Geen vogels te bekennen | Ravena

Ergens in de verte sloegen hoge plukken gras wild naar beneden en een grijs paardenlichaam kwam te voorschijn vanuit het hoge gras. Chaitanya schudde zichzelf uit, haar witte manen vlogen om haar hals en haar dromenvanger sloeg wild mee. Ze was net wakker geworden, de lucht begon al een klein beetje oranje te kleuren. Slapen in de middag was geen verspilling van tijd als je al de hele nacht rond had lopen zeulen omdat nachtmerries uit je verleden je wakker houden en die middagslaap dus veel deed. Chaitanya zuchtte tevreden, dit was weer eens van de weinige slaaptoestanden geworden waarin geen nachtmerrie in voor kwam. Echt iets zeldzaams tegenwoordig. Alleen nu ze er zo aan dacht, kwamen opeens alle beelden weer naar boven. De enorme, woeste vlammenzee die het hele kamp opslokte. Het was maar heel even fout gegaan, voordat de rustige paardenademhaling in angstaanjagend gehinnik omsloeg en de lachende en zingende stemmen in hartverscheurend gegil. Ze had zich kunnen omdraaien om tientallen levens te kunnen sparen aan het meedogenloze vuur, maar in plaats daarvan had ze zich omgedraaid en was weggerend...
Chaitanya kneep haar ogen dicht. Niet aan denken, niet aan denken. Maar de beelden leken al erger te worden. Ze wist wel zeker dat twee weken geleden het beeld een heel stuk minder angstaanjagender was. Maar inmiddels waren haar brandwonden nog slecht littekens en de geur van rook was nergens meer te bekennen: het leek alsof haar onderbewustzijn haar nogsteeds een schuldgevoel wou aanpraten. Nee, wacht, het schuldgevoel wou bewaren: dat gevoel was er al toen ze had beseft dat ze was weggerend.
De merrie draaide zich om, begon richting de brandende zon te lopen. Ze was bij de Prairie, iets wat ze toevallig wist. Zou ze hier toevallig een paard tegen komen? De kans was klein. Chaitanya zuchtte, keek speurend om zich heen opzoek naar een levend zieltje; opzoek naar afleiding. En ergens heel ver verderop zag ze iets wits. In de vorm van een paard. De merrie glimlachte. Joepie, afleiding. Het zat haar mee vandaag.

Het hoge gras dat heen en weer golfde maakte een melodieuze dans, de wind gierde door de lucht en zong zijn lied terwijl dit werd aangesterkt door het gefluit van de vogels, maar dit geluid van de vogels werd al snel weggevaagd, de vogels waren verder getrokken. Soms hoorde je nog het geklapwiek van vleugels, maar verder was enkel het gezang van de wind hoorbaar. In de verte was het geluid van paarden hoeven die op de grond tikte hoorbaar, slof, slof, slof, slof. Zo ging het geluid het maakte de wind muziek, de paarden hoeven die tegen de grond tikte gezang. Het paste goed samen, het gezang van de paardenhoeven en het melodieuze geluid van de wind dat in je oren geruis veroorzaakte en zong. De paardenhoeven werden harder en duidelijker, het dier deed niet bepaald haar best om zachtjes te klinken, maar nog steeds werd het geluid dat het dier maakte met zijn hoeven overstemd door de wind. Uit het hoge gras kwam een witte merrie met zwarte manen en paarse ogen tevoorschijn. Eerst nog een schim maar steeds duidelijker en groter. Tot ze stil stond, haar manen en staart waaide sprookjesachtig heen en weer. Ze draaide zichzelf om en liep weer weg, tegen de brandende en felle zon in. Er waren nergens vogels te bekennen, zij leefde in harmonie met vogels, zij kon genieten van die dieren, en hield van ze. Ze vond ze fascinerend en vond het daarom ook enigszins jammer dat er hier geen vogels te bekennen waren maar ze had het er maar mee te dealen. Plots kwam er een grijze schim voor haar in beeld, een merrie met de duidelijke geur van Utopia. Ravena brieste eventjes en stapte vlot op de merrie af. Voor haar stopte ze, eventjes gleed haar blik over haar lichaam, de merrie was groter en grijs met witte manen. Ravena was kleiner, wit met zwarte manen, zelfverzekerd en kalm.
,,Hmzz. Utopia is het niet?’’
Vroeg ze de merrie enigszins nors, al wist ze niet waar die stemming vandaan kwam. Het maakte haar ook niet zo veel uit, waarschijnlijk had het iets met die prachtige fascinerende vogels te maken. Dat zeker. Hoeveel was onduidelijk.