I'm not made to be alone. [Nanami]

In een proper draftempo maakte hij zich zigzaggend een weg tussen de grijs gekleurde bomen door. Zijn oren stonden strak naar voren, al draaiden ze wat heen en weer als hij een geluidje hoorde. Meestal was het gefluit van een vogeltje, of de wind die door de bomen waaide, of geritsel van een klein diertje tussen het gras. De bomen waren nog kaal, maar kregen langzaam weer de bloesems die bij de lente hoorden. Ze kwamen in bloei te staan en dan verspreidden ze de geuren die daarbij hoorden, wat neuzen van sommige paarden juist streelden, anderen vonden het een vreselijke geur. Hij behoorde tot de groep die de geur beminde. Hij schudde met zijn hoofd. De witte manen vlogen over zijn hals heen en weer, waarna ze in de war weer op zijn manenkam vielen. Verscheidene plukjes staken op bijzondere plekken uit, waar ze totaal niet hoorden te zitten. Hij zwiepte vervolgens met weinig kracht zijn staart, waardoor deze heen en weer waaide in tempo van zijn passen. Altijd als hij draafde of galoppeerde hield hij zijn staart wat geheven, als een arabier. Terwijl hij wel degelijk een Pura Raza Española, wat afgekort simpelweg PRE was.

Hij was tot de beslissing gekomen dat hij weer terug wilde in een kudde. Hij vond het ronduit verschrikkelijk om alleen te zijn. Hij wilde dan nog wel de wereld herkennen, maar toch. Hij voelde zich eenzaam, in een kudde, of een groep, wat dan ook, voelde hij zich tot een beetje.. alsof hij iets van een band met anderen mistte. Hij wilde weer een familie, iemand om écht van te houden. In dit geval dun iemanden. Een groep, een familie. Ja, zo zou dat voelen. Hij miste zijn ouders weliswaar, maar dat was zijn eigen keuze geweest. Hij kon nog altijd de wereld door. En zijn eerste stop was Dream Horses, en hij vertikte het om alleen te zijn.
De kudde waarbij hij wilde zijn heette Utopia. Een neutrale kudde, iets waarvan hij mooi vond om mee te beginnen. Volgens hem was hij niet goed of slecht. Hij wilde dan niemand pijn zijn, en vond het vreselijk dat paarden voor hun lol anderen vermoordden. Maar verder had hij niet echt iets tegen de slechten. Misschien neigde hij naar de goede kant, maar toch. De kudde liet iedereen toe, ook al was je slecht, óf goed.
Zijn ogen vlogen naar een meer, met een zilverachtige kleur dat eraf leek te schitteren. Hij stopte op de oever. Zijn neus zakte naar beneden en hij kon zijn eigen spiegelbeeld aanschouwen. Hij zag dat zijn hoofd witter was geworden dan de vorige keer dat hij zijn eigen gezicht had gezien. Zijn nek strekte zich naar beneden, hij rook aan het water. De kenmerkende kringen ontstonden. Zijn lippen raakten toen het verfrissende, heldere water. Voorzichtig, alsof hij het water zou breken, dronk hij een paar teugen, totdat de weinige dorst die hij had werd gelest. Hij tilde zijn hoofd op, een paar waterdruppels dansten van zijn lippen af en vielen weer terug in het water, met zachte "plonsjes". Hij keek weer even rond. Toen besloot hij de stap te maken. Hij zuchtte even, haalde adem, en liet toen een luidde, schelle hinnik horen.

Een klein beetje in spanning bleef de jonge hengst staan wachten. Zijn hoofd tolde wat in het rond. Hoe lang zou het duren? Hoe lang zou de merrie weg zijn. Hij had gehoord dat de merrie de naam Nanami bij zich droeg. Hij was net nieuw, zou ze hem wel toelaten? Zijn oren draaiden op hoge snelheid in het rond. Hij was nu nog oplettender op geluid. Laat haar snel komen, herhaalde hij telkens in zijn gedachten. Hij brieste eens, om de spanning in hem weg te laten gaan. Hij schudde nogmaals zijn hoofd. Waarom was hij zo zenuwachtig? Er was niks aan de hand. Hij zou enkel de leidster van de kudde zien waarbij hij graag bij wilde. Shit! Dat maakte het écht beter. Goede gedachte van je Encantador. Hij was een beetje in ruzie met zijn eigen gedachten. Wat was hij eigenlijk een sul. Wat? Leek hij daar nou hoeven te horen. Hij keerde op zijn achterhand, zijn oren strak naar voren gericht. Hij luisterde, hij hield zijn adem in. Maar het was niks. Hij had zich vergist. Shit..

[Nanami]

De witte merrie had al besloten waar ze vandaag heen zal trekken: Het Zilveren Meer. Ze had het nog nooit met eigen ogen gezien maar had er al veel enthousiaste verhalen over gehoord, voor één keer moest ze zeggen dat het helaas geen winter was. Aangezien het gebied - volgens de verhalen - dan het mooist is. Ze wist iniedergeval waar ze naartoe zal gaan in de winter, het was echt iets wat ze graag wou zien. Héél graag zelfs. Ze had tenminste iets om naar uit te kijken. Ze knikte instemmend. Ze vond het niet speciaal erg of iet degelijks maar ze werd er toch wel moe van, van dat constante gereis van gebied naar gebied. Maar ze had het voor de kudde over, Utopia was haar alles, hetgeen waar ze voor leefde maar ook hetgeen waar ze voor zou sterven. Nergens anders zou ze voor willen sterven, alleen als het de kudde zal beschermen. Ze schudde haar hoofd heen en weer, daar moest ze nu even niet aan denken, aan die onnozele dingen. Hopelijk zou het nóóit gebeuren, ze zou de verdrietige gezichten van haar kudde niet willen zien. Trouwens, ook niet de juichende gezichten omdat ze eindelijk van die strenge leider af waren. Ze giechelde even, ze zou streng moeten zijn, zij moest de orde in de kudde bewaren, niet alleen de kudde maar heel Dream Horses. Daarvoor waren ze neutraal.

Ze stapte verder, als het goed is kwam ze steeds dichter bij het Zilveren Meer. Toen ze een hinnik hoorde brak haar tere hartje bijna in duizenden stukjes, maar iets later heelde deze weer toen ze door had dat de hinnik als ze het goed had bij het Zilveren Meer vandaan kwam. Ze was gelijk weer happy, waarschijnlijk een nieuw lid én het was nog eens bij de plek waar ze heen wou. Ideaal! Sierlijk en wat dansend stapte ze verder, er stonden redelijk wat bomen hier. Niet besneeuwd zoals in de verhalen, helaas. Ze was in een blije bui vandaag, het was geen ochtend, ze hoefde niet om te lopen en ze was gewoon happy omdat het allemaal zo goed ging met de kudde. Dat herinnerde haar aan iets, als ze nog één lid zouden hebben zou ze een bijeenkomst organiseren. Het was wel zo handig om alle paarden elkaar te laten ontmoeten, de reden had ze al zeer vaak gedacht al kon het geen kwaad het nog een keer te denken. Tenslotte is het één grote familie, en een familie kent elkaar. Wie weet hadden de huidige leden elkaar al een keer ontmoet, ze verwachte het alleen niet omdat Dream Horses zo groot was. Maar het was niet onmogelijk, dát zeker niet.

Haar oortjes draaide vrolijk naar voren toen ze eindelijk de bomen verlaten had en bij een meer kwam, affentoe draaide haar oren weer naar achteren of opzij omdat ze iets hoorde. Terwijl ze vrolijk rond keek zag ze een hengst staan, degene die haar had geroepen, dáár was ze zeker van. Ze schudde snel haar hoofd heen en weer, ze ging weer in 'serieus-mode'. Ze stapte naar de hengst toe, het gras dat onder haar hoeven kraakte verraadde dat de witte merrie eraan kwam. Al had hij haar waarschijnlijk al geroken. Een twede hengst in de kudde, dan was Painted niet zo eenzaam meer. Ze giechelde kort bij de gedachte, maar hield snel op in hoop dat hij haar niet gehoord had. "Ik neem aan dat je me riep om lid te worden van Utopia, niet waar?" ze glimlachte naar hem, hij leek haar nog jong. Ze schatte hem rond de drie jaar, dan zou hij nog een Rookie zijn. "Maar eerst, hoe heet je? En zou ik ook je reden mogen weten? De reden waarom je in Utopia wilt?" ze hield haar hoofd iets schuin en bestudeerde zijn lichaam, dat was handig om te weten. Hij had lange benen, was slank maar had wel een stevige nek. Ze was benieuwd wat voor karakter hij had.

Wat zou hij tegen de merrie zeggen? Hij wist het ook niet, waarschijnlijk zou zij het vragen. Waarom hij erin wilde. Tsja, waarom? Hoe moest hij dat uitleggen, als hij zei dat hij de wereld aan het verkennen was, kon hij ook zo weer weggaan. Wie wil nou een lid dat weggaat? Maar hij was nog lang niet klaar in Dream Horses, het was enorm, tsja, dat zei iedereen. Hij wilde elk hoekje, elk gaatje gaan verkennen. Dat was een nieuwe uitdaging. Hij wilde hier wel een poosje blijven, hij had gehoord dat er wel eens oorlogen waren, maar hij was neutraal, dus dan zou hij waarschijnlijk hier niet hoeven te vechten. Argh, hij wist het niet. Hij ging het maar zo goed mogelijk proberen te vertellen aan de merrie. Maar hij wist bijna zeker dat er geregeld het woordje "uh" tussen kwam.
Opeens kwam er geluid uit de bomen vandaan. Hoeven van een paard. De oren van de hengst sprongen weer naar voren. Ze rook dat er een paard aankwam. Waarschijnlijk op wie ze stond te wachten. Op Nanami, leidster van de kudde waar hij in wilde. Ze was leidster van Utopia.
Al snel werden zijn gedachten bevestigd en een witte merrie kwam tevoorschijn. Zei ze nou iets? Hij dacht dat hij iets hoorde uit de mond van de merrie. Waarschijnlijk had hij het zich weer eens verbeeld. De witte merrie begon met het gesprek. Hij probeerde zo veel mogelijk op haar te concentreren en luisterde naar wat ze te zeggen had. Zijn oren draaiden zich naar voren. Ze vroeg dingen aan hem. Hij haalde adem, probeerde de zenuwen weg te ademen. Hij knikte als bevestiging van haar eerste zin. Toen was het tijd voor hem om te zeggen dat hij lid wilde worden van de kudde, en waarom. ‘Mijn naam is Encantador.’ Het kwam erg vlug uit zijn mond rollen. Hij haalde weer eens diep adem, richtte zijn donkerbruine ogen op de merrie. Zijn oogkleur leek bijna zwart. ‘Nou uh, ik wilde graag lid worden van uw kudde omdat tja. Ik ben nog niet lang in Dream Horses. Ik was vroeger lid van een kudde, en het alleen zijn vind ik niet prettig, om het zo maar te zeggen. Ik mis de band met anderen die dicht bij je staan. Ik wilde meer van de wereld te zien, maar dit gebied staat me zeer aan,’ zei hij toen om zijn reden te vertellen. Hij keek de merrie aan, met misschien een klein beetje een smekende blik in zijn ogen. ‘Ik koos voor Utopia omdat ik niet wil bemoeien met de strijd tussen goed en kwaad. Misschien neig ik wat naar de goede kant, maar ik dacht dat u ook paarden die misschien daar iets naartoe neigden. Ach, ik vind mijzelf meer neutraal. Dus ja.. Daarom koos ik voor deze kudde.’ Hij keek de merrie aan. Zou hij maar in de kudde mogen. Misschien was zijn reden wel bagger.. Hij wist het ook niet. Hij wist niet hoe het precies hier ging.

[beetje flut]

Een nieuw lid, het maakte haar nog altijd happy. De reebruine ogen van de merrie keken hem strak aan terwijl ze glansde in het licht van de grote vuurbal die ook wel de zon genoemd werd. Eigenlijk waren de sterren ook allemaal zonnen, alleen dan wat verder weg maar misschien waren ze nóg groter al zou het ook kunnen zijn dat ze dichterbij zijn en gewoon heel erg klein. Niemand die het weet of ooit zou weten. Bovendien moeten we ons niet met de baan van moeder natuur bemoeien, laat haar maar het werk doen. Wij passen ons toch wel aan, zo is het al miljoenen jaren gegaan. Veel langer dan een paard ook maar kan dromen om te leven.
"Aangenaam, Encantador" ze had even wat moeite met zijn naam, maar toen ze hem eenmaal doorhad vond ze het een mooie en unieke naam. Ze was nog nooit een paard tegengekomen met die naam, of een naam die er op leek. Maar ze ging er verder niet op in, onnozele dingen behoorde niet thuis in dit gesprek. Ze concentreerde zich op de schimmelkleurige hengst die aan het praten was, affentoe twijfelde hij. Ze keek er wel overheen, iedereen was wel is zenuwachtig. Zeker als ze bij een kudde willen, het is tenslotte een levensveranderende keuze. De hengst had een iets smekende blik in zijn ogen toen hij al een tijdje had gepraat, ze giechelde even. Heel zacht maar zodat hij het waarschijnlijk niet hoorde, hij lette ook op z'n eigen woorden nam ze aan. "Alleen zijn is inderdaad niet prettig en de strijd tussen het goede en het kwade is soms ook zeer irritant. Dat wil niet zeggen dat er geen oorlog is, maar we proberen geen oorlog te voeren." de merrie nam een hap adem toen ze uitgesproken was en keek hem afwachtend aan, afwachtend op zijn reactie. In haar ogen kon het momenteel geen kwaad om de jonge hengst aan te nemen, ze knikte en iets later sprak ze. "Je mag jezelf een Rookie van Utopia noemen. Als je vier wordt ben je gelijk een echt lid." ze glimlachte tevreden naar hem voordat ze haar verhaal vervolgde. "Binnenkort wordt je geroepen voor een bijeenkomst, dan kan je de andere leden ontmoeten." ze gaf om het af te sluiten nog een knik. Het bleef een fijne ervaring om paarden aan te nemen en ze blij te maken. Blije paarden maken de kudde ook levendiger en een levendige kudde maakt blije paarden. "Bij deze vertrek ik weer, ik zie je binnenkort wel bij de bijeenkomst." de witgekleurde merrie draaide haar elegante lichaam om en stapte weg, weer het bos in. Helaas had ze het Zilveren Meer niet goed kunnen bekijken vandaag, agh, dat kwam nog wel een keer.