GROM. (open)

---

Een betongrijze brei van wolken voltrok aan de hemel boven haar. Dotten pikzwarte wolk vermengden zich met de dreigende muur aan de hemel. Herfst was overgesmolten in winter, net zoals nu de winter tot een einde kwam en de lente groen licht gaf. Toch was het niet te merken aan het weer. Al wekenlang regende het. Dikke druppels ijskoud water vielen uit de lucht en daalden neer tot ze met het kenmerkende 'plop' ter aarde vielen en de grond onder hun bevochtigde. En niet alleen de grond, alles wat zich op die grond bevond moest er ook aan geloven. Sjokkend bewoog de ravenzwarte merrie zich voort door de stromende regen. Er stond geen wind, waardoor het nog wel even zou duren tot de inmense bui boven haar zou overtrekken. Met tegenzin bewoog ze haar spieren. Was er dan verdomme geen grot waar ze kon schuilen voor het rotweer? Haar dikke nek was omlaag gericht en haar grote hoofd met haar ramsneus was laag. Haar lippen stonden zoals altijd omlaag gericht. Haar oren staken door haar klitterige manenbos naar achteren. "Grom. Verdorie" mopperde de merrie met de helgroene ogen toen er een dikke druppel recht in haar fijne oorschelp viel. De bovenste topjes van haar oren waren wat naar binnen gevormd. Haar vacht was doorweekt. Stroompjes grijs water gleden omlaag langs haar lichaam, gleden in de inham van haar ogen en mond. Haar manen zaten langs haar hals en voorhoofd geplakt. Mopperend vervolgde de merrie haar weg. Haar zicht was amper vijf meter. Toch bleef de vulkaan altijd in haar blikveld, als de donkere schim die hij altijd al was. Ze vulde haar longen met adem en snoof haar adem hard uit haar opengesperde neusdagten. In de verte naderde een schim. Een natte pluk hing vervelend voor haar linkeroog, waardoor ze haar grote hoofd schudde. Ondertussen was de schim dichterbij gekomen. Ze kneep haar helgroene ogen samen en tuurde. Wie was het deze keer die haar gezelschap ging bieden in dit godsverlaten landschap?

De donkere vacht ging verwoed op en neer, als een kloppend hart aangevoerd door het bewustzijn. In dit zelfde ritme klapten ook zijn neusvleugels open en dicht. Zijn grauwe blik was verwoestend, bezeten door een vlam die erdoorheen raasde. Het lichaam van dit wezen uit iedere uitdrukking verloren omdat het door de regen gedwongen werd laag en in een rare houding te lopen, zelfs zijn manen die normaliter half omhoog stonden hingen nu als een soort dreadlocks langs zijn hals. Door de waas van de hard vallende druppels water was haast niks te zien. En eigenlijk kon het deze koperbruine hengst ook geen bál schelen. Het mogelijke naderen van andere paarden was iets dat niks boeide. Wat hem wel boeide die vreselijke regen. Zijn vacht was drijfnat en hij kon de druppels water nog in zijn wimpers onderscheiden. Hij voelde werkelijk elke druppel langs zijn lichaam naar beneden glijden en het voelde vreselijk. De hengst had het liefst dat de regen zo snel mogelijk ophield.
In een soort spastische trekken trok zijn mondhoek wat van omhoog naar beneden maar het was niet erg overtuigend. Wel was daar zoals altijd dat brutale dat hem maakte zoals hij was. áltijd, elk moment. Het sierde perfect zijn innerlijke verscheurdheid. Sauron was raar, gewoon gestoord. Ergens diep in zijn hersens was iets mis gegaan. Hoewel hij wel slim was , maakte zijn sociale methoden hem gék. Zoals einstein misschien. Ook niet helemaal lekker, maar géweldig slim. Toch was ergens diep in Sauron's blik te herkennen dat er niet enkel weefsel zonder inhoud in zijn hersenpan verstopt zat maar ook meer dan dat. Slechts sommige paarden hadden deze eigenaardigheid opgemerkt en doorzagen het uiterste slimme karakter van de hengst.
Nogsteeds danste daar het beeld van het ondoofbare vuur in de fel oranje ogen waarvan er één verstopt zat onder een doordrenkte pluk zwart haar. Het eindeloze, grijze stromende gordijn van water had hem er niet van weerhouden deze... úúúhm... in zíjn gedachten móóie plaats te komen bekijken en de rotsen en pieken vanaf boven te aan eren. Deels was hij hier voor het avontuur dat hem te wachtten stond. Gevaar was een kick. In zijn gedachte was het leuk om van een rots te pletter te vallen. Dat was gevaar en daar kwam adrenaline bij los. De stof die in zijn leven zo nodig was. Dan ook niet gek kijken als je deze hengst straks naar het puntje van de berg ziet lopen [wat al een prestatie op zich is, want sommige vreesden dit gebied] en hem daar helemaal in de hoogte van de top ziet afspringen, zonder één enkele gil vrij te laten, puur om het plezier.
Dan tilde hij zijn oor op, het zielig stuk vlees had een ander paard opgevangen en hij was benieuwd. Wie was het dit keer?
`Regenachtig is het niet...´ sprak de hengst met de eigenaardige wond aan de flank waar nog lichtjes een rib uitstak, het wezen met het missende oor het misvormde hoofd, rustig en zelfverzekerd `..milady...?´.

Stil bleef ze daar staan, de regen rond haar brede hoeven met klitterig behang plassen vormend. Haar helgroene ogen waren samengeknepen en ze tuurde naar de schim, die steeds meer vaste vorm begon te krijgen. Ze wierp een blik op de plassen onder haar. Haar spiegelbeeld was niet te zien door het noodweer. Uiteindelijk doemde er een donkerbruine hengst op uit de muren van grijze regen. Ze snoof en gooide haar grote hoofd met enige arrogantie omhoog. Haar kleverige manen deinden een stukje mee omhoog. Ze gunde haar gezelschap geen blik waardig. Ze liet haar ijzeren blik over zijn lichaam glijden, over zijn doorweekte onderbenen, bleef even hangen bij zijn flank, waar een wit stuk bot te zien was. Ze trok een wenkbrauw op. God mocht weten waar hij de wond vandaan had. Zijn hoofd was doorkruist met rode littekens. Hij miste een oor, zag ze. De vlammende oranje ogen als twee bakens in de duisternis. `..milady...?´ Een rilling trok over haar ruggengraat toen het einde van zijn woorden haar oorschelpen bereikte. Met één grote pas stond ze naast zijn hoofd, een grijns rond haar vieze smoel. Ze zette haar tanden in zijn goede oor, rukte eraan, voelde het kraakbeen tussen haar kaken dubbelklappen. "Je houd je slijmerige praatjes voor je, hengst" Siste ze terwijl ze zijn oor even tussen haar kaken liet glijden. ze liet los, zette een paar passen achteruit. Nog steeds regende het. Nog steeds was de lucht donker. "Inderdaad, de weergoden hebben het zo gewild. Maar ik teken liever voor de zomer" Verzuchtte ze, terwijl ze haar hoofd melodramatisch naar de hemel wendde. Ze haatte geslijm, gekwijl. Hopelijk was de boodschap goed aangekomen.

HEHE >:3

Als een fluwelen deken hing de grijze nevel, die de regen veroorzaakte, rond zijn lichaam. De koelte van de regen die door zijn vacht naar zijn bewustzijn was toegedropen had hij allang geen last meer van. Blauwe druppels liepen overal langs zijn lichaam naar beneden, zoveel dat hij er al immuun voor was. Soms vroeg de modderkleurige hengst zich wat zijn doel was op deze wereld. Hij hád immers geen doel. Het enige wat hem in deze oersaaie wereld op de been hield was de zucht naar avontuur en de passie voor de heerlijke... verukkelijke... *zucht* hemelse... OKÉ SAURON laat je niet meenemen; druppels bloed. Tevens was zijn geloof in bovennatuurlijke krachten en 'hogere personen' niet hoog. Vreselijk laag, om het maar kort door de bocht te zeggen. Ja , het was natuurlijk geen fijn idee , maar zijn ziel zou op deze wereld wel gemist kunnen worden. Als een voorbijganger hem dood op de grond zou zien liggen zouden ze enkel zoiets hebben van; `Nááh , wat is dat een lelijkerd; die ga ik geen mond-op-mond geven om hem eventueel uit zijn slaap te halen´. Paarden die hem ooit waren tegengekomen zouden alleen maar schamper lachen; Haah, daar waren ze vanaf. Hij had toch enkel paarden pijn gedaan in zijn zielige leventje. Veulens, liefde; daar lag zijn aandacht ook niet. Een knappe merrie was voor een dagje wel leuk, maar als hij langer met ze zou moeten uithouden zouden de arme beesten waarschijnlijk veel sneller aan hun einde komen dan hen lief was. Daarbij; wie wilde er nou wat met een misvormde hengst? Hij lachte in zichzelf met zijn troosteloze lach. Niemand.
Hij keek de gitzwarte merrie voor hem droog , gebarsten aan. Sauron zuchtte een door de regen onhoorbare zucht , die net zo zinloos uitkwam als zijn leven. Toen hij de merrie zag opspringen van woede en richting zijn oor zag gaan trilde er geïrriteerd een spiertje bij zijn kaak. `Trek mijn goede oor er niet af , wil je ?´ klonk hij, maar toen voelde hij de tanden van de merrie al in zijn oor. Heilige maria, zorg dat deze oen-zogenaamd-slechte-paard-door-iemand-pijn-te-doen niet mijn laatste gehoordsysteem eraf trekt. Foe, deze keer geluk. De merrie had zijn zielige stukje vlees enkel een gewond gemaakt en sauron was nou niet echt bepaald het paard dat bij elk pijntje gillend een ambulance ingeladen moest worden.
`Hehe dat kriebelde....´ korte pauze `Milady´. Hij snoof minachtend, spotte met de merrie door een brutale trek rond zijn mond te zetten. Vooral dat laatste woordje deed hem, hij lokte gewoon een reactie van de merrie uit. Nu zouden we zien krijgen of de gitzwarte merrie kinderachtig genoeg was erop in te gaan of toch een béétje hersens had. Sauron had het gevoel dat dit het type paard was van 'ik ben de beste en niemand kan me verslaan' , maar hij zag toch duivels uit. Als ze zéélfs nog een beetje meer verstand had zou ze weten dat hij redelijk wat wonden aan kon richten en dat vechten niet de beste optie was. Misschien zou hij niet winnen maar hij zou zeker een paar stukken vlees, huid en veel bloed meenemen in zijn ondergaan. Wie weet zou ze dan later wel sterven van deze wonden. Maargoed, the choiche was all hers.
`Je houd je slijmerige praatjes voor je, hengst´. Allright, dit was nieuwe, zeker zéér grappige, gedachten. Haha alsof hij ooit indruk had willen maken op deze merrie, gaf hem dan maar zo´n ijdeltuit ... uwh arabier. Deze vraag verdiende niet eens een antwoord. Next question.
`Inderdaad, de weergoden hebben het zo gewild. Maar ik teken liever voor de zomer´. Onverbloemde minachting stond op zijn gezicht te lezen. Toch besloot hij dan maar even een gezellige girltalk met deze merrie te houden. `Oeh ja! Van de zon wordt mijn vacht mooi!´. Iets van uitdaging lag er in de ogen van de hengst te lezen, hij was benieuwd naar haar reactie.