call for nanami

De zon stond nog laag en een dun laagje mist zwierf over de grond. Het gras was bedekt met dauw. Toch scheen de zon al, het leek een vage gelige aftekening aan de lucht. Een eenzame vogel zong een lied. Het was stil in het bos, de meeste dieren sliepen nog. Theas ponyachtige oren kwamen langzaam omhoog. Ze opende haar ogen en geeuwde nog eens. Ze keek even in het rond. De boom waar ze tegen aan lag gaf haar beschutting tegen een plotse regenval. Maar het was de hele nacht droog gebleven en het leek er ook niet echt op dat het vandaag hard zou gaan regenen, misschien een beetje nevel maar dat was alles dan. Theas duwde haar voorbenen onder haar lichaam in en kwam recht. Ze schudde haar lichaam uit en begon langzaam te wandelen. Haar spieren waren nog stijf van het lange liggen. Af en toe nam ze een plukje gras mee terwijl ze wandelde tussen de loofbomen. Ze hadden bloesem aan hun takken hangen en de blaadjes kwamen tevoorschijn. De lente was een prachtig seizoen. Theas genoot van de heerlijke stilte en besloot een rustig drafje te doen. Ze strekte haar benen verder uit zodat haar spieren wat konden werken. Ze kromde haar hals en hield haar staart even in de hoogte. Als snel liet ze haar staart weer op normale hoogte hangen en zweefde die gewoon achter haar aan. Bij een open veldje bleef ze staan en keek om haar heen. Gisteren was ze nog een solitair dier, vandaag wou ze daar verandering in brengen. Ze voelde zich veiliger in een kudde, maar wel een kudde waar je vrij in was. Eentje waar je ook nog af en toe op je eentje kon zijn. Een neutrale kudde leek haar de beste keuze te zijn. Ze strekte haar hals uit en sloeg een hinnik. De hinnik was aan Nanami bedoeld, de leidster van de enige neutrale kudde in DH. Ze hoopte dat de merrie haar zou accepteren in de kudde en dat ze zich er thuis zou voelen.

[& Nanami]

Argh, niet wéér hé. De witgekleurde merrie keek omhoog en probeerde zo tussen het bladerdak heen te kijken, ze zag niet veel, enkel een redelijk donkere lucht. Dauwdruppels kleefden aan de grassprieten die in het bos groeide. Ze spitste haar oren toen ze iets hoorde vallen, druppels, het werden er steeds meer. Gelukkig hield moeder natuur het slechts bij een klein miezerbuitje. Ze duwde haar lange witte benen onder haar lichaam en bracht vervolgens haar nek in beweging, ze trok wat grassprieten uit de grond. Genoeg voor een ochtendmaal. Maar ze was wéér 's ochtends vroeg geroepen, geroepen door een paard dat waarschijnlijk lid wou worden van haar kudde; Utopia. Maar natuurlijk was ze blij dat er een vierde paard riep, maar waarom zo vroeg? Die paarden waren echte ochtendwezens hier, persoonlijk bleef ze nog een tijd liggen. Maar de witte merrie wist dat ze het paard niet voor een eeuwigheid kon laten wachten en terwijl ze dat dacht bracht ze haar lichaam in beweging. Haar hoeven stapte op een regelmatig tempo over de aarde terwijl ze er iets in zakte omdat de grond nat was door de regen. Gelukkig vlogen er daardoor geen vreselijk irritante vliegen rondt, dát was een klein voordeel aan de regen.

Ze begon bijna te wennen aan de hinniken die ze de laatste tijd steeds vaker hoort. Ze reisde van plek naar plek, zo verkeerd was dat nog niet aangezien ze wel meer plekken leerde kennen op deze manier. Ze schudde zich uit waarbij enkele druppels in het rond vlogen, het hielp echter niet veel omdat de druppels uit de wolken toch weer haar vacht bereikten. Het duurde dan ook niet lang of ze was doorweekt, op enkele plekken van haar lichaam liepen straaltjes water naar beneden en affentoe drupte er een druppel van haar buik of kin. Ze had niets tegen de regen zelf, ze had alleen iets tegen het natte gevoel ná de bui. Daarom vond ze een regenbui op een warme zomerdag wel is fijn. Maar niet in de Lente, dan liep je vaak nog een hele tijd rond met dat natte gevoel. Ze wierp snel een blik naar boven, het zag er niet naar uit dat het nog veel erger ging regenen. Lang zal de bui niet meer duren. Het kon ook aan haar liggen maar de bestemming naar het paard leek langer te duren dan normaal, het bos was groot dus heel erg vreemd was dat niet. Ze begon er bijna aan te twijfelen of het haar verbeelding niet was.

Rond dat moment zag ze een opening in het struikgewas, waarschijnlijk een open plek. De regen was al gestopt en nu was het tijd voor dat onprettige natte gevoel. Ze schudde zich nog een keer uit, dit keer had het wat meer zin. Echter zag ze er nog steeds nat uit. Ze spitste even haar oren toen ze een gedaante zag staan, ze dacht dat het een merrie was maar de geur was een heel stuk minder opvallend door de regen. Ze stopte met lopen toen ze enkele meters voor de palominokleurige merrie stond. Dit keer nam ze eerst de merrie goed in zich op voor ze sprak. Ze had de merrie nog niet helemaal in zich opgenomen maar het leek haar onbeleefd om haar nog veel langer te laten wachten, daarom doorbrak ze de onprettige stilte. "Ik neem aan dat jij degene bent die mijn slaap zo vroeg in de morgen heeft doorbroken. Maar agh, deze keer vergeef ik je. Vertel me je naam." ze glimlachte toen ze was uitgesproken, ze was norser dan normaal. Maar goed, ze was altijd chagrijnig in de ochten. "Voor als je het nog niet wist; Ik ben Nanami. Je wilt zeker lid worden van Utopia? Vertel me je reden." de laatste paar woorden klonken wat warmer dan de rest, ze probeerde het maar hoewel het moeilijk was zo vriendelijk te doen met dit weer én in de ochtend. Nu was ze er wel zeker van dat het een merrie was, maar die details maakte overigens niet heel erg veel uit. Ze had nog maar één hengst in de kudde, het was gewoon een harem in Utopia. Haha. Maar er zal snel genoeg een andere hengst komen, het kon nooit lang duren, zeker niet als iedereen bijna letterlijk komt binnenstromen.

Theas' lichtte vacht had hier en daar een vuil plekje. Ze haatte het als ze vuil was en wou dan ook zo snel mogelijk naar een meer ofzo gaan zodat ze wat minder vuil zou zijn. Terwijl ze wachtte begon het stilaan te regenen. Theas drukte haar slanke, ponyachtige, oortjes tegen haar nek aan. Argh, wat haatte ze de regen. Het gaf haar een vreemd gevoel en bovendien was het koud. Ze sloeg even met haar staart tegen haar flanken aan. Het enige voordeel aan het klimaat hier was dat er niet continu vliegen rond je zweefden. In Italië had je daar veel meer last van. Ze vlogen rond je ogen en kriebelden aan je vacht. Je kon niet eens meer rustig grazen of ze kwamen je al lastig vallen. Zeker als veulen had je er veel last van. Als je dan wou slapen kwamen ze je nog eens extra irriteren overdag. Maar voor de rest was Italië geweldig. Het weer was altijd heerlijk warm, zelfs in de winter. Het gras was er best wel heerlijk en je had veel grote open vlaktes waar je zonder problemen kon rondrennen. Hier leken deze open vlaktes veel zeldzamer dan daar. Ze moest gewoon nog wennen aan de nieuwe omgeving. Ooit zou ze er wel aan wennen, net als aan de taal waar ze nu echt voor aan het oefenen was. Misschien als ze in een kudde zat dat ze het sneller zou leren. Ze sprak nog amper Italiaans maar haar zinsbouw en uitspraak van sommige woorden was nog steeds vreselijk.

De regen begon op zijn einde te lopen. Niet dat het lang had gerend maar dit vond ze al teveel. Ze schudde haar vacht uit en stapte wat rond. Plots snoof ze de geur op van een ander paard. Ze bleef staan en keek richting de geur en zag een schim tussen de bomen. Ze hield haar oren alert naar voren gestoken. Een witte merrie verscheen. ze leek nogal in een norse bui te zijn. Theas bleef gewoon rustig staan. Misschien kwam het wel door het slechte weer, ze wist het niet. Ze merkte dat de merrie haar in zich op nam. Had ze haar wakker gemaakt? Theas wist niet precies hoe laat het was. ze was gisteren uitgeput in slaap gevallen en dacht dat het wel rond een uur of 10 zou zijn. Ze keek nog eens richting de zon en zag dat ze er niet ver naast zat. Een uurtjes vroeger dacht ze. Sommige paarden zouden nog slapen maar rond deze tijd kwam alles weer tot leven. Zachtjes knikte ze even. "Sorry, mijn naam ies Theas" Ze wist dat ze moeite had om de 'is' klanken uit te spreken dus kwam het er meer als een 'ie' uit. Ze hield haar hoofd iets lager uit teken van respect. Niet dat ze zich als een schoothondje gedroeg maar een tikkeltje lager, dat was al genoeg. Theas wist hoe ze zich moest gedragen tegenover een leider en dan deed ze dat ook. Haar reden? Hmm, ze dacht even na hoe ze haar antwoord zou gaan formuleren. "Wel, iek had kehoord dat je una neutrale kudde ad." Begon ze in haar beste nederlands. Ze zweeg even. "Het lijken mij aankenaam om teruk in kudde te leven. En u kudde mij interesseert het meest." Sprak ze daarna. Je merkte dat ze het irritant vond dat haar nederlands niet geweldig was. Ze wou echt dat ze het al onder de knie had maar dat was dus nog lang niet zo. Ze hoopte dat de merrie haar zou accepteren in kudde. Ze wist alleen niet hoe ze het haar moest uitleggen. In het Italiaans zou ze het vast wel kunnen maar het nederlands was echt wel moeilijk voor haar.

Hopelijk was het dit keer een interessant paard, een paard dat leuk was om te onderzoeken en te kijken wat voor karakter het had. Een paard met iets unieks, dát zou pas leuk zijn. Maar veel kans op zo'n paard was er niet, helaas. Dan nog zal het ook erg saai zijn als je alsmaar zo'n paard tegen zal komen, dan was het ook niet bijzonder of uniek meer. Dan zou het nog uniéker moeten om uniék te zijn. De witte merrie schudde haar hoofd, al die ingewikkelde gedachte's bevielen haar totáál niet. Toen de cremello kleurige merrie sprak grijnsde ze even, daarna grinnikte ze even. Haha. Ze kon gewoon voorspellen, déze merrie was wel degelijk interessant. "Aangenaam Theas" niet veel later nadat ze antwoord had gegeven sprak de merrie verder, het duurde even om door te hebben wat ze allemaal zei. Kwam ze misschien uit het buiteland? Wie weet, ook zei kwam uit het buitenland alleen verschilde de taal daar niet zoveel. Helemaal niet, eigenlijk. Ze hief haar hoofd wat hoger in de lucht, trots als een echte leider. Rond hetzelfde moment ging het hoofd van Theas wat lager, toeval waarschijnlijk. Maar het kon ook dat Theas haar zo geweldig vond en zoveel van haar hield en haar aanbidde en het daarom zo snel deed. Haha, nee. Dat zal het wel niet zijn. "Ik ben blij dat te horen, Theas. Kom je misschien uit het buiteland? Wat mij betreft ben je welkom in Utopia." ze dacht even na over wat ze verder moest zeggen, ze was wat afeleid door de merrie. Ze had eigenlijk nog nooit een cremello paard gezien, het was wel een mooie kleur vond ze persoonlijk. "Ik denk dat je jonger bent dan drie jaar, daarom ben je nog een Rookie in de kudde. Als je vier wordt ben je al een echt lid en sla je de rang Newcomer over." ze glimlachte, het was ook fijn om een wat jonger paard in de kudde te hebben. Ze vond dat altijd wel leuk. "Binnenkort zal je geroepen worden voor een bijeenkomst, dan kan je de andere leden ontmoeten." weer glimlachte ze vriendelijk naar haar. Want zeker voor de jongere generatie moet een kudde een fijne plek zijn, een plek waar ze kunnen spelen en rennen met elkaar. De eerste Rookie in de kudde, ze zou alleen geen leraar kunnen krijgen omdat ze nog geen Warriors of Medicals hebben. Maar dat komt nog wel.