Call this a warning.

Fontanella hing de laatste tijd vaak rond bij de drakenberg. Waarom wist ze niet. Ze was gefascineerd door de grote rots. Het was het hoogste punt van Dh en je kon er uit kijken over het hele gebied. Fonta stond dan ook vaak op het hoogste punt van de berg. Het was een hele klim om er te komen. Voor fonta was het niet echt een moeite om de top te bereiken. Ze was een getraind paard dat wel zwaardere dingen had gedaan. Ze hoorde hoefstappen achter haar. Ze drukte haar oren verder naar achteren. Ze zag vanuit haar ooghoeken een paard richting haar happen. Fontanella maakte een dreigend geluid en haalde uit met haar achterbenen. Haar ogen lieten niets merken. Haar mond was in een nijdige grimas getrokken. De draaide zich woedend om. Ze stond een paar decimeter verwijderd van het beest zijn keel. Ze herkende hem. Ze snoof luid en liet duidelijk merken dat ze zijn gezelschap niet op prijs stelde. Haar houding was gereserveerd. Haar steengrijze ogen bleven leeg. "Roman" Siste ze tussen haar tanden door. Ze had haar slanke, zwarte oren tegen haar schedel aan zitten. Ooit had ze bij hem in de kudde gezeten. Ze wist wat voor een zoon hij ter wereld had gezet. Dat zijn zoon zo'n geval was kon haar weinig schelen. Ze wist dat de moeder van het dier vermoord was door zijn bloedeigen vader. Fontanella kon er nog altijd niet bij met haar verstand dat het beest zo leeghoofdig kon zijn. Dat had ze dan ook vaak genoeg laten blijken. Er was een soort haatverhouding ontstaan tussen de twee paarden en Fontanella had besloten te vertrekken. "De enige die een misbaksel van een nakommeling heeft gemaakt ben jij allerliefste schat." Sprak ze zoetjes terwijl een vals grijnsje op haar lippen kwam te staan. Of ze zin had in een partijtje vechten? Misschien, misschien ook niet. Dat zou de tijd wel uitwijzen vond ze. Ze kon het niet laten hem te jennen met zijn zoon. Ze wist hoe de hengst zich ervoor schaamde. Fontanella kende andere paarden hun zwaktes en was niet bang ze te gebruiken.

Bijna was het tijd voor de zomer. Het warme lente weer was nog een stuk harder aan het worden en lang ging dat niet meer duren. Haar reis was net beïndigd en ze kwam aan een grote berg. Haar heldere ogen bekeken de omgeving een keer waarna de jonge merrie doorstapte. Ze was nog niet zo oud en toch was ze nog steeds heel erg slank. Ze leek nog maar op een twenter. Ze draaide onrustig met haar vosse oren terwijl twee bekende geuren haar neus binnendrongen. Heel bekend was de tweede niet, maar de andere zeker wel. Roman. Geschrokken stopte de merrie en bleef ze even stilstaan, beneden aan de berg. Wat deed hij hier? De merrie was haar beste vriend achterna gelopen om weg te zijn van die wrede zwarte hengst, maar hij was ook naar deze plek gekomen. Hij wilde vast zijn zoon zoeken. Ze slikte en staarde naar boven. Ze moest langs deze berg om verder haar reis naar een mooier gebied te zetten. Ze haalde diep adem en begon de berg op te lopen. Haar hoeven drukte ze stevig in de aarde terwijl ze begon te klimmen. De andere geur kende ze heel licht. Het was Fontanella. Het was een zwarte Arabische merrie die toch redelijk goed met de hengst omging. Ze waren beide hetzelfde van karakter. Zijzelf helemaal niet. Ze was een echte lieverd, maar ze was een tijd geleden in de kudde gelaten. De reden wist ze niet. Ze was ook erg onzeker en bang voor de zwarte hengst. Hij wist het goed genoeg. Hij misbruikte de angst af en toe wel eens. Ze zuchtte. Die tijden waren voorbij en dat wilde ze zo houden. Hij moest er niet aandenken dat ze terug bij hem kwam. Nee, nooit. Ze was hier voor zijn zoon en niet voor hem of de ruzie. Roman moest verdwijnen in haar ogen. Painted Black met rust laten. Ze snoof zacht en merkte op dat ze steeds dichterbij kwam. Ze drukte haar oren een stukje onzeker naar achteren terwijl ze de twee zwarte paarden naderde. Ze bekeek de twee. Ze waren een stuk ouder dan haar, maar dat kwam ook omdat ze heel jong in de kudde was gekomen. Ze was er voor de helft opgegroeid, maar toch had niemand haar karakter veranderd. Waar ze ook mocht opgegroeid zijn. Ze zou nog steeds deze merrie zijn. Aurora stopte bij de paarden en knikte zacht naar beiden. Haar staart sloeg heen en weer terwijl ze onrustig met haar oren draaide. Ze kende de twee wel een beetje. Ze zouden alleen maar de angst misbruiken, maar nu durfde ze al wel veel beter voor haar opkomen. Dat wel.

Dauphine's hoeven schraapten over de stenen van de berg. Ze wist niet waarom ze hierheen liep. Iets trok haar deze richting op en als ze zich probeerde te verzetten kreeg ze een onbehagelijk gevoel. Ze had dus geen andere keus dan toegeven aan de drang de berg op te klimmen. Ze had er een hekel aan zich zo machteloos te voelen, om niet te kunnen bepalen wat ze wel en niet kon doen.

Ze had een sterke wil en vond het niet fijn dat ze belemmerd werd in de acties die ze ondernam. Deze onderdrukking had ze wel gevoeld in haar vorige kudde en daarom had ze die ook verlaten. Dat en meerdere redenen die ze zich liever niet meer wilde herinneren. Toen ze de top van de berg bereikte schrok ze zich dan ook dood toen ze daar juist de hengst zag staan waarvan ze had verwacht dat ze die nooit weer zou zien.

Hoe erg ze ook schrok, ze toonde het niet. Haar was ooit geleerd dat angst een teken van zwakte was en niet getoond moest worden en dat deed ze ook vrijwel nooit. Haar blik gleed over de paarden die er nog meer stonden. Fontanella en Aurora. Dauphine had een goed geheugen en ze was de paarden dus ook niet vergeten.

Dauphine richtte haar blik weer op de hengst en maakte haar ogen tot spleetjes. Door haar wimpers keek ze hem nijdig aan. “Roman.” Siste ze. “Wat moet je hier?” Zei ze op niet al te vriendelijke toon. Hij had hier niet moeten komen. Er zou niets dan slechts van zijn komst komen en bovendien had Dauphine een hekel aan hem en daar had ze zo haar redenen voor.

{Ik ben nog een ava aan het zoeken, dus let maar niet op dat ding wat ik nu heb
Dit is trouwen nieuw acc voor de verhaallijn (A) Ik ben ook Courage }

Fontanella's grijze ogen keken hem strak aan. Wat haatte ze het misbaksel dat voor haar stond. Die hengst meende zich nog meer als Cobra. En dat vond ze al een blaaskikker. Over het algemeen vond ze hengsten zowieso blaaskikkers. Ze vonden zichzelf de beste en probeerden dominant over te komen. Spijtig genoeg voor deze heer dat ze zich niet liet doen. Haar dominantie gehalte lag ook hoog en ze liet zich niet domineren door dit mormel. Hij probeerde in haar been te bijten wat ze ontweek. Ze ontblootte der tanden wat. Een andere merrie voegde zich bij het gezelschap. Ze herkende de palomino merrie wel van in de kudde maar dat was ook alles. Fonta was meer een merrie geweest die haar bek open durfde te trekken en geen enkel gevecht ontweek. Toch knikte Fonta even kort naar haar. Daarna verscheen Dauphine, een merrie waar ze het wel mee had kunnen vinden. Fontanella grijnsde vals om zijn woorden. Wie vond zijn eigen zoon nu een misbaksel? Zelfs Cobrazarao kon leven met zijn veulens. Al was Zephyr een geslaagde zoon. Over de rest zou ze haar mond maar houden. Ze had nog steeds respect voor de grootste, zwarte, fries van DH. Hij was het meest grote paard dat je je maar kon voorstellen. Fonta's hoefafdruk paste 2 keer in die van hem. Oké, ze had slanke hoefjes maar dan nog. De verhoudingen waren immens.

Fonta ging wat meer langs Dauphine staat en grijnsde even naar haar. Er kwam een klein knikje vanaf en daarna richtte ze zich weer tot Roman. Ze schudde valsjes haar hoofd. Haar slanke lichaam verplaatste zich en ze wandelde langzaam maar zeker een rondje rond de hengst heen. "Ik weet schatje. Maar wie zegt dat je je doel wel kunt waarmaken?" Begon ze op een suikerzoet toontje. Ze hield ervan om hem te jennen en hem woedend te krijgen. Ze was wel in voor een potje vechten. Ze had waarschijnlijk de andere twee merries aan haar kant staan. Van Dauphine wist ze dat ze kon vechten. Van Aurora wist ze het niet zo zeker. Ze kende haar maar oppervlakkig. Ze had haar oren tegen haar schedel aan gedrukt Ze sloeg met haar staart tegen hem aan. Ze was op haar hoede en zou elke trap of beet kunnen ontwijken. Ze was niet de sterkste maar kon ontwijken als de beste. Ze was klein en daardoor bewegelijk. Een paard met de grote van Roman was minder wendbaar waardoor Fonta op dat gebied voor stond. Op gebied van kracht zou de hengst voor staan.

"Misschien wordt je wel voor je zoon vermoord Roman." Sprak ze op sissende toon. Haar prachtige stem werd onderdrukt door haar tonen. Haar intonatie was overweldigend. Ze had een dominante stem waar je niet tegen kon vechten. "Waarschijnlijk lig je dan al ergens te verrotten." Sprak ze strak. Haar grijze ogen keken hem nu strak aan. Ze stond recht voor hem en zwiepte uitdagend met haar staart. Ze keek even opzij voor te kijken of de andere twee paarden haar zouden steunen. Ze dacht van wel. "Iedereen zal je zielige verschijning al vergeten nog voor je je zoon maar kunt vermoorden en besef maar dat ik je zielige plannetje tegen zal werken. Je verdient het niet om met de eer te gaan lopen om nog een dode op je lijstje te hebben." Sprak ze minachtend tegenover de merrie. Ze sprak dicht tegen zijn oor en de woorden vlogen als messen door de lucht. Haar tanden waren ontbloot, ze leek net een vampier. Eentje die snakte naar de smaak van bloed.