Hinnik naar Nanami, de Mistress van Utopia. ~ Nanami

De wind suisde tussen de bergen door op die mooie lente dag. Black wist het zeker, hij was niet goed meer maar ook niet slecht geworden. Hij wilde geen onderscheid maken tussen goed en slecht. Iedereen mocht zijn schelle hinnik horen, dus ging hij richting de Drakenberg om Nanami te laten weten dat hij neutraal is en zich bij Utopia wil voegen. Daar stond hij dan,aan de voet van de grote, steile, dreigende berg. Hij zuchtte een keer diep en toen begon hij te lopen, de berg was steil maar hij kon alles aan. Hij ging over in draf, voor zolang het kon. Het pad werd steeds smaller dus ging hij over in stap. De stenen brokkelde onder zijn voeten vandaan dus liep hij gauw door. Oké, nu moest hij oppassen. Hier miste een stuk rots dus moest hij overstappen naar het volgende pad. Hij ademde diep in, nam de stap met 1 been en zette zijn andere voorbeen erbij. Nu stond hij in een split. Hij ademde diep in en zette zijn achterbeen ook neer. Zonder na te denken tilde hij zijn andere achterbeen ook op. Toen hij hem neer wilde zetten brokkelde er een stuk rots weg en struikelde hij. Hij wist zich op te vangen, maar het was kantje boord! "Daar ging ik bijna" kwam er zachtjes over zijn lippen. Hij liep verder naar de top. Hij was er bijna, hij keek het hoekje om en daar zag hij zijn droom plek. Er hing een stuk rots over de rand waar hij op kon staan, precies wat hij in zijn gedachten had. Hij ging op de plek staan. De wind blies zijn manen omhoog, het gaf een sprookjesachtig effect. Hij hief zijn hoofd op. Een schelle hinnik klonk over de bergen, zo hard dat bijna heek DH het kon horen. Een grijns kwam op zijn gezicht. Nu was het hopen dat Nanami hem toe liet in de kudde...