New friends, old problems

Langzaam slofte ze voort haar staart maalde meerdere keren door de lucht toen vliegen weer met stromen naar haar toe kwamen racen. Ze gromde en vloekte wat en draaide zich plots om en hapte naar een paar vliegen eentje bleef tussen haar tanden steken chagrijnig spoog ze hem uit, verrekte rot beesten. Weer hoorde ze het gezoem.
,,Wel verdomme!’’
Tot haar grote ergernis voelde ze enkele steken in haar kont, ze bokte en mepte met haar staart tegen haar kont aan. Uiteindelijk galoppeerde ze aan, haar staart nog steeds door de lucht zwaaiend als ze het zoemende geluid van de vliegen hoorde. Maar tot haar geringe verveling waren er nu aanzienlijk minder vliegen die op haar af kwamen als ze zo langs racete. Dat werd dus geen rustig doorstappen. Ze bromde eventjes wat, ach wat. Het werd hoog tijd voor haar dagelijkse training, niet dat die veel voorstelde de laatste tijd. Ze was verslapt, en werd sneller moe. De laatste tijd had ze zich teruggetrokken in een hoekje, als een slang wachtend tot ze kon toeslaan. Maar dat punt was nooit gekomen, ze had gewacht en gewacht maar het punt was nooit gekomen. Het werd verdorie wel eens tijd dat ze een badass tegenkwam die samen met haar iets aan de goedzakjes zou doen. Die weer angst zou zaaien onder deze verrekte wezens. Ze bromde eventjes wat ze miste die tijden ten zeerste en wou ze weer terug brengen ze zou er alles voor doen. Op haar eigen leven geven na dan. Streya was geen badass die onder alles kalm bleef, kalm angstaanjagend. Streya was een badass die niet ieder goedzakje dat ze tegen kwam aanviel, maar ze was zeer snel en gemakkelijk boos te krijgen. Ze zou de angst uit die goedzakjes persen, ze hield van de geur van bange goedzakjes, de smaak van het ijzere bloed. Ze leefde er voor.


~Fether~

Een beetje onwennig stapte Fether over het ijs heen. Hoe vaak ze ook over ijs liep ze kreeg het maar niet onder de knie. Elke keer weer ging ze onderuit. En die zeldzame keren dat ze niet onderuit ging liep ze alsnog ontzettend te stuntelen. Fether was meer een paard dat over de vaste grond liep. Dat was ook geen enkel probleem voor haar. Maar je zou ook wel een heel erg onnozel paard moeten zijn om niet over vaste grond te kunnen lopen. Alleen een veulen van een paar uur oud zou ze het niet kwalijk nemen als het nog niet zo goed over vaste grond liep.
Het viel Fether ontzettend op hoeveel insecten er vandaag bij de gletsjers waren. Bij ijs zou je denken geen enkel insect te zullen vinden, maar dat had ze dus blijkbaar fout gedacht. Geïrriteerd zwiepte ze staart telkens opnieuw met wilde bewegingen alle kanten op. De beesten leken maar niet weg te gaan. Ze zou er echt een moord voor doen om er achter te komen hoe die tweevoeters dat spul maakten om die rot beesten weg te jagen. Niet dat moorden niet al voor kwam in haar geschiedenis, maar dit was ook maar een gezegde. Of uitspraak, whatever iets in die richting. Ze was wel goed in praten, dat zeker. Ze had altijd haar woordje klaar staan en was zeker niet met woorden klein te slaan. Maar in de betekenis van woorden was ze niet zo heel erg handig. Ze zei vaak iets zoals dinges, of dat ding daar. Oftewel vage uitspraken waar andere paarden ook niet zoveel nieuws uit konden halen. Maar vaak was dat ook bij paarden die toch niet interessant waren. Dus eigenlijk bij de meeste paarden. Fether verlangde ernaar om weer eens een interessant paard te ontmoeten. Iemand waar ze haar ideeën en meningen mee kon delen. Ze wist dat ze op een dag zo'n paard tegen zou komen. Maar op een dag was nogal een wijd begrip. Op een dag kon de dag van haar dood zijn, maar op een dag kon ook zelfs vandaag nog zijn. Maar Fether nam voor nu genoegen met op een dag. Zolang ze wist dat het ooit nog zou komen was ze bedaard.
Ineens rook ze de geur van een ander paard. Ze wilde net een andere kant op gaan lopen zodat ze het paard niet zou kruisen maar toen kreeg ze ineens een apart gevoel. Het gevoel dat ze naar dit paard toe moest gaan, vandaag en nu. En Fether vertrouwde op haar gevoel. Soms zelfs nog meer als op haar hersenen. Maar tot nu toe had haar gevoel nog nooit iets fout gehad en haar verkeerde keuzes laten maken. Ze draaide haar richting ietsjes, zodat ze nu recht op het paard af liep.

Een geur drong tot haar opengesperde neusgaten door, een geur van een paard, een vreemd paard. Streya draaide zichzelf om en veranderde van richting, juist van het paard af. Maar dat was met een reden, ze had er namelijk een pest aan als ze een gesprek moest voeren op een ondergrond die steil af liep naar beneden. Dus liep ze nu naar boven. De wind rukte haar manen naar achteren toe, de sneeuw gleed onder haar voeten vandaan en ze vloekte een paar keer hard toen ze weer eens uitgleed en viel en dan op haar buik naar beneden gleed. Uiteindelijk had ze de andere aanpak genomen. Ze zwaaide haar staart door de lucht, steigerde hoog en terwijl haar voorbenen door de lucht maalde zette ze zich af met haar achterbenen, gelijk kwam ze op de helft van de kleine bult te staan. Toen maakte ze nog zo’n sprong net voordat ze weer naar beneden gleed en dit keer stond ze dan echt op de bult. Het was een aardig brede bult, zeker groot genoeg voor drie paarden, dat was mooi. Ze hield er totaal niet van als paarden dichter dan één meter bij haar in de buurt kwamen, dan maakte ze je bijna direct een kopje kleiner, mocht je haar waarschuwing negeren. De geur werd sterker en een schim kwam onder haar tevoorschijn. De merrie verscheen voor haar. Streya was groter dan het dier voor haar. Met haar 1.95 was ze sowieso een van de grotere paarden hier. Ze was dan ook een half fries en half shire horse. Haar moeder was fries geweest en haar vader dus een Shire horse. ,,Naam?’’ In feite was dit andere taal voor ‘wat is je naam?’ Ze vond het altijd aardig gemakkelijk om de naam van een ander te weten hielp wel in het gesprek. ,,Hmpff.’’ Een kleine zucht verliet haar mond toen ze een vlieg voelde, was het hier niet de koud voor die beesten? Blijkbaar niet. Maar verder voelde ze er geen meer. Haar ogen straalde sinister en er twinkelde een klein beetje een haar oog. Zo van; Ik ben een moordlustige freak die iemand al snel een kopje kleiner slaat. Dat straalde haar blik een beetje uit dus.

Tot Fethers opluchting stond het paard op een soort plateautje van de gletsjer. Hierdoor hoefde ze niet op het gladde ijs te staan dat ook nog een schuin omhoog liep. Met haar ijs-onhandigheid zou dat ook echt niet goed gaan komen. De merrie waar Fether naar toe was gelopen was slecht. Dat was aan alles wel te zien. Haar houding, haar uitstraling, haar geur. Vooral haar uitstraling deed het hem. ,,Naam?’’ Fether zuchtte onopvallend. Sommige paarden dachten blijkbaar dat ze doordat ze slecht waren geen volledige zinnen konden maken. Het klonk misschien wel onvriendelijker, maar Fether praatte met voorkeur toch met normale zinnen. En bij voorkeur had ze toch ook dat er tegen haar met normale zinnen gesproken werd, maar dat kon ze dus niet bepalen of dat ook werkelijk zou gebeuren of niet. De merrie die voor haar stond was groter dan haar. Een heel stuk groter dan haar. Fether was een beetje aan de kleine kant, en dit paard was zeker weten aan de grote kant. Zelfs tegen grens van huge aan. Waarschijnlijk zou Fether er naast deze merrie als een of andere Shetlander uit zien. Oké een Shetlander misschien nou ook weer niet, maar ze zou er niet groot uit zien.
"Mijn naam is Fether" Haar stem klonk angstwekkend kalm. Geen spoortje dreiging was er in haar stem te horen, maar toch zou iemand zo ontzettend kalm al snel als een dreiging aan voelen. Bij goodies was dat goed. Fether genoot van de onrust die veroorzaakt werd door niets anders dan kalmte. Fether keek de zwarte merrie weer aan. "En met wie heb ik vandaag te doen?" Sprak ze weer op dezelfde mogelijk angstaanjagende toon. Deze merrie zou het hoogstwaarschijnlijk niets doen, maar zo was gewoon haar manier van praten.

OMG! Ik schaam me voor de kortheid!!

Langzaam kwam haar zwarte kop weer omhoog, haar oren naar achteren gericht, flitste alle kanten uit om alle geluiden op te vangen. Geluiden van imbecielen, van vogels, van de wind. Alle geluiden hoorde ze, wilde ze horen. Nog steeds was haar hoofd langzaam op weg naar boven tot hij plotseling stopte. Een geluid verried de witte merrie voor haar. Ze sprak, zei haar naam. De kalmte zelf zo sprak de merrie. Streya keek haar aan, haar ogen sprongen open toen ze sprak. Nu bekeek ze de merrie nog eens, weloverwogen en alsof ze een nieuw televisie-programma was. Streya keek een beetje alsof de merrie zojuist een compleet andere taal sprak, chinees ofzo. Maar toen klaarde haar blik als het ware op, werd hij weer begrijpelijk. Streya haar blik gleed weg ze kon zich nooit makkelijk op een punt richten daar werd ze gek van, toen de merrie weer begon te praten draaide ze haar hoofd langzaam naar de merrie. ,,Oi veertje, Streya mag je me noemen.'' Haar mond bewoog amper, maar de woorden gleden er met gemak uit, de klanken melodieus en sinister waren zonder stemverheffing luid en goed te verstaan. Weloverwogen en langzaam kwam ze stap voor stap dichterbij. Nonchalant verbrak ze de twee meter tussen de merrie en haar zelf tot anderhalve meter, een meter, halve meter. Toen stopte ze, haar kleine zwarte oogjes twinkelde sadistisch en keken de merrie intelligent aan. ,,Wat kom je doen?'' De woorden gleden uit haar mond als water dat in je keel gleed, op weg naar de oorschelpen van de merrie gingen de woorden uiteindelijk verzwakt door de vele obstakels in hun gevaarlijke reis tot ze niet meer hoorbaar waren in de echo van het gebied. Tot ze wegstierven zodat de laatste restjes konden wegkwijnen in een diep hoekje ergens waar het donker was en niemand kwam.

De merrie voor haar leek een onrustige uitstraling te hebben. Het leek net of ze nog geen seconde in dezelfde positie kon blijven staan. In tegenstelling tot Fether op dit moment. Zelf stond ze doodrustig de vele bewegingen van de merrie voor haar te observeren. Even bleef de merrie in een en dezelfde positie staan en keek Fether aan. ,,Oi veertje, Streya mag je me noemen.'' Er was amper beweging zichtbaar bij de mond van de merrie, maar toch rolden de klanken er gemakkelijk er duidelijk uit. De stem van deze merrie had net als die van Fether een beetje een mysterieus en melodieus klanken er in. Alleen viel dat bij deze merrie iets meer op als bij Fether zelf. De merrie stapte een stukje naar haar toe. En toen nog een, zo kwam ze stap voor stap dichter bij tot er nog maar een afstand van ongeveer een halve meter hun scheidde. Ondanks het feit dat de merrie die zich voor had gesteld als Streya een stuk groter was dan haar bleef Fether op precies dezelfde plek staan als ze al stond. Voor de meeste paarden zou de positie hoe Streep stond nogal bedreigend over komen, maar Fether was niet het type paard dat zich snel bedreigd voelde. ,,Wat kom je doen?'' Vroeg Streya. Wat kwam ze hier doen? Dat was een goede vraag. Er waren eigenlijk geen dingen in haar leven die ervoor zorgden dat ze naar bepaalde plekken toe moest. Ze ging overal en nergens naartoe, als ze daar zin in had. "Hmm... Eigenlijk niets. Proberen de dag van vandaag iets minder op die van gisteren te laten lijken. En op die daarvoor, en daarvoor." Sprak ze droog. "Maar op de een of andere manier blijft elke dag even saai." Het werd tijd dat haar leven weer iets meer pit ging krijgen. Dat ze kon zeggen op die dag heb ik dat gedaan en op die dag dat. Niet ik heb op die dag hetzelfde gedaan als die dag daarvoor, en trouwens ook als die daarna. Alleen het probleem was dat ze niet wist wat ze moest doen om alles interessanter te maken. Ze zou opzich bij een kudde kunnen gaan, maar het idee dat er iemand zou zijn waar ze bevelen van op zou moeten volgen beviel haar niet. Ze zou alleen bij een kudde gaan als ze de leider ervan goed zou kennen, en ze genoeg respect voor diegene zou hebben om er iets voor te willen doen. Maar ze kende beide leiders van de 2 slechte kuddes niet. Ze had Nar wel een keertje ontmoet, maar dat was maar heel kort geweest, en ook niet echt een nuttig gesprek. "En jij? Heb jij een reden?" Vroeg ze de merrie terwijl ze haar blik weer naar haar toe richtte.