Promises||Nanami

Met lange, sierlijke passen draafde ze over het tapijt van naalden en schudde met haar donkere merrie.
De kleine merrie riep haar zelf een halt toe en voelde spanning door haar lichaam raasde, hopelijk zou ze bij deze kudde wel geaccepteerd worden. Woede gemengd met verdriet en teleurstelling borrelde in haar op maar ze wuifde het snel weg en haalde diep adem.
Ze steigerde laag, lager dan een meter, schudde opnieuw met haar manen en zwiepte met haar lange staart.
Na nog één keer diep adem te hebben gehaald hinnikte ze luid, naar Nanami. Ze hoopte dat deze leider niet knorrig en chagarijnig was als de vorige, ze had toch niks fout gedaan.
SoulSpirit bleef zenuwachtig wachten op een antwoord en zwiepte met haar staart en trapte met haar achterbeen om de irritante kleine vliegjes weg te jagen.
Verschillende gedachtes vlogen door haar hoofd, zou het dit keer lukken? Zou ze deze keer wel in een kudde mogen?
Ze hoopte met heel haar hart van wel.

Sorry, kort~

Ha-tjoe. Zou ze misschien verkouden zijn geworden? Heel erg verbaasde het haar ook weer niet, het had flink geregend vannacht. Een zucht verliet haar keel voordat ze verder stapte. Ze was nog nooit hier geweest, de Taiga. Ze vond het gebied wel aardig, niet bijzonder mooi maar ook niet lelijk ofzoiets. Het was er redelijk saai, zeker nu ze eenzaam en alleen was. Toch had haar kudde al drie leden nu, een hele vooruitgang! Als ze zeker was van iets dan was het wel van Utopia; het zou zeker een grote kudde worden. Ze keek er naar uit, naar de toekomst en hoe groot Utopia zou worden. Ze werd helemaal druk en happy bij de gedachte alleen al, van binnen dat is. Want van buiten liet ze het aan niémand zien, dat was haar trots. Nee, dat zal ze nooit. De paarden in haar kudde zouden op haar moeten vertrouwen, ze zou kracht moeten uitstralen en kon het dan ook niet tolereren als ze ook maar één keer haar zwakheden liet zien. Op een begeven moment stopte ze met lopen en hield haar hoofd nóg hoger in de lucht dan normaal, toen ze haar oren spitste wist ze het zeker: er hinnikte iemand naar haar. Zou ze bij deze het vierde lid kunnen ontvangen? Wie weet, wie weet. Maar nee, ze zou het niet aan 'God' vragen. Als Hij echt bestond had Hij haar wel geholpen toen ze het nodig had, haha, dat had hij dus niet gedaan. Die zwakkeling. Ze schudde haar hoofd, iets wat ze wel vaker deed als ze ergens niet aan wou denken of het in haar gedachte ergens niet mee eens was. Ze was er ooit mee begonnen en het was nooit weggegaan, helaas. Onhandige eigenschap, zeker als iemand tegen haar praat.

De merrie liep naar de plek waar het geluid vandaan kwam, waar het geluid wáárschijnlijk vandaan kwam. Maar haar gevoel had bijna altijd gelijk, daarom vertrouwde ze het ook zoveel. Ze knikte goedkeurend, wéér deed ze het. Maar goed. De geur van het paard werd steeds wat sterker, uiteindelijk leek het alsof de geur bij iedere stap die ze zette sterker werd. Toen ze omhoog keek viel het haar pas op, het zal bijna avond worden. De rode en gele kleuren mengde zich samen boven haar hoofd, de zon daalde langzaam, dat wist ze maar kon ze nu even niet zien door het eindeloze veld van bomen voor haar neus. Er kwam echt geen eind aan. Bij de gedachte zuchte ze, de zonsondergang vond ze een mooi tijdstip van de dag. Zonsopgang een stuk minder, vooral omdat ze 's ochtend gewoon een piep humeur heeft. Gelukkig was dat dit keer niet het geval, ze was nu al twee keer, ja twéé keer 's ochtend geroepen. Zucht. Volgende keer zal ze die paarden even op hun vingers tikken, áls dat gebeurd tenminste. Het komt dan ook zelden voor dat ze vroeg wakker wordt, als ze vroeg wakker wordt zouden andere gelijk moeten weten dat er iets aan de hand is.

Aha! Het had een eeuwigheid geduurd maar eindeijk zag ze een schim opduiken tussen de struiken en bomen, waarschijnlijk was dat het paard dat haar geroepen had. Er waren momenteel ook geen andere geuren in de buurt, dus hadden ze wat meer privacy. Niet dat dat heel veel uitmaakte, maar goed. Iets voor de merrie stopte ze met lopen, ze liet snel haar blik over de merrie glijden en keek haar toen aan. "Er zijn geen andere geuren hier, dus jij riep me. Ik neem aan van wel. Maar goed, vertel me: waarom wil je lid worden van Utopia?" nadat ze was uitgepraat ging er een lampje bij de merrie branden. "Maar eerst, hoe heet je?" best falend eigenlijk, maar ze kon - waarschijnlijk - geen gedachte lezen dus liep ze ook geen gevaar. Ze wachte geduldig af op een reactie van de merrie, ondertussen bestudeerde ze haar lichaam evenals haar geur. Handig om te weten.

Ze zag hoe de oranje bol ergens aan de horizon- het einde van de wereld?- langzaam kleiner en kleiner werd naarmate de tijd verstreek. Het licht moest plaats maken voor het duister en steeds meer kleine lichtjes werden aan de hemel toegevoegd en ze verbaasde zich over de hoeveelheid sterretjes.
Enkele tellen staarde ze levenloos naar de zwarte hemel met haar lantaarntjes en was even gehypnotiseerd.
Maar dat was al snel over toen ze de witte merrie in haar zicht zag verschijnen en meteen het gevoel van zenuwachtigheid door haar lichaam raasde.
De merrie toverde een vriendelijke glimlach op haar kop en kreeg de neiging om voor de kudde leider te buigen- te overdreven SoulSpirit, alsjeblieft, niet doen.
,, Er zijn geen andere geuren hier, dus jij riep me. Ik neem aan van wel. Maar goed, vertel me: waarom wil je lid worden van Utopia?” Vingen haar oren op. Oh gut, haar reden, waarom? Niet weer zo- wat ik allemaal heb mee gemaakt- verhaaltje, nee! Vorige keer toen..Ja, oké, dat was chagarijnig, grr..
SoulSpirit! Ze schrok van haar eigen gedachte, had ze zichzelf net laten schrikken? Snel schudde ze met haar hoofd en daarna meteen met haar manen om het niet vreemd te laten lijken, wat het hoogst waarschijnlijk al leek.
Uh, hoe heette ze ook al weer? Verdoemd Soul, jezus hey.. Mhpf, nu wilde ze zichzelf echt aan vallen, zichzelf in de nek bijten en heen en weer.. Waar ging dit heen! Wat was er met haar aan de hand.
,,SoulSpirit is de naam.” Ze haalde snel de glimlach weer tevoorschijn die ze enkele seconden- domme seconden- achter had gelaten vanwege haar onnozele gesprek met haarzelf.
,,Nanami, is de uwe- of uh, de joune?-, toch?” Vroeg ze met lichte nieuwsgierigheid aan de witte verschijning voor haar.
,,Mijn reden?” Ze leek even afgeleid door het geritsel van bladeren door de wind maar keek toen weer naar de merrie. Ze nam een diepe teug lucht naar binnen- zo onopvallend mogelijk- en schraapte met har hoef even over het zand- tapijt.
,,Omdat ik- met de hoop dat ik bij deze kudde wel word toegelaten- met alle moed en durf in mijn hele lichaam alles zal doen om een vriendschap te behouden en andere levens te beschermen, voor vrijheid en alle gedachten erachter. Omdat ik het zat ben alleen rond te dwalen en geen enkele ziel om me heen heb.
Ik zal alles geven voor een kudde..” Sprak ze, vol vertrouwen- het allerlaatste beetje vertrouwen dat ze over had.
SoulSpirit boog licht door haar linkervoorbeen en liet langzaam haar hoofd naar de grond te zakken om zichzelf snel weer te herpakken, met de meest vriendelijke glimlach en hoopvolle twinkels in haar saffier- blauwe ogen staarde ze naar de merrie, wachtend op het antwoord.

BAM! 460 precies xD
Sorry voor het gekke stukkie

Vrijheid. Het was een heerlijk gevoel, deze gedachte's speelde door de merrie's hoofd terwijl ze keek naar twee vogels die omelkaar heen dansten. Vrij, dat wouden veel paarden zijn. Ook zij was zo, zo geweest. Maar ze moest toegeven dat ze nog steeds heel erg op haar vrijheid gesteldt was, maar niks ging boven een familie, Utopia dus. Ze had nog genoeg vrijheid over, zelfs al moest ze redelijk vaak naar paarden toe die haar riepen. Maar dat gaf haar alleen maar een blij gevoel, een gevoel dat er naar haar gekeken werd. Ze was bijna helemaal weggezonken in haar gedachte terwijl ze naar de dansende vogels keek, tot de merrie sprak. "Aangenaam, Soul Spirit. Ja dat klopt." persoonlijk vond ze dat de merrie wat stotterde net, toen ze naar haar naam vroeg. Maar ze lette er niet op, het zou enkel haar trots beschadigen. Als ze die had. Ze bestudeerde nogmaals het lichaam van de merrie, anders zouden haar gedachte weer bij de vogels blijven hangen en misschien zou ze dan een heel stuk missen van wat er werd gezegt. Ze gaf een knikje toen ze dacht dat ze was uigesproken, kort dacht ze na voordat ze sprak. "Levens beschermen...? Tuurlijk beschermen we de leden van de kudde, het is echter niet zo dat we als een hulptroep om iedereen heen gaan staan. Alles voor de kudde geven...? Zulke paarden zoek ik." bij de laatste zin toverde ze een zoete glimlach rond haar lippen. Zou ze haar toelaten of niet? Ze wou de kudde beschermen, een ideaal waar ze van hield, het was dan ook iets wat indruk op haar maakte. "Je bent nu een Newcomer van Utopia, je zal al snel een rang stijgen. Binnenkort zul je geroepen worden voor een bijeenkomst, dan kan je de andere leden ontmoeten." weer glimlachte ze naar haar, ze wierp even een blik op de vogels en daarna weer op de merrie. "Je hoort de hinnik vanzelf, maar nu vertrek ik weer." ze knikte en draaide zich om. Langzaam liep ze weg, verder het bos in. Een nieuw lid, prachtig. Ze werd steeds enthousiaster over de kudde, ze kon zo naar de zevende hemel gaan. Maar nee, ze wou de kudde niet alleen achterlaten op planeet aarde. Bovendien zou er ook niets aan zijn om alleen in de zevende hemel te zijn. Maar goed.