Exploring the world

Het weer was vreemd vandaag. Het was warm, zeker 20 graden, maar het land werd in onregelmatige tussenposen geteisterd door regen. Het waaide stevig, maar de wind was warm en zacht. Een wolk van paardenbloemzaadjes werden opgeblazen door een windvlaag en streken neer in zijn manen. Icari brieste de kriebelende zaadjes uit zijn neusgaten en schudde zijn manen. De zijdeachtige lokken vielen verward doch soepel neer. De hengst keek achterom en zag dat sommige zaadjes nog altijd in zijn manen zaten. Toen brieste hij, wat maakte het ook uit. Zijn bruine ogen gleden over de prairie. Hij had net de heuvels achter zich gelaten. Icari zuchtte even en keek achterom. Die heuvels waren de laatste jaren zijn thuis geweest en het kostte hem moeite het de rug toe te keren. Maar het moest. Agustin had zijn eigen weg gevonden, nu moest hij dat ook doen. Toch had hij niet het gevoel dat hij de verantwoordelijkheid van een eigen kudde al aankon. Bovendien had Icari daar nog helemaal geen trek in. Misschien was hij wat in zijn pubertijd blijven hangen, maar daar was de vos zich niet van bewust. Hij snoof, net op het moment dat de wind hem in zijn gezicht blies. Het voerde geuren meer van ver weg. De geur van gras, bloemen en.. nog iets vreemds. Koren, misschien? Zijn nieuwsgierigheid was gewekt, altijd een gevaarlijk moment bij hem.

Met zijn oren naar voren en zijn ogen en neusgaten open zette hij een drafje in. Met een soepele tred doorkruiste hij de prairie. Het was er dor en droog, veel te saai naar zijn smaak. Daarnaast was het griezelig open, hoewel dat natuurlijk ook weer een voordeel was. Je kon iedereen van mijlen ver aan zien komen. Het gras was echter afwisselend. Soms kort en droog, andere keren reikte het tot aan zijn knieën. Omdat roofdieren zich daarin konden verstoppen koos Icari een zorgvuldig pad over de kortere stukken gras, al zijn zintuigen op scherp. Op momenten dat de wind stil lag was het haast broeierig warm, de luchtvochtigheid was hoog. Het feit dat hij vers, sappig gras had geroken duidde natuurlijk ook aan dat hier meer water in de grond zou moeten zitten. Alleen wist de hengst niet zo goed hoe ver weg dat gras was. De wind was krachtig, doch zacht. Het streelde zijn vacht op een tedere manier en kon geuren voor langere tijd met zich meedragen.

Uiteindelijk werd de begroeiing steeds hoger en begon het land omlaag te glooien. Icari kneep zijn ogen wat samen en keek verbaasd naar de horizon. Werd het gras naar nu weer korter? Of.. Toen hij besefte wat het was stopte de hengst abrupt met draven. Zijn hoeven groeven zich een stukje in de grond, terwijl hij snoof van verbazing. Het was koren! Wat hij eerst als een grasvlakte aan had gezien waren slechtst de topjes van het metershoge koren. Onder het regime van de onvoorspelbare wind leek het koren wel te leven. Het golfde, boog door en sprong terug alsof het een eigen wil had. Het duurde even tot Icari van deze overweldigende ontdekking was bijgekomen. Toen dat echter gebeurde kwam hij in beweging. Langzaam liep hij naar voren en betrad het korenveld. Het kaf streek zachtjes langs zijn flanken, terwijl de hengst verwonderd om zich heen keek. Waar was dit voor? Echt eetbaar leek het hem niet. Hij bleef staan en pakte de bovenkant van een koren beet. Icari trok eraan, maar de plant wilde niet meegeven. Hij trok harder, totdat het koren met steel en al uit de grond kwam zetten. Het paard struikelde wat passen naar achter en keek verwonderd naar de plant in zijn mond. Oeps, dat was niet de bedoeling geweest. Snel spuugde hij het koren uit en liep weg bij de kleine verwoesting die hij had aangericht. Zo liep hij een tijdje door het koren. Sommige delen waren wel twee meter hoog en konden wel een heel paard verbergen! Voor zo’n hoog gedeelte bleef hij staan en twijfelde. Ging hij er doorheen of er omheen?

OOC: Open voor iedereen!

Langzaam strompelde ze door de koren velden. Het hoge gras kietelde haar buik. Al die tijd, die hele lange tijd dat ze in Dream Horses was geweest was ze hier pas één keer geweest, veel te weinig voor haar mening. Dus was het tijd geweest om hier eens eventjes een kijkje te nemen en te zien wat dit gebied haar te bieden had, tot nu toe alleen maar koren, koren en nog eens koren, had ik al gezegd dat er alleen maar koren waren? Geen enkel boompje of iets in die richting enkel koren die kietelde onder je buik, niet heel veel boeiend en die koren begonnen haar inmiddels vreselijk de keel uit te hangen. Maar ach al dat koren zou toch wel ergens goed voor zijn. En daarbij, dacht ze bij zichzelf, is dit een van de weinige plekken waar je bij de kudde gebieden kon komen. Mooie gebieden, rustgevend en wild, puur neutraal.

Gebieden die hoorde bij een neutrale kudde dat waren het, en de kudde, daar was ook niet veel mis mee. Hij was populair onder de paarden én de leider wist zeker wat het inhield neutraal te zijn en een leider te zijn. Ravena mocht haar wel, net als ze de kudde 'mocht'. Ze gaf haar leven voor die paarden, die ze eigenlijk amper kende, en laatst bij de bijeenkomst pas voor het eerst gezien had. Ze fronste haar wenkbrauwen eventjes, best raar eigenlijk, dat ze haar leven gaf voor paarden die ze amper kende. Ze schudde die gedachte uit haar hoofd, er waren paarden voor wie ze zeker wel haar leven zou geven waarom dan niet voor de andere? En was dat niet iets wat ze al veel vaker gedaan had, haar leven geven voor paarden die ze toen pas voor de eerste keer zag.

Het was warm ze schatte rond de 20 graden, maar her en der was er regen om de zoveel tijd maar dan onregelmatig alsof er mensen plaste daar boven in de hemel en telkens als dat gebeurde ging het eventjes plenzen, en natuurlijk was dat niet lang, het waaide hard waardoor haar manen en staart heen en weer geblazen werden, hier en daar zaten takjes in haar staart. En door de wind was het juist weer benauwd, echt van dat weer waar het behoorlijk te keer kon gaan, het voelde als een zomer avond waarop het die dag zeer benauwd was geweest, onweer weer noemde ze het. Her en daar proefde ze wat koren maar het smaakte vreselijk dat ze uiteindelijk de hoop op een lekkere maal kon vergeten, want hoe erg dit ook niet leek, ze was een echte vreetzak, ze dacht niet de hele tijd aan eten nee er waren wel belangrijkere dingen, máár ze was bijna net zo verslaafd aan gras, als koffie verslaafde aan koffie. Een geur drong haar neusgaten binnen ze stopte en keek eventjes rond een vos kleurige schim, hij was iets groter dan haar ze schatte hem rond de 1.60 en met haar 1.54 was ze natúúrlijk weer de kleinste, niet dat het veel scheelde, máár ze was en bleef de kleinste bij het tweetal dat elkaar vandaag ontmoette. Eventjes brieste ze terwijl ze verder draafde naar de hengst, voor hem stopte ze. Met een blik zoals alleen zij dat kon, kritisch en scherp maar ook zelfverzekerd en kalm, precies zoals zij was uniek. Ze bekeek de hengst goed. ,,Zo meneer, ben je verdwaald?'' Vroeg ze met haar kalme en zelfverzekerde stem, duidelijk te verstaan en dat wist zij als geen ander. Dus kon je bij haar niet komen aanzetten met 'ik verstond je niet sorry.' Ze schudde die gedachte weg, niet de tijd om daar over na te denken.


Zo de alinea's tot uw dienst

Icari snoof even de lucht op en de wind blies een nieuw lading geuren door zijn neusgaten. Hij rook nog altijd dat verse gras, dichterbij nu. Eigenlijk had hij wel zin in gras. Hij was immers een herbivoor en hij moest veel eten om sterk en gezond te blijven. De hengst hield zijn hoofd wat schuin en keek weer naar de muur van koren voor hem. Het zou de snelste weg zijn, maar of het ook de veiligste was.. En toch wilde hij weten hoe het was. Icari zette voorzichtig een pas naar voren en liet zijn neus door de hoge stelen van het koren glijden. Stapje voor stapje betrad hij het hoge koren. Het voelde vreemd, alsof hij werd afgesloten van de wereld. Het koren streek nu niet alleen langs zijn flanken, maar sloeg ook tegen zijn hoofd en hals. Icari kneep zijn ogen wat samen en probeerde wat sneller te gaan lopen. Dit was echter niet mogelijk door de stengels die dicht op elkaar groeide. Hij vloekte zachtjes, het begon nu wel erg benauwd te worden. Zijn vluchtgedrag nam de overhand toen hij zich paniekerig begon te voelen in deze koren gevangenis. Woest met zijn hoofd zwaaiend stampte hij achteruit het koren weer uit. Toen zijn hoofd eindelijk bevrijd was uit het hoge koren haalde Icari even diep adem. Oef, dat was niet zijn beste idee geweest. Hij schudde zich even uit en keek bedenkelijk naar het koren. Okee, laag koren goed, hoog koren slecht.

“Zo meneer, ben je verdwaald?” Icari snoof van schrik en draaide met een ruk zijn hoofd bij. Zijn bruine ogen vielen op een witte merrie, iets kleiner dan hijzelf. Daarnaast was ze wat groffer gebouwd dan hij. Dat was echter niet zijn grootste zorg op dit moment. Waarom had hij haar niet opgemerkt? Echt stil kon je niet lopen in dit koren en daarnaast zou hij haar toch geroken moeten heeee-. Wacht, de wind stond zijn kant op. Damn. Dit alles raasde in zo’n twee seconden door zijn hoofd, waarna hij zich wist te herstellen. Icari glimlachte. “Niet echt, ik ben meer aan het exploreren.” Op onderzoek uit zijn klonk zo ontzettend.. kinderachtig. Dus gooide hij er meteen een duren term tegen aan; exploreren. Hij wist nog goed wanneer Agustin dat woord voor het eerst had gebruikt. Ze waren in het midden van het land geweest en de Andalusiër wilde de gletsjer gaan onderzoeken. Icari was wat huiverig geweest, ijs was niet echt prettig onder paardenhoeven. Agustin had gegrijnsd, hem een schouderbeuk gegeven en vooruit gedraafd. ‘Toe zeg, gedraag je eens als een echt onderzoeker! Kom en exploreer!” Icari was in lachen uitgebarsten, zoals hij wel vaker deed als Agustin dure termen gebruikte. Het avontuur was uitgelopen op een grote glijpartij, nieuwe blauwe plekken en een onbedaarlijke lachbui bij de gedachte dat ze ’s werelds eerste paardenglijbaan uit hadden gevonden.

Icari knipperde met zijn ogen en keerde terug naar de realiteit. “Ik heet Icari. En jij bent?” vroeg hij vriendelijk. De wind speelde met zijn zijdeachtige staart en blies nu de geur van de merrie in zijn neusgaten. Zijn ogen vernauwden zich wat. Dat was niet alleen haar geur. Dat was de geur van een kudde. Meteen verscherpten al zijn zintuigen. Het laatste waar hij nu trek in had was een gevecht met een dominante hengst die wilde weten waarom hij stond te praten met ‘zijn’ merrie. Ugh, hij had zo’n hekel aan die aanstellerige macho’s. Merries leken ze echter wel aantrekkelijk te vinden. Agustin was een macho geweest en een echte versierder. Icari snoof even. Niet dat hij dat niet was. Natuurlijk.

OOC: Danku

Colyat draafde met een hoge snelheid door de hoge koren van de korenvelden. Zijn oren stonden spits voor zich uit en hij zag er daarom best dapper uit. Een kleine kuch verliet zijn mond waardoor hij abrupt stopte met het draven. Zijn ogen richtten zich op een vos kleurige hengst met een witte merrie. Misschien dat ze wel bezig waren met iets. Colyat grinnikte en keek even toe, langzaam stapte hij naar voor en naderde die de merrie en hengst.

Colyat ging naast de merrie staan en keek de hengst veelbelovend aan. "Zozo, hebben jullie pret?"mompelde hij. Colyat liet zijn hoofd zakken en schuurde aan zijn rechter voorbeen en haalde zijn hoofd met een ruk weer omhoog.
Hij keek wat moeilijk naar de hengst die net ietjes groter was als hem, en daarna weer naar de merrie die ongeveer gelijk met hem was.
Zijn ogen keken een voor een naar de twee paarden, Ze konden ook wel een beetje ruzie hebben dan, de merrie leek niet zo aardig en de hengst leek daar een beetje raar over te doen. Colyat probeerde een beetje afstand te houden van de twee.



~ dan ik ook maar in een alineatje, niet zo lang maarja :$

{{wat betekent OOC? Of ben ik nu weer dom }}


De hengst snoof en schrok blijkbaar van haar plotselinge woorden, Ravena bleef hem op die zelfde manier aankijken, kalm en zelfverzekerd. Rustig wachtte ze op een antwoord van de hengst, als die kon praten tenminste. Soms kwam je van die gestoorde tegen die niet konden of durfden te praten, of degene die dachten dat ze dan 'creapy' waren, maar Ravena bleef dan altijd droog praten, de aanhouder wint, zoals zij altijd zo mooi zei. Bij zijn deftige woorden trok ze één wenkbrauw omhoog, ah, een echte deftige hengst haar wenkbrauw gleed langzaam naar beneden. Ach ja, ze bleef gewoon haar gangetje gaan en ze keek wel hoe de hengst zou reageren, misschien had hij wel een diepgaande reden voor zijn deftige woorden eentje waarvan iedereen moest huilen, behalve natuurlijk weer zij en de slechtjes. De hengst leek in gedachte te verzinken en die kans pakte ook zij, net als de gedachte van de hengst galoppeerde ook die van haar weg naar een land hier ver vandaan. Haar droomland, het land waarin zij leefde als ze eventjes alle problemen wou ontlopen of gewoon eventjes in gedachte verzonk. Daar speelde zich alles af wat zij dacht op dat moment, immers had ze niet bepaald veel problemen, nou ja die had ze in grote getallen maar ze ontliep ze niet en loste ze gewoon op de een of andere manier op, op de Ravena-manier. Weer begon de hengst te praten waardoor ook zij uit haar gedachte terug kwam en hem weer aankeek, haar ogen ditmaal echt in leven. Hij stelde zich voor maar bijna direct daarna spande hij zijn zintuigen wat ze merkte aangezien je spieren dan meteen een beetje meededen. Ze trok één wenkbrauw op, toen schudde ze haar hoofd. ,,Ravena werd, word en zal ik altijd genoemd worden.'' Stelde ze zichzelf voor waarna ze weer eventjes in gedachte verzonken was.

Plots net toen ze weer iets wou zeggen hoorde ze een andere stem een grijze hengst had zich bij hun gevoegd en mompelde nu wat. Ravena bekeek hem aandachtig. Een kleine glimlach rond haar gezicht, maar haar ogen lachte niet mee. ,,Oh ja, zeker wel, we lachen en we gieren hé Icari?'' Ze keek de hengst eventjes aan en knipoogde naar hem maar wel zo dat de grijze hengst het niet op zou vallen. ,,Dus meneertje, hebben jullie pret, zie je ons lachen, gieren rollebollen en weet ik veel wat je doet als je pret hebt? Nee, precies, ik neem aan dat het dan erg duidelijk is dat we géén pret hebben, ik meen te weten dat een gesprek waarin paarden normaal met elkaar praten en het misschien goed met elkaar kunnen vinden mééstal niet betekent dat diegene pret heeft. Máár dat terzijde wie mag jij wezen?'' Zei ze rustig achter elkaar, haar stem in het begin licht sarcastisch. Ah ze rook gewoon aan de hengst dat ze nog meer van zulke praatjes kon maken, daar hield ze wel van, zulke opmerkingen maken. Eventjes overspoelde een tevreden gloed haar terwijl ze aan die fijne herinnering dacht maar toen schudde ze haar hoofd en keek de twee paarden aan. Ze keek de vos hengst aan. ,,En wat doen jullie hier op deze verrekte benauwde dag in de naam van de baard goglaw of hoe ze dat ding ook noemde.'' Ja, Goglaw ze mocht die 'god' uit haar vorige gebied ter zeerste, je kon er van alles mee bedenken, ze zeiden dat het een paard was die voor al het geluk zorgde en dat die een baard en horens had, maar je kon natuurlijk ook andere leuke creaties bij hem bedenken, zijn onderbroek, want dat had die natuurlijk, of zijn rechter been haartje onderin, of joost mocht weten wat nog meer.

[[hahaha, Dompie , Out of character]]

Colyat keek wraakzuchtig naar de merrie die waarschijnlijk helemaal niet door had dat hij heel iets anders bedoelde dan lachende pret.
Hij rolde kort met zijn ogen en richtte zich volledig op de hengst die er ontzettend goed uitzag, natuurlijk kon hij dat niet vergelijken met zichzelf,
Colyat was een random ras en hij waarschijnlijk wel wat beter alhoewel Colyat veel op een arabier leek maar het juist niet was.
De merrie naast hem was gewoon wit en niet zoveel bijzonder, zoals ze op hem reageerde nee, daar is hij niet van. Hij haalt liever uit maar eerst wou hij de hengst aanhoren.

[ik ben alleen maar kort]

Icari’s bruine ogen gleden onderzoekend over de merrie. Haar vacht was wit, maar haar manen zwart. Die combinatie had hij nooit eerder gezien, maar hij moest toegeven dat het hem wel aansprak. Als vos zijnde hadden zijn manen en vacht vrijwel dezelfde kleur, dus paarden met verschillende kleuren vond hij vaak mooier en interessanter. Bonte paarden vond hij helemaal geweldig! Ondertussen had de witte merrie blijkbaar opgemerkt dat zijn houding veranderd was, want ze trok haar wenkbrauw op en schudde zachtjes haar hoofd. Wat nou? Wat verwachtte ze dan hoe een solitaire hengst zou reageren op de geur van een kudde? “Ravena werd, word en zal ik altijd genoemd worden,” antwoordde de merrie toen op zijn vraag. Nu was het Icari’s beurt om even zijn wenkbrauw op te trekken. Wat een vreemde manier van praten. Misschien was het een respons op zijn taalgebruik, dat gebeurde wel vaker. Anderen hadden blijkbaar altijd de behoefte om een dure of deftige manier van praten na te bouwen, wat soms tot hilarische uitspraken en samenvoegingen leidde.

Een nieuw geluid bereikte zijn oren. Icari hief zijn hoofd wat hoger en zag dat er een grijs paard naar hen toe draafde. Zijn oren wiebelden heen en weer, onwetend welke houding hij moest aannemen. Het leek er niet echt op dat dit paard een bedreiging was. Terwijl het paard naderbij kwam merkte Icari op dat het een hengst was en meteen was hij weer op zijn hoedde. Misschien was dit de leider van Ravena’s kudde. Icari had geen trek in een gevecht, daar was hij nooit op uit. Het feit dat de grijze hengst naast Ravena ging staan en hem verwachtingsvol aankeek versterkte zijn vermoeden dat hij ook bij de kudde hoorde. "Zozo, hebben jullie pret?" mompelde de hengst. Blijkbaar voelde hij zich volledig op zijn gemak, want de hengst ging daarna rustig met zijn hoofd tegen zijn been schuren. Icari sloeg het tafereel wat verbaasd gade. Zijn blik verplaatste zich naar Ravena, die licht glimlachte. “Oh ja, zeker wel. We lachen en we gieren, hé Icari?” sprak de merrie, waarna ze hem een knipoog gaf. De voskleurige hengst grijnsde en hield zijn mond, wachtend op Ravena’s woorden die zeker zouden komen. Toch kwamen de woorden die ze sprak onverwachts. Ze sprak de grijze hengst aan alsof hij een kleine schooljongen was die een ondoordachte opmerking had gemaakt. Icari fronste licht, hij was het niet echt eens met de toon waarop ze sprak, noch met de strekking van haar woorden. Waarom meteen zo denigrerend? Haar laatste zin gaf echter wel wat duidelijkheid; Ravena kende de hengst niet. Hij was dus niet de leider van haar kudde noch onderdeel ervan.

Vervolgens schudde de witte merrie even haar hoofd alsof ze gedachtes van zich af zette. Haar blik ontmoette de zijne weer. “En wat doen jullie hier op deze verrekt benauwde dag, in de naam van de baard Goglaw, of hoe ze dat ding ook noemde.” In de naam van wattus? Icari merkte dat hij Ravena aanstaarde alsof ze een dansende roze olifant was, dus richtte hij zijn blik op het wuivende koren. Het graan werd in ingewikkelde patronen neergeslagen door de wind, alsof een onzichtbare hand er doorheen streek. Even stelde Icari zich voor hoe het eruit zou zien als de onzichtbare hand het graan plat zou drukken en een gigantische handafdruk achter zou laten. “Zoals ik al eerder heb gezegd was ik wat aan het rondkijken in het gebied,” herhaalde hij geduldig, waarbij hij zijn blik weer op Ravena en de grijze hengst richtte. De dure termen liet hij dit keer maar achterwege.

Ze bekeek de grijze hengst eventjes rustig. Met haar 1.60 was ze aardig klein vergeleken met de vele grote paarden hier máár ze was zelfverzekerder en kalmer dan vele paarden hier, ze had een ander karakter iets wat haar en andere uniek maakte. Ze hield wel van dat unieke gebeuren. Je kwam nooit iemand tegen met hetzelfde karakter als de ander, sommige karakter trekken waren hetzelfde. Soms was de humor hetzelfde, maar ze had eigenlijk nog nooit iemand met dezelfde humor als haarzelf gezien. Ze had al helemaal een naam bedacht voor deze grijze hengst, meneertje praat graag. Eventjes schudde ze haarzelf uit, toen strekte ze haar been en schuurde erlangs. Haar paarse ogen glinsterde een beetje niet van pret, nog van kwaadheid gewoon, omdat ze glinsterde. Een maar al te bekend gekraai was hoorbaar, ze tilde haar perfecte hoofd de lucht in en keek Amenia de tweede kalm aan terwijl deze cirkelend naar beneden kwam. Toen streek hij naar tussen haar oren. Ravena richtte zich op de grijze hengst.
,,Ravena is mijn naam.''
Ze zette enkele passen naar achteren toe. Waardoor ze allebei de hengsten goed aan kon kijken.
,,En het gevogelte tussen mijn oren noemt zich Amenia de tweede.'' Ze voelde hoe iemand naar haar staarde, langzaam draaide ze haar hoofd en keek recht in de ogen van Ikari, die haar aanstaarde alsof ze een vage dansende kikkerfant was, als dat mocht bestaan. Ze trok één wenkbrauw op, iets wat ze verdomde vaak deed. Een lange tijd bleef ze hem aankijken zonder te staren, nergens was één greintje emotie op haar gezicht te zien, als het al te vinden was, dan was het wel kalmte en zelfverzekerdheid. Ze keek beide paarden een voor een aan. Haar wenkbrauw alweer naar beneden. Ze slaakte een diepe onhoorbare zucht. Hengsten, nooit, maar dan ook nóóit zou ze er wat van begrijpen.

~Af en fluttig xD~