecht paard, waarschijnlijk zwart. Nou, om hem niet boos te maken stelde hij zich neutraal op. Met de ogen wat harder dan normaal en de oren een beetje in zijn nek. Met een pietsiepeuterig beetje respect knikte hij. "Naam? Ik heet Diablo." Zei Diablo met een beetje respect in zijn stem. Diablo bromde het wel een beetje. Niet om hem na te apen maar om niet al te goed over te komen, Diablo was niet goed. Hij was neutraal en leunde een tikkeltje aan de goede kant aan. Maar als iemand iets deed wat niet mocht voor hem dan werd hij neutraal slecht. Tja, dat was Diablo. "Ja, ik ben blind. Voor het geval dat je er naar gaat vragen." Bromde hij weer.